0111-KDIB2-2.4011.157.2017.1.JW - Ustalenie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z ZFŚS wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z ZFŚS wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z ZFŚS do wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością... (dalej także "Spółka"), zorganizował wycieczkę do..., w terminie od dnia 28 kwietnia 2017 r. do dnia 3 maja 2017 r. Wyjazd ten dofinansowany został ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, funkcjonującego u Wnioskodawcy na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Wysokość finansowania dotycząca konkretnego pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej, rodzinnej, finansowej. W wycieczkach turystyczno-krajoznawczych oraz innych imprezach sportowo-rekreacyjnych lub kulturalno-światowych biorą udział wyłącznie osoby uprawnione do dofinansowania ze środków ZFŚS.

Ofertę wycieczki skierowano do osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS, tj. pracowników, ich współmałżonków i dzieci oraz emerytów. Wycieczka miała charakter ogólnodostępny, była skierowana do wszystkich pracowników i innych uprawnionych podmiotów, a udział w niej był dobrowolny. Osoby wyrażające chęć wzięcia w niej udziału zapisywały się imiennie na liście, dokonując jednocześnie wpłaty zaliczki do kasy Spółki. Kilkoro pracowników, którzy początkowo zgłosili chęć udziału w wycieczce, zrezygnowało z wycieczki nie ponosząc żadnych konsekwencji (zgodnie z Regulaminem ZFŚS). Koszty uczestnictwa w wyciecze obejmowały: koszty podróży, koszty zakwaterowania, koszty posiłków, wycieczek, wstępów do obiektów i wstępu na imprezy. W wycieczce wzięło udział 38 osób, w tym: 26 pracowników, 10 współmałżonków pracowników oraz 2 dzieci pracowników. Całkowity koszty wycieczki wyniósł 66 700 zł, z czego kwota 31 878 zł została pokryta ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie umowy Wnioskodawcy z organizatorem wycieczki, Spółka zapłaciła zaliczkę ze środków ZFŚS, w oparciu o wystawiony dokument księgowy - faktura zaliczkowa. W międzyczasie, zainteresowani pracownicy wpłacali zaliczki (po ok. 300 zł za osobę) na rachunek bieżący Spółki, czym potwierdzali udział w wycieczce. Organizator wystawił Spółce fakturę VAT nr.... z dnia 10 kwietnia 2017 r., obejmującą różnicę pomiędzy całą kwotą należną do zapłaty za wycieczkę dla wszystkich uczestników (66 760 zł), pomniejszoną o wpłaconą wcześniej zaliczkę (16 690 zł). Pracownicy Wnioskodawcy, trudniący się sprawami związanymi z ZFŚS, dokonali podziału kosztu wycieczki na każdego pracownika, aby obliczyć kwotę dofinansowania z ZFŚS oraz kwotę, którą każdy pracownik obowiązany był dopłacić z uwagi na częściowe dofinansowanie wycieczki. Powyższe regulowane jest przez § 13 ust. 1-5 Regulaminu gospodarowania środkami ZFŚS w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o.......

Faktura otrzymana przez Wnioskodawcę dotyczyła łącznie całego kosztu wycieczki (pomniejszonego o wpłacone zaliczki), który nie został podzielony przez organizatora wycieczki na poszczególnych uczestników. Celem wyjazdu do Paryża była integracja załogi, poprawa wzajemnych relacji, zwiększenie efektywności w pracy oraz aktywny wypoczynek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy częściowe sfinansowanie z ZFŚS wyjazdu zagranicznego opisanego w stanie faktycznym, spowodowało powstanie po stronie pracowników Wnioskodawcy uczestniczących w tym wyjeździe, przychodu podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, rodzącego po stronie Wnioskodawcy, jako płatnika, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek obliczenia i pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie w części opisanego w stanie faktycznym świadczenia dla pracowników z ZFŚS nie powoduje powstania po stronie pracowników Wnioskodawcy przychodu podatkowego opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powoduje obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności z Konstytucją przepisów art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację. Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie.

Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie w postaci dofinansowania przez pracodawcę do wycieczki, dostępnej dla wszystkich uprawnionych do korzystania z ZFŚS, nie powoduje wystąpienia po stronie pracowników biorących w nich udział przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że w przypadku zorganizowania wycieczki krajoznawczo-turystycznej o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności, skierowanej do wszystkich pracowników, nie można mówić o przychodzie pracownika uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro wyjazd będzie miał charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wyjazd finansowany czy współfinansowany przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w wycieczce organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że udział pracowników w opisanej wycieczce krajoznawczo-turystycznej nie będzie stanowił dla pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył, wynikający z art. 31 tej ustawy, obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.