0111-KDIB2-1.4010.370.2017.1.AT - Ustalenie momentu potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka z o.o. (dalej: Spółka) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów w Polsce (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka prowadzi księgi rachunkowe i sporządza sprawozdanie finansowe. Rokiem obrotowym i podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy. Sprawozdanie finansowe Spółki nie podlega badaniu przez biegłego rewidenta. W roku 2016 Spółka zawarła umowę na dostawę, montaż i podłączenieurządzeń transportujących butelki dla jednego z producentów napojów w Norwegii. Urządzenia transportujące zostały dostarczone przez polskiego dostawcę (dalej: Dostawca) za uzgodnioną wcześniej cenę ryczałtową. Prace montażowe i podłączeniowe zostały wykonane przez pracowników i podwykonawców Spółki. Spółka wystawiła faktury sprzedażowe na całość ceny za dostawę, montaż i podłączenie urządzeń transportujących w roku 2016. Przychody z tego tytułu zostały w całości ujęte jako przychód roku 2016.

Wartość urządzeń transportujących dostarczonych przez Dostawcę stanowi koszt bezpośrednio związany z powyższymi przychodami. Dostawca zgodnie z zamówieniem zafakturował dostawę urządzeń transportujących w trzech transzach: 25% wartości po potwierdzeniu zamówienia, 50% po załadunku i 25% po odbiorze. Wszystkie trzy faktury Dostawcy zostały wystawione i dostarczone Spółce w roku 2016. Wskutek przeoczenia ostatnia z faktur (z dnia 6 grudnia 2016 r.) będąca bezpośrednio przedmiotem niniejszego zapytania została dostarczona przez Spółkę do biura rachunkowego dopiero na początku kwietnia 2017 r. po jej zapłacie w marcu 2017 r. (zapłata w dwóch częściach 17 i 20 marca 2017 r.), a także już po sporządzeniu sprawozdania finansowego Spółki za rok 2016 (sprawozdanie finansowe nosi datę 14 marca 2017 r.) oraz po sporządzeniu deklaracji CIT-8 Spółki za rok 2016 (co miało miejsce w dniu 29 marca 2017 r.). Sprawozdanie finansowe Spółki zostało zatwierdzone w maju 2017 r. Faktura ta została ujęta w księgach rachunkowych roku 2017.

Z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości należy ocenić to księgowanie jako błędne naruszające zasadę współmierności kosztów i przychodów. Zgodnie z art. 54 ust. 3 ustawy o rachunkowości w sprawozdaniu finansowym za rok 2017 Spółka będzie musiała ujawnić tzw. błąd podstawowy i rozliczyć jego skutki jako zmniejszenie kapitału własnego zgodnie z art. 54 ust. 3 ww. ustawy, co w konsekwencji oznacza korektę dokonanego wcześniej księgowania kosztu. Nie zmieni to jednak faktu, że ostatnia faktura Dostawcy jest ujęta w księgach rachunkowych roku 2017.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym roku podatkowym (2016 albo 2017) jest potrącalna wartość kosztów urządzeń transportujących wynikających z ostatniej faktury Dostawcy w opisanym powyżej stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 15 ust. 4b u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei przepis art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z wszystkich przytoczonych powyżej trzech przepisów wynika, że kluczowym dla ustalenia momentu potrącalności kosztów bezpośrednich jest wskazanie daty poniesienia kosztu. Zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktur (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższy przepis wiąże więc dzień poniesienia kosztu z faktycznym zaksięgowaniem tego kosztu. Przepis ten nie odwołuje się natomiast do dnia, na który koszt powinien być prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. W sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego ostatnia z trzech faktur za dostawę maszyny wskutek przeoczenia została ujęta w księgach rachunkowych (zaksięgowana) w roku 2017 dopiero po dacie sporządzenia sprawozdania finansowego i po złożeniu deklaracji CIT-8, mimo że Spółka dysponowała fakturą i zamówieniem wcześniej. W związku z tym, skoro wskutek błędu nie zaksięgowano kosztu w księgach roku 2016 a dopiero w roku 2017, to koszt bezpośredni wynikający z ostatniej faktury Dostawcy za urządzenia transportujące należy uznać za potrącalny w roku 2017 i Spółka będzie uprawniona uwzględnić ten koszt w deklaracji CIT-8 składanej za rok 2017. Bez znaczenia pozostaje tutaj okoliczność ostatecznego księgowego ujęcia kosztu wynikającego z ww. faktury jako zmniejszenia kapitału własnego z pominięciem rachunku zysków i strat za rok 2017 zgodnie z art. 54 ust. 3 ustawy o rachunkowości, ponieważ księgowy sposób prezentacji kosztów nie może wpływać na potrącalność kosztów w rozumieniu przepisów ustaw podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Koszty, przez które najogólniej rozumie się wyrażone w jednostkach pieniężnych celowe nakłady poniesione przez przedsiębiorstwo są kategorią ekonomiczną występującą na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego. Generalnym aktem prawnym określającym zasady funkcjonowania kosztów w przedsiębiorstwie jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2342 z późn. zm.). Należy jednak podkreślić, że ustawa o rachunkowości służy głównie obrotowi gospodarczemu i kładzie przede wszystkim nacisk na zapewnienie w sprawozdaniach finansowych przedstawienia rzetelnego obrazu majątkowego i finansowego jednostki - nie tylko na dzień bilansowy, ale również z uwzględnieniem kolejnych okresów sprawozdawczych, co wynika z podstawowej zasady rachunkowości, tj. zasady współmierności przychodów i kosztów określonej w art. 6 tej ustawy. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są jednak podatkotwórcze, co nie oznacza jednak, że w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości niejako wprost (automatycznie) przekładają się na skutki rachunku podatkowego.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Klasyfikacja kosztów do wyżej wymienionych rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinna odbywać się za każdym razem w oparciu o indywidualne cechy działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

W związku z tym przepisem, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może być uznana za koszty podatkowe.

Ponadto, zgodnie z art. 20 ust. 2 i art. 21 ustawy o rachunkowości, podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Z zestawienia wyżej wskazanych przepisów obu ustaw wynika, że nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument), rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości.

Z kolei zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zatem, o przypisaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze, czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe i sporządza sprawozdanie finansowe. Rokiem obrotowym i podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy. Sprawozdanie finansowe Spółki nie podlega badaniu przez biegłego rewidenta. W roku 2016 Spółka zawarła umowę na dostawę, montaż i podłączenie urządzeń transportujących butelki dla jednego z producentów napojów. Urządzenia transportujące zostały dostarczone przez polskiego dostawcę za uzgodnioną wcześniej cenę ryczałtową. Prace montażowe i podłączeniowe zostały wykonane przez pracowników i podwykonawców Spółki. Spółka wystawiła faktury sprzedażowe na całość ceny za dostawę, montaż i podłączenie urządzeń transportujących w roku 2016. Przychody z tego tytułu zostały w całości ujęte jako przychód roku 2016. Wartość urządzeń transportujących dostarczonych przez Dostawcę stanowi koszt bezpośrednio związany z powyższymi przychodami. Dostawca zgodnie z zamówieniem zafakturował dostawę urządzeń transportujących w trzech transzach: 25% wartości po potwierdzeniu zamówienia, 50% po załadunku i 25% po odbiorze. Wszystkie trzy faktury Dostawcy zostały wystawione i dostarczone Spółce w roku 2016. Wskutek przeoczenia ostatnia z faktur (z dnia 6 grudnia 2016 r.) będąca bezpośrednio przedmiotem niniejszego zapytania została dostarczona przez Spółkę do biura rachunkowego dopiero na początku kwietnia 2017 r. po jej zapłacie w marcu 2017 r. (zapłata w dwóch częściach 17 i 20 marca 2017 r.), a także już po sporządzeniu sprawozdania finansowego Spółki za rok 2016 (sprawozdanie finansowe nosi datę 14 marca 2017 r.) oraz po sporządzeniu deklaracji CIT-8 Spółki za rok 2016 (co miało miejsce w dniu 29 marca 2017 r.). Sprawozdanie finansowe Spółki zostało zatwierdzone w maju 2017 r. Faktura ta została ujęta w księgach rachunkowych roku 2017.

Zasady potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami regulują art. 15 ust. 4, 4b i 4c u.p.d.o.p.

W przepisie art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p.).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

W świetle ww. art. 15 ust. 4, 4b, 4c u.p.d.o.p., regulujących zasady podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich należy wskazać, że w sytuacji, gdy podatnik posiada wystarczające dowody księgowe do zaksięgowania poprzez zobowiązania danego wydatku do kosztów przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego, to koszt ten będzie kosztem uzyskania przychodów roku podatkowego, w którym zostały osiągnięte odpowiadające mu przychody. Z kolei zaś w sytuacji, gdy dokumenty niezbędne do zaksięgowania kosztów podatnik otrzyma po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, to koszt ten będzie kosztem uzyskania przychodów w roku, w którym podatnik uzyska te dokumenty.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartość kosztów bezpośrednio związanych z przychodem danego roku podatkowego (a więc 2016 r.) i dotyczących tego danego roku jest Spółce znana na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego za ten rok podatkowy, co na gruncie niniejszej sprawy bez wątpienia ma miejsce ponieważ jak wskazano w opisie stanu faktycznego sprawy - wszystkie trzy faktury dostawcy zostały wystawione i dostarczone Spółce w 2016 r., to koszty poniesione na urządzenia transportujące wynikające z ostatniej faktury będą stanowić koszty uzyskania przychodów danego roku podatkowego (a więc 2016 r.).

Bez znaczenia jest w tej mierze fakt, że Wnioskodawca "wskutek przeoczenia" ostatnią z otrzymanych od dostawcy faktur wykazał w księgach rachunkowych 2017 r., po złożeniu sprawozdania finansowego oraz deklaracji CIT-8 za 2016 r., tym bardziej w sytuacji w której Wnioskodawca ma świadomość że ujęcie tej faktury w księgach rachunkowych 2017 r. jest błędne.

Nie można przy tym zgodzić się z Wnioskodawcą, że do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy stosuje się przepis art. 15 ust. 4e, zawierający definicję dnia poniesienia kosztu.

Przepis ten odnosi się bowiem do kosztów innych niż bezpośrednie (kosztów pośrednich), o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy.

W tym miejscu należy przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 26 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 53/10, w którym stwierdzono: W związku z powyższym, stwierdzić należy, że skoro w kontekście okoliczności stanu faktycznego sprawy pytanie podatnika dotyczyło kwestii potrącalności w czasie kosztów bezpośrednich, to adekwatnymi w nich przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c tej ustawy. Zakres ich regulacji odnosi się bowiem do kosztów bezpośrednich i zasad ich potrącalności w czasie. Nie ma zaś zastosowania do przedstawionych okoliczności stanu faktycznego sprawy, przepis art. 15 ust. 4d tej ustawy, który w odniesieniu do kosztów pośrednich ustanawia zasadę ich potrącalności w momencie ich poniesienia chyba, że dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia momentu potrącalności bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.