0111-KDIB1-1.4011.244.2017.1.MG - Amortyzacja samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2017 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej, podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji środka trwałego (samochodu), o którym mowa we wniosku z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 6 grudnia 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej, podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji środka trwałego (samochodu), o którym mowa we wniosku z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 7 stycznia 2014 r. Wnioskodawca przekazał do własnej firmy, jednoosobowej działalności gospodarczej "X" środek trwały w postaci samochodu osobowego Ford Mondeo 2.0 TDCi, który został zakupiony przez Wnioskodawcę w salonie dealera Forda w dniu 23 września 2002 r. na podstawie faktury, za kwotę 87.200,00 zł. Amortyzację samochodu rozpoczął od miesiąca lutego 2014 r. w oparciu o metodę liniową przy zastosowaniu stopy procentowej 20%. Zanim Wnioskodawca przekazał samochód jako środek trwały do wspomnianej firmy, był on użytkowany dla prywatnych celów. Przekazując samochód jako środek trwały Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku VAT. Prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów, a wartość początkowa samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych określona została w wysokości 83.596,00 zł (biorąc za podstawę średni kurs Euro w NBP z dnia wprowadzenia środka trwałego do ewidencji, tj. 4,1798 zł x 20000 Euro, przy kwocie nieamortyzowanej 3 604,00 zł). Samochód był amortyzowany przy niezmienionych parametrach amortyzacji do września 2016 r. do momentu zamknięcia działalności gospodarczej Wnioskodawcy i wycofania go z ewidencji środków trwałych oraz przekazania ponownie do użytkowania prywatnego. Łączna wartość umorzenia za okres od lutego 2014 r. do września 2016 r. wyniosła 44.584,47 zł, a pozostała niezamortyzowana kwota wyniosła 39.011,53 zł. W dniu 24 listopada 2017 r. Wnioskodawca zarejestrował nową firmę, jednoosobową działalność gospodarczą "Y", i w dniu 27 listopada 2017 r. przekazał ten sam samochód, tj. Ford Mondeo 2.0 TDCi, do tejże firmy wprowadzając go jako środek trwały do ewidencji środków trwałych, ponownie prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Samochód jest nadal kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania w nowo otwartej działalności gospodarczej, posiada ważne badania techniczne oraz ubezpieczenie OC.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponowna amortyzacja środka trwałego (samochodu) z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów będzie zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opierając się na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponowna amortyzacja środka trwałego - samochodu osobowego Ford Mondeo 2.0 TDCi - i jej kontynuacja wg wcześniejszych parametrów i z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów jest zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W swoim stanowisku Wnioskodawca opiera się na następujących przepisach ustawy: art. 22a ust. 1 (wspomniany samochód Ford Mondeo jest własnością Wnioskodawcy, nieprzerwanie od 2002 r., a jego przewidywany okres użytkowania związany z prowadzona działalnością jest dłuższy niż jeden rok oraz jest kompletny i zdatny do użytku); art. 22d ust. 1 i art. 22f ust. 3 (samochód spełnia kryteria środka trwałego i podlega amortyzacji, ponieważ jego wartość początkowa przekracza 3.500,00 zł); art. 22g ust. 1 (wyjściową kwotę amortyzacji stanowiła jego wartość określona na fakturze, w dniu zakupu samochodu przez Wnioskodawcę); art. 22g ust. 12-13 (wartość początkowa ww. samochodu określona została w takiej samej kwocie, jak w ewidencji środków trwałych "starej" firmy, z uwzględnieniem dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, ponieważ podjęta działalność firmy "nowej" nastąpiła po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata); art. 22h ust. 3 (jako podmiot wymieniony w art. 22g ust. 12-13, w odczuciu Wnioskodawcy ma on prawo dokonać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów oraz kontynuować poprzednią metodę amortyzacji, tj. przyjmując początkową wartość amortyzowanego samochodu w "nowej" firmie w kwocie 39.011,53 zł i kontynuować liniową 20% stawkę amortyzacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego we wniosku pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia możliwości amortyzacji środka trwałego (samochodu), o którym mowa we wniosku z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena tej części stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do sposobu ustalenia wartości początkowej tego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany (m.in. z uwagi na sposób ich nabycia) i określony został w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast z art. 22g ust. 13 pkt 1 wynika, że przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata - jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Artykuł 22h ust. 3 ww. ustawy stanowi, że podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 7 stycznia 2014 r. przekazał do własnej, jednoosobowej działalności gospodarczej "X" środek trwały w postaci samochodu osobowego. Amortyzację samochodu rozpoczął od miesiąca lutego 2014 r. w oparciu o metodę liniową przy zastosowaniu stawki 20%. Zanim Wnioskodawca przekazał samochód jako środek trwały do wspomnianej firmy, był on użytkowany dla prywatnych celów. Samochód był amortyzowany przy niezmienionych parametrach amortyzacji do września 2016 r. do momentu zamknięcia działalności gospodarczej "X", wycofania go z ewidencji środków trwałych i przekazania ponownie do użytkowania prywatnego. W dniu 24 listopada 2017 r. Wnioskodawca zarejestrował nową, jednoosobową działalność gospodarczą "Y", i w dniu 27 listopada 2017 r. przekazał ten sam samochód do tejże firmy wprowadzając go jako środek trwały do ewidencji środków trwałych. Samochód jest nadal kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania w nowo otwartej działalności gospodarczej, posiada ważne badania techniczne oraz ubezpieczenie OC.

W związku z powyższym, mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz okoliczności sprawy wskazane we wniosku, należy stwierdzić, że w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji zachodzą przesłanki umożliwiające kontynuację amortyzacji przedmiotowego samochodu osobowego w ponownie rozpoczętej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Konsekwencją powyższego jest konieczność zastosowania art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kontynuowania amortyzacji z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że jeżeli Wnioskodawca w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nowo rozpoczętej działalności gospodarczej prawidłowo ujął wartość początkową przedmiotowego samochodu osobowego, tj. w wysokości określonej w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przed przerwą działalności gospodarczej z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych, to jest uprawniony do kontynuowania metody amortyzacji i naliczania odpisów amortyzacyjnych, według stosowanej uprzednio stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Nadmienić należy, iż wydając niniejszą interpretację Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odniósł się jedynie do wskazanej w stanowisku Wnioskodawcy kwestii dotyczącej możliwości amortyzacji środka trwałego (samochodu), o którym mowa we wniosku, z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów amortyzacyjnych w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ nie dokonał natomiast oceny prawidłowości przedstawionych we wniosku wyliczeń rachunkowych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje bowiem badania prawidłowości przedstawionych przez Wnioskodawcę wyliczeń rachunkowych w tym względzie.

Dodatkowo, odnośnie załączonego do wniosku z 6 grudnia 2017 r. dokumentu źródłowego, należy wyjaśnić, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w postępowaniu interpretacyjnym nie może dokonywać analizy treści dokumentów dołączonych do wniosku o interpretację indywidualną. Stosownie do art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Z powyższego w sposób bezsporny wynika, że wnioskodawca w składanym wniosku jest obowiązany sam przedstawić szczegółowo stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe i na tej podstawie uprawniony organ wydaje interpretację indywidualną. Zatem organ wydający interpretację nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.