0111-KDIB1-2.4017.1.2021.3.ANK - Status inkasenta podatków.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2021 r., który wpłynął do Organu tego samego dnia, uzupełnionym 27 kwietnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia, czy Spółka może być inkasentem i dokonać zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jako inkasent - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia, czy Spółka może być inkasentem i dokonać zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jako inkasent. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 kwietnia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4017.1.2021.1.ANK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 27 kwietnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S z siedzibą w Korei Południowej (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest podmiotem zagranicznym, prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie oddziału S (dalej: "Oddział"). Spółka i jej Oddział traktowane są jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Oddział posiada jednak samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), zostały mu powierzone funkcje administracyjne, natomiast nie posiada on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek. Prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

S Oddział w Polsce dokonała ze swojego rachunku bankowego 9 wpłat w kwotach: (...)

Wszystkie wyżej opisane wpłaty były dokonane przez Oddział w Polsce na mikrorachunki podatników - osób fizycznych wskazanych w tytułach i były opisane "Tytułem OKR/19R PIT-36" co wprost wskazuje, że jest to zapłata podatku wykazanego w złożonych przez wskazane osoby fizyczne zeznaniach rocznych PIT-36 (zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu). Należy zauważyć, że osoby te nie mogą w Polsce posiadać rachunków bankowych, ponieważ są to pracownicy koreańskiej spółki i bank nie założy osobom zagranicznym rachunku w Polsce. Osoby te nie mogą dokonać zapłaty podatku ze swojego rachunku bankowego posiadanego w Korei.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może być inkasentem i dokonać zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jako inkasent?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ustawy - Ordynacja podatkowa inkasentem jest osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z orzecznictwem sądowo-administracyjnym to przepisy prawa podatkowego przesądzają o tym, czy dana osoba fizyczna, osoba prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej będzie posiadała status "inkasenta" i w związku z tym, że pełni obowiązki inkasenta (wyrok WSA I SA/Sz 754/17). Brak jest innej podstawy prawnej określającej zakaz pełnienia obowiązków jako inkasent i dokonywania zapłaty podatku jako inkasent.

W związku z powyższym zdaniem Spółki może ona dokonać zapłaty podatku jako inkasent.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

W myśl art. 4 Ordynacji podatkowej, obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

Zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale z dnia 26 maja 2008 r., I FPS 8/07: z przytoczonych pojęć jednoznacznie wynika, że obowiązek zapłaty podatku wypływa ze zobowiązania podatkowego, a zobowiązanym do jego zapłacenia jest podatnik. Tym samym za słuszną należy uznać tezę, że tylko zapłata podatku przez podatnika prowadzi do realizacji zobowiązania podatkowego i tym samym do jego wygaśnięcia.

Zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

W myśl art. 7 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1.

Stosownie do art. 21 § 1 zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 21 § 2).

Zgodnie z art. 61b § 1 Ordynacji podatkowej wpłata podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych dokonywana na rachunek urzędu skarbowego jest realizowana przy użyciu rachunku bankowego urzędu skarbowego albo identyfikującego podatnika, płatnika lub urząd skarbowy indywidualnego rachunku podatkowego (mikrorachunek podatkowy).

Zaznaczyć należy że podatek, którego wysokość przekracza 1000 zł, może zostać zapłacony jedynie przez podatnika lub członka jego najbliższej rodziny. W przeciwnym razie wpłata nie spowoduje wygaśnięcia zobowiązania podatkowego - (https://www.podatki.gov.pl /mikrorachunek-podatkowy/pytania-i-odpowiedzi/).

Stosownie do art. 9 Ordynacji podatkowej, inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów, inkasent ma obowiązek pobierania podatków, których wysokość wynika wprost z przepisów prawa, bądź też w przypadku, gdy obliczenia podatku dokonuje organ podatkowy.

Powyższe potwierdza to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 września 2007 r., sygn. akt I FSK 1192/06: Jak wynika z treści przytoczonych przepisów inkasent jest podmiotem stosunków podatkowoprawnych, wykonującym zadania z zakresu administracji publicznej. Jest zobowiązany do wykonywania czynności w interesie publicznoprawnym. Obowiązek wykonywania funkcji inkasenta powstaje zawsze i wyłącznie na skutek zaistnienia okoliczności, z którymi przepis prawa łączy powstanie takiego obowiązku. Tym samym nałożenie obowiązku poboru podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu oraz sprecyzowanie zakresu tego obowiązku nie może nastąpić w drodze umownej.

Zauważyć zatem należy, że nadanie statusu inkasenta nie wynika z art. 9 Ordynacji podatkowej i samego faktu wykonania takich czynności (por. wyrok NSA z 16 kwietnia 2008 r., I FSK 622/07).

Jak wskazano powyżej obowiązek inkasenta do pobrania podatku i wpłacenia go we właściwym terminie do organu podatkowego wynika z przepisów dotyczących poszczególnych rodzajów podatków, które przewidują taką możliwość (t.j. pobierania danego podatku w drodze inkasa i procedury ustanawiania podmiotów inkasentami). Przykładowo przepisy:

* art. 6 ust. 12 i art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 z późn. zm.),

* art. 6b ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 333),

* art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 888 z późn. zm.) oraz

* art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1546 z późn. zm.)

- przewidują możliwość pobierania w drodze inkasa: podatku od nieruchomości, opłaty targowej, opłaty miejscowej, opłaty uzdrowiskowej, opłaty od posiadania psów, podatku rolnego, podatku leśnego i opłaty skarbowej.

W tym miejscu wskazać należy, że do zapłaty podatku wykazanego w złożonych przez osoby fizyczne zeznaniach rocznych PIT-36 stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 tej ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym (PIT-36).

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka może być inkasentem i dokonać zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jako inkasent, wskazać należy, że możliwość pobrania i wpłacenia podatku w drodze inkasa musi wynikać z ustawy, która dany podatek normuje. Natomiast ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawych ani ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych takiej możliwości nie przewidują.

Stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka jako inkasent może dokonać zapłaty podatku wykazanego w złożonych przez osoby fizyczne zeznaniach rocznych PIT-36 należało uznać zatem za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego wyroku sądowego, należy podkreślić, że co do zasady orzeczenia sądowe nie stanowią źródła prawa i wiążą strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie. Rozstrzygnięć sądów administracyjnych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Ponadto powołany przez Wnioskodawcę wyrok z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt. I SA/Sz 754/17 jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża. Co istotne zapadł on w odmiennym stanie faktycznym od przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku i nie stoi w sprzeczności z rozstrzygnięciem zawartym w interpretacji. Co więcej ww. wyrok potwierdza stanowisko Organu, wskazując: przytoczonej wyżej legalnej definicji "inkasenta" w powiązaniu z przepisami art. 21 § 1 pkt 1 O.p. w związku z art. 4, art. 5, art. 6, art. 7 i art. 8 O.p. wynika, że to przepisy prawa podatkowego - a więc tutaj, ustawa o podatkach i opłatach lokalnych oraz wydana na podstawie upoważnienia ustawowego w niej zawartego (o czym dalej) uchwała Rady Miejskiej w D. z dnia 28 października 2015 r. w sprawie opłaty miejscowej - przesądzają o tym, czy dana osoba fizyczna, osoba prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej będzie posiadała status "inkasenta" i w związku z tym, że pełni obowiązki inkasenta, przy czym przepisy te wskażą (określą) obowiązki nałożone na inkasenta. A zatem, to te przepisy prawa podatkowego - a nie umowa - przesądzają, czy dany podmiot prawa (osoba fizyczna, osoba prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) staje się z mocy prawa inkasentem (podatnikiem, płatnikiem). Zatem, jeżeli przepisy prawa podatkowego nałożą na określony podmiot obowiązki, które przesądzają według definicji legalnej zawartej w ustawie - Ordynacja podatkowa o statusie inkasenta (podatnika, płatnika), to podmiot taki staje się inkasentem (podatnikiem, płatnikiem).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.