0111-KDIB2-1.4011.276.2020.1.BJ - Jednorazowy odpis amortyzacyjny od nabytej fabrycznie nowej hali magazynowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 lipca 2020 r. który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem platformy e-puap, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z art. 16k ust. 14 u.p.d.o.p., Spółka może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytej fabrycznie nowej hali magazynowej zaliczonej do grupy 809 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100.000 zł - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zgodnie z art. 16k ust. 14 u.p.d.o.p., Spółka może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytej fabrycznie nowej hali magazynowej zaliczonej do grupy 809 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100.000 zł.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") została utworzona zgodnie z przepisami prawa polskiego, posiada siedzibę na terytorium Polski oraz jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług spedycyjnych, logistycznych oraz transportowych przy wykorzystaniu własnych i leasingowanych środków transportu. Działalność świadczona jest w sześciu Oddziałach na terenie kraju. W związku z rozwojem działalności Spółka zakupiła nieruchomość gruntową, z przeznaczeniem jako parking dla wykorzystywanych w działalności pojazdów, oraz utworzenie zaplecza remontowego. Na nieruchomości tej posadowiona została również hala magazynowa. Zgodnie z opisem technicznym wynikającym z projektu budowy hali jest to obiekt tymczasowy o lekkiej konstrukcji aluminiowej, przenośny o przewidywanym okresie użytkowania do 10 lat, o wymiarach osiowych: szer. 25m; dł. 40 m i powierzchni 1013,13 m2. Konstrukcja hali składa się z ram jednoprzęsłowych o rozpiętości 25m/w osiach konstrukcyjnych/usytułowanych co 5,0m. Obudowę ścian bocznych wykonano z płyt warstwowych w układzie poziomym, natomiast pokrycie dachu zaprojektowano z powłoki pneumatycznej. Powłoka wykonana została z tkaniny poliestrowej powlekanej PVC, w kolorze białym. Przy mocowaniu do betonu zastosowano kotwy wklejane chemicznie. Taka konstrukcja hali magazynowej pozwala ją rozebrać i przenieść w inne miejsce (hala nie jest trwale związana z gruntem). Hala namiotowa (magazynowa) została nabyta i jest własnością podatnika. Jest kompletna i zdatna do użytkowania w okresie dłuższym niż rok. Hala namiotowa (magazynowa) została zaliczona do grupy "8" wg KŚT (809 Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane). Hala jest nowym środkiem trwałym i została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w bieżącym roku podatkowym (2020 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 16k ust. 14 u.p.d.o.p., Spółka może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytej fabrycznie nowej hali magazynowej niezaliczonej do grupy 806 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro hala namiotowa (magazynowa) zaliczona została do grupy "8" wg KŚT, spółce przysługuje prawo do dokonania odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. na zasadach określonych w art. 16k ust. 14 u.p.d.o.p.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 16 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, bez względu na czas ich poniesienia.

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 16a do art. 16m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 16 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, jak stanowi art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1

pkt 1. Stawki te można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy. Jak stanowi przepis art. 16d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 16g, nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak stanowi art. 16d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 16n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 16k ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

W myśl art. 16k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100.000 zł. Kwota 100.000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 15 ust. 1z, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

Przepis art. 16k ust. 16 ww. ustawy stanowi, że kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 15 ust. 1 zd. W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14 (art. 16k ust. 17 ww. ustawy). Zgodnie z art. 16k ust. 18 ww. ustawy do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 15 ust. 1 zd, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. W myśl art. 16k ust. 8 ww. ustawy podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 16h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 16i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W tym miejscu nadmienić należy, że w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) kompletne i zdatne do użytku hale magazynowe, o charakterze tymczasowym należy klasyfikować do grupy 806. Zaliczane są do niej: kioski, budki, baraki, domki campingowe itp., które nie są trwale z gruntem związane. W grupie tej zostały wydzielone dwie podgrupy środków trwałych - 806 oraz 8, do której należy zaliczyć wszystkie inne środki trwałe, niewymienione w grupie 806. Tymczasową halą wykorzystywaną na gruncie prowadzonej działalności gospodarczej może być hala namiotowa, która nie zalicza się do grupy 806 środków trwałych. Nie jest bowiem kioskiem, budką, barakiem czy domkiem kempingowym. Należy ją zatem zaklasyfikować do grupy 8, w której mieszczą się narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie. Taka klasyfikacja jest kluczowa dla wskazania właściwej stawki amortyzacji. W związku z powyższym, skoro hala namiotowa (magazynowa) podlega zaliczeniu do grupy "8" wg KŚT, spółce przysługuje prawo do dokonania odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego w roku podatkowym, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. na zasadach określonych w art. 16k ust. 14 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania, wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena prawidłowości dokonanej we wniosku klasyfikacji hali magazynowej, opartej o przepisy Rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1864). W konsekwencji zawarte we wniosku wskazanie Wnioskodawcy, że hala magazynowa, zgodnie z KŚT została zaliczona do grupy 8 (809 Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane), zostało potraktowane jako niepodlegający ocenie element opisu zdarzenia przyszłego. Tym samym ryzyko prawidłowości tej klasyfikacji ciąży na Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (tekst jedn.: Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.