0111-KDIB1-3.4010.444.2018.1.MST - Ustalenie kosztów uzyskania przychodu przy sprzedaży środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2018 r. (data wpływu 12 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przy sprzedaży środka trwałego jako koszt uzyskania przychodu należy traktować całą jego wartość początkową pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 12 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przy sprzedaży środka trwałego jako koszt uzyskania przychodu należy traktować całą jego wartość początkową pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą, a jako jej przeważający zakres wskazano hotele i podobne obiekty zakwaterowania (PKD 55.10.Z).

W dniu 28 października 2010 r. Spółka zawarła umowę z Województwem X nr (...) o dofinansowanie w formie zaliczki i refundacji Projektu pn. "Y" nr (...) współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Osi priorytetowej 6. Wsparcie rozwoju turystyki. Działania 6.2. Rozwój usług turystycznych i uzdrowiskowych Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa X na lata 2007-2013.

Na podstawie ww. umowy, Spółka miała otrzymać dofinansowanie w wysokości 7.835.268,42 zł, przy wartości projektu 15.931.712,56 zł. Ostatecznie, w konsekwencji podpisania między stronami rzeczonej umowy trzech aneksów, dofinansowanie wyniosło 6.521.255,65 zł, przy wartości projektu 16.077.402,81 zł.

Rzeczona inwestycja została zrealizowana, a Spółka wprowadziła budynek do ewidencji środków trwałych w marcu 2012 r. Jako koszt uzyskania przychodu księguje odpisy amortyzacyjne od części wartości niepochodzącej z dofinansowania. Natomiast, część odpisu amortyzacyjnego środka trwałego przypadająca na część wartości początkowej pochodzącej z dofinansowania nie stanowi kosztu podatkowego.

W przyszłości Spółka chce sprzedać ww. środek trwały, w związku z czym osiągnie przychód. Niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego będzie kosztem uzyskania przychodu w chwili sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży wskazanego środka trwałego jako koszt uzyskania przychodu należy traktować całą jego wartość początkową pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne, czy tylko tą część niezamortyzowanej wartości początkowej, której nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie zostało sfinansowane ze środków własnych Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży środka trwałego za koszt uzyskania przychodu należy uznać jego wartość początkową pomniejszoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych niezależnie od źródła sfinansowania nabycia lub wytworzenia we własnym zakresie rzeczonego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, stanowisko Spółki, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe, bowiem ustawodawca wyraźnie wskazał, że za koszty uzyskania przychodu nie uważa się odpisów amortyzacyjnych w tej części, w której nabycie środka trwałego lub wytworzenie we własnym zakresie tego środka zostało sfinansowane ze środków "zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie", tj. w niniejszym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) sfinansowane ze środków pozyskanych na podstawie przywołanej umowy nr (...) z 28 października 2010 r. zawartej z Województwem X. Natomiast, na gruncie traktowania niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego jako koszt uzyskania przychodu przy jego zbyciu, to wyłączenia takowego ustawa nie przewiduje, zatem różnicowanie źródła sfinansowania nabycia lub wytworzenia środka trwałego na pochodzącego ze środków własnych Spółki czy też pochodzącego ze środków pozyskanych z dotacji czy dofinansowań nie ma znaczenia.

Inne niż wskazane powyżej rozumowanie stawałoby wbrew podstawowej zasadzie prawa podatkowego polegającej na obowiązku ścisłej wykładni jego przepisów, jak również zakazie wykładni rozszerzającej.

W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę również na fakt, że w przypadku ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odmiennie niż ma to miejsce w przypadku ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota dotacji, subwencji czy dopłat do zakupu lub wytworzenia środka trwałego jest przychodem podatkowym, o czym stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. To, że rzeczony przychód korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 17 ust. 1 pkt 21 u.p.d.o.p., pozostaje bez znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny, czy otrzymana dotacja podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.") - przyjęto to jako element zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka otrzymała dofinansowanie na realizację inwestycji. Rzeczona inwestycja została zrealizowana, a Spółka wprowadziła budynek do ewidencji środków trwałych w marcu 2012 r. Jako koszt uzyskania przychodu księguje odpisy amortyzacyjne od części wartości niepochodzącej z dofinansowania. Natomiast, część odpisu amortyzacyjnego środka trwałego przypadająca na część wartości początkowej pochodzącej z dofinansowania nie stanowi kosztu podatkowego.

W przyszłości Spółka chce sprzedać ww. środek trwały, w związku z czym osiągnie przychód. Niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego będzie kosztem uzyskania przychodu w chwili sprzedaży.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy przy sprzedaży wskazanego środka trwałego jako koszt uzyskania przychodu należy traktować całą jego wartość początkową pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne, czy tylko tą część niezamortyzowanej wartości początkowej, której nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie zostało sfinansowane ze środków własnych Spółki.

Uwzględniając powyższe należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16 m tej ustawy. Tak więc - nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości początkowej środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że w momencie sprzedaży nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, którego zakup częściowo został dofinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, kosztem uzyskania przychodów będzie cała niezamortyzowana wartość środka trwałego bez rozbicia na część objętą dofinansowaniem i część nieobjętą dofinansowaniem.

Reasumując - przy sprzedaży środka trwałego, za koszt uzyskania przychodu należy uznać jego wartość początkową pomniejszoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych niezależnie od źródła jego sfinansowania.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.