0111-KDIB2-1.4010.215.2017.1.AT - Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu 24 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2017 r. (data wpływu 6 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej. Wniosek został uzupełniony w dniu 6 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o wskazanie sposobu zwrotu ewentualnej nienależnej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik wszczął egzekucję z nieruchomości k.z.

Zabudowana nieruchomość obejmująca działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1/4, o powierzchni 0,1074 ha, 1, zapisana w Księdze Wieczystej A, prowadzonej przez Sąd Rejonowy.

Zabudowa:

* budynek handlowo-usługowy o powierzchni zabudowy 209,00 m², powierzchni użytkowej 280,60 m².

Budynek wybudowany w latach 20-tych XX wieku. Stan techniczny budynku - średni, standard wykończenia - niski. Użyte materiały wykończeniowe straciły swoje walory estetyczne, użytkowe i techniczne. Budynek wymaga modernizacji i remontu. Budynek wpisany jest do Gminnej Ewidencji Zabytków Miasta.

Dłużnik w dniu 17 czerwca 2002 r. na mocy aktu notarialnego zakupił od Miasta działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1/4 o powierzchni 0,1074 ha, zabudowaną budynkiem - pochodzącą z nieruchomości objętej KW B. Komornik zapoznał się z aktami Księgi wieczystej A oraz B. Działka zabudowana nr 1/4, o powierzchni 0,1074 ha, została odłączona z KW B. W aktach księgi wieczystej KW B znajduje się dokument z dnia 25 listopada 1964 r., z którego wynika, że na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Powiatowego z dnia 17 lutego 1964 r. nieruchomość oznaczona w KW C przeszła w całości na Skarb Państwa. Poprzednim właścicielem był (...).

Dłużnik jest osobą prawną - spółka jawna. Dłużnik był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w okresie od 1 stycznia 1995 r. do dnia 1 września 2016 r. Na dzień udzielania informacji, tj. 1 sierpnia 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego oświadczył, że spółka nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W dniu 25 marca 2015 r. dłużnik złożył oświadczenie, że nieruchomość była środkiem trwałym spółki, została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, a używanie nieruchomości dla celów gospodarczych rozpoczęło się od lipca 2002 r. do dnia 1 lipca 2013 r. Ponadto dłużnik oświadczył, że w stosunku do nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia. Spółka zawiesiła prowadzenie działalności od dnia 1 lipca 2013 r. Dłużnik nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, czy nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Przedłożono ewidencje środków trwałych. W roku 2002 pod pozycją 11 znajduje się wpis: Budynek, wartość początkowa 25 600,00 zł. W roku 2013 widnieje wpis: Amortyzacja w roku 2013 wartość początkowa 25 600,00 zł, umorzenia 25 600,00 zł.

W piśmie z dnia 29 września 2017 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowany wskazał, że:

1. Budynek handlowo-usługowy był wykorzystywany przez dłużnika od roku 2002 do dnia 1 lipca 2013 r. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na handlu: wyrobami dekoracyjnymi, firanami, tkaninami, ozdobami i innymi dodatkami.

2. Analiza akt księgi wieczystej nr KW B wskazuje, że właścicielem nieruchomości był (...). Na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Powiatowego nieruchomość oznaczona w KW C przeszła w całości na Skarb Państwa. Miasto sprzedało w roku 2002 nieruchomość zabudowaną działką gruntu 9/4 pochodzącą z nieruchomości objętej KW B, na rzecz dłużnika. Dłużnik używał budynek na cele prowadzonej działalności gospodarczej od roku 2002.

3. Dłużnik od roku 2002 prowadził na terenie nieruchomości działalność gospodarczą: sprzedaż wyrobów dekoracyjnych, firan, tkanin, ozdób i innych dodatków. Od roku 2002 do dnia dostawy miną dwa lata.

4. Dłużnik nigdy nie udostępniał osobom trzecim budynku.

5. Dłużnik poczynił wydatki na ulepszenie tzw. systemem gospodarczym, własnoręcznie, jak najniższym kosztem, nie odliczał żadnego podatku VAT. Nakłady na nieruchomość były jak najmniejsze, większość prac wykonana była własnoręcznie.

6. Wydatki były ponoszone przez cały okres użytkowania, były one drobne, niewielkie, były niższe niż 30 procent wartości początkowej, nie odliczano podatku naliczonego.

7. Dłużnik wykorzystywał budynek od roku 2002 do dnia 1 lipca 2013 r. do działalności gospodarczej, handel tkaninami. Główne prace remontowe wykonano w roku 2002, a w pozostałych latach dłużnik czynił prace "kosmetyczne", na utrzymanie bieżące nieruchomości w stanie nadającym się do prowadzenia działalności gospodarczej.

8. W stosunku do nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia. Przedłożono ewidencje środków trwałych. W roku 2002 pod pozycją 11 znajduje się wpis: Budynek, wartość początkowa 25 600,00 zł. W roku 2013 widnieje wpis: Amortyzacja w roku 2013, wartość początkowa 25 600,00 zł, umorzenia 25 600,00 zł.

9. Dłużnik nie był zwolniony od podatku, prowadził handel tkaninami, drobnymi ozdobami.

10. Dłużnik nigdy nie wynajmował, nie dzierżawił budynku. Budynek od roku 2002 do roku 2013 był wykorzystywany tylko przez dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości, czyniąc komornika sądowego płatnikiem tego podatku, bez względu na to czy w dniu sprzedaży dłużnik będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, czy też nie będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy nie powstaje, a komornik w przypadku skutecznej sprzedaży w drodze licytacji publicznej nie będzie obowiązany jako płatnik do odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Dłużnik jest właścicielem nieruchomości od roku 2002. Analiza akt księgi wieczystej nr KW B wskazuje, że właścicielem nieruchomości był (...). Na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Powiatowego z dnia 17 lipca I964 r. nieruchomość, oznaczona w KW C przeszła w całości na Skarb Państwa. Miasto sprzedało w roku 2002 nieruchomość zabudowaną działkę gruntu 1/4 pochodzącą z nieruchomości objętej KW B, na rzecz dłużnika. Dłużnik oświadczył, że w stosunku do nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia (zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do 1 maja 2004 r. na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, budynki posadowione na gruncie były towarem używanym, natomiast sprzedaż gruntu nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym, w ocenie organu egzekucyjnego, do pierwszego zasiedlenia nie doszło. Według art. 43 ust. 1 pkt 10 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W przedmiotowym stanie sprawy znajduje zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, dostawa taka będzie podlegała zwolnieniu, jeżeli:

* w stosunku do budynków, budowli lub ich części, które są przedmiotem dostawy, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do odliczenia podatku naliczonego,

* dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Dłużnik nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, czy nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Przedłożono ewidencje środków trwałych. W roku 2002 pod pozycją 11 znajduje się wpis: Budynek, wartość początkowa 25 600,00 zł. W roku 2013 widnieje wpis: Amortyzacja w roku 2013, wartość początkowa 25 600,00 zł, umorzenia 25 600,00 zł. Budynek wybudowany w latach 20-tych XX wieku. Stan techniczny budynku - średni, standard wykończenia - niski. Użyte materiały wykończeniowe straciły swoje walory estetyczne, użytkowe i techniczne. Budynek wymaga modernizacji i remontu. Powyższe uzasadnia twierdzenie, że nakłady na ulepszenie nie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości.

Komornik uważa, że bez znaczenia dla opisanego stanu faktycznego jest to, że obecnie dłużnik nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Zarówno, gdy dłużnik będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, czy też nie będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, sprzedaż nieruchomości w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1201, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT".

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (budowli lub ich części) - po jego wybudowaniu - należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek/budowla został/została ulepszony/ulepszona, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku/budowli - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Z kolei, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Ponadto w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków lub budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik wszczął egzekucję z nieruchomości. Zabudowana nieruchomość obejmująca działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1/4 o powierzchni 0,1074 ha, 1, zapisana w Księdze Wieczystej A prowadzonej przez Sąd Rejonowy.

Zabudowa:

* budynek handlowo-usługowy o powierzchni zabudowy 209,00 m², powierzchni użytkowej 280,60 m².

Budynek wybudowany w latach 20-tych XX wieku. Stan techniczny budynku - średni, standard wykończenia - niski. Użyte materiały wykończeniowe straciły swoje walów estetyczne, użytkowe i techniczne. Budynek wymaga modernizacji i remontu. Budynek wpisany jest do Gminnej Ewidencji Zabytków Miasta.

Dłużnik w dniu 17 czerwca 2002 r. na mocy aktu notarialnego zakupił od Miasta działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1/4, o powierzchni 0,1074 ha, zabudowaną budynkiem. Komornik zapoznał się z aktami Księgi wieczystej. Działka zabudowana nr 1/4 o powierzchni 0,1074 ha, została odłączona z KW B. W aktach księgi wieczystej znajduje się dokument, z którego wynika, że na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Powiatowego nieruchomość przeszła w całości na Skarb Państwa. Poprzednim właścicielem był (...).

Dłużnik jest osobą prawną - spółka jawna. Dłużnik był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynny w okresie od 1 stycznia 1995 r. do dnia 1 września 2016 r. Na dzień udzielania informacji, tj. 1 sierpnia 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego oświadczył, że spółka nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W dniu 25 marca 2015 r. dłużnik złożył oświadczenie, że nieruchomość była środkiem trwałym spółki, została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, a używanie nieruchomości dla celów gospodarczych rozpoczęło się od lipca 2002 r. do dnia 1 lipca 2013 r. Ponadto dłużnik oświadczył, że w stosunku do nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia. Spółka zawiesiła prowadzenie działalności od dnia 1 lipca 2013 r. Dłużnik nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, czy nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Przedłożono ewidencje środków trwałych. W roku 2002 pod pozycją 11 znajduje się wpis Budynek, wartość początkowa 25600,00 zł. W roku 2013 widnieje wpis Amortyzacja w roku 2013 wartość początkowa 25600,00 zł umorzenia 25 600,00 zł.

Budynek handlowo-usługowy był wykorzystywany przez dłużnika od roku 2002 do dnia 1 lipca 2013 r. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na handlu: wyrobami dekoracyjnymi, firanami, tkaninami, ozdobami i innymi dodatkami. Miasto sprzedało w roku 2002 nieruchomość zabudowaną działką gruntu nr 1/4 pochodzącą z nieruchomości, na rzecz dłużnika. Dłużnik używał budynek na cele prowadzonej działalności gospodarczej od roku 2002.

Od roku 2002 do dnia dostawy miną dwa lata. Dłużnik nigdy nie udostępniał osobom trzecim budynku. Dłużnik poczynił wydatki na ulepszenie tzw. systemem gospodarczym, własnoręcznie, jak najniższym kosztem, nie odliczał żadnego podatku VAT. Nakłady na nieruchomość były jak najmniejsze, większość prac wykonana była własnoręcznie. Wydatki były ponoszone przez cały okres użytkowania, były one drobne, niewielkie, były niższe niż 30 procent wartości początkowej, nie odliczano podatku naliczonego. Dłużnik wykorzystywał budynek od roku 2002 do dnia 1 lipca 2013 r. do działalności gospodarczej. Główne prace remontowe wykonano w roku 2002, a w pozostałych latach dłużnik czynił prace "kosmetyczne", na utrzymanie bieżące nieruchomości w stanie nadającym się do prowadzenia działalności gospodarczej. W stosunku do nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia. Dłużnik nie był zwolniony od podatku, prowadził handel tkaninami, drobnymi ozdobami. Dłużnik nigdy nie wynajmował, nie dzierżawił budynku. Budynek od roku 2002 do roku 2013 wykorzystywany był tylko przez dłużnika.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości, czyniąc komornika sądowego płatnikiem tego podatku, bez względu na to, czy w dniu sprzedaży dłużnik będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, czy też nie będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne należy stwierdzić, że planowana transakcja sprzedaży ww. nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja będzie dotyczyła towaru w rozumieniu ustawy oraz będzie dokonywana przez podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Natomiast w celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem opisanej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia - w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwem TSUE -należy stwierdzić, że planowana sprzedaż budynku usytuowanego na działce nr 1/4 nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż - jak wynika z opisu sprawy - budynek ten został już zasiedlony (dłużnik używał budynek na cele prowadzonej działalności gospodarczej od roku 2002), a jego zajęcie/używanie trwa dłużej niż 2 lata. Jednocześnie z uwagi na fakt, że względem tego budynku nie były ponoszone nakłady na jego ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej obiektu, zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jak już wcześniej wskazano, dostawa gruntu będzie opodatkowana według takiej stawki podatku, jaką opodatkowana będzie dostawa budynków/budowli na nim posadowionych. Oznacza to, że w rozpatrywanej sprawie, zbycie gruntu, na którym usytuowany jest ww. budynek będzie korzystało ze zwolnienia od podatku. Podstawą do zastosowania zwolnienia od podatku będzie przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym, w analizowanej sprawie bezprzedmiotowe stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy.

Podsumowując, nie istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości, czyniący komornika sądowego płatnikiem tego podatku, bez względu na to czy w dniu sprzedaży dłużnik będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, czy też nie będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, ponieważ sprzedaż ww. nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tut. Organ zaznacza, że pomimo wskazania przez Wnioskodawcę, iż obowiązek podatkowy nie powstaje, a komornik w przypadku sprzedaży w drodze licytacji publicznej nie będzie płatnikiem, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe. W dalszej części uzasadnienia stanowiska Wnioskodawca wskazał, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy, a następnie, że sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu. Tymczasem tut. Organ rozstrzygnął, że podstawą do zwolnienia dostawy jest art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zatem stanowisko Zainteresowanego w zakresie zadanego pytania należało uznać w całości za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na informacji, że Dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie wyższych niż 30% wartości początkowej budynku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.