0111-KDIB2-2.4015.33.2020.2.MZ - Podatek od spadków i darowizn - zniesienie współwłasności nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 24 marca 2020 r. (data wpływu 10 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym 8 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 22 maja 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.33.2020.1.MZ wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 8 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 18 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z ówczesnym partnerem T. B. nabyła w udziałach po 50%:

za cenę 413.136,00 zł brutto.

Z ww. prawami własności powiązane jest prawo każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego nr 17 znajdującego się w hali garażowej budynku.

Powyższy zakup został sfinansowany w przeważającej części z kredytu udzielonego współwłaścicielom przez Bank w kwocie 325.985,00 zł. Ostateczny termin spłaty kredytu ustalono na dzień 15 lipca 2036 r. Tytułem zabezpieczenia kredytu na lokalu ustanowiono hipotekę do kwoty 554.180,00 zł.

Wnioskodawczyni oraz Pan T. B. nie tworzą obecnie związku partnerskiego. Pan T. B. wyprowadził się z dotychczas wspólnie zajmowanej nieruchomości. Wnioskodawczyni oraz jej były partner ustalili, że chcą znieść łączącą ich współwłasność nieruchomości w ten sposób, że Pan T. B. przeniesie na Wnioskodawczynię swój udział w nieruchomości lokalowej oraz udział 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości obszaru 0,9555 ha bez spłat i dopłat, natomiast Wnioskodawczyni będzie ponosiła całość kosztów spłaty wspólnego zobowiązania kredytowego do chwili jego całkowitej spłaty.

Wycena wartości prawa własności do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nr 1 położonego w G. oraz udziału 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości obszaru 0,9555 ha wraz z powiązanym prawem każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego nr 17 znajdującego się w hali garażowej budynku na dzień 17 marca 2020 r. wynosiła: 568.800,00 zł.

Na dzień 15 marca 2020 r. stan zadłużenia z tytułu kredytu hipotecznego w Banku wynosił 292.982,76 zł.

Brak było innego nabycia od Pana T. B. na rzecz Wnioskodawczyni innych własności rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie.

W związku z powyższym opisem zadano (po przeformułowaniu) następujące pytanie:

Czy w ww. stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), tj. planowanego nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nr 1 położonego w G. oraz udziału 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości obszaru 0,9555 ha przez Pana T. B. na rzecz Wnioskodawczyni z jednoczesnym zastrzeżeniem samodzielnego zaspokojenia przez Wnioskodawczynię zobowiązania kredytowego na zakup przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni zapłaci podatek od spadków i darowizn równy iloczynowi podstawy opodatkowania (obliczonej jako różnicę między wartością połowy prawa własności do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębna nieruchomość nr 1 położonego w G. oraz połowy udziału 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości obszaru 0,9555 ha wraz z powiązanym prawem każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego nr 17 znajdującego się w hali garażowej w budynku w G. a połową wartości zabezpieczenia hipotecznego na przedmiotowym lokalu mieszkalnym, pomniejszoną jeszcze o kwotę 4.902,00 zł) i właściwej dla III grupy podatkowej stawki podatku od spadków i darowizn po zaokrągleniu do pełnych złotych w górę w myśl art. 63 § 1 Ordynacji podatkowej?

Zdaniem Wnioskodawczyni (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn: podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. nieodpłatnego zniesienia współwłasności

Na podstawie art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn: obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn: w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn: podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy lub praw po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość) ustalona według stanu rzeczy z dnia nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

W przychylnym dla twierdzenia Wnioskodawczyni piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 marca 2018 r. w sprawie Znak: 0111-KDIB2-2.4015.23.2018.1.PB stwierdzono: "Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie "długów" w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. "Ciężarem" natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika."

Co za tym idzie, ustanowiona na nieruchomości hipoteka stanowić będzie obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni oraz Pan T. B. stanowią dla siebie III grupę podatkową.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn: podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, według następujących skal: dla III grupy do kwoty podatkowej do kwoty 10.278,00 złotych - 12%.

Celem wyliczenia podstawy opodatkowania należy obliczyć różnicę między wartością połowy prawa własności do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nr 1 położonego w G. oraz połowy udziału 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości obszaru 0,9555 ha wraz z powiązanym prawem każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego nr 17 znajdującego się w hali garażowej w budynku w G. a połową wartości zabezpieczenia hipotecznego na przedmiotowym lokalu mieszkalnym. Uzyskany wynik należy pomniejszyć jeszcze o kwotę 4.902,00 zł.

Wobec powyższego podatek od spadków i darowizn z tytułu dokonania przedmiotowego zniesienia współwłasności po zaokrągleniu do pełnych złotych w górę w myśl art. 63 § 1 Ordynacji podatkowej wyniesie iloczyn stawki podatku od spadków i darowizn właściwej dla III grupy podatkowej i obliczonej jak wyżej podstawy opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1813) - podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego - własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego - współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego - współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego - każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

Zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Stosownie do postanowień art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn - obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy - przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn - przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej wartość udziału, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć także na względzie przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, w myśl którego - podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w ust. 2 i 3 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie "długów" w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. "Ciężarem" natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy i praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju z dnia obowiązku podatkowego - art. 8 ust. 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn - opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Artykuł 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że - wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe (art. 14 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy - do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, od nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej:

* do 10.278 zł - 12%,

* od 10.278 zł do 20.556 zł - 1233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10 278 zł,

* powyżej 20.556 zł - 2877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20 556 zł.

Stosownie do art. 17a ust. 1 cyt. ustawy - podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

W myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - notariusze są płatnikami podatku od dokonanej w formie aktu notarialnego umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lub ugody w tym przedmiocie.

Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego - hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2204).

W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że w dniu 18 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz ze swoim ówczesnym partnerem Panem T. B. zakupiła za kwotę 413.136,00 zł brutto, w udziałach po 50%, lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość wraz z udziałem 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz udziałem w prawie własności nieruchomości o powierzchni 0,9555 ha. Z ww. prawami własności powiązane jest prawo każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego znajdującego się w hali garażowej budynku. Powyższy zakup został sfinansowany w przeważającej części z kredytu udzielonego współwłaścicielom przez Bank w kwocie 325.985,00 zł, ostateczny termin spłaty kredytu ustalono na 15 lipca 2036 r. Tytułem zabezpieczenia kredytu na lokalu ustanowiono hipotekę do kwoty 554.180,00 zł. Wnioskodawczyni oraz jej były partner zamierzają znieść współwłasność nieruchomości w ten sposób, że Pan T. B. przeniesie na Wnioskodawczynię swój udział w nieruchomości lokalowej oraz udział 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości o powierzchni 0,9555 ha bez spłat i dopłat, natomiast Wnioskodawczyni będzie ponosiła całość kosztów spłaty wspólnego zobowiązania kredytowego do chwili jego całkowitej spłaty. Wartość prawa własności do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość oraz udziału 7.005/1.063.426 części w częściach wspólnych budynku oraz w prawie własności nieruchomości o powierzchni 0,9555 ha wraz z powiązanym prawem każdego właściciela do wyłącznego korzystania z przylegającego do lokalu tarasu oraz miejsca postojowego znajdującego się w hali garażowej budynku, według wyceny na dzień 17 marca 2020 r. wynosiła 568.800,00 zł.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro - jak wynika z wniosku - dokonana zostanie czynność prawna dotycząca zniesienia współwłasności nieruchomości, bez obowiązku spłat i dopłat, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy.

Ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (Panu T. B.) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które będzie można zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.

W analizowanej sprawie wartość udziału w nieruchomości jaki Wnioskodawczyni zamierza nabyć w drodze zniesienia współwłasności wraz z przynależnymi prawami, powinna być pomniejszona o część kwoty hipoteki przypadającą na przenoszony na Wnioskodawczynię udział. Skoro zatem w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabędzie udział 1/2 w nieruchomości (ponieważ jest już właścicielem pozostałej jej części), to tylko o tę część kwoty hipoteki będzie można pomniejszyć wartość przedmiotu nabycia czyli 1/2 udziału w nieruchomości.

Skoro w rozpatrywanej sprawie - jak wynika z wniosku - wartość hipoteki (przypadająca na nabywany przez Wnioskodawczynię udział) nie przekroczy wartości ww. nabywanego udziału w nieruchomości, to wówczas podstawę opodatkowania będzie stanowiła wartość rynkowa nabywanego udziału pomniejszona o 1/2 część kwoty hipoteki i kwotę wolną od podatku (4.902 zł). Stawkę podatku będzie należało ustalić w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn i od podstawy opodatkowania wyliczyć kwotę podatku, zgodnie z zasadami określonymi dla nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej. Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera szczególnych regulacji dotyczących zaokrąglania kwot, w tym zakresie należy stosować przepisy ogólne zawarte w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Obliczając należny podatek od spadków i darowizn będzie zatem należało zastosować przepis art. 63 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podstawy opodatkowania, kwoty podatków, odsetki za zwłokę, opłaty prolongacyjne, oprocentowanie nadpłat oraz wynagrodzenia przysługujące płatnikom i inkasentom zaokrągla się do pełnych złotych w ten sposób, że końcówki kwot wynoszące mniej niż 50 groszy pomija się, a końcówki kwot wynoszące 50 i więcej groszy podwyższa się do pełnych złotych, z zastrzeżeniem § 1a i 2. A zatem w związku z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności, na Wnioskodawczyni będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. Tym samym Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty tego podatku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie wskazuje się, że przepis art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nakłada na organ interpretacyjny obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe wyjaśnienie, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania czy wysokości podatku, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego. Ewentualne wyliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.