0111-KDIB1-3.4010.173.2020.1.PC - Zwolnienie z CIT dochodu z działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2020 r. (data wpływu 15 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym 10 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odszkodowanie opisane w stanie faktycznym otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi dla niego przychód (dochód) osiągnięty w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanego zezwolenia, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odszkodowanie opisane w stanie faktycznym otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi dla niego przychód (dochód) osiągnięty w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanego zezwolenia, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek został uzupełniony pismem z 10 czerwca 2020 r., przesłanym za pośrednictwem e-puap tego samego dnia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej także jako: "Spółka", "Wnioskodawca") prowadzi działalność w (...) Specjalnej Strefie Ekonomicznej na podstawie zezwolenia z 29 grudnia 2015 r.

Zezwolenie zostało udzielone wnioskodawcy na prowadzenie działalności produkcyjnej, określonej zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego, jako: wyroby tekstylne, wyroby z gumy i tworzyw sztucznych, wyroby z pozostałych surowców niemetalicznych, maszyny i urządzenia gdzie indziej niesklasyfikowane, pojazdy samochodowe (z wyłączeniem motocykli), przyczepy i naczepy.

W ramach działalności realizowanej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, Wnioskodawca wybudował zakład produkcyjny z powierzchniami biurowymi, socjalnymi oraz magazynowymi. Do procesu produkcji towarów objętych zezwoleniem strefowym są wykorzystywane m.in. maszyny DOA służące do tworzenia mat przy wykorzystaniu paliwa gazowego.

W dniu 5 marca 2019 r. doszło do eksplozji, a w następstwie pożaru na terenie zakładu Wnioskodawcy, w wyniku, którego uszkodzone zostały elementy konstrukcyjne zakładu, m.in. średniki dźwigarów, ściany działowe, stężenia dachowe, pokrycia dachowe oraz naświetla dachowe. Uszkodzenia dachu były na tyle rozległe, że organy nadzoru budowlanego kategorycznie zabroniły jakichkolwiek napraw i rekonstrukcji, dopóki obszar zdarzenia nie zostanie zabezpieczony i wyłączony od możliwości dostępu jakichkolwiek osób trzecich. W wyniku eksplozji na Wnioskodawcę został nałożony również obowiązek odłączenia wszelkich mediów w obrębie zakładu objętego eksplozją i pożarem. W wyniku eksplozji na Wnioskodawcę został nałożony również obowiązek odłączenia wszelkich mediów w obrębie zakładu objętego eksplozją i pożarem. Ponadto uszkodzeniu uległa linia produkcyjna określana jako maszyna DOA, służąca do wytwarzania półproduktu z włókien wtórnie przetworzonych, wykorzystywanego w dalszym etapie produkcji do uzyskania wyrobu gotowego. Linia produkcyjna DOA usytuowana jest w strefie najdłużej objętej wyłączeniem z użytkowania przez Powiatowy Nadzór Budowlany.

Wskutek powyższego zdarzenia Wnioskodawca był zmuszony do częściowego wstrzymania produkcji, odtworzenia środków trwałych w postaci budynku hali oraz maszyn, a także ponoszenia kosztów związanych z alternatywną produkcją (głównie półproduktu z włókien) przez okres, w którym niemożliwe było użytkowanie zakładu w pełnym zakresie.

W związku z zaistnieniem powyższego zdarzenia ubezpieczyciel przyznał Wnioskodawcy bezpośrednio, na podstawie opinii rzeczoznawcy zatwierdzonej przez ubezpieczyciela, odszkodowanie związane z przerwą w działalności zakładu, dodatkowymi kosztami poniesionymi przez Wnioskodawcę w związku ze zorganizowaniem alternatywnej produkcji oraz w związku z uszkodzonymi w wyniku ww. zdarzenia zapasami. Kwota odszkodowania objęła również zwrot dodatkowych kosztów poniesionych przez Spółkę w związku ze szkodami i outsourcingiem pracy. Potrącane są z tego koszty, które nie przypadną we własnym zakładzie ze względu na przestój (koszty zmienne) (dalej: "odszkodowanie").

Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie stanowiące zwrot kosztów za:

Jako, że Wnioskodawca zorganizował alternatywną produkcję, nie wystąpiła okoliczność utraty zysku, albowiem nie wystąpiła rzeczywista utrata produkcji (sprzedaży). Wobec tego nie przyznano Wnioskodawcy w tym zakresie odszkodowania. Wystąpiły jedynie czasowe koszty opóźnienia, koszty nadrabiania zaległości i prac dodatkowych.

Odszkodowanie Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela w transzach, zgodnie z dokonywanymi między nimi ustaleniami. Część transz została Wnioskodawcy wypłacona w 2019 r., a pozostała część w 2020 r.

Wobec otrzymania przez Wnioskodawcę odszkodowania powstała wątpliwość co do zakwalifikowania kwoty tego odszkodowania, jako dochodu uzyskiwanego przez Wnioskodawcę z przedsiębiorstwa prowadzonego na terenie specjalnej strefy ekonomicznej zwolnionego z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa o CIT").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie opisane w stanie faktycznym otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi dla niego przychód (dochód) osiągnięty w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanego zezwolenie, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez niego odszkodowanie opisane w stanie faktycznym stanowi dla niego przychód (dochód) osiągnięty w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanego zezwolenie, w wyniku czego korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Wobec treści powyższej regulacji stwierdzić należy, że przychód z uzyskanych odszkodowań stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o CIT.

Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482; dalej: "ustawa o SSE"), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Powyższe przepisy analizować należy przy uwzględnieniu treści art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, który stanowi o tym, ze zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Mieć na uwadze również należy art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, z którego wynika, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że przy określaniu tego, czy dany dochód (przychód) uzyskany przez podatnika korzysta ze zwolnienia opisanego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, dochód ten musi spełniać łącznie dwa kryteria: dochód taki musi pochodzić z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, dochód taki musi pochodzić z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie stosownego zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE.

Jednakże brak jest zarówno w ustawie o CIT jak i ustawie o SSE przepisów regulujących wprost sposób rozliczenia otrzymanego odszkodowania w kontekście dochodu z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Analizowany problem był przedmiotem licznych interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, które mogą być pomocne w określeniu tego czy można takie odszkodowanie ująć, jako dochód osiągnięty w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej czy też nie. Wynika z nich, że w ocenie organów podatkowych jak i sądów administracyjnych odszkodowanie uzyskane przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność na podstawie zezwolenia na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jest dochodem bezpośrednio związanym z prowadzoną działalnością ergo stanowi dochód w rozumieniu ustawy o CIT.

Takie stanowisko zostało wyrażone w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 25 sierpnia 2015 r., sygn. IPTPB3/4510-184/15-2/IR, z której wynika, że: (...) odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawcę od ubezpieczyciela w związku z zaistniałym pożarem stanowić będzie przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który można uznać za przychód strefowy. Równocześnie, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z pożarem majątku Spółki i usuwaniem jego skutków stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych i można je zakwalifikować do kosztów strefowych.

Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 27 stycznia 2016 r., ITPB3/4510-588/15/MK. Interpretacja ta również dotyczyła pożaru, jaki miał miejsce w zakładzie strefowym.

Na uwagę zasługują również interpretacje organów podatkowych wydane w odmiennych stanach faktycznych, ale w dalszym ciągu odnoszących się do kwestii uznania otrzymanego przez przedsiębiorcę odszkodowania, jako dochodu osiągniętego w ramach przedsiębiorstwa prowadzonego na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Analiza niżej wskazanych interpretacji indywidualnych również prowadzi do wniosku, że otrzymane przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą na podstawie zezwolenia na terenie specjalnej strefy ekonomicznej odszkodowanie stanowi przychód z działalności strefowej.

Takie stanowisko potwierdzają:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2013 r. (nr ITPB3/423-674/12/MK): w której organ trafnie w ocenie Wnioskodawcy podnosi, że przychód z Odszkodowania (mającego de facto zrekompensować Spółce straty związane z niezależną od Spółki koniecznością ograniczenia mocy produkcyjnych w Oddziale) - w części związanej wprost z Oddziałem - jest bezpośrednio związany z działalnością produkcyjną określoną w zezwoleniu, a tym samym stanowi przychód z działalności zwolnionej z opodatkowania. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2010 r., nr ITPB3/423-135/10/MK stwierdził, że przychody z tego odszkodowania bezpośrednio wiążą się z działalnością produkcyjną prowadzoną przez Spółkę na terenie strefy na podstawie zezwolenia. W konsekwencji, skoro odszkodowanie otrzymane jest w związku z niezamówieniem wyrobów produkowanych na terenie strefy na podstawie zezwolenia, otrzymanie przez Spółkę środki będą stanowić przychód z działalności prowadzonej na terenie strefy objętej zezwoleniem. Konsekwentnie, przychód ten powinien być zwolniony z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 tej ustawy, tym bardziej, że w przypadku realizacji zamówienia, Spółka osiągnęłaby przychód w pełni zakwalifikowany do działalności objętej zezwoleniem, a tym samym zwolniony z opodatkowania.

Takie stanowisko prezentują także: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 17 lutego 2010 r., (nr IBPBI/2/423-1414/09/PC), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 15 października 2010 r., (nr ILPB3/423-617/10-5/MM), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2011 r., (nr IBPBI/2/423-612/11/AP), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 20 lutego 2013 r., (nr IBPBI/2/423-1511/12/CzP), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2015 r. (nr IPTPB3/4510-184/15-2/IR).

Dodatkowo, NSA w wyroku z 15 lutego 2018 r. (sygn. II FSK 245/16) również podzielił pogląd, że jeżeli zatem rekompensata pozostaje w ścisłym, bezpośrednim i racjonalnym związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w zezwoleniu i prowadzonej przez Spółkę na obszarze SSE to nie ma przeszkód, aby uznać, że rekompensata ta powinna być rozliczona w ramach dochodu strefowego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie można na gruncie przepisów ustawy o CIT i SSE uznać za przychód z jego przedsiębiorstwa uzyskany na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, oraz uznać, że podlega zwolnieniu z podatku CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Jak wielokrotnie wyżej podniesiono, nawet, jeżeli odszkodowanie to nie stanowi sensu stricte przychodu z prowadzonej na podstawie zezwolenia działalności Wnioskodawcy to i tak pozostaje bezpośrednio powiązane z prowadzoną przez niego działalnością wskazaną wprost w zezwoleniu. W ocenie wnioskodawcy, odszkodowanie to jest ściśle związane ze składniami majątkowymi wykorzystywanymi w działalności strefowej, wobec czego winno być mimo wątpliwości traktowane, jako dochód z tejże działalności i podlegać zwolnieniu na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Wnioskodawca w pełni podziela wyżej przywołane stanowiska organów podatkowych i NSA. W świetle powyższego Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in. przychodów i kosztów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku (art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 u.p.d.o.p.).

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 482 z późn. zm., dalej: "ustawa o SSE").

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o SSE, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej "zezwoleniem".

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p., zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

W dniu 5 marca 2019 r. doszło do eksplozji, a w następstwie pożaru na terenie zakładu Wnioskodawcy, w wyniku, którego uszkodzone zostały elementy konstrukcyjne zakładu, m.in. średniki dźwigarów, ściany działowe, stężenia dachowe, pokrycia dachowe oraz naświetla dachowe.

Wskutek powyższego zdarzenia Wnioskodawca był zmuszony do częściowego wstrzymania produkcji, odtworzenia środków trwałych w postaci budynku hali oraz maszyn, a także ponoszenia kosztów związanych z alternatywną produkcją (głównie półproduktu z włókien) przez okres, w którym niemożliwe było użytkowanie zakładu w pełnym zakresie.

W związku z zaistnieniem powyższego zdarzenia ubezpieczyciel przyznał Wnioskodawcy bezpośrednio, na podstawie opinii rzeczoznawcy zatwierdzonej przez ubezpieczyciela, odszkodowanie związane z przerwą w działalności zakładu, dodatkowymi kosztami poniesionymi przez Wnioskodawcę w związku ze zorganizowaniem alternatywnej produkcji oraz w związku z uszkodzonymi w wyniku ww. zdarzenia zapasami. Kwota odszkodowania objęła również zwrot dodatkowych kosztów poniesionych przez Spółkę w związku ze szkodami i outsourcingiem pracy. Potrącane są z tego koszty, które nie przypadną we własnym zakładzie ze względu na przestój (koszty zmienne) (dalej: "odszkodowanie").

Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie stanowiące zwrot kosztów za:

Wobec otrzymania przez Wnioskodawcę odszkodowania powstała wątpliwość co do zakwalifikowania kwoty tego odszkodowania, jako dochodu uzyskiwanego przez Wnioskodawcę z przedsiębiorstwa prowadzonego na terenie specjalnej strefy ekonomicznej zwolnionego z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Z ww. art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wynika, że aby dany dochód korzystał ze zwolnienia z opodatkowania musi być uzyskany z działalności:

* prowadzonej na terenie SSE,

* prowadzonej na podstawie zezwolenia o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych.

Podkreślenia wymaga fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową. Biorąc powyższe pod uwagę, dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

W związku z powyższym, przedsiębiorca zobowiązany jest do ustalenia tego, jaka część dochodu nie wynika z działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W przypadku, gdy podatnicy uzyskują jednocześnie przychody, z których dochód podlega opodatkowaniu i przychody, z których dochód jest wolny od podatku, zobowiązani są do prowadzenia ewidencji przychodów i kosztów, tak aby możliwe było prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym i dochodu wolnego od podatku.

Jak już wcześniej wskazano, wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Ze zwolnienia nie korzystają również dochody związane z działalnością na terenie strefy bowiem ustawodawca w przepisie ustanawiającym zwolnienie świadomie użył określenia "dochody z działalności" a nie sformułowania "dochody związane z działalnością". Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również dochody z takiej działalności nie będą podlegały zwolnieniu.

Warto podkreślić również, że zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., nie ma charakteru podmiotowego. Nie obejmuje ono zatem wszystkich dochodów podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, lecz tylko dochody uzyskane z działalności prowadzonej w ramach zezwolenia, a więc działalności określonej w zezwoleniu.

Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy odszkodowanie opisane w stanie faktycznym otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi dla niego przychód (dochód) osiągnięty w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanego zezwolenia, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego wyroku NSA oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego.

Orzeczenie te dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie wydane rozstrzygnięcie jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Należy wskazać również, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce.

W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji.

Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie, który może być zmieniony w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnej, odmiennej od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie powoduje, że pogląd ten jest nieprawidłowy.

Ponadto należy wskazać, że cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem każdego organu administracji podatkowej jest działanie zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Odmienne zatem rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 23 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 113/12: Fakt wydania w tym samym stanie faktycznym odmiennej interpretacji sam w sobie nie może być uznany za argument przemawiający za niezgodnością z prawem interpretacji wydanej w stosunku do strony skarżącej. Organ nie tylko ma prawo a przede wszystkim ma obowiązek wydać odmienną interpretacje, gdy uzna że wcześniejsza interpretacja była błędna (por. wyrok I FSK 1036/08 z dnia 16 lipca 2009 r.).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.