0111-KDIB1-2.4010.389.2019.1.MZA - Środki trwałe o przewidywalnym okresie użytkowania nieprzekraczającym 1 roku.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ponosząc stratę podatkową powinna ponosić koszty sankcyjnych odsetek wynikających z art. 16e ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. w przypadku gdy Spółka działa w dobrej wierze i nie może, w świetle art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., uznać za środek trwały składników majątku o przewidywalnym okresie użytkowania nieprzekraczających 1 roku - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ponosząc stratę podatkową powinna ponosić koszty sankcyjnych odsetek wynikających z art. 16e ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. w przypadku gdy Spółka działa w dobrej wierze i nie może, w świetle art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., uznać za środek trwały składników majątku o przewidywalnym okresie użytkowania nieprzekraczających 1 roku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka ponosi wydatki związane z przygotowaniem i uzbrojeniem otworów wiertniczych wydobycia siarki (dalej: odwierty). Odwierty, których dotyczy niniejszy wniosek wykonywane są na gruntach będących własnością spółki. Koszty zarówno w ujęciu bilansowym jak i podatkowym ze względu na przewidywany okres użytkowania odwiertów krótszy niż 1 rok, rozliczane są w ratach wynikających z okresu żywotności otworów (krótszych niż 1 rok), począwszy od dnia rozpoczęcia eksploatacji danego odwiertu. W momencie przekroczenia rocznego okresu użytkowania odwiertu Spółka dokonuje korekty według wytycznych wynikających z art. 16e.1 (winno być: art. 16e ust. 1) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka w 2019 r. odnotowuje stratę podatkową w związku z czym przedstawione powyżej ujęcie kosztów nie przynosi żadnych korzyści podatkowych a budżet państwa nie zostaje w jakikolwiek sposób uszczuplony. Pomimo ponoszonej straty podatkowej Spółka wpłaca do urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia każdego miesiąca odsetki naliczone od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wytworzenie we własnym zakresie składników majątku, do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ponosząc stratę podatkową powinna ponosić koszty sankcyjnych odsetek wynikających z art. 16e ust. 1 pkt 4 w przypadku, gdy Spółka działa w dobrej mierze i nie może w świetle art. 16a ust. 1 uznać za środek trwały składników majątku o przewidywanym okresie użytkowania nieprzekraczającym 1 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ponosząc stratę podatkową nie powinna ponosić kosztów sankcyjnych odsetek, ponieważ nie doszło do uszczuplenia jakichkolwiek należności podatkowych po stronie Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Na podstawie art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Artykuł 16a ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p. wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Ww. art. 16h ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 16e ust. 1 u.p.d.o.p., jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Na podstawie art. 16e ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 16e ust. 3 u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 16f ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 zdanie pierwsze u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł.

Wracając do wcześniej cytowanego art. 16e ust. 1 i 3 u.p.d.o.p. wyjaśnić należy, że omawiany przepis określa zasady postępowania w przypadku, gdy okres używania danego składnika majątku przekroczył rok, a nie został on zaliczony do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto przepis ten nakłada obowiązki na podatników, którzy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok. W takim przypadku należy przekwalifikować składnik majątku na środek trwały lub wartość niematerialną i prawną i wprowadzić do ewidencji oraz zastosować procedurę opisaną w dalszych częściach przepisu art. 16e u.p.d.o.p.

Ostatnim obowiązkiem podatnika u.p.d.o.p., wynikającym z art. 16e ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., jest wpłata, w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął rok faktycznego używania danego składnika majątku do urzędu skarbowego odsetek, które winny być naliczane od dnia zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok. Naliczoną kwotę odsetek należy wykazać w zeznaniu rocznym.

Artykuł 16e ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. nakłada zatem na podatnika sankcję w postaci odsetek liczonych od różnicy między kosztem zaliczonym przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów a dopuszczalną według standardowych reguł kwotą odpisów amortyzacyjnych za rok, w którym dany składnik był wykorzystywany. Należy jednak pamiętać, że podstawą wyliczenia w art. 16e ust. 1 pkt 4 nie jest faktyczne uszczuplenie poniesione przez Skarb Państwa, a więc kwota podatku uszczuplona na skutek zaliczenia w koszty wartości większej niż odpisy amortyzacyjne, lecz różnica między wartością początkową a dopuszczalnym odpisem amortyzacyjnym. Należy podkreślić, że ww. przepis ma charakter imperatywny, a jego stosowanie nie jest uzależnione od działania Spółki w dobrej lub złej wierze.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że ustawodawca nakazał poniesienie odsetek sankcyjnych bez względu na to czy podatnik osiągnął w danym roku dochód czy też poniósł stratę podatkową. Zatem nawet w przypadku poniesienia przez Wnioskodawcę straty podatkowej, jak ma to miejsce w analizowanej sprawie, jest on zobowiązany do wpłaty odsetek sankcyjnych wynikających z art. 16e ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. i ich wykazania w zeznaniu rocznym.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.