0111-KDIB1-3.4010.513.2018.1.JKT - Alokacja kosztów podatkowych spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy koszty utrzymania parkingu znajdującego się poza SSE a wykorzystywanego do parkowania samochodów przez pracowników związanych bezpośrednio z produkcją strefową jak i pozastrefową, a także przez osoby spoza firmy, przyjeżdżające do Spółki w celach np. handlowych lub szkoleniowych, można uznać za koszty pośrednie, rozliczane kluczem przychodowym, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p. (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy koszty utrzymania parkingu znajdującego się poza SSE a wykorzystywanego do parkowania samochodów przez pracowników związanych bezpośrednio z produkcją strefową jak i pozastrefową, a także przez osoby spoza firmy, przyjeżdżające do Spółki w celach np. handlowych lub szkoleniowych, można uznać za koszty pośrednie, rozliczane kluczem przychodowym, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka") otrzymała zezwolenie nr (...) z dnia 14 sierpnia 2013 r. na prowadzenie działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej: "SSE"). Działalność na terenie SSE obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie określonym w następujących pozycjach PKWiU Głównego Urzędu Statystycznego:

W ramach inwestycji, określonej w zezwoleniu nr (...), Spółka wypełniła wszystkie warunki.

Spółka wybudowała budynek produkcyjny, zakupiła nowoczesne maszyny i urządzenia, zwiększyła zatrudnienie. Poniesione nakłady inwestycyjne przewyższyły te, zawarte w zezwoleniu. Zmieniła się kategoria Spółki z małego na średnie przedsiębiorstwo.

Spółka wystąpiła o następne zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE. Dnia 23 listopada 2016 r. otrzymała zezwolenie nr (...). Poza wyżej wymienionymi PKWiU, zezwoleniem została objęta działalność w zakresie: 13. obróbka metali i nakładanie powłok na metale, obróbka mechaniczna elementów metalowych - sekcja C dział 25, sekcja 25.6.

W ramach tego zezwolenia Spółka zaczęła ponosić kolejne nakłady inwestycyjne oraz zwiększać zatrudnienie. Do końca 2019 r. Spółka zamierza wypełnić warunki zawarte w zezwoleniu nr (...).

Poza działalnością określoną w zezwoleniach Spółka prowadzi także działalność produkcyjną dot. wytwarzania wyrobów chemicznych. Ta działalność pozostaje poza obszarem SSE i jest wyodrębniona organizacyjnie dla potrzeb podatkowych. Działalność ta nie jest przedmiotem zapytań.

W nowym budynku wybudowanym na terenie SSE prowadzona jest, wyodrębniona organizacyjnie, działalność produkcyjna objęta zezwoleniami, określana dalej dla potrzeb zapytania jako "produkcja urządzeń" i "działalność strefowa". Poza działalnością objętą zezwoleniami Spółka generuje na terenie SSE przychody z działalności nieobjętej zezwoleniem, która ze względów organizacyjnych nie może być wyodrębniona tak jak to jest w przypadku produkcji chemii i jest połączona organizacyjnie z działalnością strefową, ale ponieważ dochody generowane przez nią nie są objęte zwolnieniem z podatku dochodowego, do rozliczeń podatkowych "dołączone" są do działalności pozastrefowej. Są to przychody związane ze sprzedażą towarów jako elementu towarzyszącemu sprzedaży urządzeń oraz niektórych usług. Przychody te są ułamkowe w stosunku do ogółu przychodów objętych zwolnieniami.

Wyroby, które Spółka produkuje w ramach produkcji urządzeń objętych zezwoleniami to urządzenia myjące dla przemysłu, o dużym stopniu złożoności procesów technologicznych. Każda maszyna produkowana jest na podstawie indywidualnego zamówienia, produkcja poprzedzona jest opracowywaniem technologii w postaci projektu. Produkcja składa się z wielu etapów. Spółka, w ramach inwestycji strefowych zakupiła środki trwałe tj. maszyny i urządzenia, podniosła poziom organizacyjny zakładu, zatrudniła specjalistów wysokiej klasy. Jednocześnie realizowała działania marketingowe.

Efektem tych działań jest otrzymywanie coraz większej ilości zamówień, zatrudnianie kolejnych pracowników. Produkowane przez Spółkę przemysłowe urządzenia myjące posiadają coraz wyższe parametry techniczne o dużym stopniu złożoności.

Budynek, który został wybudowany w ramach zezwolenia na terenie strefy ekonomicznej jest, wobec realizacji wielu zamówień i etapów produkcyjnych jednocześnie, coraz bardziej niewystarczający powierzchniowo.

Spółka zakupiła więc działki, jedną o powierzchni 66 arów i drugą o pow. 145 arów, które przylegają do działki położonej na terenie SSE, której dotyczyły oba zezwolenia i na której realizowana jest działalność strefowa Spółki.

W związku z dynamicznym rozwojem Spółka zamierza ponosić kolejne nakłady inwestycyjne. Działania te nie mogą być realizowane w ramach podobnych zezwoleń jak poprzednie, ponieważ nowo zakupione działki, znajdują się poza SSE. Dlatego Spółka zamierza wykorzystać nowo zakupioną powierzchnię i składować, w utworzonym na niej magazynie, część materiałów (np. blachy, półfabrykaty) wykorzystywanych w produkcji strefowej a także część wyrobów gotowych. Ponadto, chciałaby wykorzystać część nowo zakupionych działek na parkingi dla pracowników zatrudnionych przy produkcji strefowej oraz wybudować zaplecze socjalne dla pracowników pracujących na terenie SSE np. szatnie, łazienki dla tych pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy koszty utrzymania parkingu znajdującego się poza SSE a wykorzystywanego do parkowania samochodów przez pracowników związanych bezpośrednio z produkcją strefową jak i pozastrefową, a także przez osoby spoza firmy, przyjeżdżające do Spółki w celach np. handlowych lub szkoleniowych, można uznać za koszty pośrednie, rozliczane kluczem przychodowym, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p. (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm. zwana dalej "ustawą p.d.o.p."), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o Specjalnych Strefach Ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 282 z późn. zm. zwana dalej "ustawą SSE"). Zwolnienie od podatku dochodowego przysługuje przedsiębiorcy po wypełnieniu warunków określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w § 5. Z przepisu wynika, że dochód podlegający zwolnieniu musi pochodzić z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, wynikającej z zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE. Jeżeli dany rodzaj działalności nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy p.d.o.p., konieczne jest precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną na terenie strefy i poza terenem strefy.

W odniesieniu do kosztów, co do których nie jest możliwe dokonanie takiego podziału, ponieważ są to koszty wspólne to zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a, można zastosować zasadę proporcjonalnego rozliczenia. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy p.d.o.p., jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodu ze źródeł, których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe przyporządkowanie kosztów uzyskania do poszczególnych źródeł, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy p.d.o.p., zasadę powyższą stosuje się również gdy podatnik ponosi koszty uzyskania ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem albo jest zwolniona. W takim przypadku art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

W opinii Spółki koszty związane z utrzymaniem parkingu jako koszty ogólne, nie dające się przypisać jednoznacznie do działalności zwolnionej i opodatkowanej winny być rozliczane kluczem przychodowym, zgodne z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy p.d.o.p.

Podobne stanowisko prezentuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 18 września 2017 r. 0111- KDIB1-3.4010.268.2017.1.PC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1010 z późn. zm.). Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1010 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie, art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p. stanowi, że zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu. Tak więc warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym m.in. w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy wówczas dochód z takiej działalności również nie będzie podlegał zwolnieniu.

Jak wskazuje art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Jednocześnie, jak stanowi art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast, z art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 u.p.d.o.p., wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

* przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku,

* kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 395, z późn. zm.). Mając powyższe na uwadze konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w strefie zwolnionych z opodatkowania oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

O przypisaniu kosztów do działalności zwolnionej lub opodatkowanej decyduje ich związek z konkretnym przychodem. Dodatkowo, w odniesieniu do kosztów, ustawodawca przewidział kategorię tzw. kosztów wspólnych. Są to takie koszty, które dotyczą jednocześnie obu rodzajów działalności (tj. opodatkowanej i zwolnionej) i których nie można jednoznacznie i obiektywnie powiązać tylko z jednym z tych rodzajów działalności.

W związku z powyższym, w przypadku przedsiębiorcy strefowego, możliwe są następujące kategorie kosztów podatkowych:

* koszty przypisane do działalności zwolnionej,

* koszty przypisane do działalności opodatkowanej,

* koszty wspólne, dotyczące obu tych działalności.

Koszty przypisane do działalności zwolnionej i opodatkowanej to koszty, które na podstawie dokumentów źródłowych można w całości przypisać odpowiednio tym działalnościom. Wyjątkowo, tylko w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, tj. dotyczące zarówno działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia. Zasadę alokacji kosztów wspólnych do działalności zwolnionej i opodatkowanej określa art. 15 ust. 2 i 2a u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.p.d.o.p., jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 2a u.p.d.o.p., zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania, w takim przypadku art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Należy jeszcze raz podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a u.p.d.o.p., objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie podsiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Może być ona stosowana wyłącznie w odniesieniu do takich kosztów, które zostały rozpoznane dla celów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwoleń. Wnioskodawca zamierza wykorzystać zakupione działki, które przylegają do działki położonej na terenie objętym SSE na parkingi dla pracowników zatrudnionych przy produkcji strefowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy koszty utrzymania parkingu znajdującego się poza SSE a wykorzystywanego przez pracowników związanych bezpośrednio z produkcją strefową jak i pozastrefową, oraz przez osoby spoza firmy, przyjeżdzające do Spółki w celach, np. handlowych lub szkoleniowych, można uznać za koszty pośrednie, rozliczane kluczem przychodowym, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w odniesieniu do kosztów, co do których Spółka nie jest w stanie dokonać podziału, bowiem są to koszty wspólne, nie dające się przypisać jednoznacznie do działalności zwolnionej i opodatkowanej, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a u.p.d.o.p., można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

Stosownie bowiem do pierwszej z tych regulacji, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Zatem, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerem 1 i 2 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.