0111-KDIB2-3.4014.31.2020.4.LM - Określenie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 16 stycznia 2020 r. (data wpływu - 22 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 16 i 18 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 22 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych (zawierał braki), w piśmie z 6 marca 2020 r. znak: 0112-KDIL1-3.4012.14.2020.2.AKR, 0111-KDIB2-3.4014.31.2020.3.LM wezwano o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 16 i 18 marca 2020 r.

We wniosku złożonym przez: * Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Panią J.U. (Pożyczkodawca); * Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Spółka z o.o. Spółka Komandytowa (Pożyczkobiorca)

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: "Pożyczkodawca") w ramach prowadzonej działalności planuje zawrzeć umowę pożyczki ze swoim kontrahentem - Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania (dalej: Pożyczkobiorcą).

Pożyczkobiorcą jest Spółka z o.o. Spółka Komandytowa - Zainteresowany niebędący stroną postępowania. Na podstawie Umowy Pożyczkodawca udzieli Pożyczkobiorcy pożyczki pieniężnej. W Umowie przewidziano należne Pożyczkodawcy wynagrodzenie za udzielenie pożyczki.

Wynagrodzeniem tym są należne Pożyczkodawcy odsetki, do których zapłaty na rzecz Pożyczkodawcy zobowiązany jest Pożyczkobiorca. Zapłata odsetek na rzecz Pożyczkodawcy nastąpi wraz ze spłatą kwoty głównej pożyczki. Celem udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę jest czerpanie zysku z działalności gospodarczej, a nie wsparcie finansowe kontrahenta, który zobowiąże się zwrócić Pożyczkodawcy kwotę pożyczki wraz z odsetkami.

Czynność udzielenia pożyczki firmie przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania jest działaniem, które generuje przychody firmy. Pożyczkodawca osiąga korzyść poprzez wykorzystanie majątku (pieniędzy) w celu uzyskania dochodu, co stanowi zyskowny i bezpieczny sposób inwestowania środków finansowych.

Pożyczkodawca nie wyklucza, że w przyszłości będzie udzielać kolejnych pożyczek, na rzecz Pożyczkobiorcy. Ewentualne przyszłe pożyczki będą udzielane Pożyczkobiorcy na analogicznych zasadach do pożyczki udzielonej na podstawie Umowy.

Pożyczki udzielane będą w sytuacji posiadania przez Pożyczkodawcę nadwyżek środków finansowych, a otrzymywane z ich tytułu wynagrodzenie w postaci odsetek przeznaczane będzie na finansowanie bieżącego funkcjonowania firmy. W każdym przypadku udzielanie przez Pożyczkodawcę pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy będzie miało charakter odpłatny, ponieważ z tytułu udzielenia pożyczki Pożyczkodawcy będzie przysługiwało wynagrodzenie w postaci odsetek. Wszystkie pożyczki, których udzieli w przyszłości Pożyczkodawca na rzecz Pożyczkobiorcy finansowane będą ze środków firmy.

W uzupełnieniu wniosku z 16 marca 2020 r. Zainteresowani wskazali, że Pożyczkodawca nie jest wspólnikiem Pożyczkobiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano po przeformułowaniu następujące pytanie:

Czy jeżeli pożyczki udzielane przez firmę Zainteresowanego będącego stroną postępowania są zwolnione od podatku od towarów i usług, to czy na Pożyczkobiorcy ciąży obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki/pożyczek? (pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku nr 2)

Zdaniem Zainteresowanych, w przypadku uznania przez Organ, że pożyczki udzielane przez Pożyczkodawcę Pożyczkobiorcy zwolnione są od podatku od towarów i usług, to na Pożyczkobiorcy nie ciąży obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych - czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 4 pkt 7 ww. ustawy - obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W związku z powyższymi regulacjami należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 pkt 4 ww. ustawy - nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

W ocenie Zainteresowanych otrzymana przez Pożyczkobiorcę pożyczka będzie zwolniona z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i na mocy art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawierana umowa pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych - będzie z niego wyłączona. W rezultacie na Pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia ww. umowy pożyczki, nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Zainteresowanych tylko w zakresie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie - interpretacja indywidualna z 19 marca 2020 r., znak: 0112-KDIL1-3.4012.14.2020.3.AKR.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b i lit. k ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1519, z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz umowy spółki.

W myśl art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy w przypadku umowy spółki przy spółce osobowej za zmianę umowy uważa się wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, przy umowie pożyczki ciąży na biorącym pożyczkę.

W przypadku umowy pożyczki stawka podatku wynosi - zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy - 0,5%.

W związku z powyższymi regulacjami prawnymi należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

W przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Zainteresowany będący stroną postępowania (Pożyczkodawca) w ramach prowadzonej działalności planuje zawrzeć umowę pożyczki ze swoim kontrahentem - Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania (Pożyczkobiorcą), spółką komandytową.

Na podstawie umowy Pożyczkodawca udzieli Pożyczkobiorcy pożyczki pieniężnej. W umowie przewidziano należne Pożyczkodawcy wynagrodzenie za udzielenie pożyczki. Wszystkie pożyczki, których udzieli w przyszłości Pożyczkodawca na rzecz Pożyczkobiorcy finansowane będą ze środków firmy. Pożyczkodawca nie jest wspólnikiem Pożyczkobiorcy.

Jako, że z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że pożyczkodawca nie jest wspólnikiem pożyczkobiorcy, to do opisanej sytuacji będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych odnoszące się wprost do opodatkowania umowy pożyczki. To oznacza, że dla oceny skutków podatkowych planowanej umowy pożyczki należy najpierw ustalić jej opodatkowanie na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Zainteresowanych dotyczy opodatkowania umów pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy opisane we wniosku umowy pożyczki podlegają regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umów podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności regulacjami w zakresie podatku od towarów i usług skutkować może wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w zależności od kwalifikacji analizowanej czynności.

Udzielenie omawianej pożyczki podlega uregulowaniom wynikającym z ustawy o podatku od towarów i usług i jest one z tego podatku zwolnione - co zostało potwierdzone interpretacją indywidualną wydaną 19 marca 2020 r., znak: 0112-KDIL1-3.4012.14.2020.3.AKR, w której wskazano, że: "(...) udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy jako odpłatne świadczenie usług, będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednak z uwagi na fakt, że powyższa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy - to będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług".

A zatem, na mocy art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawarcie opisanej umowy pożyczki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Reasumując, Zainteresowany niebędący stroną postępowania jako pożyczkobiorca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.