0111-KDIB1.2.4010.170.2019.2.ANK - Zaliczenie voucherów przekazanych pracownikom do kosztów podatkowych spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 24 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka w związku z nabyciem i przekazaniem voucherów pracownikom ma prawo zaliczyć wydatki na zakup tych voucherów do kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka w związku z nabyciem i przekazaniem voucherów pracownikom ma prawo zaliczyć wydatki na zakup tych voucherów do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także jako: "Spółka") ma siedzibę w Polsce. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jest także podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług utrzymania ruchu. Spółka chcąc uczcić i wynagrodzić pracowników, których staż pracy w spółce wynosi 20 lat nieodpłatnie przekazała im vouchery, które Spółka nabyła od firmy zewnętrznej. Vouchery zostały nabyte ze środków obrotowych. Cena jednego vouchera wynosi ok. 550 zł. Jest to gest podziękowania za wieloletnią pracę na rzecz Spółki. Przekazanie vouchera, oprócz powyższego, ma za zadanie również wzmocnić więź pracowników ze Spółką oraz podkreślić, że są oni ważną częścią stabilnej organizacji. Voucher stanowi bodziec do dalszej efektywnej pracy na rzecz Spółki. Voucher został opatrzony logo Spółki oraz zapakowany w ozdobne pudełko bądź kopertę, następnie został przekazany pracownikom. Voucher uprawnia do dwuosobowego weekendowego pobytu w wybranym hotelu (oferta obejmuje jeden nocleg ze śniadaniem). Pracownik po otrzymaniu vouchera ma możliwość rezerwacji pobytu w jednym z około 20 hoteli, w których możliwa jest realizacja vouchera. Voucher jest ważny 365 dni od momentu dokonania zakupu i po tej dacie nie może być już zrealizowany. Może on tym samym teoretycznie nie zostać wykorzystany przez pracownika w wyznaczonym terminie. Spółka wskazuje, że przekazanych voucherów nie traktuje jako darowizny na rzecz pracowników w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, tj. zamiarem (wolą) Spółki nie było uczynienie darowizny na rzecz pracownika. Vouchery zostały przekazane w związku ze świadczoną pracą i łączącym strony stosunkiem pracy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka w związku z nabyciem i przekazaniem voucherów pracownikom ma prawo zaliczyć wydatki na zakup tych voucherów do kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w ocenie Spółki, ma ona prawo zaliczyć wydatki na zakup voucherów do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 15 ust. 1.

Przepis ten daje możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że są one celowe i wykazują bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów. Przy czym, wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Tym samym, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W ocenie Spółki w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie będą mieć dwie przesłanki dotyczące: celowości oraz braku występowania w katalogu z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Pozostałe należy bowiem uznać za spełnione.

Odnośnie ww. przesłanki celowości wydatku należy to tłumaczyć w ten sposób, że możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Zaś z punktu widzenia wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. rozważyć należy, czy w niniejszej sprawie wydatki te mają charakter reprezentacji, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., bądź stanowią darowiznę, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p.

Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11 stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy.

Oznacza to, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Stanowisko powyższe zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Z punktu widzenia reprezentacji, dodatkowo należy mieć też na względzie zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe lub utrudnione byłoby prowadzenie działalności gospodarczej.

W tym kontekście, w ocenie Spółki wydatki na vouchery dla pracowników, którzy w zasadzie od początku istnienia Spółki pracują na jej rzecz są wydatkami celowymi z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej, nakierowane są na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie przychodów, jak również nie stanowią wydatków o charakterze reprezentacyjnym.

W ocenie Spółki powyższe wynika z tego, że nagrodzeni pracownicy zostaną docenieni, co będzie miało wpływ na ich większą motywację do pracy. To z kolei powinno przełożyć się na lepsze wyniki pracy i w konsekwencji wyższe zyski (przychody). Ponadto, w ocenie Spółki nie pozostanie to bez pośredniego pozytywnego wpływu także na pracowników o krótszym stażu pracy. Mogą oni bowiem dostrzec, że pracodawca docenia zaangażowanie i trwałą współpracę z wnioskodawcą, także poprzez inne formy gratyfikacji niż wynagrodzenie o pracę. To z kolei również może przełożyć się na lepsze wyniki pracy tych pracowników i w konsekwencji wyższe zyski (przychody) Spółki. Ponadto, przekazane vouchery nie mają charakteru wystawnego, posiadają logo Spółki i są skierowane do pracowników, a nie na zewnątrz firmy. Działania Spółki należy też uznać za obowiązującą obecnie normę i mieszczącą się w pojęciu dobrych obyczajów praktykę postępowania względem pracowników. Spółka wskazuje, że w niniejszej sprawie nie dochodzi też do darowizny na rzecz pracowników, a voucher otrzymywany jest w związku ze świadczoną pracą. Nie znajdzie zatem zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p.

Mając powyższe na uwadze Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków na zakup voucherów (do kosztów podatkowych - przypis organu).

W podobnych sprawach tutejszy organ podatkowy zajmował stanowisko zgodne z prezentowanym powyżej, np.:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 24 stycznia 2018 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.15.2018.1.BM, wskazał, że " (...) W 2019 r. Spółka będzie obchodzić jubileusz 25-lecia istnienia Zakładu, w związku z czym planuje m.in. nabyć z tej okazji upominki w postaci zegarków z wygrawerowanym logiem Spółki i wręczyć je nieodpłatnie swoim pracownikom. Zegarki otrzymają wszyscy pracownicy Spółki, jeżeli tylko będą legitymować się odpowiednim stażem pracy (wszyscy zatrudnieni na dzień 30 listopada 2017 r). Zegarki nie będą stanowiły dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę. Otrzymywanie tego rodzaju upominków przez pracowników nie wynika z zawartych ze Spółką umów o pracę, regulaminu pracy lub innych aktów wewnętrznych Spółki. Intencją Spółki jest obdarować w zasadzie wszystkich pracowników, bez względu na zajmowane przez nich stanowisko i otrzymywane wynagrodzenie. Spółka twierdzi, iż uczczenie jubileuszu istnienia Zakładu w opisanej wyżej formie będzie mieć dodatkowy pozytywny wpływ na ogólną działalność Spółki (wzmocni więź Spółki z pracownikami, podkreśli, iż należą oni do liczącej się, stabilnej finansowo organizacji, co z może być dla nich bodźcem do dalszej efektywnej pracy). Stosownie do powyższych ustaleń, przedstawionym we wniosku wydatkom na nabycie zegarków nie można przypisać znamion reprezentacji, gdyż zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż uczczenie jubileuszu istnienia Zakładu, poprzez wręczenie swoim pracownikom upominków w postaci zegarków, z wygrawerowanym logiem Spółki, ma na celu pozytywny wpływ na ogólną działalność Spółki (wzmocni więź Spółki z pracownikami, podkreśli, iż należą oni do liczącej się, stabilnej finansowo organizacji, co z może być dla nich bodźcem do dalszej efektywnej pracy). Wydatki te nie należą zatem do katalogu wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. (...)",

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 grudnia 2018 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.406.2018.1.AR, w której organ wskazał, że " (...) Zdaniem Spółki, wydatki związane z obchodzeniem tego rodzaju ważnych uroczystości w historii działalności przedsiębiorstwa są powszechnie przyjętą normą zwyczajową w wielu firmach. Obchodzenie tego rodzaju ważnych uroczystości (w formie imprez dla pracowników, wręczania drobnych upominków, itp.) przyczynia się do wzmocnienia więzi z pracownikami, ma efekt motywacyjny, a tym samym pośrednio wpływa na poziom osiąganych przychodów. Na możliwość zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychów nie będzie miała wpływ okoliczność, iż wydatki te nie będą stanowiły w Spółce kosztów stricte pracowniczych. Nie jest to bowiem przesłanka pozytywna warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych. Wystarczające jest, iż wydatki te ponoszone są wyłącznie w interesie Spółki i związane są z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem generującym przychody. Przedmiotowe wydatki nie zostały też wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawierającym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. W szczególności, wydatki na nabycie zegarków nie będą stanowiły kosztów reprezentacji, o których jest mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Reprezentacja jest bowiem zasadniczo skierowana do otoczenia zewnętrznego Spółki, nie do jej pracowników, a co za tym idzie, przedmiotowym wydatkom na nabycie zegarków nie można przypisać znamion reprezentacji. Uczczenie jubileuszu istnienia Spółki, poprzez wręczenie swoim pracownikom upominków w postaci zegarków, ma na celu pozytywny wpływ na ogólną działalność Spółki (wzmacniając więź Spółki z pracownikami, podkreślając, że należą oni do liczącej się, stabilnej finansowo organizacji, co może być dla nich bodźcem do dalszej efektywnej pracy). (...). W przedmiotowej interpretacji stwierdzono, że "wydatki na zakup zegarków dla pracowników spełniają ogólne przesłanki stawiane przez ustawodawcę w treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe. (...)".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach u.p.d.o.p., mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka chcąc uczcić i wynagrodzić pracowników, których staż pracy w spółce wynosi 20 lat nieodpłatnie przekazała im vouchery, które Spółka nabyła od firmy zewnętrznej. Vouchery zostały nabyte ze środków obrotowych. Przekazanie vouchera, oprócz powyższego, ma za zadanie również wzmocnić więź pracowników ze Spółką oraz podkreślić, że są oni ważną częścią stabilnej organizacji. Voucher stanowi bodziec do dalszej efektywnej pracy na rzecz Spółki. Spółka przekazanych voucherów nie traktuje jako darowizny na rzecz pracowników w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, tj. zamiarem (wolą) Spółki nie było uczynienie darowizny na rzecz pracownika. Ponadto vouchery zostały przekazane w związku ze świadczoną pracą i łączącym strony stosunkiem pracy.

Biorąc pod uwagę przytoczone wcześniej przepisy prawa i zamiar podejmowanych działań Wnioskodawcy, a więc chęć "związania" pracownika z firmą oraz zmotywowania go do jeszcze efektywniejszej pracy, w ocenie Organu należy przyjąć, że koszt poniesiony na zakup vouchera został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, a więc wykazuje związek o jakim mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Wystąpienie takiego związku nie jest wystarczającą przesłanką do uznania kosztu za koszt uzyskania przychodów. Jak bowiem wcześniej wskazano, a co wynika wprost z brzmienia art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., koszt nie może stanowić wydatku wymienionego enumeratywnie w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W przepisie tym wymieniono bowiem wydatki (koszty), które pomimo związku przyczynowo-skutkowego jaki winien zachodzić pomiędzy kosztem a przychodem nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Na szczególną uwagę, w kontekście przedstawionego opisu sprawy, zasługuje art. 16 ust. 1 pkt 14 i 28 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Wobec braku definicji "darowizny" w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, w celu rozstrzygnięcia, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu ww. przepisu, należy odnieść się do ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.; dalej: "Kodeks cywilny"), gdzie ww. pojęcie zostało uregulowane. Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku. Z powyższego wynika, że darowizna ma charakter świadczenia nieodpłatnego i nieekwiwalentnego, które dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnej zobowiązującej. Nieodpłatność świadczeń oznacza, że darczyńca w zamian za uczynioną darowiznę nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania darowizny, ani w przyszłości.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika jednak, że wolą Wnioskodawcy nie było obdarowanie pracownika. Kolejnym przepisem mogącym mieć ewentualnie zastosowanie w przedmiotowej sprawie jest art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Jednocześnie należy zauważyć, że w związku z brakiem legalnej definicji pojęcia "reprezentacja", organy podatkowe oraz sądy administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu terminowi "reprezentacja" w odniesieniu do konkretnych sytuacji występujących w praktyce gospodarczej, wskazując przy tym, że każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podzielając argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w dniu 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 Organ zauważa, że skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia "reprezentacja", należy odwołać się do etymologii tego terminu. "Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Zatem "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu". Jednocześnie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przytoczonym wyroku kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy "wystawności", "przepychu" czy też "okazałości".

Oznacza to odejście od kryterium uznawania za koszty reprezentacji wydatków ponoszonych na wykreowanie lub umocnienie pozytywnego wizerunku, w przypadkach, gdy kreacja ta ma charakter ponadstandardowy.

Jak wcześniej wskazano, reprezentacja, co do zasady, skierowana jest do kontrahentów i "osób trzecich" (taki wniosek wypływa także z cytowanego wyroku), ukierunkowana jest zatem "na zewnątrz" podatnika. Tymczasem w przedmiotowej sprawie koszt związany z zakupem vouchera został poniesiony na rzecz pracownika, a więc osoby nie będącej ani kontrahentem ani osobą trzecią.

W sprawie objętej zakresem wniosku nie mamy zatem do czynienia z kosztem, który podlegałby wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących.

Biorąc pod uwagę przytoczony powyżej stan prawny, opis stanu faktycznego wskazać należy, że wydatki na zakup voucherów przekazanych następnie pracownikom wykazują związek przyczynowo-skutkowy z osiągniętymi przychodami oraz służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów w przyszłości. Dbanie o dobre relacje z pracownikiem, docenienie jego długotrwałej pracy powoduje wzmocnienie więzi pracowników ze Spółką oraz działa jako bodziec do dalszej efektywnej pracy na rzecz Spółki co w konsekwencji przekłada się na osiągane przychody. Wydatki, o których mowa we wniosku nie noszą ponadto znamion reprezentacji. Jednocześnie, jak wskazał Wnioskodawca, vouchery zostały przekazane w związku ze świadczoną pracą i łączącym strony stosunkiem pracy i nie są darowizną w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.