0111-KDIB2-1.4010.69.2020.1.BKD - Koszty podatkowe związane z wykonaniem prac budowlanych. Przychód z tytułu odszkodowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-puap 18 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

* poniesione przez spółkę w 2019 r. wydatki na wykonanie prac budowlanych po pożarze części hali numer 1 i części hali numer 2 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia - jest prawidłowe,

* uzyskane w 2019 r. przychody z odszkodowania będą stanowić przychód podatkowy w dacie otrzymania - jest prawidłowe.

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

* poniesione przez spółkę w 2019 r. wydatki na wykonanie prac budowlanych po pożarze części hali numer 1 i części hali numer 2 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia,

* uzyskane w 2019 r. przychody z odszkodowania będą stanowić przychód podatkowy w dacie otrzymania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") została wpisana do rejestru przedsiębiorców w 2004 r. Firma zajmuje się produkcją zabudów na samochodach. Produkuje nadwozia typu: skrzynia, skrzynia z plandeką, wywrotka, kontener, izoterma, chłodnia, laweta, adaptacje izotermiczne, zabudowy specjalistyczne. Spółka prowadzi księgi rachunkowe na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W prowadzonej działalności gospodarczej spółka wykorzystuje wprowadzone do ewidencji środków trwałych budynki, budowle, maszyny i urządzenia, od których dokonuje odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Niektóre ze środków trwałych zostały częściowo sfinansowane z dotacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Odpisy amortyzacyjne dotyczące tych środków trwałych stanowiły koszty uzyskania przychodów, tylko w części sfinansowanej przez Spółkę a w części sfinansowanej dotacją przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanowiły koszt bilansowy nie podatkowy. W maju 2018 r. został oddany do użytkowania nowy obiekt składający się z nowej hali produkcyjno-montażowej (dalej hala nr 1), hali magazynowej ze spawalnią (dalej hala nr 2) oraz budynku socjalnego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i parkingami. W nocy z 2 listopada 2018 r. - 3 listopada 2018 r. około godziny 02:00 w obiekcie wybuchł pożar. W wyniku działania ognia zniszczeniu uległa część hali magazynowej ze spawalnią i część hali montażowej. W wyniku działań straży pożarnej, firmy ubezpieczeniowej oraz policji nie stwierdzono winy ze strony Spółki poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach lub niedopełnienie obowiązków ciążących na niej w celu uniknięcia szkody. Policja stwierdziła, że nie można przypisać żadnemu pracownikowi dopuszczenia się choćby lekkomyślności lub niedbalstwa, a tym samym winy nieumyślnego popełnienia przestępstwa. W wyniku pożaru spłonęła część hali nr 1 wraz ze znajdującymi się w niej maszynami i urządzeniami niezbędnymi do produkcji. Została uszkodzona także część sąsiedniego budynku - część hali nr 2. Maszyny i urządzenia zostały poddane likwidacji i usunięte z ewidencji środków trwałych. Część spalonych środków trwałych została w pewnej części sfinansowana z dotacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Spółka niezamortyzowaną część środków trwałych, które zostały sfinansowane z dotacji zaliczyła to kosztów bilansowych a nie podatkowych. Tylko część hali produkcyjnej nr 1 i nr 2 uległa zniszczeniu, a zatem nie nastąpiła utrata środków trwałych, tj. ich likwidacja, zbycie czy niedobór, która skutkowałaby zakończeniem wykorzystywania w działalności gospodarczej i upoważniłaby do ich wycofania z ewidencji środków trwałych spółki. Nie nastąpiła też fizyczna likwidacja budynku, mająca na celu budowę w tym miejscu innego obiektu. Brak jest zatem podstaw prawnych do zaliczenia ich wartości początkowej w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie nie mamy w tym przypadku do czynienia z opisaną w art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sytuacją trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej, skutkującą koniecznością zmniejszenia jego wartości początkowej. Wnioskodawca uważa, że w takim przypadku powinien kontynuować amortyzację środków trwałych - budynku montażowego oraz budynku magazynowego z wydzieloną spawalnią przy zastosowaniu dotychczasowych stawek amortyzacyjnych do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym nastąpi ich likwidacja, sprzedaż lub stwierdzenie niedoboru zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odbudowa zniszczonych w wyniku pożaru części hal nr 1 i 2 powinna być zatem rozpatrywana pod kątem remontu. Zgodnie ze złożonym przez spółkę w starostwie zgłoszeniem - zamiaru wykonania prac budowlanych, zakres remontu budynku produkcyjnego zniszczonego w wyniku pożaru obejmował: 1. Wymianę pokrycia dachowego, 2. Wymianę izolacji z wełny mineralnej, 3. Wymianę stolarki okiennej i drzwiowej, 4. Wymianę okładzin ściennych i podłogowych, 5. Naprawę posadzki i jej uzupełnienie. Zgodnie z oświadczeniem inwestora konstrukcja budynku została zachowana, ewentualne elementy nie nadające się do dalszego zastosowania zostały wymienione na nowe o takich samych parametrach. Część konstrukcji stalowej została naprawiona. W 2018 r. wynajęliśmy firmę, która wyczyściła i osuszyła halę. Od stycznia 2019 r. ponosiliśmy wydatki na materiały budowlane (m.in. blacha ocynkowana, wełna mineralna, folia izolacyjna, stolarka okienna PCV, pustaki ścienne, farby), usługi budowlane (m.in. remont instalacji elektrycznej oraz centralnego ogrzewania, instalacji sprężonego powietrza, wymiany okien, drzwi, posadzki) oraz częściowy zakup zniszczonych w pożarze narzędzi i wyposażenia. Roboty budowlane następowały po zaakceptowaniu kosztorysu przez ubezpieczyciela. Wydatki poniesione na remont zniszczonych elementów hal produkcyjnych miały na celu jedynie odtworzenie i przywrócenie stanu sprzed pożaru i nie mają na celu zmiany charakteru budynku. Wnioskodawca - Sp. z o.o. na okoliczność ewentualnych zdarzeń losowych posiadał polisy ubezpieczeniowe. W związku z powyższym spółka w roku 2019 partiami uzyskiwała odszkodowanie z firmy ubezpieczeniowej m.in. z tytułu szkody w budynku i szkody w maszynach i urządzeniach w kwocie wynikającej z wyceny dokonanej przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego. Odszkodowanie to w momencie wpływu na rachunek spółki zostało zakwalifikowane jako przychód podatkowy stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w 2019 r. wydatki na wykonanie prac budowlanych po pożarze części hali numer 1 i części hali numer 2 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia w oparciu o ekspertyzę rzeczoznawcy dotyczącego charakteru poszczególnych prac budowlanych, a uzyskane w 2019 r. przychody z odszkodowania będą stanowić przychód podatkowy w dacie otrzymania?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione nakłady na wykonanie prac budowlanych po pożarze na podstawie ekspertyzy rzeczoznawcy budowlanego w przypadku gdy uległa zniszczeniu część hali numer 1 i numer 2 można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia a przychody z tytułu odszkodowania w dacie ich otrzymania. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że pozostają z związku przyczynowo skutkowym z uzyskiwanym lub spodziewanym przychodem a także służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródeł przychodów oraz zostały należycie udokumentowanie. Pożar jest zdarzeniem losowym, które może mieć wpływ na podstawę opodatkowania tylko wtedy, gdy podatnik dołożył należytej staranności wymaganej w danych warunkach w celu jego uniknięcia. W naszym przypadku pożar nastąpił w trakcie normalnego, racjonalnego działania Spółki, jako zdarzenie niezależne. Wydatki poniesione na remont nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej, jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma pojęcia remont. Remontem - zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się zastosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Zgodnie z tą definicją istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być zastosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Wykonane prace odtworzeniowo-remontowe przez Spółkę na hali numer 1 i hali numer 2 nie wprowadzają istotnych zmian w obiekcie, nie zwiększyły powierzchni zabudowy, ani kubatury hali produkcyjnej, nie przystosowały obiektu do innego przeznaczenia, nie nadały mu nowych cech użytkowych, ani nie zmieniły charakteru obiektu. W wyniku przeprowadzonych robót nie nastąpiło zwiększenie ogólnej sprawności technicznej w stosunku do wartości pierwotnej przed pożarem. Nie było to także odbudowanie (odtworzenie) zniszczonego obiektu w miejsce dotychczasowej lokalizacji, ponieważ konstrukcja hali została zachowana i nie nastąpiła fizyczna likwidacja obiektu. Wnioskodawca uważa, że dokonał remontu odtworzeniowego hali produkcyjnej, który zmierzał do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów. Konieczność przeprowadzenia tego remontu była spowodowana tym, iż w wyniku niezawinionego pożaru, nastąpiło zniszczenie części obiektu, zatem nie nastąpiła utrata środka trwałego, tj. likwidacja, zbycie czy niedobór, która skutkowałaby zakończeniem wykorzystywania w działalności gospodarczej. Nie nastąpiła także fizyczna likwidacja obiektu, mająca na celu budowę w tym miejscu innego obiektu. Nie mamy tu także do czynienia z sytuacją trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej. Wykonane prace budowlane nie wprowadziły istotnych zmian w obiekcie, nie zwiększyły powierzchni zabudowy, ani kubatury hali, nie przystosowały obiektu do innego przeznaczenia, nie nadały mu nowych cech użytkowych, ani nie zmieniły charakteru obiektu. W wyniku przeprowadzonych robót nie nastąpiło zwiększenie ogólnej sprawności technicznej w stosunku do wartości pierwotnej przed pożarem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja w zakresie kosztów podatkowych dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie wydatków poniesionych na remont hali nr 1 i 2. W konsekwencji przedmiotem interpretacji nie jest ocena możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na częściowy zakup zniszczonych w pożarze narzędzi i wyposażenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) - zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c - oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) - art. 15 ust. 4d ww. ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przedstawiony powyżej podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Zatem, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Wskazać przy tym należy, że w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż w wyniku pożaru uległa zniszczeniu część hali produkcyjnej nr 1 i nr 2, a zatem nie nastąpiła utrata środków trwałych, tj. ich likwidacja, zbycie czy niedobór, która skutkowałaby zakończeniem wykorzystywania w działalności gospodarczej i upoważniłaby do ich wycofania z ewidencji środków trwałych spółki. Nie nastąpiła też fizyczna likwidacja budynku, mająca na celu budowę w tym miejscu innego obiektu. Zgodnie ze złożonym przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w starostwie zgłoszeniem zamiaru wykonania prac budowlanych, zakres remontu budynku produkcyjnego zniszczonego w wyniku pożaru obejmował: 1. Wymianę pokrycia dachowego, 2. Wymianę izolacji z wełny mineralnej, 3. Wymianę stolarki okiennej i drzwiowej, 4. Wymianę okładzin ściennych i podłogowych, 5. Naprawę posadzki i jej uzupełnienie. Konstrukcja budynku została zachowana, ewentualne elementy nie nadające się do dalszego zastosowania zostały wymienione na nowe o takich samych parametrach. Część konstrukcji stalowej została naprawiona. W 2018 r. Spółka wynajęła firmę, która wyczyściła i osuszyła halę. Od stycznia 2019 r. Wnioskodawca ponosił wydatki na materiały budowlane (m.in. blacha ocynkowana, wełna mineralna, folia izolacyjna, stolarka okienna PCV, pustaki ścienne, farby), usługi budowlane (m.in. remont instalacji elektrycznej oraz centralnego ogrzewania, instalacji sprężonego powietrza, wymiany okien, drzwi, posadzki). Roboty budowlane następowały po zaakceptowaniu kosztorysu przez ubezpieczyciela. Wydatki poniesione na remont zniszczonych elementów hal produkcyjnych miały na celu jedynie odtworzenie i przywrócenie stanu sprzed pożaru i nie mają na celu zmiany charakteru budynku.

W wyniku działań straży pożarnej, firmy ubezpieczeniowej oraz policji nie stwierdzono winy ze strony Spółki poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach lub niedopełnienie obowiązków ciążących na niej w celu uniknięcia szkody. Policja stwierdziła, że nie można przypisać żadnemu pracownikowi dopuszczenia się choćby lekkomyślności lub niedbalstwa, a tym samym winy nieumyślnego popełnienia przestępstwa.

Spółka w roku 2019 partiami uzyskiwała odszkodowanie z firmy ubezpieczeniowej m.in. z tytułu szkody w budynku i szkody w maszynach i urządzeniach w kwocie wynikającej z wyceny dokonanej przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego.

W związku z powyższym pojawiła się m.in. wątpliwość, czy poniesione przez Spółkę wydatki na wykonanie prac budowlanych po pożarze części hali numer 1 i części hali numer 2 w 2019 r. mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia w oparciu o ekspertyzę rzeczoznawcy dotyczącego charakteru poszczególnych prac budowlanych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego, należy zauważyć, że stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są - z uwzględnieniem art. 16 - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ww. ustawy uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy podatkowej - jest więc:

* przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

* rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

* rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

* adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

* modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu. Określa natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego. Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, że powiększają wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy) i podlegają amortyzacji.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny, z którego wynika, iż wykonane prace odtworzeniowo-remontowe przez Spółkę na hali numer 1 i hali numer 2 nie wprowadzają istotnych zmian w obiekcie, nie zwiększyły powierzchni zabudowy, ani kubatury hali produkcyjnej, nie przystosowały obiektu do innego przeznaczenia, nie nadały mu nowych cech użytkowych, ani nie zmieniły charakteru obiektu, w wyniku przeprowadzonych robót nie nastąpiło zwiększenie ogólnej sprawności technicznej w stosunku do wartości pierwotnej przed pożarem, nie było to także odbudowanie (odtworzenie) zniszczonego obiektu w miejsce dotychczasowej lokalizacji, ponieważ konstrukcja hali została zachowana i nie nastąpiła fizyczna likwidacja obiektu, a konieczność przeprowadzenia tego remontu była spowodowana tym, iż w wyniku niezawinionego pożaru, nastąpiło zniszczenie części obiektu należy stwierdzić, że wydatki poniesione na wykonanie prac budowlanych po pożarze stanowią wydatki remontowe i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te z uwagi na ich charakter należy uznać, za tzw. koszty pośrednie, a więc koszty które stosownie do treści art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT, będą potrącalne w dacie ich poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest więc prawidłowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi również kwestia, czy uzyskane przychody z odszkodowania w 2019 r. będą stanowić przychód podatkowy w dacie otrzymania.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość - Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Tak więc przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT. Katalog wydatków wymienionych w tym przepisie ma charakter zamknięty. Niedopuszczalne jest więc rozszerzanie go na inne kategorie nieujęte wprost w tym przepisie.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż odszkodowanie otrzymane z firmy ubezpieczeniowej w 2019 r. będzie stanowiło dla Spółki przychód podatkowy w dacie jego otrzymania.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest również prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

* poniesione przez spółkę w 2019 r. wydatki na wykonanie prac budowlanych po pożarze części hali numer 1 i części hali numer 2 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia - jest prawidłowe,

* uzyskane w 2019 r. przychody z odszkodowania będą stanowić przychód podatkowy w dacie otrzymania - jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.