0111-KDIB2-3.4014.45.2020.4.BD - PCC w odniesieniu do rozwiązania umowy sprzedaży.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 1 lutego 2020 r. (data wpływu - 1 lutego 2020 r.), uzupełnionego 11 marca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy sprzedaży.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 5 marca 2020 r. znak: 0112-KDIL2-1.4011.130.2020.2.AK, 0111-KDIB2-3.4014.45.2020.3.BD wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek został uzupełniony 11 marca 2020 r.

We wniosku złożonym przez: * Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Pana M.S.; * Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:

Panią S. K.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 14 maja 2019 r. Zainteresowani (Pan M.S. oraz Pani S.K.) nabyli na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w C. przy ul. W. za łączną kwotę 250.000,00 zł, z czego Pan M.S. - Zainteresowany będący stroną postępowania nabył udział wynoszący 2/3 części za kwotę 166.667,00 zł, a Pani S.K. - Zainteresowana niebędąca stroną postępowania nabyła udział wynoszący 1/3 części za kwotę 83.333,00 zł. Dnia 9 września 2019 r. Zainteresowani sprzedali na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej aktem notarialnym spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu mieszkalnego, małżeństwu Ł. (dalej małżeństwo Ł.) za łączną kwotę 259.000,00 zł, z czego Pan M.S. sprzedał cały swój udział, tj. 2/3 części za kwotę 172.666,66 zł, a Pani S.K. sprzedała cały swój udział, tj. 1/3 części za kwotę 86.333,34 zł. Kupujący zobowiązali się zapłacić Zainteresowanym całość kwoty sprzedaży przelewem na konta sprzedających w terminie do 13 września 2019 r. Następnego dnia po sprzedaży, tj. 10 września nabywcy małżeństwo Ł. poinformowali Zainteresowanych o braku możliwości zapłaty. Jako powód podali brak środków finansowych. Po upływie terminu zapłaty, tj. 13 września 2019 r. sprzedający wezwali ponownie małżeństwo Ł. do zapłaty ustalonej ceny sprzedaży, ale w odpowiedzi otrzymali informacje, że kupujący definitywnie nie posiadają środków finansowych. Dnia 16 września 2019 r. przed notariuszem nastąpiło podpisanie aktu notarialnego określonego tytułem "Umowa rozwiązująca umowę sprzedaży i umowa przeniesienia prawa". Umowa ta rozwiązała poprzednio zawartą umowę między Zainteresowanymi (Panem M.S. oraz Panią S.K.) a Kupującymi (małżeństwem D. i W. Ł.). W tym samym akcie notarialnym małżeństwo D. i W. Ł. przeniosło zwrotnie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego na Zainteresowanych, z czego Pan M.S. otrzymał zwrotnie taki sam udział jak przed sprzedażą, tj. 2/3 części oraz Pani S.K. otrzymała taki sam udział jak przed sprzedażą, tj. 1/3 części. W akcie notarialnym "Umowa rozwiązująca umowę sprzedaży i umowa przeniesienia prawa" znalazł się zapis: "Stawiający - celem pobrania taksy notarialnej podają wartość przedmiotu umowy przeniesienia na kwotę 259.000,00 zł" oraz "Czynności niniejsze nie są przedmiotami opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 223)." Powyżej opisane fakty potwierdzają wpisy w Księdze Wieczystej (...), gdzie widać, że na podstawie umowy sprzedaży z dnia 14 maja 2019 r. Zainteresowani (Pan M.S. oraz Pani S.K.) byli właścicielami spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, następnie do księgi wpisani byli Państwo Ł. na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 września 2019 r., po czym ponownie w księdze wieczystej wpisani zostali Zainteresowani na podstawie umowy rozwiązującej umowę sprzedaży oraz przeniesienia prawa z dnia 16 września 2019 r. Dnia 15 stycznia 2020 r. Zainteresowani (Pan M.S. oraz Pani S.K.) sprzedali na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego Panu D.Z. za łączną kwotę sprzedaży 245.000,00 zł, z czego Pan M.S. sprzedał cały swój udział, tj. 2/3 części za cenę w kwocie 163.333,33 zł, a Pani S.K. sprzedała cały swój udział, tj. 1/3 części za cenę w kwocie 81.666,67 zł.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Zainteresowani powinni zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych w związku z umową rozwiązującą umowę sprzedaży oraz przeniesienia prawa własności na Zainteresowanych z dnia 16 września 2019 r.? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Zainteresowanych, nie są oni zobowiązani do zapłacenia podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ umowa rozwiązująca umowę sprzedaży oraz przeniesienia prawa własności z dnia 16 września 2019 r. nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Przepis art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie wymienia tego rodzaju umowy jako podstawy do opodatkowania. Zainteresowani uważają też, że przy zwrocie nie nastąpiły żadne przepływy środków finansowych, co również pozwala uważać, iż nie zachodzi konieczność płacenia tego podatku. Ponadto w akcie notarialnym z dnia 16 września 2019 r. notariusz sam zawarł informacje o braku konieczności płacenia tego podatku, czego dowodem jest cytat we wcześniejszym opisie stanu faktycznego.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych (pytania oznaczonego we wniosku nr 3).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Zainteresowanych wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1519, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2 (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Regulacja przedstawionego wyżej art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych - określająca zakres przedmiotowy - zawiera enumeratywny katalog czynności, których dokonanie powodować będzie konieczność zapłaty podatku. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeżeli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w tym katalogu wymienione. Jednakże należy zaznaczyć, że o zakwalifikowaniu danej umowy do umów podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje nazwa, ale treść umowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że 9 września 2019 r. Zainteresowani sprzedali na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej aktem notarialnym spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego małżeństwu Ł. za łączną kwotę 259.000,00 zł, z czego Pan M.S. sprzedał cały swój udział, tj. 2/3 części za kwotę 172.666,66 zł, a Pani S.K. sprzedała cały swój udział, tj. 1/3 części za kwotę 86.333,34 zł. Kupujący zobowiązali się zapłacić Zainteresowanym całość kwoty sprzedaży przelewem na konta sprzedających w terminie do 13 września 2019 r., jednakże po tym terminie nabywcy poinformowali Zainteresowanych o braku możliwości zapłaty. Dnia 16 września 2019 r. przed notariuszem nastąpiło podpisanie aktu notarialnego określonego tytułem "Umowa rozwiązująca umowę sprzedaży i umowa przeniesienia prawa". Umowa ta rozwiązała poprzednio zawartą umowę między Zainteresowanymi a Kupującymi. W tym samym akcie notarialnym małżeństwo D. i W. Ł. przeniosło zwrotnie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego na Zainteresowanych, z czego Pan M.S. otrzymał zwrotnie taki sam udział jak przed sprzedażą, tj. 2/3 części, oraz Pani S.K. otrzymała taki sam udział jak przed sprzedażą, tj. 1/3 części. Następnie 15 stycznia 2020 r. Zainteresowani sprzedali na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego na rzecz innego nabywcy.

Zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wynikająca z ww. artykułu zasada swobody umów ma fundamentalne znaczenie dla kształtowania stosunków cywilnoprawnych, określa bowiem kompetencje podmiotów prawa cywilnego do kreowania swoich stosunków prawnych za pomocą umów. Kompetencja ta obejmuje również rozwiązanie umowy pierwotnej.

W myśl art. 77 § 1 ww. Kodeksu uzupełnienie lub zmiana umowy wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia.

Jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie wymaga zachowania formy dokumentowej, chyba że ustawa lub umowa zastrzega inną formę (art. 77 § 2 Kodeksu).

Natomiast jeżeli umowa została zawarta w innej formie szczególnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia; natomiast odstąpienie od umowy albo jej wypowiedzenie powinno być stwierdzone pismem (art. 77 § 3 Kodeksu).

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu czynności, których dokonanie powodować będzie konieczność zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym rozwiązanie umowy sprzedaży oraz zwrotne przeniesienie prawa własności na zasadzie przywrócenia stanu prawnego z przed dokonania umowy sprzedaży nie przybierze żadnej z form wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a zatem czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.