0111-KDIB1-1.4010.495.2019.1.NL - Amortyzacja baterii zapasowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do amortyzacji baterii zapasowych jako odrębnych środków trwałych oraz czy w przypadku baterii zapasowych Spółka będzie uprawniona dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m, a w przypadku, gdy wartość jednej baterii zapasowej nie przekroczy kwoty 10.000 zł netto do jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania tej baterii lub zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozpoznania kosztów podatkowych w miesiącu ich oddania do użytkowania - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do amortyzacji baterii zapasowych jako odrębnych środków trwałych oraz czy w przypadku baterii zapasowych Spółka będzie uprawniona dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m, a w przypadku, gdy wartość jednej baterii zapasowej nie przekroczy kwoty 10.000 zł netto do jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania tej baterii lub zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozpoznania kosztów podatkowych w miesiącu ich oddania do użytkowania.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej "Spółka") jest producentem świeżo mrożonych owoców i warzyw. W celu umożliwienia realizacji obsługi technicznej procesu produkcyjnego, Spółka wykorzystuje wózki widłowe różnego typu, w zależności od ich miejsca wykorzystywania (produkcja, magazyn) oraz potrzeb. Każdy wózek, w momencie zakupu, jest wyposażony w 2 baterie zasilające (dalej: "Baterie").

W związku z tym, iż Baterie w trakcie eksploatacji tracą swoje właściwości użytkowe i ich wydajność po kilku latach użytkowania spada, a okres żywotności wózka często jest dłuższy od jego okresu amortyzacji, Spółka nabywa w celu zapewnienia ciągłej sprawności/dostępności wózków widłowych, baterie zapasowe identyczne z Bateriami (z uwzględnieniem rozwoju technologii wynikającego z upływu czasu). Nabywane baterie zapasowe mogą być używane wymiennie, w zależności od potrzeb, w różnych wózkach tego samego typu lub różnych wózkach tego samego producenta.

Spółka pragnie podkreślić, iż Baterie będące na wyposażeniu wózków, pomimo wynikającej z zużycia utraty gęstości elektrolitów, są użytkowane w Spółce co najmniej przez okres pełnej amortyzacji wózka (poddawane są okresowym przeglądom oraz jeśli jest taka konieczność, regeneracji).

Według Klasyfikacji Środków Trwałych (Rozporządzenie Rady Ministrów z 3 października 2016 r., Dz. U. z 2016 r. poz. 1864, dalej: "KŚT") oraz załącznika nr 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, baterie nabywane przez Spółkę jako zapasowe należy zaklasyfikować do grupy 6 Urządzenia techniczne, podgrupa 63 Urządzenia elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające o symbolu 633 Ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka jest uprawniona do amortyzacji baterii zapasowych jako odrębnych środków trwałych?

2. Czy w przypadku baterii zapasowych Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m, a w przypadku, gdy wartość jednej baterii zapasowej nie przekroczy kwoty 10.000 zł netto do jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania tej baterii lub zgodnie z art. 16d ust. 1 ww. ustawy do rozpoznania kosztów podatkowych w miesiącu ich oddania do użytkowania?

Ad. 1.

Zdaniem Spółki, baterie zapasowe mogą stanowić odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Za uznaniem baterii zapasowej za odrębny środek trwały przemawia fakt wyodrębnienia w KŚT podgrupy 63, urządzenia elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, o symbolu 633 ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne. Ponadto za możliwością odrębnej amortyzacji baterii zapasowych przemawia również sposób jej użytkowania. Baterie zapasowe mogą być używane w różnych konfiguracjach (różne wózki widłowe tego samego typu lub wyprodukowane przez danego producenta mogą być zasilane tą samą pojedynczą baterią zapasową). Bateria zapasowa jako urządzenie zdatne do współpracy z więcej niż jednym wózkiem widłowym, nie stanowi urządzenia peryferyjnego i w konsekwencji może być uznana za odrębny środek trwały.

W ocenie Spółki, mając na uwadze możliwość używania pojedynczej baterii zapasowej w różnych wózkach widłowych, prawidłowe jest stanowisko, że baterie zapasowe mogą być uznane jako środki trwałe i amortyzowane przy użyciu stawek przewidzianych dla tych środków trwałych w KŚT oraz wykazie rocznych stawek amortyzacji zgodnie z ustawą o CIT.

Ad 2.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do używania.

W ocenie Spółki, w przypadku nabycia baterii zapasowych o wartości początkowej do 10.000 zł, Spółka będzie uprawniona, zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, do ujęcia ich w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich od użytkowania.

Ponadto, zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego (...) w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego (...) albo w miesiącu następnym.

Spółka będzie więc miała możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m ustawy o CIT, albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania baterii zapasowej, której wartość początkowa nie przekracza 10.000 zł albo w miesiącu następnym.

Spółka wnosi o potwierdzenie poprawności przyjętego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p.,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c u.p.d.o.p.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p., składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175, dalej "ustawa nowelizująca"), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy "3.500 zł" zastępuje się wyrazami "10.000 zł".

Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (...) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: "KŚT") jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem "kompletny i zdatny do użytkowania". Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym - jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) - pojęcie "używać" jest synonimem pojęcia "użyć" i oznacza, m.in. "zastosować coś jako środek, narzędzie" oraz "zrobić z czegoś użytek". Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego "do używania" jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania - po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów "kompletności" i "zdatności do użytku" prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

* "kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej" (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);

* "składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie" (E. Mazur, Komentarz do art. 16 (a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);

* "zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy" (M. Wilk, Komentarz do art. 16 (a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);

* "kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione" (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć jako "możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania". Zatem "kompletne i zdatne do użytku" nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Z opisu wniosku wynika, że Spółka jest producentem świeżo mrożonych owoców i warzyw. W celu umożliwienia realizacji obsługi technicznej procesu produkcyjnego, Spółka wykorzystuje wózki widłowe różnego typu, w zależności od ich miejsca wykorzystywania (produkcja, magazyn) oraz potrzeb. Każdy wózek, w momencie zakupu, jest wyposażony w 2 baterie zasilające. W związku z tym, iż Baterie w trakcie eksploatacji tracą swoje właściwości użytkowe i ich wydajność po kilku latach użytkowania spada, a okres żywotności wózka często jest dłuższy od jego okresu amortyzacji, Spółka nabywa, w celu zapewnienia ciągłej sprawności/ dostępności wózków widłowych, baterie zapasowe identyczne z Bateriami (z uwzględnieniem rozwoju technologii wynikającego z upływu czasu). Nabywane baterie zapasowe mogą być używane wymiennie, w zależności od potrzeb, w różnych wózkach tego samego typu lub różnych wózkach tego samego producenta. Spółka pragnie podkreślić, iż Baterie będące na wyposażeniu wózków, pomimo wynikającej z zużycia utraty gęstości elektrolitów, są użytkowane w Spółce co najmniej przez okres pełnej amortyzacji wózka (poddawane są okresowym przeglądom oraz jeśli jest taka konieczność, regeneracji). Zdaniem Spółki, nabywane baterie traktowane jako zapasowe zaklasyfikowane zostały przez Spółkę do grupy 6 Urządzenia techniczne, podgrupa 63 Urządzenia elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, o symbolu 633 Ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że nabywane przez Spółkę baterie traktowane jako zapasowe, klasyfikowane przez Spółkę według Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 6 Urządzenia techniczne, podgrupa 63 Urządzenia elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, o symbolu 633 Ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne, są odrębnymi i w pełni możliwymi do zdemontowania i zastąpienia elementami. Baterie te spełniają swoje funkcje niezależnie od miejsca ich montażu, nie są definitywnie przypisane do konkretnego wózka widłowego, a co za tym idzie, mogą być używane wymiennie w różnych wózkach widłowych.

Reasumując, baterie zapasowe mogą być uznane przez Spółkę jako środki trwałe i amortyzowane przy użyciu stawek przewidzianych dla tych środków trwałych w wykazie rocznych stawek amortyzacji, o których mowa w art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p.

Odnosząc się natomiast do sposobu amortyzacji ww. baterii, wskazać należy, że sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych i możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów uzależniony będzie od wysokości wartości początkowej tych środków trwałych. Jeśli zatem wartość początkowa ww. baterii przekroczy kwotę 10.000 zł, to Wnioskodawca zobowiązany będzie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast w przypadku gdy wartość początkowa ww. środków trwałych będzie równa lub niższa 10.000 zł, to Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. dokonując odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m lub jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego, albo w miesiącu następnym. Wnioskodawca może również w takim przypadku zastosować przepis art. 16d ust. 1 ww. ustawy i nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, którego wartość nie przekracza 10.000 zł lecz wydatki poniesione na nabycie tego środka trwałego zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie oddania go do używania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.