0111-KDIB1-1.4010.614.2019.2.ŚS - Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej do budynku magazynowo-handlowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 grudnia 2019 r. (data wpływu 31 grudnia 2019 r.), uzupełnionym 13 marca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy po nabyciu przez Spółkę budynku magazynowo - handlowego, który został pierwszy raz oddany do użytkowania w roku 2001 przez poprzedniego właściciela, a który to budynek przez pierwszego właściciela był wykorzystywany do celów prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka ma prawo stosować indywidualną stawkę amortyzacji 4,5%, a tym samym zaliczyć w koszty uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 15 ust. 6 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy po nabyciu przez Spółkę budynku magazynowo - handlowego, który został pierwszy raz oddany do użytkowania w roku 2001 przez poprzedniego właściciela, a który to budynek przez pierwszego właściciela był wykorzystywany do celów prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka ma prawo stosować indywidualną stawkę amortyzacji 4,5%, a tym samym zaliczyć w koszty uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 15 ust. 6 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 lutego 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.614.2019.1.ŚS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 13 marca 2020 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: również jako: "Spółka", "Podatnik") jest osobą prawną podlegającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka powstała w 2018 r. i została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 13 marca 2018 r. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie PKD 69.20.Z. działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe, jak również miedzy innymi w zakresie PKD 68.20.Z. działalność związana z obsługa rynku nieruchomości.

W związku z prowadzona działalnością Spółka w dniu 23 kwietniu 2019 r., zakupiła trzykondygnacyjny budynek magazynowo - handlowy, składający się z parteru, pierwszego i drugiego piętra, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Zakupiony budynek, jest przez Spółkę wykorzystywany, zarówno w zakresie zaspokojenia własnych potrzeb lokalowych (biura własne do celów prowadzenia głównej działalności gospodarczej), jak również w celu wynajmu lokali biurowych i powierzchni magazynowej na rzecz innych podmiotów na podstawie umowy najmu. Przedmiotowy budynek, został wybudowany przez poprzedniego właściciela na podstawie zatwierdzonego decyzją z dnia 24 października 1997 r. projektu budowlanego i pozwolenia na budowę.

Poprzedni właściciel prowadził prace budowlane i na mocy decyzji z dnia 15 marca 2001 r. uzyskał prawo na użytkowanie parteru budynku, przy czym należy zwrócić uwagę, że budynek w zakresie wszystkich trzech kondygnacji na dzień wydania decyzji i użytkowaniu jego parteru był zakończony w stanie zamkniętym, a jedynie należało wykończyć wewnątrz pierwsze i drugie piętro.

W ocenie Spółki właściciel wykorzystywał cały przedmiotowy budynek do celów prowadzenia działalności gospodarczej zarówno w sensie cywilistycznym, jak również w zakresie podatku od towarów i usług, czy podatku dochodowego, co potwierdza udokumentowanie jego sprzedaży fakturą, przy jednoczesnym potwierdzeniu w akcie notarialnym nabycia z dnia 23 kwietnia 2019 r. Repertorium A, iż sprzedający w zakresie prowadzonych czynności i całej transakcji występuje jako podatnik podatku VAT w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w zakresie opisanej czynności nie jest z tego podatku zwolniony.

Podkreślenia wymaga fakt, że gdyby przedmiotowy budynek nie był w całości wykorzystywany przez poprzedniego właściciela do prowadzenia działalności gospodarczej, fakt jego zbycia nie byłby w pełnej kwocie transakcji dokumentowany fakturą, która w swej istocie jest przynależna podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, które dokumentują tym dokumentem transakcje działając w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka zakupiła przedmiotowy budynek (cały budynek) magazynowo-handlowy za kwotę netto (wartość początkowa budynku) 365.853,66 zł (brutto 450.000,00 zł) w kwietniu 2019 r., od daty nabycia budynku Wnioskodawca poniósł nakłady inwestycyjne w kwocie 442.362,69 zł, były to wydatki na adaptację i modernizację zakupionego budynku tak aby był w pełni zdatny do prowadzenia w nim działalności gospodarczej w zakresie prowadzonym przez Spółkę.

W miesiącu grudniu 2019 r. w związku z zakończeniem prac adaptacyjno-modernizacyjnych, w oparciu o decyzję z dnia 27 listopada 2019 r. zezwalającą na użytkowanie piętra pierwszego i drugiego budynku, Podatnik wprowadził budynek do ewidencji środków trwałych i określił dla tego budynku indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku używanego na 4,5% zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.) (marzec 2001 - data pierwszego oddania budynku do użytkowania, grudzień 2019 - data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych przez Spółkę; 40 lat - 18 lat = 22 lata - okres amortyzacji indywidualnej dla budynku używanego).

W uzupełnieniu wniosku zawartym w piśmie z 12 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.), Wnioskodawca wskazał m.in., że Spółka wprowadziła budynek do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych pod symbolem KŚT-103 budynek handlowo-usługowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po nabyciu przez Spółkę budynku magazynowo-handlowego, który został pierwszy raz oddany do użytkowania w roku 2001 przez poprzedniego właściciela, a który to budynek przez pierwszego właściciela był wykorzystywany do celów prowadzenia działalności gospodarczej, co w ocenie Spółki potwierdza fakt sprzedaży budynku "na fakturę", a który to budynek Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych w grudniu 2019 r. stosując stawkę indywidualną amortyzacji, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.), Spółka ma prawo stosować indywidualną stawkę amortyzacji 4,5%, a tym samym odnosić w koszty uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne ustalonych w taki sposób zgodnie art. 15 ust. 6 w związku z art. 15 ust. 1 wspomnianej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 winno być: "tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.", dalej również "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6. u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a- 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Natomiast w myśl art. 16j ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata; 4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do środków trwałych, będących budynkami niemieszkalnymi może mieć zastosowanie indywidualna stawka amortyzacji nie krótsza niż 10 lat, przy czym faktyczny okres amortyzacji należy liczyć pomniejszając standardowy okres amortyzacji dla budynków niemieszkalnych 40 lat o pełną liczbę lat od daty oddania budynku po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia środka trwałego do ewidencji, co w przypadku Spółki stanowi 22 lata.

W ocenie Spółki, to ten właśnie okres amortyzacji (22 lata) winien być brany pod uwagę, z uwagi na fakt, iż pierwszy raz do użytkowania przedmiotowy budynek został oddany przez poprzedniego właściciela w 2001 r., przy czym jak potwierdza sama dokumentacja transakcji zbycia budynek ten w całości był przez sprzedającego wykorzystywany w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, co w ocenie Spółki potwierdza iż pomimo, że sprzedawca posiadał prawo do użytkowania parteru budynku na podstawie Decyzji z dnia 15 marca 2001 r., to użytkował cały budynek w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przytoczonych powyżej faktów i regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że: wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji - czego Spółka dokonała; raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka - co Spółka stosuje; przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 16i-16k-w tym także metodę indywidualną na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4, która zgodnie z tym przepisem zastosowała Spółka.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika wprost, że Wnioskodawca zakupił w kwietniu 2019 r., Budynek, który został przyjęty do używania przez poprzedniego właściciela w 2001 r., a wprowadzony do ewidencji środków Spółki w grudniu 2019 r.

Przed zakupem przez Spółkę, Budynek był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela do celów działalności gospodarczej, przy czym podkreślenia wymaga fakt, iż nie jest to budynek mieszkalny.

Zgodnie z danymi podanymi przez Wnioskodawcę Budynek przed jego zakupem był wykorzystywany przez 18 pełnych lat i Spółka posiada dowody to potwierdzające.

Przedmiotowy Budynek Wnioskodawca wprowadził po jego zakupie do ewidencji środków trwałych i zastosował stawkę z wykazu stawek indywidualną w wysokości 4,5% zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z brzmienia art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnik ma możliwość wyboru zasad amortyzacji danego środka trwałego jedynie przed wprowadzeniem tego środka trwałego do ewidencji (czego Spółka dokonała). Z reguły tej nie zostały wyłączone wskazane w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zasady odnoszące się do indywidualnej amortyzacji.

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę wszystkie zebrane dowody i fakty, mógł on dokonać wyboru metody amortyzacji dla Budynku spełniającego definicję środka trwałego jedynie przed rozpoczęciem jego amortyzacji, stosując stawkę indywidualną, 4,5%, co w ocenie Spółki jest prawidłowe.

Podkreślić jeszcze należy, że stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe tylko wówczas, gdy środek trwały w postaci budynku niemieszkalnego, do którego ma zastosowanie okres użytkowania 40 lat i stawka 2,5% był używany przed nabyciem przed wprowadzeniem do ewidencji podatnika, co w ocenie Spółki w przedstawionym stanie faktycznym w pełni zachodzi i jest uzasadnione.

Podsumowując, w opinii Spółki, zostaną spełnione wszystkie wymogi stawiane przez ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było do przedmiotowego budynku niemieszkalnego zastosować indywidualną stawkę amortyzacji 4,5% zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również przesłanki pozwalające na uznanie, odpisów amortyzacyjnych ustalonych w taki sposób za koszty uzyskania przychodu zgodnie art. 15 ust. 6 w związku z art. 15 ust. 1 wspomnianej ustawy.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie został wymieniony w art. 16 u.p.d.o.p.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p., składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Stosownie do treści art. 16j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem innych budynków niemieszkalnych, wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji.

W myśl natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem "środki trwałe używane" i "środki trwałe ulepszone".

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisie, minimalny okres używania wynosi co najmniej 1 rok.

Należy podkreślić, że wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty - po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

W kontekście powołanych przepisów uznać należy, że podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla ww. środków trwałych oraz budynków i budowli po spełnieniu łącznie dwóch warunków (art. 16j ust. 1 u.p.d.o.p.):

* środek trwały jest po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika,

* środek trwały spełnia kryteria do uznania go za używany lub ulepszony.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody (art. 180 Ordynacji podatkowej), np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w dniu 23 kwietniu 2019 r., zakupił trzykondygnacyjny budynek magazynowo - handlowy, składającego się z parteru, pierwszego i drugiego piętra, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Zakupiony budynek, jest przez Spółkę wykorzystywany, zarówno w zakresie zaspokojenia własnych potrzeb lokalowych (biura własne do celów prowadzenia głównej działalności gospodarczej), jak również w celu wynajmu lokali biurowych i powierzchni magazynowej na rzecz innych podmiotów na podstawie umowy najmu. Przedmiotowy budynek, został wybudowany przez poprzedniego właściciela na podstawie zatwierdzonego decyzją z dnia 24 października 1997 r. projektu budowlanego i pozwolenia na budowę.

Poprzedni właściciel prowadził prace budowlane i na mocy decyzji z dnia 15 marca 2001 r. uzyskał prawo na użytkowanie parteru budynku, przy czym należy zwrócić uwagę, że budynek w zakresie wszystkich trzech kondygnacji na dzień wydania decyzji i użytkowaniu jego parteru był zakończony w stanie zamkniętym, a jedynie należało wykończyć wewnątrz pierwsze i drugie piętro.

W ocenie Spółki właściciel wykorzystywał cały przedmiotowy budynek do celów prowadzenia działalności gospodarczej zarówno w sensie cywilistycznym, jak również w zakresie podatku od towarów i usług, czy podatku dochodowego, co potwierdza udokumentowanie jego sprzedaży fakturą, przy jednoczesnym potwierdzeniu w akcie notarialnym nabycia z dnia 23 kwietnia 2019 r. Repertorium A, iż sprzedający w zakresie prowadzonych czynności i całej transakcji występuje jako podatnik podatku VAT w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w zakresie opisanej czynności nie jest z tego podatku zwolniony.

Spółka zakupiła przedmiotowy budynek (cały budynek) magazynowo - handlowy za kwotę netto (wartość początkowa budynku) 365.853,66 zł (brutto 450.000,00 zł) w kwietniu 2019 r., od daty nabycia budynku Wnioskodawca poniósł nakłady inwestycyjne w kwocie 442.362,69 zł, były to wydatki na adaptację i modernizację zakupionego budynku tak aby był w pełni zdatny do prowadzenia w nim działalności gospodarczej w zakresie prowadzonym przez Spółkę.

W miesiącu grudniu 2019 r. w związku z zakończeniem prac adaptacyjno - modernizacyjnych, w oparciu o decyzję z dnia 27 listopada 2019 r. zezwalająca na użytkowanie piętra pierwszego i drugiego budynku, Wnioskodawca wprowadził budynek do ewidencji środków trwałych i określił dla tego budynku indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku używanego na 4,5% zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (marzec 2001 - data pierwszego oddania budynku do użytkowania, grudzień 2019 - data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych przez Spółkę; 40 lat - 18 lat = 22 lata - okres amortyzacji indywidualnej dla budynku używanego). Spółka wprowadziła budynek do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych pod symbolem KŚT-103 budynek handlowo-usługowy.

W tym miejscu podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego (budynku magazynowo - handlowego). Zatem przyjąć należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że skoro jak wynika z opisu sprawy:

* poprzedni właściciel na mocy decyzji z dnia 15 marca 2001 r. uzyskał prawo na użytkowanie parteru trzykondygnacyjnego budynku magazynowo-handlowego,

* budynek w zakresie wszystkich trzech kondygnacji na dzień wydania decyzji o użytkowaniu parteru był zakończony w stanie zamkniętym, a jedynie należało wykończyć wewnątrz pierwsze i drugie piętro,

* Wnioskodawca posiada dowody, że cały budynek magazynowo-handlowy był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej,

* Wnioskodawca po nabyciu budynku magazynowo-handlowego w grudniu 2019 r. wprowadził go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki

to należy uznać, że Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., w wysokości 4,5% i zaliczyć w koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.