0111-KDIB1-1.4011.261.2017.2.BK - Zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków dotyczących zakupu voucherów, kart podarunkowych i kart paliwowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2017 r. (data wpływu 21 grudnia 2017 r.), uzupełniony w dniach 22 i 24 stycznia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków dotyczących zakupu:

* voucherów, kart podarunkowych udokumentowanych notą obciążeniową, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe,

* kart paliwowych udokumentowanych dokumentem niefiskalnym, o którym mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków dotyczących zakupu voucherów, kart podarunkowych udokumentowanych notą obciążeniową, o której mowa we wniosku oraz kart paliwowych udokumentowanych dokumentem niefiskalnym, o którym mowa we wniosku. Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.261.2017.1.BK, 0111-KDIB1-1.4011.264.2017.1.BK, 0111-KDIB2-3.4011.302.2017.2.LG, 0111-KDIB3-3.4013.284.2017.1.PK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 22 i 24 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - osoba fizyczna - (dalej jako: "Organizator"), od czerwca 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług taksówkarskich. W październiku 2017 r. Wnioskodawca rozszerzył zakres prowadzonej działalności o działalność związaną z grami losowymi i zakładami wzajemnymi (PKD 92.00.Z). Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opłacając należny podatek na zasadach ogólnych. Jednocześnie korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Prowadzona działalność polega na urządzaniu turniejów pokerowych organizowanych poza kasynami gry jako podmiot nieposiadający koncesji na prowadzenie kasyn. Działalność prowadzona jest zgodnie z art. 6a ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (dalej: "ustawa hazardowa"):

W dniu 11 sierpnia 2017 r. Minister Rozwoju i Finansów wydał decyzję zatwierdzającą Regulamin turnieju gry w pokera urządzanego poza kasynami gry przez Wnioskodawcę. Zgodnie z regulaminem turnieju oraz z art. 6a ust. 2 pkt 1 ustawy hazardowej nagrodami są wyłącznie nagrody rzeczone, których wartość nie przekracza 50% kwoty bazowej, o której mowa w art. 70 ustawy hazardowej.

Kwotą bazową jest kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku, w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego w obwieszczeniu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W drugim kwartale 2016 r. przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło 4.244,58 zł. Turnieje rozgrywane są w trzech etapach:

Wnioskodawca pobiera opłatę wpisową za udział w turnieju w wysokości od 0 zł do 50 zł w zależności od rangi rozgrywek. Z uzyskanych opłat wpisowych finansowane są nagrody rzeczowe wydawane zwycięzcom turnieju. W jednym turnieju/rozgrywce gry w pokera nagradzanych jest od 1 do 9 zwycięzców (liczba zwycięzców ustalana jest przez Organizatora przed rozpoczęciem turnieju), a łączna suma nagród nie może przekroczyć w 2017 r. kwoty 2.122,29 zł. Zwycięzcy otrzymują w nagrodę: statuetki, tablety, smartfony, telewizory. Zakup tabletów, smartfonów, telewizorów dokonywany jest na podstawie faktury VAT, które stanowią podstawę do ujęcia kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca planuje w przyszłości rozszerzyć pulę nagród o:

* bilet o określonej wartości na wydarzenie sportowe, rozrywkowe, szkoleniowe,

* bilet wstępu o określonej wartości i dokładnym terminie na turniej pokerowy organizowany w kasynie gry lub poza kasynem,

* voucher na zakupy w sklepie o określonej wartości,

* bony towarowe o określonej wartości,

* karty podarunkowe otrzymywane na stacjach paliw o określonej wartości.

Nagrody te wymienialne będą tylko i wyłącznie na towary i usługi u ich dostawców. Wnioskodawca planuje podpisać umowy z dostawcą voucherów, kart podarunkowych, bonów towarowych, których nabycie dokumentowane będzie na podstawie not obciążeniowych. Vouchery, karty podarunkowe i bony wydawane będą zwycięzcom turniejów, a ich realizacja będzie możliwa w ciągu maksymalnie 12 miesięcy od otrzymania.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 stycznia 2018 r. wskazano, że:

2. Karty paliwowe udokumentowane są natomiast dokumentem niefiskalnym. Dokument nie jest oznaczony jako nota obciążeniowa, jednak zawiera dane wystawcy, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej oraz jego wartość.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy dokument potwierdzający nabycie voucheru, karty podarunkowej, karty paliwowej stanowi podstawę do ujęcia wydatku w kosztach podatkowych Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), za nabycie voucherów, kart podarunkowych otrzyma od ich Dostawców noty obciążeniowe. Noty te zawierają dane wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. A więc zawierają:

Karty paliwowe udokumentowane są natomiast dokumentem niefiskalnym. Dokument nie jest oznaczony jako nota obciążeniowa jednak zawiera dane wystawcy, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej oraz jego wartość. Nabycie voucherów, kart podarunkowych i kart paliwowych będzie ściśle związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, stanowić będą nagrody wydawane Zwycięzcom turnieju, oraz finansowane będą z pobieranych opłat wpisowych za uczestnictwo.

W ocenie Wnioskodawcy, zakup nagród uznaje się zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodów, gdyż ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów (zachęcenia do wzięcia udziału uatrakcyjnienia oferty). Nie zostały one również wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako koszty nieuznawane podatkowo. Na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowych, w którym koszty zostały poniesione. Zatem jeżeli zakup nagród (voucherów, kart) został dokonany w jednym roku podatkowym i w tym samym roku zostały wydane Zwycięzcom nagrody, koszt nie może być potrącany w innym roku podatkowym. Jeżeli nota nie stanowiłaby podstaw do ujęcia w kosztach podatkowych wydatku na nabycie nagród Organizator osiągałby przychody z tytułu organizacji turnieju, a nie wykazywałby kosztu uzyskania przychodu ponoszonego na nabycie nagród dla Zwycięzców rozgrywek. Zdaniem Wnioskodawcy noty obciążeniowe (za vouchery, karty) oraz dowody zakupu kart paliwowych są dowodem wystarczającym do ujęcia kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w kontekście zadanego pytania, wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie dot. możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków dot. zakupu voucherów, kart podarunkowych i kart paliwowych udokumentowanych wskazanymi we wniosku dowodami. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia ocena stanowiska Wnioskodawcy dot. momentu ujęcia ww. wydatków w ciężar kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, którą poszerzył o organizowanie gier hazardowych (na co posiada stosowne zezwolenie). Zwycięzcy turnieju/gry otrzymują w nagrodę: statuetki, tablety, smartfony, telewizory. Zakup tabletów, smartfonów, telewizorów dokonywany jest na podstawie faktury VAT, które stanowią podstawę do ujęcia kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca planuje w przyszłości rozszerzyć pulę nagród o:

* bilet o określonej wartości na wydarzenie sportowe, rozrywkowe, szkoleniowe,

* bilet wstępu o określonej wartości i dokładnym terminie na turniej pokerowy organizowany w kasynie gry lub poza kasynem,

* voucher na zakupy w sklepie o określonej wartości,

* bony towarowe o określonej wartości,

* karty podarunkowe otrzymywane na stacjach paliw o określonej wartości.

Wstęp na określone wydarzenie sportowe, rozrywkowe, szkoleniowe czy też turniej następuje po okazaniu biletu w z góry określonym terminie. Bilet nie będzie podlegał wymianie na inne wydarzenie, ani wymianie na środki pieniężne. Vouchery i karty podarunkowe podlegają wymianie tylko i wyłącznie na towary i usługi oferowane przez ich Dostawców w określonym przez nich terminie. W przypadku voucherów Zwycięzca będzie mógł dokonać wyboru zgodnego ze swoimi zainteresowaniami i preferencjami realizując go m.in. w punktach rozrywki, restauracjach, spełnić marzenie, czy też przeżyć dreszczyk emocji. Natomiast karty podarunkowe wymieniane będą na towary w określonych regulaminem przez Dostawcę punktach. Nabyte przez Organizatora bony towarowe mogą być utrwalone na nośnikach materialnych (karta plastikowa), bądź w postaci cyfrowej (w pliku w postaci PDF). Karty paliwowe podlegają wymianie na towary i usługi wyłącznie na stacjach benzynowych wymienionych przez Dostawcę karty. Niewykorzystane vouchery, karty podarunkowe, karty paliwowe nie podlegają wymianie na środki pieniężne, w tym na gotówkę. Nabycie przez Organizatora voucherów, kart podarunkowych udokumentowane będzie notą obciążeniową. Nota księgowa/obciążeniowa zawiera dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zawiera zatem dane:

Natomiast w przypadku nabycia kart paliwowych, Dostawca po otrzymaniu wpłaty wydaje dokument niefiskalny zawierający dane wystawcy, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej oraz jego wartość.

Wnioskodawca wskazał przy tym, że zdarzenia gospodarcze związane z działalnością gospodarczą ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Mając powyższe na względzie, co do zasady, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związane z przychodami osiągniętymi w związku z prowadzeniem turnieju/gry, o ile będą one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do sposobu dokumentowania nabycia wskazanych we wniosku nagród rzeczowych zauważyć należy, że stosownie do treści art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Tymi odrębnymi przepisami jest m.in. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 728), określające szczegółowo sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, do której prowadzenia, na podstawie art. 24a ust. 1 ww. ustawy, zobowiązani są podatnicy, którzy nie wybrali sposobu ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in.:

w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym, możliwość dokumentowania wydatków dowodami wewnętrznymi została ograniczona wyłącznie do wydatków enumeratywnie wskazanych w ww. rozporządzeniu.

W myśl bowiem § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, dowodami wewnętrznymi można udokumentować jedynie:

8a. opłatę skarbową uiszczaną znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

9. wydatki związane z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że co do zasady, dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż nota obciążeniowa, która dokumentuje nabycie voucherów i kart podarunkowych nie została wyszczególniona w ww. rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jako dowód księgowy. Co do zasady nie może więc ona dokumentować kosztów uzyskania przychodów. Zatem podstawą wpisu przedmiotowych wydatków w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów winny być faktury, rachunki, ewentualnie inne dokumenty, o których mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, jeżeli zawierają dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia. Jeżeli zatem nota obciążeniowa, o której mowa we wniosku zawiera w istocie wszystkie dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, a Wnioskodawca nie jest w stanie uzyskać na udokumentowanie przedmiotowych wydatków innych dowodów (faktur, rachunków) to nota ta może stanowić podstawę do ujęcia kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Odnośnie natomiast wystawionych przez Dostawców dokumentów niefiskalnych dokumentujących nabycie kart paliwowych, wskazać należy, że (jak wynika z wniosku) zawierają one następujące informacje: dane wystawcy, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej oraz jego wartość. Z powyższego wynika, że dokumenty te nie zawierają podpisów osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych (§ 12 ust. 3 pkt 2 lit. d cyt. rozporządzenia). Zatem należy stwierdzić, że ww. dokumenty nie zawierają wszystkich informacji określonych w § 12 ust. 3 pkt 2 cyt. rozporządzenia. Tym samym nie mogą stanowić dowodu, o którym mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia. Zatem mając na względzie fakt, iż w przypadku podatników prowadzących uproszczoną formę ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów, dowody pozwalające na udokumentowanie poszczególnych wydatków zostały ściśle określone, stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi nabycie kart paliwowych spełniającymi warunki wynikające z cytowanych powyżej przepisów rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, to wydatki na nabycie kart paliwowych nie będą mogły zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych.

Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Zauważyć jednak należy w myśl bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków dotyczących zakupu:

* voucherów, kart podarunkowych udokumentowanych notą obciążeniową, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe,

* kart paliwowych udokumentowanych dokumentem niefiskalnym, o którym mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.