0111-KDIB1-1.4010.503.2019.4.NL - Zaliczenie wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków pracodawcy do kosztów uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2019 r. (data wpływu 19 listopada 2019 r), uzupełnionym 3 lutego 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków pracodawcy wynikających z umów o pracę (tj.: kosztów noclegu (w tym usługi hotelowej), cateringu, dojazdów na miejsce pracy oraz powrotu do domu) do kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków pracodawcy wynikających z umów o pracę (tj.: kosztów noclegu (w tym usługi hotelowej), cateringu, dojazdów na miejsce pracy oraz powrotu do domu) do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 stycznia 2020 r., Znak: 0112-KDIL1-1.4012.460.2019.2.HW, 0115-KDIT2.4011.48.2019.3.MM, 0111-KDIB1-1.4010.503.2019.3.NL wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 3 lutego 2020 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...), prowadzi działalność obejmującą m.in. wykonywanie prac budowlanych - branża elektryczna, co pozostaje w zgodzie z jego wpisem w KRS.

Wnioskodawca wskazuje następujące zdarzenie przyszłe, na którym opiera swoje zapytanie dotyczące prawidłowego stosowania przepisów prawa podatkowego m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W wielkim uproszczeniu podatnik wskazuje na problem prawidłowego rozliczenia skutków podatkowych świadczeń na rzecz pracownika, które nie są wynagrodzeniem za prace, a są obowiązkiem umownym lub ustawowym pracodawcy.

Wnioskodawca zamierza wykonywać prace budowalne w branży elektrycznej w oparciu o pracę pracowników własnych, których planuje zatrudniać na umowę o pracę. Prace będę wykonywane w różnych lokalizacjach, również w znacznej odległości od siedziby Spółki, w miejscu położenia budowy. Praca w jednym miejscu może trwać wiele dni.

Pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę będą zamieszkiwać w Polsce posiadać obywatelstwo polskie, jak też i nie posiadać go i mieszkać poza granicami kraju.

Wobec położenia budów, na których będą prowadzone prace, koniecznym będzie zapewnienie pracownikom dojazdów na miejsce pracy i powrotu, zapewnianie zakwaterowania oraz posiłków, poprzez zapewnienie dostaw gotowych dań lub zwrot kosztów zakupu wyżywienia. Dodatkowo pracodawca poniesie koszty dojazdu z zagranicy do miejsca pracy oraz powrotu do miejsca zamieszkania pracowników zagranicznych. Obowiązek zapewnienia świadczeń na rzecz pracowników wynika zarówno wprost z kodeksu jak i planowych umów o pracę. Uszczegóławiając - pracodawca zamierza realizować obowiązek określony w art. 77⁵ Kodeksu pracy.

Postanowienia umów o pracę (istotne w kontekście pytań do interpretacji) przyjmą następujące brzmienie - w wypadku wykonywania pracy poza obszarem miasta G. pracodawca ponosi:

* koszty transportu poprzez poniesienie kosztów przejazdu środkami komunikacji publicznej, zapewnienie transportu lub zwrot kosztów wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych na zasadach określonych w przepisach wykonawczych do Kodeksu pracy,

* zapewnienie noclegu poprzez udostępnienie kwater mieszkalnych (ewentualnie zakup usług hotelowych),

* zapewnienie wyżywienia poprzez dostawę gotowych posiłków, albo wypłatę kwot określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie przepisów Kodeksu pracy,

* zapewnienie dojazdu z miejsca zamieszkania i powrotu do miejsca zamieszkania poprzez zakup dojazdu transportem publicznym.

Powyższe uprawnienia będę niezależne od wskazania miejsca wykonywania pracy - zarówno miasta G., jak i miejsca wykonywanych robót na obszarze kraju lub poza nim.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków pracodawcy wynikających z umów o pracę (tj.: kosztów noclegu (w tym usługi hotelowej), cateringu, dojazdów na miejsce pracy oraz powrotu do domu) do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem kwestii przekraczania lub też nie minimów ustawowych oraz z uwzględnieniem określenia miejsca wykonywania pracy zarówno jako miejsca zmiennego, zależnego od położenia aktualnie realizowanej budowy lub siedziby pracodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wszelkie wydatki opisane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) stanowią kosz uzyskania przychodu jako że służą prowadzonej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W opisanym powyżej stanie rzeczy, zdaniem Wnioskodawcy, oczywistym jest, że pomiędzy wydatkami na rzecz pracowników a zyskiem z prac istnieje bezpośredni związek. Pomijając kwestię czy bez realizacji podanych wyżej świadczeń w ogóle udało by się zawrzeć umowę to zapewnienie godziwych warunków nie tylko pracy ale wypoczynku i regeneracji poprawi wydajność pracy, przez co wprost przyczynia się do pozyskania przychodów oraz generowania zysku.

W tym kontekście - dla możliwości traktowania wydatku jako kosztu nie ma znaczenia to, czy obowiązek wynika wprost z ustawy oraz z umowy czy też z samej tylko umowy, ważne by pozostawał w proporcji do świadczonej pracy. Przekroczenie zatem progów z rozporządzenia dotyczące wartości świadczeń z tytułu diety czy kwoty przeznaczonej na nocleg, nie zmienia możliwości powołania się na wydatek jako na koszt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

a. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

b. w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu - określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W odniesieniu do wydatków związanych z transportem tj. kosztów przejazdów środkami komunikacji publicznej, zapewnieniem transportu lub zwrotu kosztów wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych na zasadach określonych w przepisach wykonawczych do Kodeksu pracy oraz zapewnieniem dojazdu z miejsca zamieszkania i powrotu do miejsca zamieszkania poprzez zakup dojazdu transportem publicznym należy podkreślić, że w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu, co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w art. 16 ust. 1 pkt 30 ww. ustawy, zostało zawarte jedynie ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe), w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu. W jazdach lokalnych, w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Jednocześnie wskazać należy, że wydatki, które ponosi Wnioskodawca w związku z zapewnieniem noclegu poprzez udostępnienie kwater mieszkalnych (ewentualnie zakup usług hotelowych) oraz zapewnieniem wyżywienia poprzez dostawę gotowych posiłków, albo wypłatę kwot określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie przepisów Kodeksu pracy również nie mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro wydatki, o których mowa we wniosku stanowią dla Wnioskodawcy warunek konieczny prowadzenia działalności, gdyż bez ich poniesienia nie miałaby on pracowników, koniecznych do realizowania prac a jednocześnie wprost przyczyniają się do pozyskania przychodów oraz generowania zysku to ww. wydatki mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością nakierowaną na osiąganie dochodów.

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa i przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki związane z wykonywaniem obowiązków pracodawcy wynikających z umów o pracę (tj.: kosztów noclegu (w tym usługi hotelowej), cateringu, dojazdów na miejsce pracy oraz powrotu do domu), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy zgodnie z powołanym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pamiętać jednak należy, że w stosunku do wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tego tytułu ograniczona będzie do wysokości wskazanej w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.