0111-KDIB1-1.4010.9.1.2020.ŚS - Opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 stycznia 2020 r. (data wpływu 9 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., prawidłowym jest ujmowanie w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłącznie powierzchni lokali handlowych stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu, tj. bez uwzględniania powierzchni stanowiących części wspólne CH - jest prawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., prawidłowym jest ujmowanie w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłącznie powierzchni lokali handlowych stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu, tj. bez uwzględniania powierzchni stanowiących części wspólne CH.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca") jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest właścicielem centrum handlowo-usługowego, obejmującego dwa odrębne od siebie obiekty (budynki): budynek centrum handlowo-usługowego (dalej: "CH"), wielopoziomowy parking (dalej: "Parking").

W 2010 r. Spółka wprowadziła CH i Parking do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Spółkę dla potrzeb rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe, klasyfikując je zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317), odpowiednio: CH - jako budynek handlowo-usługowy (rodzaj 103 KŚT), a Parking jako budynek transportu i łączności (rodzaj 102 KŚT).

Zastosowana przez Wnioskodawcę klasyfikacja jest tożsama na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Wnioskodawca amortyzuje CH i Parking metodą liniową poprzez dokonywanie miesięcznych odpisów amortyzacyjnych.

Podatkowa wartość początkowa poszczególnych obiektów, zarówno CH, jak i Parkingu, przekracza 10.000.000 zł.

Powierzchnia użytkowa CH jest przedmiotem umów najmu zawieranych z podmiotami prowadzącymi działalność handlowo-usługową na terenie CH. Łączny udział oddanej do używania na podstawie umów najmu zawieranych przez Spółkę powierzchni użytkowej CH przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej CH.

Powierzchnia CH, poza ww. lokalami handlowymi w których działalność prowadzą poszczególni najemcy, obejmuje również części wspólne, takie jak: hole, korytarze, klatki schodowe, windy, toalety, sale konferencyjne, z których korzystają współpracownicy Wnioskodawcy, jak i pracownicy najemców, a także osoby trzecie - w tym osoby fizyczne będące klientami centrum handlowo-usługowego Spółki.

Przedmiotem zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu są określone powierzchnie - lokale handlowe, w których poszczególni najemcy prowadzą swoją działalność handlowo-usługową. Wskazane lokale nie są odrębnym przedmiotem własności, więc w rozumieniu cywilnoprawnym pozostają częścią budynku CH. Część spośród zawartych przez Wnioskodawcę i najemców CH umów najmu zawiera postanowienia o opłatach dodatkowych za korzystanie z części wspólnych CH. Wnioskodawca nie zawiera jednakże umów, w których zakres przedmiotu najmu obejmowałby, określony w jakikolwiek sposób, udział w części wspólnej.

Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej, jednakże w przypadku Wnioskodawcy nie występują okoliczności, o których mowa w art. 24b ust. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 365 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p.").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., prawidłowym jest ujmowanie w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p., wyłącznie powierzchni lokali handlowych stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu, tj. bez uwzględniania powierzchni stanowiących części wspólne CH?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 365 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p."), prawidłowym jest ujmowanie w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p., wyłącznie powierzchni lokali handlowych stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu, tj. bez uwzględniania powierzchni stanowiących części wspólne CH.

Przedmiotowy wniosek dotyczy znowelizowanej z dniem 1 stycznia 2019 r. treści art. 24b u.p.d.o.p., wobec czego Wnioskodawca w poniższym uzasadnieniu prezentowanego stanowiska powołuje przepisy u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p. podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - zwany dalej: "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W przepisie art. 24b ust. 3 u.p.d.o.p., ustawodawca wskazał, że przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Natomiast art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p. stanowi, że w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 u.p.d.o.p. podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Biorąc pod uwagę treść przywołanych powyżej przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p., Wnioskodawca nie powinien uwzględniać powierzchni stanowiących części wspólne CH, takich jak: hole, korytarze, klatki schodowe, windy, toalety, sale konferencyjne, lecz wyłącznie powierzchnię lokali stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu.

Z części wspólnych CH, takich jak: hole, korytarze, klatki schodowe, windy, toalety, sale konferencyjne, mogą korzystać zarówno współpracownicy Wnioskodawcy, jak i pracownicy najemcy, a także osoby trzecie - w tym osoby fizyczne będące klientami centrum handlowo-usługowego Spółki. Jednocześnie, we wszystkich zawieranych przez Wnioskodawcę umowach najmu, w tym także w tych, których postanowienia regulują wysokość opłat za korzystanie z części wspólnych, brak jest postanowień, które wskazywałyby określoną procentowo część powierzchni wspólnej, do korzystania z której uprawniony byłby dany najemca w zamian za ustalony z tego tytułu czynsz.

Oznacza to, że wskazane części wspólne, jako niestanowiące powierzchni użytkowej oddanej do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p., nie powinny być uwzględniane w powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydawanych w odniesieniu do zbliżonych stanów faktycznych - przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej z 12 września 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.184.2019.2.k.k., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż: "W przypadku, gdy budynek został oddany do używania w części, ustalanie stosownej proporcji powinno, co do zasady, odnosić się więc do powierzchni użytkowej, która może zostać np. wynajęta. W przypadku części wspólnych, które nie podlegają oddaniu do używania na podstawie właściwej umowy, jako takie nie mogą zatem rzutować na poziom powierzchni przeznaczonej do najmu itp. w obrębie danego budynku, a tym samym wpływać na obliczenie stosownej proporcji";

* w interpretacji indywidualnej z 11 września 2019 r. Znak: 0111-KDIB2- 3.4010.185.2019.2.k.k., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż: "W przypadku, gdy budynek został oddany do używania w części, ustalanie stosownej proporcji powinno, co do zasady, odnosić się więc do powierzchni użytkowej, która może zostać np. wynajęta. W przypadku części wspólnych, które nie podlegają oddaniu do używania na podstawie właściwej umowy, jako takie nie mogą zatem rzutować na poziom powierzchni przeznaczonej do najmu itp. w obrębie danego budynku, a tym samym wpływać na obliczenie stosownej proporcji";

* w interpretacji indywidualnej z 26 kwietnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.37.2019.1.MS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż: "Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem nie należy uwzględniać części wspólnych wymienionych we wniosku w przypadku których nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy wynajmowanej powierzchni".

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., prawidłowym jest ujmowanie w ramach powierzchni użytkowej oddanej do używania, o której mowa w przepisie art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p., wyłącznie powierzchni lokali stanowiących przedmiot zawieranych przez Wnioskodawcę umów najmu, tj. bez uwzględniania powierzchni stanowiących części wspólne CH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.