0111-KDIB2-3.4010.9.2017.2.AB - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z obywaniem podróży służbowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 kwietnia 2017 r., który złożono osobiście 4 kwietnia 2017 r., uzupełnionym 17 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z obywaniem przez nich podróży służbowych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2017 r. złożono osobiście do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłacanych pracownikom w związku z obywaniem przez nich podróży służbowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.17.2017.1.AB, 0111-KDIB2-3.4010.9.2017.1.AB wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków. Uzupełnienia dokonano 17 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą polegającą m.in. na wykonywaniu międzynarodowego transportu drogowego. Z tego tytułu zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę na stanowiskach kierowców wykonujących na jego polecenie przewozy drogowe poza granicami Polski, samochodami o dopuszczalnej masie powyżej 3,5 tony. W ślad za postanowieniami wynikającymi z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, zatrudnieni przez podatnika kierowcy, wykonujący na jego polecenie przewóz drogowy, poza siedzibą podatnika, są w podróży służbowej, w rozumieniu tej ustawy. Jak wynika bowiem z definicji ujętej w wyżej przywołanym przepisie, za podróż służbową należy uznać każde zadanie służbowe, polegające na wykonywaniu - na polecenie pracodawcy - przewozu drogowego lub wyjazdu poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub jego oddział w celu wykonywania przewozu drogowego.

Wnioskodawca w oparciu o obowiązujący w zakładzie pracy regulamin wynagradzania, wypłaca pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy z tytułu podróży służbowych związanych z przewozami międzynarodowymi:

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wypłacane przez Wnioskodawcę kierowcom wykonującym przewóz międzynarodowy, należności z tytułu odbywania zagranicznych podróży służbowych, w szczególności zwrot kosztów podróży służbowej, które obejmują dietę oraz zryczałtowaną kwotę noclegową, na podstawie obowiązujących w tym zakresie regulacji wewnątrzzakładowych, tj. regulaminu wynagradzania, w wysokościach nieprzekraczających limitów, wskazanych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, stanowią zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt uzyskania przychodów podatnika? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Jak wynika z art. 15 ust. 1 przywołanej powyżej ustawy, kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przez podatnika przychodów, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów.

Tymczasem ponoszone przez Wnioskodawcę delegacje są wydatkowane w celu osiągnięcia przychodów, gdyż podczas podróży służbowej pracownicy realizują zlecone im przewozy, które z kolei stanowią przedmiot usług sprzedawanych przez podatnika, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Ponadto, w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę na diety i inne należności związane z odbywaniem przez pracowników podróży służbowych. Wspomniany katalog wyłączeń nie zawiera również żadnych ograniczeń kwotowych w tym zakresie, w szczególności brak jest wymogu zachowania limitu wynikającego z rozporządzenia, jako warunku zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnika.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia do kosztów podatkowych, wydatków ponoszonych na podstawie obowiązujących przepisów wewnątrzzakładowych, z tytułu wypłat delegacji, jako związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Na zasadność powyższego stanowisko wskazuje pogląd prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu przywołuje się wyrok z 1 kwietnia 2004 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu sygn. akt: I SA/Wr 2273/01, wedle którego (...) Diety i inne należności za czas podróży służbowej wypłacone pracownikowi stanowią u pracodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszt uzyskania przychodu. Oczywiście warunkiem koniecznym jest istnienie związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną przez pracownika podróżą służbową. Kosztem uzyskania przychodu jest pełna kwota wypłaconych należności, zarówno części objętej limitami, jak i w części je przekraczającymi (...). Ograniczenia dotyczą tylko zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu pracownika na potrzeby podatnika. Jednak warunkiem - koniecznym zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ich prawidłowe udokumentowanie (...).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W katalogu ujętym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem, ryczałtów za noclegi, bądź innych należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem podróży służbowych.

W konsekwencji, niezależnie od tego czy wypłacone pracownikom środki pieniężne na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), są - ryczałtem za noclegi lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi pracowników, to mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście będą spełniać przesłanki ujęte w cyt. art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z treści wniosku wynika m.in. że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest międzynarodowy transport drogowy towarów. Wnioskodawca w oparciu o obowiązujący w zakładzie pracy regulamin wynagradzania, wypłaca pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy zwrot kosztów podróży służbowej w wysokości od 49 euro/dobę do 66,30 euro/dobę - w zależności od ilości dni podróży służbowej, co obejmuje łącznie dietę i ryczałt za nocleg. Ponadto, Wnioskodawca wypłaca dietę dodatkową kierowcom przebywającym w podróży służbowej przez cały okres świąteczny na przełomie grudnia i stycznia oraz kierowcom wykonującym przewozy ciągnikami siodłowymi z naczepą - plandeką, z uwagi na zwiększone wydatki, związane z większą w stosunku do przewozu z naczepą - cysterną częstotliwością oraz długością wykonywania procesu rozładunku i załadunku.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy będącym w podróży służbowej wartości diet oraz kwot ryczałtu za noclegi.

Wskazać przy tym należy, że kwestie dotyczące zasad wypłacania pracownikom należności z tytułu podróży służbowych, nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, co oznacza, że nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.