0111-KDIB1-2.4010.531.2019.2.ANK - Powstanie przychodu w związku z otrzymaniem świadczeń należnych klientom spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 19 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w Nowym modelu rozliczeń otrzymanie świadczeń należnych Klientom Spółki od Zakładu ubezpieczeń, które następnie zostaną faktycznie rozdzielone pomiędzy Klientów Spółki (w drodze przelewu lub potrącenia wzajemnych zobowiązań), będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w Nowym modelu rozliczeń otrzymanie świadczeń należnych Klientom Spółki od Zakładu ubezpieczeń, które następnie zostaną faktycznie rozdzielone pomiędzy Klientów Spółki (w drodze przelewu lub potrącenia wzajemnych zobowiązań), będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 4 lutego 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.531.2019.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 19 lutego 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka świadczy usługi logistyczne. W celu umocnienia pozycji konkurencyjnej grupy, Spółka oferuje nabywcom jej usług (dalej: "Klient", "Ubezpieczony") możliwość zakupu dodatkowego nieobligatoryjnego ubezpieczenia towarów w transporcie od zagranicznych firm ubezpieczeniowych (dalej: "Zakład ubezpieczeń", "Ubezpieczyciel"). Przedmiotem ubezpieczenia jest mienie przewożone na ryzyko Ubezpieczającego lub mienie, co do którego obowiązek ubezpieczenia spoczywa na Ubezpieczającym w czasie jego przewozu (jeżeli zgodnie z ustaleniami kontraktowymi dotyczącymi tego mienia Spółka ponosi ryzyko przypadkowej utraty, ubytku lub uszkodzenia mienia podczas transportu). Przedmiotem ubezpieczenia może być mienie przewożone w transporcie krajowym lub międzynarodowym, obcym lub własnym.

Spółka zawiera powyższą umowę ubezpieczenia we własnym imieniu ale na cudzy rachunek (tj. na rachunek Klienta, który w tym wypadku staje się uposażonym z zawartej umowy ubezpieczenia). Oznacza to, iż Klient jest podmiotem umowy ubezpieczenia, nie jest natomiast bezpośrednio stroną umowy ubezpieczenia. Klient jest osobą trzecią, na rzecz której zostaje zawarta przez Spółkę umowa ubezpieczenia. Klient jest uprawniony do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego w przypadku zajścia zdarzeń przewidzianych w umowie ubezpieczenia.

W ramach obecnie przyjętego modelu rozliczeń ("Obecny model rozliczeń"), składka ubezpieczeniowa w wysokości indywidualnie ustalonej dla każdego Ubezpieczonego jest przekazywana przez zainteresowanego taką usługą Klienta do Ubezpieczającego, tj. Spółka, w niezmienionej wysokości przekazuje ją do Zakładu ubezpieczeń. W przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, związanego przykładowo z uszkodzeniem lub zagubieniem towaru w transporcie, Klient Spółki zwraca się z prośbą o uznanie roszczenia bezpośrednio do Zakładu ubezpieczeń, który w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku dokonuje wypłaty odszkodowania bezpośrednio na rachunek zgłaszającego (Klienta). Rozliczenia pomiędzy Spółką, Ubezpieczonymi i Zakładem ubezpieczeń odbywają się bez jakiegokolwiek dodatkowego narzutu po stronie Spółki.

Jednak z uwagi na rosnące koszty związane z realizowaniem przelewów zagranicznych oraz obsługą administracyjną zgłoszeń, dla których wartość odszkodowania nie przekracza określonych progów (tzw. "drobne szkody"), Zakład ubezpieczeń rozważa zaimplementowanie nowego modelu rozliczeń, opartego na okresowych rozliczeniach drobnych szkód ("Nowy model rozliczeń"). W ramach Nowego modelu rozliczeń Zakład ubezpieczeń, po przygotowaniu zbiorczego podsumowania uznanych wniosków o wypłatę odszkodowania z danego okresu, wypłacałby na konto Spółki łączną sumę świadczeń przyznanych Klientom Spółki, która to kwota byłaby następnie rozdzielana przez Spółkę pomiędzy uprawnionych do ich otrzymania Ubezpieczonych (w drodze przelewu bankowego lub potrącenia wzajemnych zobowiązań). Również w tym modelu rozliczenia pomiędzy Spółką, Ubezpieczonymi i Zakładem ubezpieczeń odbywałyby się bez jakiegokolwiek dodatkowego narzutu po stronie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w Nowym modelu rozliczeń otrzymanie świadczeń należnych Klientom Spółki od Zakładu ubezpieczeń, które następnie zostaną faktycznie rozdzielone pomiędzy Klientów Spółki (w drodze przelewu lub potrącenia wzajemnych zobowiązań), będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów CIT, w szczególności w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

2. Czy kwoty świadczeń należnych Klientom przekazane przez Spółkę Ubezpieczonym (w drodze przelewu lub potrącenia wzajemnych zobowiązań), stanowić będą koszt uzyskania przychodów Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

W ocenie Wnioskodawcy (stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1), w Nowym modelu rozliczeń otrzymanie świadczeń należnych Klientom Spółki od Zakładu ubezpieczeń, które następnie zostaną faktycznie rozdzielone pomiędzy Klientów Spółki (w drodze przelewu lub potrącenia wzajemnych zobowiązań), nie będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego w rozumieniu przepisów CIT.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej: "ustawa o CIT") nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 ustawy o CIT wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak również enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów.

Ustawodawca przyjął jako zasadę, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

W związku z tym, na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwale, bezzwrotne i definitywne przysporzenie majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko te przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub pomniejsza jego pasywa.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, ze względu na rosnące koszty przelewów zagranicznych oraz koszty obsługi administracyjnej, Zakład ubezpieczeń planuje zaimplementowanie nowego modelu rozliczeń, opartego na okresowych rozliczeniach szkód o małej wartości. Wówczas Zakład ubezpieczeń, po przygotowaniu zbiorczego podsumowania uznanych wniosków o wypłatę odszkodowania z danego okresu, wypłacałby na konto Wnioskodawcy łączną sumę świadczeń przyznanych Klientom Spółki, która to kwota byłaby następnie rozdzielana przez Spółkę pomiędzy uprawnionych do ich otrzymania Ubezpieczonych.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odpowiadająca wartości świadczeń przyznanych Klientom (odszkodowań), pomimo, że fizycznie w pierwszej kolejności wpływa na rachunek bankowy Spółki, to jest ona należna Ubezpieczonemu i będzie po jej otrzymaniu przekazana na rzecz Klienta (w drodze przelewu na rachunek bankowy lub potrącenia wzajemnych zobowiązań). Odszkodowanie jest bowiem należnością, którą dysponować może wyłącznie Klient Spółki, nie zaś Spółka.

A zatem nie można uznać, że kwota odpowiadająca zasileniu rachunku bankowego Spółki przez Ubezpieczyciela stanowi jej przychód należny, gdyż jak wykazano powyżej, o przychodzie należnym można mówić, jeśli Spółce przysługuje uprawnienie do jego otrzymania. Ponadto, środki przelewane przez Zakład ubezpieczeń na konto Spółki nie mogą być traktowane jako jej trwale i definitywne przysporzenie majątkowe, w sytuacji, gdy Spółka jest zobowiązana do ich natychmiastowego rozdzielenia pomiędzy Klientów.

Warto w tym miejscu podkreślić, że w przedmiotowej sytuacji Spółka nie będzie występować jako ubezpieczony i nie będzie stroną żadnych żądań i roszczeń wobec Zakładu ubezpieczeń.

Powyższe oznacza, iż Spółka nie otrzymuje żadnego przysporzenia, mimo że środki przed ich otrzymaniem przez Klienta są technicznie przelewane na rachunek bankowy Spółki. Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie nie można mówić o osiągnięciu przez Spółkę przychodu podatkowego, w szczególności przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowej sytuacji nie powstanie po jego stronie przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z uznaniem stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 za prawidłowe odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.