0111-KDIB1-2.4010.384.2018.2.ANK - Korekta kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem ugody pozasądowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 września 2018 r. (data wpływu 17 września 2018 r.), uzupełnionym 24 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

* skorygowania kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem ugody pozasądowej,

* ujęcia w kosztach uzyskania przychodów zapłaconych w 2018 r. odsetek

- jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

* skorygowania kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem ugody pozasądowej,

* ujęcia w kosztach uzyskania przychodów zapłaconych w 2018 r. odsetek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 9 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.384.2018.1.ANK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z 18 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia (dalej także: "Wnioskodawca") posiada własną telewizję kablową w ramach, której rozpowszechniane są programy telewizyjne. W 2018 r. Stowarzyszenie (dalej: "SFP") upomniało się od Spółdzielni o zapłatę za korzystanie z majątkowych praw autorskich przysługujących producentom utworów audiowizualnych i ich twórców w zakresie reemisji za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r.

W dniu 12 lipca 2018 r. Spółdzielnia chcąc uniknąć sprawy w sądzie i co za tym idzie zwiększonych kosztów o koszty procesu, podpisała ze SFP ugodę pozasądową w sprawie spłaty zobowiązania Spółdzielni wynikającego z korzystania z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja, w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. Wg ugody powyższe wynagrodzenie dla SFP zostało wyliczone jako:

* równowartość 2,8% rzeczywistych wpływów Spółdzielni z tytułu świadczenia usług reemisji programów telewizyjnych w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 30 czerwca 2009 r.,

* równowartość 2,2% rzeczywistych wpływów Spółdzielni z tytułu świadczenia usług reemisji programów telewizyjnych w okresie od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2011 r.,

* równowartość 2,2% rzeczywistych wpływów Spółdzielni z tytułu świadczenia usług reemisji programów telewizyjnych w okresie od 1 kwietnia 2011 r. do 30 kwietnia 2018 r. powiększoną o podatek od towarów i usług. Powyższe wynagrodzenie za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. wraz z należnymi odsetkami Spółdzielnia uregulowała w miesiącu lipcu 2018 r. i sierpniu 2018 r.

W miesiącu lipcu 2018 r. wpłynęły do Spółdzielni faktury od SFP z datą sprzedaży i wystawienia za miesiąc lipiec 2018 r.

W uzupełnieniu wniosku z 18 października 2018 r. Wnioskodawca wskazał że: za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. Spółdzielnia nie miała zawartej z SFP - standardowej umowy licencyjnej na reemisję zgodnie art. 21 ustawy dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych mówiącej o comiesięcznym wynagrodzeniu należnym dla SFP.

Za powyższy okres Spółdzielnia posiada tylko ugodę pozasądową z dnia 12 lipca 2018 r. mówiącą o spłacie zobowiązań Spółdzielni wynikające z korzystania z utworów audiowizualnych oraz w ideogramów na polu eksploatacji reemisja w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r.

W ugodzie tej zawarte są informacje, że: "SFP jest organizacją zbiorowego zarządzania w rozumieniu art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (...). Wynagrodzenie za reemitowanie utworów audiowizualnych i wideogramów z repertuaru SFP w okresie od 1 czerwca 2008 do 30 kwietnia 2018 r. należne SFP z tytułu korzystania przez Operatora na polu reemisji z utworów audiowizualnych oraz wideogramów, do których prawa pokrewne przysługują producentom utworów audiowizualnych, zostało wyliczone jako suma równowartości (...)% rzeczywistych wpływów".

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Spółdzielnia może ująć korektę kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym w rozliczeniu za rok 2018 r. dotyczącą okresu od 1 czerwca 2008 r. do 31 grudnia 2017 r. czy tylko za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2017 r.?

2. Czy natomiast Spółdzielnia powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów za 5 lat w każdym roku podatkowym oddzielnie przypisując koszt podatkowy do danego roku podatkowego?

3. Czy Spółdzielnia może ująć w koszty uzyskania przychodu zapłacone odsetki w 2018 r. (dotyczące okresu od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r.) w podatku dochodowym za 2018 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1. i Ad 2.

Korektę kosztów uzyskania przychodu Spółdzielnia powinna uwzględnić w 2018 r. za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2017 r., ze względu na art. 15 ust. 4i ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ ugoda pozasądowa zawarta została w 2018 r. oraz w 2018 r. Spółdzielnia otrzymała fakturę wystawioną przez SFP z datą sprzedaży lipiec 2018 r. Natomiast koszty za okres od 1 czerwca 2008 r. do 31 grudnia 2012 r. należy uznać jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu ze względu na przedawniony okres.

Ad 3.

W przypadku zapłaconych odsetek w 2018 r. za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. Spółdzielnia chce uznać całą kwotę jako koszty uzyskania przychodu ze względu na art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, ze koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz to, że

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą poniesiony koszt nie może być ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W tym miejscu wskazać należy, że w celu zgodnej z prawem eksploatacji utworów audiowizualnych przez operatorów sieci kablowych niezbędne jest zawarcie umowy licencyjnej. Jedynie zawarcie takiej umowy chroni operatorów przed odpowiedzialnością wynikającą z naruszenia autorskich praw majątkowych do utworów audiowizualnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. Spółdzielnia nie miała zawartej z SFP - standardowej umowy licencyjnej na reemisję zgodnie art. 21 ustawy dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych mówiącej o comiesięcznym wynagrodzeniu należnym dla SFP. W 2018 r. SFP upomniało się od Spółdzielni o zapłatę za korzystanie z majątkowych praw autorskich przysługujących producentom utworów audiowizualnych i ich twórców w zakresie reemisji za okres od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r. W dniu 12 lipca 2018 r. Spółdzielnia chcąc uniknąć sprawy w sądzie i co za tym idzie zwiększonych kosztów o koszty procesu, podpisała z SFP ugodę pozasądową w sprawie spłaty zobowiązania Spółdzielni wynikającego z korzystania z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja, w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 30 kwietnia 2018 r.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanu faktycznego sprawy, w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy wydatki w postaci spłaty ww. zobowiązań wynikających z korzystania z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja oraz naliczone od tych zobowiązań odsetki, nałożone na Spółdzielnię, których wysokość uzgodniono w ugodzie pozasądowej, mogą być uznane za wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Dopiero bowiem uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów daje ewentualną podstawę do oceny, czy wydatek taki nie został zaliczony do wydatków, które kosztów uzyskania przychodów nie stanowią.

Analizując kwestię uznania wskazanych we wniosku wydatków za koszt uzyskania przychodu w świetle kryteriów wynikającego z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., należy zaakcentować charakter tychże wydatków. Wymaga więc podkreślenia, że wynikają one z faktu, że Spółdzielnia nie dopełniła obowiązku podpisania umowy licencyjnej z SFP. Zatem w okresach wskazanych we wniosku bezprawnie czerpała pożytki z tytułu świadczeń usług reemisji programów telewizyjnych jednocześnie pozbawiając możliwości czerpania pożytków przez SFP.

Cechą tych należności jest to, że stanowią one swoistą represję (odszkodowanie) w związku z naruszeniem autorskich praw majątkowych do utworów audiowizualnych, które są reprezentowane przez SFP. Jak wskazuje Spółdzielnia w celu uniknięcia sprawy w sądzie i co za tym idzie zwiększonych kosztów o koszty procesu doszło do podpisania ugody. Zatem poniesienie wydatku w postaci spłaty zobowiązań wynikających z zawartej ugody wraz z odsetkami nie może być postrzegane jako wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jest natomiast skutkiem opisanego we wniosku bezprawnego działania Wnioskodawcy, zakończonego upomnieniem się przez SFP o należną jej kwotę wynagrodzenia i podpisaniem ugody regulującej warunki spłaty zaległej należności wraz z odsetkami.

Trzeba podkreślić, że koszty związane z działalnością gospodarczą oprócz tego że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu państwa skutkami zaniedbań czy działań sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego i tym samym powodować zmniejszenie jego wpływów. Tak określone skutki pozostają w oczywistej sprzeczności z podstawowymi założeniami aksjologicznymi systemu prawa.

Przyjąć bowiem należy, że skoro określony podmiot nie dopełnił obowiązku nałożonego na niego przez prawo i z tego powodu nałożona zostaje na niego sankcja, to dolegliwość tej sankcji powinna dotykać w pełnym wymiarze właśnie tego podmiotu. Przy czym bez znaczenia jest w tej mierze fakt, że wysokość kwoty należnej SFP została uzgodniona w ugodzie pozasądowej, a więc umowie zawartej pomiędzy stronami, bowiem charakter czynności prawnej stwierdzającej przyznanie wynagrodzenia, nie może wypaczać jego odszkodowawczego (sankcyjnego) charakteru.

Aprobata stanowiska, wedle którego Spółka zapłaconą kwotę mogłaby rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów oznaczałaby, że Spółka dolegliwości świadczenia de facto nie odczułaby. To w konwekcji zaś oznaczałoby fikcyjność instrumentu zapewniającego skuteczność norm prawa.

Ponownie podkreślić należy, że poniesienie kosztu w postaci:

* spłaty zobowiązań wynikających z korzystania z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja oraz

* naliczonych od tych zobowiązań odsetek,

- jest skutkiem naruszenia przez Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do utworów audiowizualnych oraz konsekwencją zawartej ugody. Ww. wydatki dotyczą dochodzenia roszczeń ze strony SFP i do tej sytuacji się odnoszą, a nie do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W związku z tym wydatek z tego tytułu nie pozostawał w związku z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej i nie miał na celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc na podstawie przedłożonego wniosku nie sposób uznać, ażeby wydatki w postaci zobowiązań wynikających z bezprawnego korzystania z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja wraz z odsetkami, o których mowa we wniosku, nakierowane były na uzyskanie przychodu (zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła). Stanowią one swoistą dolegliwość nałożoną na Wnioskodawcę i winny być rozumiane jako skutek nieprzestrzegania przez niego norm prawnych a nie cel służący uzyskaniu przychodu.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione przesłanki pozwalające na uznanie wskazanych we wniosku wydatków za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przechodząc do omówienia zagadnienia dotyczącego możliwości skorygowania kosztów uzyskania przychodów, zauważyć należy, że biorąc pod uwagę literalne brzmienie przepisu, możliwe jest skorygowanie tylko i wyłącznie kosztów uznanych za koszty podatkowe. Skoro zatem wypłacone SFP wynagrodzenie, z przyczyn wcześniej omówionych, nie może być uznane za koszty uzyskania przychodów, art. 15 ust. 4i u.p.d.o.p. w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4i u.p.d.o.p., jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Powyższy przepis został wprowadzony na podstawie ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów, które dokonują zmian m.in. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1595; dalej: "ustawa zmieniająca").

Jednocześnie zgodnie z art. 11 ustawy zmieniającej, przepis art. 3 pkt 2 dodający ustępy 4i-4I w u.p.d.o.p. stosuje się do korekty przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, uzyskanych lub poniesionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. 1 stycznia 2016 r.

W ocenie Wnioskodawcy, korektę kosztów uzyskania przychodu Spółdzielnia powinna uwzględnić w 2018 r. za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2017 r. ze względu na art. 15 ust. 4i u.p.d.o.p., ponieważ ugoda pozasądowa została zawarta w 2018 r. oraz w lipcu 2018 r. została wystawiona przez SFP faktura za korzystanie z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja. Natomiast koszty za okres od 1 czerwca 2008 r. do 31 grudnia 2012 r. należy uznać jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu ze względu na przedawniony okres.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanowiska, ponieważ w okresach poprzedzających 2018 r., nie doszło do poniesienia wydatku, który Spółdzielnia ujęła jako koszt uzyskania przychodu, nie może być rozważany moment ujęcia korekty kosztów (na bieżąco czy wstecz) ponieważ do poniesienia kosztu podatkowego w okresie poprzedzającym lipiec 2018 r. w ogóle nie doszło. Korekta ze swej istoty może dotyczyć sytuacji, gdy koszt uzyskania przychodu powstał w okresie (okresach) poprzedzających jego urealnienie (korektę).

Nadmienić również należy, że zawarcie ugody pozasądowej i otrzymanie faktury w 2018 r. za korzystanie w latach 2008 - 2018 z praw do utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja nie sprawi, że wydatki wynikające z tego tytułu stały się automatycznie kosztem uzyskania przychodów poprzednich okresów, który będzie można korygować.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny opisany we wniosku oraz mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, zauważyć należy, że aby można było rozważać moment ujęcia korekty kosztów podatkowych, o której mowa a w art. 15 ust. 4i u.p.d.o.p., musiałoby w pierwszej kolejności dojść do ich poniesienia.

W przypadku opisanym we wniosku, do podpisania ugody pozasądowej uzgadniającej warunki zapłaty za korzystanie z utworów audiowizualnych oraz wideogramów na polu eksploatacji reemisja doszło 12 lipca 2018 r. Dokumentem potwierdzającym poniesienie wydatku była faktura otrzymana od SFP z datą sprzedaży/wystawienia za miesiąc lipiec 2018 r. Jest to niewątpliwie dla Spółdzielni data poniesienia wydatku, który ze względów wskazanych powyżej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu.

Zatem ugoda pozasądowa i faktura od SFP, o których mowa we wniosku to nie "otrzymana faktura korygująca" lub "inny dokument potwierdzający przyczyny korekty" o których mowa w powołanym przez Wnioskodawcę jako podstawa prawna art. 15 ust. 4i u.p.d.o.p., tylko dowody dokumentujące poniesienie wydatku, który ze względów szeroko opisanych powyżej, nie został uznany przez tut. Organ za koszt uzyskania przychodów.

Odnosząc się do możliwości uznania odsetek o których mowa we wniosku za koszty uzyskania przychodów należy stwierdzić, że odsetki te również nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Odsetki są ściśle powiązane ze zobowiązaniem będącym podstawą ich naliczenia. Są one zatem uprawnieniami ubocznymi (akcesoryjnymi) wynikającymi z uprawnienia zasadniczego. Z tej przyczyny dzielą one los zobowiązania głównego. Skoro zatem zobowiązanie główne, ze względów wcześniej omówionych, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów, za koszt ten nie mogą być uznane także odsetki.

W tym stanie rzeczy, powołany przez Wnioskodawcę art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p., zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, (...) w przypadku opisanym we wniosku również nie znajdzie zastosowania.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości:

* skorygowania kosztów uzyskania przychodów w związku z zawarciem ugody pozasądowej,

* ujęcia w kosztach uzyskania przychodów zapłaconych w 2018 r. odsetek

- jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.