0111-KDIB1-3.4010.333.2017.1.MST - Ustalenie, czy prowadzona na terytorium Francji działalność gospodarcza spółki w zakresie podwykonawstwa usług budowlanych spowoduje powstanie zakładu podatkowego spółki we Francji.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 września 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowadzona na terytorium Francji działalność gospodarcza Spółki w zakresie podwykonawstwa usług budowlanych spowoduje powstanie zakładu podatkowego Spółki we Francji - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowadzona na terytorium Francji działalność gospodarcza Spółki w zakresie podwykonawstwa usług budowlanych spowoduje powstanie zakładu podatkowego Spółki we Francji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") od 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Francji w zakresie podwykonawstwa usług budowlanych. Wszystkie dotychczasowe projekty budowlane, Spółka pozyskała jako podwykonawca kilku różnych francuskich przedsiębiorstw budowlanych. Spółka nie posiada we Francji fabryki, kopalni, warsztatu, siedziby zarządu, miejsca zarządzania, magazynów lub nawet biura, filii bądź jakiejkolwiek innej podobnej placówki lub przedstawicielstwa. Roboty podwykonawcze są wykonywane przez oddelegowanych z Polski pracowników Spółki. Prowadzone przez Spółkę budowy nie były ze sobą powiązane funkcjonalnie ani geograficznie. Przedsięwzięcia dotyczyły różnych obiektów - od budowy wiaduktu czy autostrady po więzienie, spalarnie śmieci, czy elektrownie wiatrowe. Budowy były zlokalizowane w różnych miejscowościach na terytorium Francji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym należy uznać, że zakładami podatkowymi w rozumieniu art. 5 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz Protokołu z dnia 20 czerwca 1975 r. stanowiącego integralną część Umowy są jedynie te budowy, na których Spółka prowadzi prace w okresie dłuższym niż 18 miesięcy, natomiast przychody osiągane z innych budów na terytorium Francji nadal podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce pomimo, że okres trwania wszystkich budów łącznie przekroczył 18 miesięcy.

2. Czy konsekwentnie, przychód z budowy w okolicach miasta X we Francji,

powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytania należy udzielić odpowiedzi pozytywnej.

Artykuł 5 ust. 2 Umowy polsko-francuskiej oraz punkt 2 Protokołu z dnia 20 czerwca 1975 r. stanowi, że budowa lub montaż nie będą uznawane za zakład w okresie nie przekraczającym 18 miesięcy.

Zatem, według Spółki, nie ma przesłanek, aby uznać pozostałe budowy prowadzone przez Spółkę we Francji w tym budowę w okolicach miasta X we Francji za zakłady podatkowe. Nie sposób również uznać, aby cała działalność Spółki we Francji, jako taka powodowała powstanie zakładu podatkowego w rozumieniu art. 5 Umowy polsko-francuskiej, gdyż brak jest jakiegokolwiek typu stałej placówki.

Nie występuje również funkcjonalne bądź terytorialne powiązanie prowadzonych we Francji budów. Z tego względu, za zakład podatkowy można uznać jedynie budowę, na której Spółka będzie prowadzić prace podwykonawcze w okresie dłuższym niż 18 miesięcy.

W konsekwencji, dochód z pozostałych budów (w tym budowy w okolicach miasta X we Francji), nadal podlegać będzie opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego, zawartą w art. 4a pkt 11 u.p.d.o.p., pojęcie to oznacza:

* chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje Umowa z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 19 stycznia 1977 r., dalej: "umowa polsko-francuska").

W myśl art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie, poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby. Oznacza to, że zyski Spółki podlegają opodatkowaniu w Polsce, chyba że prowadzi we Francji działalność poprzez położony tam zakład.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. Jak stanowi art. 5 ust. 2 ww. umowy, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Przy stosowaniu postanowień umowy istotne znaczenie mają również postanowienia protokołu do umowy, który stanowi jej integralną część. Zgodnie z protokołem do umowy polsko-francuskiej dla stosowania art. 5 ust. 2 lit. g uzgodniono, że w okresie obowiązywania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Republiki Francuskiej z dnia 5 października 1972 r. o rozwoju współpracy gospodarczej, przemysłowej, naukowej i technicznej, budowa lub montaż nie będą uważane za zakład, w okresie nie przekraczającym 18 miesięcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej, nie stanowią zakładu:

Tak więc, art. 5 ust. 3 ww. umowy wylicza rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1 tego artykułu i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco, dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy.

Z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy polsko-francuskiej wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

* istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

* stały charakter takiej placówki, oraz

* wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-francuskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 5 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011) stwierdzono, że: "określenie plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe obejmuje nie tylko budowę budynków lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmująca ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem i dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie prace montażowe nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Ustęp 3 ma zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku."

Plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla. (...) W zasadzie, plac budowy istnieje do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie można uważać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy powinny wchodzić w okres liczony jako trwanie placu budowy. Sezonowe przerwy mogą być spowodowane złą pogodą. Czasowe przerwy mogą być spowodowane np. brakiem materiałów lub brakiem siły roboczej.

Prace budowlane lub montażowe stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż osiemnaście miesięcy (należy zaznaczyć, że powyższe kryterium odnosi się również do podwykonawcy w zakresie wykonywanych przez niego prac). Prace wykonywane na placu budowy przez podwykonawców wlicza się do okresu prowadzenia budowy przez generalnego wykonawcę (czas spędzony na budowie przez podwykonawcę powinien być traktowany jako czas zużytkowany przez wykonawcę generalnego).

Obiekt, który nie spełnia warunku 18 miesięcy, nie stanowi sam przez się zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje np. biuro lub warsztat w rozumieniu ust. 2 związany z działalnością budowlaną. Jeżeli jednak takie biuro lub warsztat jest użytkowany dla realizacji kilku projektów budowlanych lub instalacyjnych, a działalność w nich wykonywana wychodzi poza rodzaje działalności wymienionych w art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej, to należy ponownie ją uważać za zakład jeżeli spełnione są warunki przewidziane w tym artykule, nawet jeżeli żaden z projektów nie odpowiada placowi budowy lub montażu trwającemu powyżej 18 miesięcy.

Z komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika również, że kryterium osiemnastu miesięcy "ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku". Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym (art. 5 ust. 3 pkt 18 Komentarza OECD).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Francji w zakresie podwykonawstwa usług budowlanych. Spółka nie posiada we Francji fabryki, kopalni, warsztatu, siedziby zarządu, miejsca zarządzania, magazynów, biura, filii ani żadnej innej placówki lub przedstawicielstwa. Spółka prowadziła budowy zlokalizowane w różnych miejscach na terytorium Francji, które nie były ze sobą w żaden sposób powiązane funkcjonalnie ani geograficznie.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że w przypadku wykonywania przez Spółkę na terenie Francji robót budowlanych, które nie stanowią jednej budowy (każdy z nich jest oddzielną budową), zakład w rozumieniu umowy polsko-francuskiej będą stanowiły jedynie te z nich, na których Spółka prowadzi prace w okresie powyżej 18 miesięcy, a pozostałe budowy nie spełniające wymogów wskazanych w umowie, nie będą stanowiły zakładu i dochody z nich osiągane w myśl art. 7 ust. 1 umowy, będą opodatkowane w Polsce. Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że również dochód z budowy w okolicach miasta X będzie podlegał opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.