0111-KDIB1-2.4010.411.2019.2.MZA - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zwrotu pracownikom kosztów podróży służbowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.), uzupełnionym 27 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę należności z tytułu zwrotu pracownikom odbywającym podróże służbowe samochodem wypożyczonym lub służbowym wydatków za hotele, paliwo, autostrady i winiety wraz z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej - jest prawidłowe.

W dniu 11 października 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę należności z tytułu zwrotu pracownikom odbywającym podróże służbowe samochodem wypożyczonym lub służbowym wydatków za hotele, paliwo, autostrady i winiety wraz z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.411.2019.1.MZA, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z powyższym wezwaniem dokonano 27 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) działa w branży automatyzacji procesów produkcyjnych. Spółka zajmuje się projektowaniem, rozwojem, montażem oraz nadzorem nad systemami automatyzującymi pracę.

W celu osiągnięcia przychodów polegających na montażu i serwisie maszyn znajdujących się w siedzibie klienta, Wnioskodawca wysyła swoich pracowników w podróże służbowe w kraju i za granicą.

Pracownicy rozliczając się z podróży zagranicznej - do krajów Unii Europejskiej, przedstawiają druk rozliczenia delegacji wraz z załączonymi dokumentami potwierdzającymi poniesienie wydatków m.in. na paliwo do samochodu wypożyczonego lub służbowego, zakup winiet, opłat autostradowych, parkingowych oraz opłacenia noclegu w hotelu. Wymienione dokumenty wystawione są imiennie na pracownika (hotel) lub ze względu na specyfikę zagranicznych przepisów, nie zawierają danych nabywcy (paliwo).

Załączone dokumenty zawierają zagraniczny podatek od wartości dodanej. Spółka wypłacając pracownikom należności z tytułu podróży służbowej wraz z ze zwrotem poniesionych wydatków, wypłaca kwotę brutto z dokumentu czyli zawierającą zagraniczny podatek od wartości dodanej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że samochody, którymi pracownicy odbywają podróże służbowe są samochodami osobowymi i mogą być wykorzystywane również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Wydatki eksploatacyjne zarówno dotyczące samochodów służbowych jak i wypożyczonych podlegają w Spółce limitowaniu przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów do wartości 75%. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Spółka podjęła wątpliwość, czy wypłacane pracownikom należności z tytułu wydatków w podróży służbowej oraz zwrot wydatków za hotele, paliwo, autostrady czy winiety wraz zagranicznym podatkiem od wartości dodanej stanowią w całości koszty uzyskania przychodów Spółki?

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że przedmiotem zapytania jest, czy przy obliczaniu 75% wartości, za podstawę obliczenia należy przyjąć wartość z rachunku w kwocie brutto czy pomniejszoną o zagraniczny podatek od wartości dodanej - wartość netto.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane pracownikom należności z tytułu podróży służbowej wraz ze zwrotem wydatków za nocleg i dojazdy w kwocie brutto (zawierającym zagraniczny podatek od wartości dodanej) stanowią w całości koszy uzyskania przychodów.

Spółka nie jest zarejestrowana na potrzeby rozliczania podatku od wartości dodanej w żadnym z krajów, z których zalicza podatek od wartości dodanej zawarty w dokumentach będących załącznikiem do delegacji w koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztem podatkowym jest również wypłacany pracownikom, zgodnie z § 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, zwrot za niezbędne i udokumentowane wydatki, które stanowią kwoty brutto z załączonych do druku rozliczenia delegacji dokumentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotem wniosku jest kwestia możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników wnioskodawcy z tyt. odbytej podróży służbowej. Jak wskazał Wnioskodawca kosztami tymi są koszty wynajmu hotelu, zakupu paliwa uiszczonych opłat za przejazd autostradami (w tym także koszt zakupionych winiet). Spółka wskazała również, że wydatki te są albo dokumentowane imiennie na pracownika albo w ogóle nie zawierają danych nabywcy. W sprawie istotne jest również to, że będące przedmiotem wniosku podróże służbowe pracownicy odbywają albo samochodami Wnioskodawcy (samochody służbowe) albo samochodami wypożyczonymi.

W tak zarysowanym stanie faktycznym Spółka powzięła wątpliwość co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wypłaconych pracownikowi należności do kosztów uzyskania przychodów, przy czym - jak doprecyzowano w uzupełnieniu wniosku - chodzi o możliwość ujęcia w ww. kosztach wartości w kwocie brutto.

Zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm, dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości". Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie jest objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Powołany przepis, co do zasady, nie pozwala ujmować w kosztach uzyskania przychodów podatku od towarów i usług.

Zauważyć należy, że przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia "podatek od towarów i usług". Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn zm.).

Zgodnie z art. 4a pkt 7 u.p.d.o.p., ilekroć mowa jest o ustawie o podatku od towarów i usług rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Na postawie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Na marginesie, wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego

z 8 maja 2018 r. sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że "definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (...) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym".

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: "nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy "podatek od towarów i usług" oraz "podatek od wartości dodanej" nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o "podatku od wartości dodanej", odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako "podatek od towarów i usług". Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT".

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Z wniosku wynika, że pracownicy rozliczając się z podróży zagranicznej - do krajów Unii Europejskiej, przedstawiają druk rozliczenia delegacji wraz z załączonymi dokumentami potwierdzającymi poniesienie wydatków. Wymienione dokumenty wystawione są imiennie na konkretnego pracownika lub ze względu na specyfikę zagranicznych przepisów, nie zawierają danych nabywcy. Zatem, skoro dokumenty potwierdzające poniesienie przez pracowników podczas podróży służbowych wydatków są albo wystawione imiennie na pracowników, albo nie zawierają danych nabywcy, a więc na żadnym dokumencie nie widnieją dane Wnioskodawcy, który jako pracodawca dokonuje zwrotu kosztów, jakie ponieśli jego pracownicy podczas podróży służbowych, kwota zwrotu kosztów w części przypadającej na kwotę podatku od wartości dodanej nie stanowi dla Wnioskodawcy podatku od wartości dodanej. Zatem do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć koszty delegacji w wysokości kwoty zwróconej pracownikom, tj. w kwocie brutto.

Opisane we wniosku wydatki dotyczą kosztów zakwaterowania (hotelu) oraz kosztów związanych z eksploatacją samochodów, przy czym drugi przypadek dotyczy kosztów eksploatacji samochodu służbowego, którego wnioskodawca używa (jak wynika z opisu sprawy) zarówno w prowadzonej działalności gospodarczej, jak i dla celów prywatnych a także samochodów wynajmowanych za granicą.

Odnosząc się do pierwszego z ww. kosztów a mianowicie kosztów związanych z zakwaterowaniem (koszty wynajęcia hotelu) należy zauważyć, jak już wcześniej wskazano, że w myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są wszystkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub w celu zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Kosztami uzyskania przychodów są tzw. "koszty pracownicze". Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także diety i inne należności związane z podróżami służbowymi pracowników pod warunkiem, że związane są z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko takie wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, należności wypłacane przez Spółkę pracownikom za czas podróży służbowej dotyczące zwrotu kosztów noclegów mogą zostać uznane w całości za koszty podatkowe w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Świadczenia te związane są bowiem ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Podobnie należy kwalifikować koszty eksploatacji wynajętego samochodu - są to wydatki poniesione przez pracownika w związku z odbywaniem podróży służbowej a ich zwrot, przy spełnieniu warunku wynikającego z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki.

Z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odmiennie należy kwalifikować wydatki związane z eksploatacją samochodu służbowego wykorzystywanego przez pracownika w ramach podróży służbowej. Stosownie bowiem do art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia "wydatków z tytułu używania samochodów".

Przyjęty w orzecznictwie sposób interpretacji tego pojęcia, którego istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu "używanie", wobec nieistnienia jego legalnej definicji, wskazuje na konieczność odwołania się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego. Według "Uniwersalnego słownika języka polskiego" pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323) "używać" to "posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać". Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.

Tym samym, wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne (koszty zakupu paliwa), jak również inne koszty wynikające z używania samochodu do celów podróży służbowej jak np. opłaty za przejazd autostradami, zakup winiet.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca dokonał zgłoszenia samochodów służbowych jako używanych do celów mieszanych (tj. używanych zarówno w działalności gospodarczej jak i na cele prywatne). Koszty używania takich samochodów mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% ich poniesienia.

Reasumując stanowisko Spółki, zgodnie z którym wypłacane pracownikom należności z tytułu podróży służbowej w kwocie brutto stanowią koszty uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Jednocześnie Organ podkreśla, że nie było przedmiotem niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie w zakresie poprawności kwalifikowania z zastosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów kosztów eksploatacyjnych wynajętych samochodów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.