0111-KDIB1-3.4016.2.2017.1.IZ

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie braku posiadania przez Wnioskodawcę statusu podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych - jest prawidłowe.

W dniu 14 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie braku posiadania przez Wnioskodawcę statusu podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest, zgodnie z klasyfikacją PKD 56.10.A - restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne.

Przedmiotem pozostałej działalności Wnioskodawcy są natomiast między innymi, zgodnie z klasyfikacją PKD:

* 64.92.Z - pozostałe formy udzielania kredytów,

* 64.99.Z - pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,

* 96.09.Z - pozostała działalność usługowa, gdzieindziej nieklasyfikowana.

Wnioskodawca jest spółką zależną w Grupie Kapitałowej X, w skład której wchodzą liczne spółki prawa handlowego: zarówno osobowe, jak i kapitałowe. Spółka dominująca w Grupie Kapitałowej, to spółka Y S.A., której głównym przedmiotem działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, współpracuje z różnymi podmiotami: zarówno osobami prawnymi, jak i osobami fizycznymi. Wnioskodawca, w związku ze współpracą z osobami fizycznymi, planuje udzielenie im w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wsparcia, m.in. poprzez zawarcie kilku umów pożyczek pieniężnych w roli pożyczkodawcy. Środki z przedmiotowych umów pożyczek będą pożytkowane przez osoby fizyczne (pożyczkobiorców) zarówno w ramach prowadzonej przez nie działalności gospodarczej, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą (Wnioskodawca nie będzie miał kontroli nad przeznaczeniem środków uzyskanych przez osoby fizyczne na podstawie zawartych umów pożyczek).

Istotny element opisu sprawy został zawarty również we własnym stanowisku Wnioskodawcy, w którym podano, że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowo-akcyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w razie zaistnienia opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca, zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą fizyczną jako pożyczkobiorcą i nie weryfikując przeznaczenia środków przekazanych ww. osobie fizycznej w ramach realizacji umowy pożyczki, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 68 z późn. zm., dalej: "p.o.n.i.f."), a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa p.o.n.i.f., zgodnie z treścią art. 1, reguluje opodatkowanie aktywów niektórych instytucji finansowych. Jednocześnie, zgodnie z art. 3 p.o.n.i.f., przedmiotem opodatkowania podatkiem, o którym mowa w art. 1 p.o.n.i.f. są jedynie aktywa podmiotów, których wyszczególnienie zawarte jest w art. 4 p.o.n.i.f. Jako że art. 4 pkt od 1 do 8 p.o.n.i.f. wskazuje, że ustawa p.o.n.i.f. obejmuje swoim zakresem podmioty specjalne, tworzone i podlegające osobnym ustawom, wątpliwość przy kwalifikacji Wnioskodawcy jako podmiotu podległego reżimowi ustawy p.o.n.i.f. powstaje podczas interpretacji art. 4 pkt 9 tej ustawy, który odsyła do art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1528, dalej: "k.k.").

Instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a k.k., do którego odwołuje art. 4 pkt 9 p.o.n.i.f., jest kredytodawca inny niż:

Wskazana natomiast w art. 5 pkt 2 k.k., definicja kredytodawcy determinuje, że jest nim przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 59a ust. 1 k.k., instytucja pożyczkowa może prowadzić działalność wyłącznie w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej.

Mając powyższe na uwadze, jako że Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowo-akcyjnej, nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu k.k., a co za tym idzie nie jest kredytodawcą w rozumieniu ustawy p.o.n.i.f., zatem nie może zostać objęty jej zastosowaniem.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki z osobą fizyczną, nie powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 p.o.n.i.f., a co za tym idzie nie powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w p.o.i.n.f. Według Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów p.o.n.i.f., gdyż nie spełnia przesłanek kwalifikujących go jako kredytodawcę w rozumieniu p.o.i.n.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.