0111-KDIB1-1.4010.508.2019.2.SG - Koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów a zwolnienie z CIT dochodu z działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.), uzupełnionym 21 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

* czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej - jest prawidłowe,

* czy ww. koszt należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 listopada 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w SSE, oraz czy ww. koszt należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 stycznia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.508.2019.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka o.o. prowadzi działalność na terenie (...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej obręb (...) i obręb (...). Podstawową działalnością jednostki jest produkcja różnego asortymentu urządzeń chłodniczych i mroźniczych służących krótkotrwałemu przechowywaniu i eksponowaniu, czyli wystawianiu przechowywanego towaru do sprzedaży zarówno w sklepach wielkopowierzchniowych, punktach sprzedaży detalicznej sieci sklepowych, cukierniach, piekarniach, sklepach zlokalizowanych i innych obiektach. Całość produkcji odbywa się na terenie (...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE") w nowoczesnych halach produkcyjnych położonych w dwóch lokalizacjach w (...) i (...). Produkcja odbywa się przy wykorzystaniu bardzo nowoczesnych linii technologicznych. Spółka dostarcza na rynek krajowy a przede wszystkim na rynek międzynarodowy nowoczesne, energooszczędne i ekologiczne rozwiązania dotyczące urządzeń rynku chłodniczego np. lady chłodnicze, witryny, regały chłodnicze, wyspy mroźnicze oraz urządzeń do krioterapii itp. Spółka posiada obecnie trzy ważne zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE nr 1 z 16 lutego 2010 r. oraz nr 2 z 26 czerwca 2013 r. oraz zezwolenie nr 3 z 10 czerwca 2014 r. na prowadzenie działalności w SSE. Trzecie z wymienionych zezwoleń jednostka przejęła na zasadzie sukcesji generalnej 2 stycznia 2019 r. w wyniku przejęcia metodą praw udziałów spółkę córkę. Do 31 grudnia 2018 r. jednostka posiadała w uzyskanych zezwoleniach prawo do wliczania dochodów uzyskiwanych ze sprzedaży złomu do dochodów objętych zwolnieniem podatkowym z tytułu prowadzenia działalności na terenie SSE zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Od 2 stycznia 2019 r. w wyniku wyczerpania do końca 2018 r. wartości zwolnień podatkowych z dochodów osiąganych na terenie SSE wynikających z zwolnienia nr 1 i nr 2 korzysta jedynie ze zwolnienia nr 3. Oprócz podstawowej działalności w zakresie produkcji urządzeń chłodniczych, parowników oraz urządzeń do krioterapii prowadzona jest także uboczna działalność gospodarcza, w szczególności sprzedaż odpadów poprodukcyjnych różnego rodzaju głównie to jest złomu stalowego oraz złomu stopów metali, odpadów z kabli i izolacji, papieru oraz tektury, odpadów z poliuretanu. Posiadane przez Spółkę zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE nie obejmuje tego rodzaju działalności gospodarczej. Spółka wykazuje dochody z działalności gospodarczej niewymienione w zezwoleniu na prowadzenie działalności w SSE jako dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej Spółka kupuje surowce w postaci różnego rodzaju blach, wyrobów metalowych, rur, kabli, które w procesach produkcyjnych częściowo stają się odpadami poprodukcyjnymi. Do odpadów poprodukcyjnych należą między innymi: elementy z arkuszy blach po wycięciu na wykrawarkach, rury miedziane, wióry ze stopów metali, wióry metalowe, resztki i końcówki materiałów, a także półprodukty nie nadające się do dalszego wykorzystania w procesie produkcyjnym. Odpadami jest również złom stalowy, który powstaje w wyniku eksploatacji narzędzi używanych do produkcji. Odpady dzielą się na kilka kategorii, które można wyodrębnić stosując kryterium pochodzenia oraz rodzaju materiału będącego odpadem.

W ramach procesu produkcyjnego, odpady są na bieżąco oddzielane od pełnowartościowych materiałów oraz przenoszone przez Spółkę do odpowiedniego miejsca składowania (magazynu). Na koniec miesiąca, w związku z wykluczeniem odpadów z produkcji jest sporządzany protokół likwidacyjny. Następnie, odpady są sprzedawane odpowiedniemu podmiotowi w celu utylizacji. Przychody ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, o których mowa powyżej, stanowią kilka procent łącznych przychodów Spółki. Jednostka dokonuje na koniec każdego miesiąca wyceny ilościowo-wartościowej sprzedanego złomu oraz złomu pozostającego na stanie magazynowym podlegającemu sprzedaży w następnym okresie. Odpady poprodukcyjne są wycenione wg cen zakupu z podziałem na poszczególne rodzaje odpadów np., złom stalowy, miedź, metale kolorowe itp.

Z uwagi na to, że nie jest możliwe prześledzenie, która konkretnie jednostka materiału pobrana z magazynu uległa następnie uszkodzeniu i została sprzedana jako odpad Wnioskodawca ustala cenę nabycia odpadów zgodnie z przyjętą przez siebie metodą wyceny zapasów i ich rozchodu przewidzianą w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, z późn. zm., winno być: (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 351, z późn. zm.) i zapisaną w przyjętej polityce rachunkowości przez Spółkę.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą alokacji kosztów uzyskania przychodów wynikających ze sprzedaży odpadów do działalności niestrefowej oraz wysokości, w jakiej powinny być rozpoznawane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w SSE?

2. Czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie materiałów do produkcji co do zasady spełniają definicję kosztów uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.) oraz art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W szczególności, wydatki te:

* są rzeczywiście ponoszone przez podatnika (faktycznie obciążają jego zasoby finansowe w ustalonej kwocie i nie mają charakteru szacunkowego),

* mają charakter definitywny i nie podlegają refundacji,

* są związane z działalnością gospodarczą Spółki określoną w umowie Spółki i innych wiążących aktach prawnych,

* celem ich poniesienia jest osiągnięcie przychodów ze sprzedaży,

* są należycie udokumentowane (w systemie księgowym Spółki),

* nie są wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego należy uznać, że wydatki na nabycie materiałów produkcyjnych sprzedanych później jako odpady stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż efektem poniesienia tych wydatków jest powstanie przychodu ze sprzedaży odpadów.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Powyższa regulacja wskazuje na podstawową zasadę bezpośredniej alokacji kosztów uzyskania przychodów do działalności strefowej i niestrefowej, która dokonywana jest w każdym przypadku, gdy możliwe jest ustalenie kosztów przypadających bezpośrednio na poszczególne źródła przychodu. Natomiast za wyjątek należy uznać możliwość ustalenia kosztów uzyskania przychodów poprzez zastosowanie opisanego w treści powołanego artykułu tzw. współczynnika przychodowego; metoda ta dotyczy jedynie niektórych kosztów - tzw. kosztów wspólnych, które dotyczą zarówno działalności strefowej, jak i działalności niestrefowej i których przyporządkowanie do konkretnej kategorii kosztów (działalności strefowej lub niestrefowej) jest niemożliwe.

Za koszty bezpośrednio związane z przychodami należy uznać wszelkie koszty, w przypadku których możliwe jest ustalenie bezpośredniego, ścisłego związku z osiąganymi przychodami. Innymi słowy, są to koszty, których poniesienie bezpośrednio przyczynia się do osiągnięcia przychodów i możliwe jest ustalenie strumienia przychodów, którego dotyczą.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym, istnieje bezpośredni związek między przychodem ze sprzedaży odpadów a wydatkami na zakup materiałów produkcyjnych, z których powstały odpady. Jak wskazano w stanie faktycznym, przychód ze sprzedaży odpadów jest przychodem z działalności niestrefowej. W związku z tym, że jest możliwe ustalenie ścisłego i bezpośredniego związku wydatków ponoszonych na wytworzenie odpadów z przychodami osiąganymi z ich sprzedaży, również tak ustalony koszt uzyskania przychodów powinien stanowić koszt działalności niestrefowej.

W zakresie pytania drugiego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera regulacji różnicującej sposób kalkulacji kosztów uzyskania przychodów od ostatecznego charakteru sprzedaży zakupionego materiału (np. czy jest on odsprzedawany jako towar handlowy, czy też w przypadku posiadania określonych wad będzie sprzedawany podmiotowi zajmującemu się jego złomowaniem), ani też od poziomu ostatecznie osiągniętej ceny sprzedaży.

W przypadku sprzedaży odpadów, punktem wyjścia do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów powinny być kwoty faktycznie ponoszonych przez Spółkę wydatków na nabycie materiałów produkcyjnych, z których powstają odpady. W każdym z tych przypadków wysokość kosztu określa się w wysokości kosztu poniesionego na zakup materiału lub towaru bądź wytworzenie wyrobu gotowego. Dlatego wysokość kosztu uzyskania przychodu ze sprzedaży materiałów bądź wyrobów gotowych bez względu na ich przeznaczenie i uzyskaną cenę ze sprzedaży, powinna być ustalana według takich samych zasad.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.

Dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym. Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 482), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Jednocześnie, art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 482, z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określają zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie (...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej obręb (...) i obręb (...). Podstawową działalnością jednostki jest produkcja różnego asortymentu urządzeń chłodniczych i mroźniczych służących krótkotrwałemu przechowywaniu i eksponowaniu, czyli wystawianiu przechowywanego towaru do sprzedaży zarówno w sklepach wielkopowierzchniowych, punktach sprzedaży detalicznej sieci sklepowych, cukierniach, piekarniach, sklepach zlokalizowanych i innych obiektach. Całość produkcji odbywa się na terenie (...) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE") w nowoczesnych halach produkcyjnych położonych w dwóch lokalizacjach w (...) i (...). Produkcja odbywa się przy wykorzystaniu bardzo nowoczesnych linii technologicznych. Spółka dostarcza na rynek krajowy a przede wszystkim na rynek międzynarodowy nowoczesne, energooszczędne i ekologiczne rozwiązania dotyczące urządzeń rynku chłodniczego np. lady chłodnicze, witryny, regały chłodnicze, wyspy mroźnicze oraz urządzeń do krioterapii itp. Spółka posiada obecnie trzy ważne zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE nr 1 z 16 lutego 2010 r. oraz nr 2 z 26 czerwca 2013 r. oraz zezwolenie nr 3 z 10 czerwca 2014 r. na prowadzenie działalności w SSE. Trzecie z wymienionych zezwoleń jednostka przejęła na zasadzie sukcesji generalnej 2 stycznia 2019 r. w wyniku przejęcia metodą praw udziałów spółkę córkę. Do 31 grudnia 2018 r. jednostka posiadała w uzyskanych zezwoleniach prawo do wliczania dochodów uzyskiwanych ze sprzedaży złomu do dochodów objętych zwolnieniem podatkowym z tytułu prowadzenia działalności na terenie SSE zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Od 2 stycznia 2019 r. w wyniku wyczerpania do końca 2018 r. wartości zwolnień podatkowych z dochodów osiąganych na terenie SSE wynikających z zwolnienia nr 1 i nr 2 korzysta jedynie ze zwolnienia nr 3. Oprócz podstawowej działalności w zakresie produkcji urządzeń chłodniczych, parowników oraz urządzeń do krioterapii prowadzona jest także uboczna działalność gospodarcza, w szczególności sprzedaż odpadów poprodukcyjnych różnego rodzaju głównie to jest złomu stalowego oraz złomu stopów metali, odpadów z kabli i izolacji, papieru oraz tektury, odpadów z poliuretanu. Posiadane przez Spółkę zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE nie obejmuje tego rodzaju działalności gospodarczej. Spółka wykazuje dochody z działalności gospodarczej niewymienione w zezwoleniu na prowadzenie działalności w SSE jako dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych. Na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej Spółka kupuje surowce w postaci różnego rodzaju blach, wyrobów metalowych, rur, kabli, które w procesach produkcyjnych częściowo stają się odpadami poprodukcyjnymi. Do odpadów poprodukcyjnych należą między innymi: elementy z arkuszy blach po wycięciu na wykrawarkach, rury miedziane, wióry ze stopów metali, wióry metalowe, resztki i końcówki materiałów, a także półprodukty nie nadające się do dalszego wykorzystania w procesie produkcyjnym. Odpadami jest również złom stalowy, który powstaje w wyniku eksploatacji narzędzi używanych do produkcji. Odpady dzielą się na kilka kategorii, które można wyodrębnić stosując kryterium pochodzenia oraz rodzaju materiału będącego odpadem. W ramach procesu produkcyjnego, odpady są na bieżąco oddzielane od pełnowartościowych materiałów oraz przenoszone przez Spółkę do odpowiedniego miejsca składowania (magazynu). Na koniec miesiąca, w związku z wykluczeniem odpadów z produkcji jest sporządzany protokół likwidacyjny. Następnie, odpady są sprzedawane odpowiedniemu podmiotowi w celu utylizacji. Przychody ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych, o których mowa powyżej, stanowią kilka procent łącznych przychodów Spółki. Jednostka dokonuje na koniec każdego miesiąca wyceny ilościowo-wartościowej sprzedanego złomu oraz złomu pozostającego na stanie magazynowym podlegającemu sprzedaży w następnym okresie. Odpady poprodukcyjne są wycenione wg cen zakupu z podziałem na poszczególne rodzaje odpadów np., złom stalowy, miedź, metale kolorowe itp. Z uwagi na to, że nie jest możliwe prześledzenie, która konkretnie jednostka materiału pobrana z magazynu uległa następnie uszkodzeniu i została sprzedana jako odpad Wnioskodawca ustala cenę nabycia odpadów zgodnie z przyjętą przez siebie metodą wyceny zapasów i ich rozchodu przewidzianą w ustawie o rachunkowości i zapisaną w przyjętej polityce rachunkowości przez Spółkę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w SSE, oraz czy ww. koszt uzyskania przychodu należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w SSE, należy stwierdzić, że z wykładni gramatycznej, którą należy stosować przy ocenie zakresu zwolnień podatkowych, wynika, iż wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Zatem odnosząc się do ww. kwestii należy stwierdzić, że skoro jak wynika z opisu stanu faktycznego dochody osiągane przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży odpadów podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bowiem nie korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu działalności strefowej, gdyż gospodarka odpadami nie została wymieniona w zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, to tym samym koszty uzyskania przychodu wynikające ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Odnosząc się natomiast do ustalenia, czy ww. koszt uzyskania przychodu należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady, należy stwierdzić, że dokonując wykładni norm prawnych ustalających zasady kwalifikowania kosztów do kosztów uzyskania przychodów nie można abstrahować od brzmienia przepisu art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 351, z późn. zm.), zgodnie z którym rzeczowe składniki aktywów obrotowych podlegają wycenie według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że skoro z wniosku wynika, że na potrzeby prowadzonej działalności produkcyjnej Spółka kupuje surowce w postaci różnego rodzaju blach, wyrobów metalowych, rur, kabli, które w procesach produkcyjnych częściowo stają się odpadami poprodukcyjnymi w postaci złomu, który następnie odsprzedaje odpowiedniemu podmiotowi w celu utylizacji, to może dojść do sytuacji, że cena sprzedaży złomu będzie niższa od ceny zakupu materiałów przypadających na tą część tych materiałów, z których powstaje odpad (złom). Zatem mając na względzie treść powołanego wyżej art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, z którego wynika, że rzeczowe składniki aktywów obrotowych wycenia się wg ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od ceny ich sprzedaży netto, to nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wysokość kosztu określa się w wysokości kosztu poniesionego na zakup materiału lub towaru bądź wytworzenie wyrobu gotowego. Zatem, w sytuacji sprzedaży odpadów (złomu) przychód uzyskany z tego tytułu może zostać bowiem pomniejszony o koszty jego uzyskania w wysokości ceny nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto.

W związku z powyższym stanowisko Spółki w zakresie ustalenia:

* czy koszt uzyskania przychodu wynikający ze sprzedaży odpadów należy uznać za koszt działalności nieobjętej zwolnieniem na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej - jest prawidłowe,

* czy ww. koszt należy ustalić w wysokości ceny zakupu materiału sprzedanego jako odpady - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.