0111-KDIB1-2.4010.63.2017.1.ANK - CIT w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych tytułem zwiększonego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych tytułem zwiększonego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych tytułem zwiększonego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Gminna Przychodnia Lekarska (dalej także: "Wnioskodawca") planuje zwiększyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (ZFŚS), przeznaczając na niego środki wypracowane w trakcie 2017 r. Zapis o możliwości zwiększenia odpisu na ZFŚS o dowolną kwotę został ujęty w regulaminie wynagradzania, co zostało po konsultacji z pracownikami zaakceptowane przez przedstawiciela pracowników. Dodatkowa kwota zwiększenia (tj. wolne środki finansowe wypracowane w trakcie roku) zostanie ujęta w stosownym zarządzeniu, a następnie przekazana na wyodrębnione konto ZFŚS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota zwiększonego odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych ponad odpis podstawowy, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 800 z późn. zm., dalej: "ustawa o ZFŚS"), po dokonaniu wpłaty na wyodrębniony rachunek zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Przychodni stanowi koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy, jeśli stanowi koszt jego działalności w rozumieniu przepisów ustawy o ZFŚS. Odpis uznaje się za koszt, o którym wyżej mowa, jeżeli został ustalony zgodnie z przepisami art. 3-5 ustawy o ZFŚS.

Zgodnie z art. 6 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia o których mowa w art. 3-5 obciążają koszty działalności pracodawcy. Art. 4 ustawy o ZFŚS określa, że wysokość odpisu na fundusz świadczeń socjalnych kształtuje w sposób dowolny układ zbiorowy pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym postanowienia w tym zakresie może zawierać regulamin wynagradzania. Dla celów podatkowych dodatkowe odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w regulaminie wynagrodzenia stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy funduszu. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

Zgodnie z powołanymi przepisami kwota zwiększonego odpisu na ZFŚS, której wysokość zostanie uchwalona na podstawie regulaminu wynagrodzenia i wpłacona na rachunek funduszu, stanowi odpis o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uregulowany w art. 4 ustawy o ZFŚS i będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej "Funduszem", i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 800 z późn. zm., dalej: "ustawa o ZFŚS")

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Natomiast osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu (art. 2 pkt 5 ustawy o ZFŚS).

Fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku, co najmniej 20 i mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, tworzą Fundusz na wniosek zakładowej organizacji związkowej (art. 3 ust. 1 i 1c ustawy o ZFŚS).

U pracodawców określonych w art. 3 ust. 1 i lc, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania (art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS).

Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych (art. 5 ust. 1 ustawy o ZFŚS). Wysokość odpisu podstawowego może być zwiększona o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 2, na każdą zatrudnioną osobę, w stosunku do której orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności (art. 5 ust. 4 ustawy o ZFŚS).

Pracodawcy sprawujący opiekę socjalną nad emerytami i rencistami, w tym także ze zlikwidowanych zakładów pracy, mogą zwiększyć Fundusz o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 2, na każdego emeryta i rencistę uprawnionego do tej opieki (art. 5 ust. 5 ustawy o ZFŚS).

Pracodawcy, którzy utworzyli zakładowy żłobek lub klub dziecięcy oraz przeznaczą na ten cel z odpisu podstawowego kwotę odpowiadającą 7,5 punktu procentowego tego odpisu mogą zwiększyć Fundusz na każdą zatrudnioną osobę o 7,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem przeznaczenia całości tego zwiększenia na prowadzenie żłobka lub klubu dziecięcego (art. 5 ust. 5a ustawy o ZFŚS).

Stosownie zaś do art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W myśl art. 6 ust. 2 ustawy o ZFŚS, równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie do dnia 30 września tego roku, z tym że w terminie do dnia 31 maja tego roku przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów, o których mowa w art. 5 ust. 1-3.

Jednocześnie - stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS - środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Tym samym, przepisy te nakładają na pracodawców obowiązek przekazywania na odrębny rachunek bankowy równowartości dokonanych odpisów i zwiększeń.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych stanowią koszt uzyskania przychodów pracodawcy, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

Jak wynika z przytoczonego powyżej stanu prawnego w art. 5 ustawy o ZFŚS wskazano zasady tworzenia i sposób naliczenia:

* odpisu podstawowego (odprowadzanego obowiązkowo) oraz

* zwiększeń, tzw. odpisu dodatkowego (odprowadzanego fakultatywnie), którego pracodawca może dokonać na zasadzie dobrowolności.

Jeśli zatem Wnioskodawca dokona wpłaty dodatkowego odpisu, który jest odpisem fakultatywnym wskazanym w art. 5 ustawy o ZFŚS to taka wpłata będzie mogła być uznana za dokonaną na podstawie ustawy o ZFŚS.

Utworzenie funduszu jest operacją rachunkową polegającą na naliczeniu odpowiedniego odpisu, a odrębną kwestią jest przekazanie utworzonego funduszu na rachunek bankowy zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy o ZFŚS. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie określają jednak sposobu prowadzenia takiego rachunku.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w przypadku, gdy środki pieniężne stanowiące równowartość zwiększonego/dodatkowego odpisu zostaną wpłacone przez Wnioskodawcę bezpośrednio na utworzony przez siebie Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, będzie miał zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b u.p.d.o.p., w rezultacie czego przedmiotowe zwiększenie ponad odpis podstawowy o którym mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.