0111-KDIB3-1.4012.242.2018.2.IK - VAT w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu wpłaty kwot dodatkowych otrzymanych na poczet realizacji nieskonkretyzowanego świadczenia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu wpłaty kwot dodatkowych otrzymanych na poczet realizacji nieskonkretyzowanego świadczenia - jest prawidłowe.

W dniu 28 marca 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu wpłaty kwot dodatkowych otrzymanych na poczet realizacji nieskonkretyzowanego świadczenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach wykonywania polityki mieszkaniowej Miasta K. TBS realizuje program "K. Własne M", dla którego zastosowanie mają postanowienia Regulaminu. W Regulaminie zapisano, iż oprócz czynszu najemca będzie wpłacał dodatkową kwotę. Dodatkowa wpłata może być przeznaczona na różne cele w przyszłości. Kwota dodatkowej wpłaty stanowić będzie różnicę pomiędzy czynszem najmu, a sumą kosztów: remontów, zarządu nieruchomością oraz kwotą spłaty kredytu wraz z odsetkami. W założeniu powyższa kwota ma w przyszłości stanowić kwotę, która będzie obniżała kwotę wykupu mieszkania. W programie jest zapisane, iż każdy najemca może w przyszłości dokonać wykupu mieszkania. Kwota ta może jednak być przeznaczona na inne cele. Zgodnie z regulaminem kwota ta może stanowić zabezpieczenie ewentualnego wzrostu oprocentowania kredytu udzielonego przez Bank. Ponadto kwota może być przeznaczona na zaległości w czynszu lub w przypadku dużego wzrostu czynszu (kosztów) kwota ta będzie ten wzrost pokrywać (aby najemca nie odczuł zwiększenia obciążeń w budżecie domowym).

Podsumowując w okresie najmu Uczestnik Programu będzie ponosił następujące opłaty:

Tym samym dodatkowa kwota wpłaty może być przeznaczona na inne cele niż wykup mieszkania. Reasumując TBS realizując politykę mieszkaniową poza opłatami na utrzymanie nieruchomości i spłatę zaciągniętego kredytu będzie pobierał od najemców dodatkową kwotę. Kwota ta ma być przeznaczona w pierwszej kolejności w przyszłości na wykup mieszkania przez najemcę, jednakże TBS pozostawia sobie swobodę dysponowania wpłaconymi środkami. Jak już to wyżej podkreślono kwota może być przeznaczona również na inne cele. W momencie dokonywania wpłaty trudno określić na co zostanie powyższa kwota wpłaty przeznaczona. Tym samym Spółka nie jest w stanie określić na co będzie przeznaczona dodatkowa wpłata dokonywana przez najemców.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy kwoty (dodatkowe wpłaty wpłacane przez najemców) otrzymywane przez TBS są opodatkowane podatkiem VAT (czy też są zwolnione)?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług:

W pierwszej części Wnioskodawca odpowie na pytanie, czy kwoty otrzymywane przez TBS dodatkowe wpłaty od najemców są opodatkowane podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), dalej jako ustawa o VAT opodatkowaniu VAT podlegają

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z powyższego wynika, iż w rozumieniu ww. przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usługi należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych sanów rzeczy).

Należy podkreślić, iż ww. czynności podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego. czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy ustawy, można uznać, iż "partycypacja w kosztach" nie ma cech pozwalających na zakwalifikowanie ich do którejś z kategorii czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Otrzymywana od najemców partycypacja nie można uznać za odpłatne świadczenie usług.

Podkreślić należy, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna, albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane "po kosztach" ich świadczenia bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem".

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-18/93 Tolsma, gdzie Trybunał zauważył, że czynność; "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż wpłacana kwota przez najemców nie spełnia definicji odpłatnego świadczenia usług. Jak to wyżej szczegółowo opisano wpłacana kwota może zostać wykorzystana w różny sposób (tj. można pokryć nią zarówno zaległości w czynszu jak i może stanowić wpłatę na przyszły wykup lokalu). Tym samym brak powiązania wpłaconej kwoty z konkretnie świadczoną usługą. W tym miejscu należy również przypomnieć, iż czynsze płacone przez najemców korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Wpłaty dokonywane przez najemców nie są również zapłatą za dostarczenie towarów lub częściową zapłata za towar. Wpłaty te można byłoby uznać za częściową zapłatę za towar, jeśli z umowy wynikałaby, iż nie można ich przeznaczyć na różne cele. Nie ulega więc wątpliwości, że w chwili uiszczenia wpłaty na rzecz Spółki nie mamy do czynienia ze skonkretyzowanym przedmiotem przyszłej dostawy. W dacie wpłaty najemca i Wnioskodawca ustalili, że kwota może zostać (nie musi) przeznaczona na wykup mieszkania. A zatem brak jest związku między otrzymaniem przez Spółkę należności a czynnością opodatkowaną w postaci dostawy. Zapłata należności nie stanowi w tej sytuacji wynagrodzenia dla sprzedawcy za mającą w przyszłości nastąpić sprzedaży mieszkania, a samo przekazanie pieniędzy nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku VAT. W momencie dokonania wpłat Spółka nie jest w stanie określić na jaki cel zostaną one przeznaczone czy na czynsz zwolniony z podatku VAT, czy na spłatę kredytu czy też na przyszły wykup mieszkania.

Podsumowując wpłacana przez najemców kwota (dodatkowa) nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Odpowiadając na pytanie wpłaty w momencie ich dokonania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów ustawy o VAT, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl jednak art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Jednakże, w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Istotne zatem dla uznania wpłaty jako zaliczki, o której mowa w art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, jest ustalenie, czy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłego świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym.

Ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o VAT definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie z definicją wskazaną w "Małym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to część ceny towaru (lub usługi), wpłacona w celu uzyskania gwarancji jego zakupu (lub wykonania usługi) w określonym terminie.

Dla rozpoznania przedmiotowej sprawy konieczne jest skonfrontowanie przepisów polskiej ustawy z regulacją prawa wspólnotowego, tj. art. 62-66 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Europy z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), obowiązującej od 1 stycznia 2007 r., w której powielono rozwiązania przyjęte w analizowanym zakresie w art. 10 VI Dyrektywy.

W wyroku z 21 lutego 2006 r. BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, sprawa C-419/02, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT, nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę. W jego uzasadnieniu (pkt 46), TSUE przypomniał, że art. 10 ust. 1 lit. a VI Dyrektywy VAT określa "zdarzenie podatkowe" w podatku VAT jako fakt, przez którego zaistnienie spełnione zostają przesłanki powstania obowiązku podatkowego. Z powyższego wynika, że obowiązek podatkowy może powstać z chwilą lub po zajściu zdarzenia podatkowego, jednak, o ile przepis nie stanowi inaczej, nie przed jego wystąpieniem.

Ustęp 2 akapit drugi odchodzi od tego porządku chronologicznego przewidując, że w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał przed dokonaniem dostawy (usługi), wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone (pkt 48 wyroku).

W konsekwencji TSUE uznał, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji (vide wyrok z 9 października 2001 r. w sprawie C-108/99 Cantor Fitzgerald International, Rec. 2001 r. str. 1-07257, pkt 17). Tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT nie powinny podlegać zapłaty za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały dotychczas określone w sposób wyraźny (pkt 50 wyroku).

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.).

Dokonując prowspólnotowej wykładni przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług i uwzględniając ww. wyroki TSUE przy interpretacji art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19a ust. 8, istotnym jest, aby:

Takie samo stanowisko zostało zajęte również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1100/09. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny zajął bowiem stanowisko, że "obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 u.p.t.u. powstaje jedynie wówczas, gdy zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usług, następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie ma ona jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej" (publ. LEX nr 607451, M. Podat. 2010/11/33-36).

Należy zauważyć, że co prawda wskazany wyrok rozstrzyga w innym stanie prawnym niż występuje w przedmiotowej sprawie, to jednak z uwagi na fakt, że przepisy art. 19 ust. 11 ustawy o VAT obowiązujący do dnia 31 grudnia 2013 r. i art. 19a ust. 8 tej ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. rozstrzygają w tym samym zakresie to tezy ww. wyroku NSA można odnieść do aktualnie obowiązujących przepisów.

Podsumowując powyższe, przedpłata, zaliczka, zadatek bądź rata podlegają opodatkowaniu VAT tylko wówczas, gdy stanowią część ceny (należności, zapłaty) za mające nastąpić w przyszłości skonkretyzowane świadczenia, czyli za określoną dostawę towaru lub określone świadczenie usług. Oznacza to, że VAT należny od ww. rodzajów otrzymywanych wpłat wystąpi tylko wówczas, kiedy w umowie lub w innych dokumentach (np. zamówieniu) zostanie wyraźnie skonkretyzowane, jakich przyszłych towarów bądź jakich przyszłych dostaw wpłata ma dotyczyć, co umożliwi wystawienie faktury, dokumentującej zaliczkę, ustalenie podstawy opodatkowania jak również wysokości stawki podatkowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach wykonywania polityki mieszkaniowej realizuje program, dla którego zastosowanie mają postanowienia Regulaminu. W Regulaminie zapisano, iż oprócz czynszu najemca będzie wpłacał dodatkową kwotę. Dodatkowa wpłata może być przeznaczona na różne cele w przyszłości. Kwota dodatkowej wpłaty stanowić będzie różnicę pomiędzy czynszem najmu, a sumą kosztów: remontów, zarządu nieruchomością oraz kwotą spłaty kredytu wraz z odsetkami. W założeniu powyższa kwota ma w przyszłości stanowić kwotę, która będzie obniżała kwotę wykupu mieszkania. W programie jest zapisane, iż każdy najemca może w przyszłości dokonać wykupu mieszkania. Kwota ta może jednak być przeznaczona na inne cele. Zgodnie z regulaminem kwota ta może stanowić zabezpieczenie ewentualnego wzrostu oprocentowania kredytu udzielonego przez Bank. Ponadto kwota może być przeznaczona na zaległości w czynszu lub w przypadku dużego wzrostu czynszu (kosztów) kwota ta będzie ten wzrost pokrywać (aby najemca nie odczuł zwiększenia obciążeń w budżecie domowym).

Zatem poza opłatami na utrzymanie nieruchomości i spłatę zaciągniętego kredytu Wnioskodawca będzie obierał od najemców dodatkową kwotę. Kwota ta ma być przeznaczona w pierwszej kolejności w przyszłości na wykup mieszkania przez najemcę, jednakże Wnioskodawca pozostawia sobie swobodę dysponowania wpłaconymi środkami. W momencie dokonywania wpłaty trudno określić na co zostanie powyższa kwota wpłaty przeznaczona. Tym samym Wnioskodawca nie jest w stanie określić na co będzie przeznaczona dodatkowa wpłata dokonywana przez najemców.

W zdarzeniu opisanym w złożonym wniosku, w momencie otrzymania przez Wnioskodawcę dodatkowych kwot nie są znane wszystkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia i opodatkowania zdarzenia podatkowego. Co prawda w założeniu kwoty te mogą w przyszłości stanowić kwoty, które będą obniżały cenę mieszkania. Jednakże, Wnioskodawca pozostawia sobie swobodę dysponowania wpłaconymi środkami. Kwoty te mogą być przeznaczona na różne inne cele, np. na zabezpieczenie ewentualnego wzrostu oprocentowania kredytu, na zaległości w czynszu lub w przypadku dużego wzrostu czynszu kwoty te będą ten wzrost pokrywały.

Nie jest określone - co podkreśla Wnioskodawca - na co konkretnie zostaną przeznaczone kwoty dodatkowe, co ma decydujące znaczenie dla określenia podstawy opodatkowania VAT i stawki podatkowej.

Z uwagi na powołane przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że w stosunku do ww. wpłat nie powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, ponieważ Wnioskodawca nie ma możliwość przyporządkowania płatności do konkretnych świadczeń (wpłaty te nie mogą być traktowane jako przedpłata/zaliczka o których mowa w tej regulacji). W konsekwencji wpłacana przez najemców kwota (dodatkowa) nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób pranych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.