0111-KDIB1-1.4011.36.2017.1.WRZ - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków, związanych z wynajęciem mieszkania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 marca 2017 r. (data wpływu 20 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków, związanych z wynajęciem mieszkania - jest prawidłowe.

W dniu 20 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków, związanych z wynajęciem mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest pozostała usługowa działalność gastronomiczna (PKD 56.29.Z). Pracuje jako kucharz w restauracji. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzącym podatkową księgę przychodów i rozchodów. Miejscem jego zamieszkania jest miasto X i w tymsamym mieście znajduje się siedziba jego firmy. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej został zmuszony do szukania możliwości świadczenia usług poza miejscem zamieszkania. Możliwość wykonywania usług znalazł w mieście Y i w związku z tym powstała konieczność opłacania noclegu. Ceny hoteli kształtują się na poziomie, który podważa opłacalność świadczenia tych usług. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe (zbyt duża odległość), został zmuszony wynająć mieszkanie w miejscowości Y. Podstawą zapłaty za wynajem mieszkania jest umowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu najmu mieszkania w miejscowości Y, gdzie świadczy usługi, mogą stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez niego na cele mieszkaniowe w miejscowości, w której świadczy usługi mogą być zaliczone jako podatkowy koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Koszty takie muszą być właściwie udokumentowane. Przedmiotowy koszt spełnia wszystkie powyższe warunki, jest udokumentowany umową najmu i comiesięcznym przelewem na wskazane w umowie konto i jest ściśle związany z osiąganiem przychodu i nie jest wymieniony jako wyłączony z kosztów w świetle art. 23 ww. ustawy.

Mając powyższe na względzie w sytuacji, gdy miejscem stałego zamieszkania jest miasto X natomiast miejscem świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest inna odległa miejscowość, wydatki jakie ponosi z tytułu wynajmu mieszkania, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w okresie świadczenia usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Związek pomiędzy ponoszonymi wydatkami a uzyskiwanymi przychodami jest w przekonaniu Wnioskodawcy związkiem przyczynowo - skutkowym. Przy czym, ponoszone wydatki na wynajem mieszkania są niewspółmiernie mniejsze niż wynajem pokoju w hotelu. Ponoszone wydatki na mieszkanie nie są również wymienione w katalogu kosztów ujętych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska Wnioskodawca przytoczył interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 grudnia 2007 r. Znak: IBPB1/415-118/07/AP,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 listopada 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-966/10/SK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 marca 2012 r. Znak: IPTPB1/415-1283/11 /AK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 maja 2014 r. Znak: IPTPB1/415-83/14-4/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Przeto należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Takimi wydatkami są m.in. wydatki mające na celu realizację potrzeb mieszkaniowych podatnika.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą polegającą na pracy kucharza w restauracji. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzącym podatkową księgę przychodów i rozchodów. Miejscem jego zamieszkania jest miasto X i w tym samym mieście znajduje się siedziba jego firmy. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej został zmuszony do szukania możliwości świadczenia usług poza miejscem zamieszkania. Możliwość wykonywania usług znalazł w mieście Y i w związku z tym powstała konieczność opłacania noclegów. Ceny hoteli kształtują się na poziomie, który podważa opłacalność świadczenia ww. usług. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe (zbyt duża odległość), został zmuszony wynająć mieszkanie w mieście Y.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że o ile powodem wynajęcia przez Wnioskodawcę mieszkania w miejscowości Y była konieczność świadczenia usług gastronomicznych, w charakterze kucharza, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto Y nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawcy (centrum jego interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, który wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której podatnik wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że nie mają one charakteru wydatków osobistych, a ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.