0111-KDIB1-1.4010.477.2018.4.BS - Powstanie przychodu z tytułu zwrotu wydatków poniesionych na składkę ubezpieczeniową.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 października 2018 r. (data wpływu 14 listopada 2018 r.), uzupełnionym 27 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy równowartość zwróconego Spółce wydatku w wysokości składki ubezpieczeniowej, poniesionego przez Spółkę w imieniu i na rachunek Korzystającego stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 14 listopada 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy równowartość zwróconego Spółce wydatku w wysokości składki ubezpieczeniowej, poniesionego przez Spółkę w imieniu i na rachunek Korzystającego stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 grudnia 2018 r., Znak: 0113-KDIPT1-3.4012.846.2018.1.MJ, 0111-KDIB1-1.4010.477.2018.3.BS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 27 grudnia 2018 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka" lub "A") wykonuje na terytorium Polski działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług leasingu, w tym również leasingu pojazdów. W związku z wykonywaną działalnością Spółka jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka będzie zawierać z kontrahentami (dalej: "Korzystający") umowy leasingu spełniające wymogi określone w art. 17b lub 17f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. - o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.) dalej "UoCIT". Na podstawie tych umów Korzystający będzie zobowiązany do zapewnienia na własny koszt podlegania przedmiotu umowy leasingu ubezpieczeniu w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia Autocasco, nadto Korzystający może zdecydować się na zawarcie także innych umów ubezpieczeń, których zawarcie może być obowiązkiem wynikającym z umowy lub być samodzielną decyzją Korzystającego (umowy te zwane dalej łącznie lub każda z osobna jako: "Umowa ubezpieczenia").

Umowa ubezpieczenia będzie umową zawartą przez Korzystającego na cudzy rachunek. Korzystający będzie wskazany w umowie ubezpieczenia (na polisie) jako Ubezpieczający. On też będzie stroną Umowy ubezpieczenia. Ubezpieczonym interesem majątkowym z tytułu tej umowy będzie interes majątkowy Spółki jako właściciela przedmiotu leasingu. Obowiązek zapłaty składki będzie ciążył na Korzystającym.

Zgodnie z umową leasingu w przypadku utraty lub zniszczenia (szkody całkowitej) przedmiotu umowy leasingu Korzystający jest zobowiązany do zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie, a nie zapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu, obejmujących m.in. odszkodowanie z tytułu Umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Umowa ubezpieczenia pozwoli na obniżenie zobowiązania - które Korzystający musiałby zapłacić - o kwotę uzyskanego od ubezpieczyciela odszkodowania. Tym samym umowa ubezpieczenia zabezpiecza Korzystającego przed negatywnymi skutkami utraty lub zniszczenia przedmiotu umowy leasingu.

Umowa leasingu nakłada też na Korzystającego obowiązek utrzymywania przedmiotu leasingu w należytym stanie, w szczególności dokonywania konserwacji i napraw niezbędnych do zachowania tego przedmiotu w stanie niepogorszonym. Zawarcie Umowy ubezpieczenia, w przypadku gdy przedmiot leasingu ulegnie uszkodzeniu, pozwala na pokrycie kosztów jego naprawy z kwoty odszkodowania.

Składka będzie płacona przez Korzystającego na rzecz ubezpieczyciela. Korzystający może ustanowić Spółkę, pracownika Spółki lub inną osobę do zawarcia w imieniu i na rzecz Korzystającego umowy ubezpieczenia na opisanych wyżej zasadach. W takim przypadku umowa ubezpieczenia będzie zawarta między Korzystającym, w imieniu którego będzie działał pełnomocnik, a ubezpieczycielem.

Spółka planuje też wprowadzenie rozwiązania, w ramach którego Korzystający będzie mógł zwrócić się do Spółki, by ta uregulowała za niego zobowiązanie wobec Towarzystwa Ubezpieczeniowego z tytułu Umowy ubezpieczenia i wpłaciła mu należne składki w imieniu na rachunek Korzystającego. Następnie Korzystający zwróci ten wydatek Spółce, w ustalonych umownie terminach.

Korzystający nie będzie musiał spełniać zobowiązania z tytułu zwrotu poniesionego przez Spółkę wydatku wobec Spółki jednorazowo, Spółka może na jego wniosek rozłożyć jego spłatę na raty pobierając od Korzystającego wynagrodzenie (w formie prowizji), w wysokości uzgodnionej przez Strony.

Umowa regulująca rozłożenie zobowiązania z tytułu zwrotu poniesionego przez Spółkę wydatku na raty obejmuje zobowiązanie Spółki do wyłożenia w imieniu Korzystającego, na jego wniosek, określonej kwoty stanowiącej równowartość składki ubezpieczeniowej z tytułu Umowy ubezpieczenia oraz zobowiązanie Korzystającego do zwrotu takiej samej kwoty (zobowiązania) w ustalonych przez Strony ratach.

Kwoty składek (zarówno tych przekazanych Towarzystwu Ubezpieczeniowemu jak też zwrócone przez Korzystającego) będą ujmowane przez Spółkę na kontach rozrachunkowych. Spółka będzie posiadała dokumenty potwierdzające poniesienie wydatków.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 21 grudnia 2018 r. Wnioskodawca odpowiadając, na pytanie czy kwota środków pieniężnych wpłaconych przez Spółkę z tytułu zapłaty Składki ubezpieczeniowej za Korzystającego, które zostaną jej zwrócone przez Korzystającego za wynagrodzeniem prowizyjnym stanowić będzie pożyczkę, o której mowa w art. 720 k.c. Spółka przeniesie na własność biorącego określoną ilość pieniędzy (równowartość składki ubezpieczeniowej), a Korzystający zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy co wypełnia znamiona umowy pożyczki stypizowanej w art. 720 k.c.

Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego nie ulega zmianie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy równowartość zwróconego Spółce wydatku w wysokości składki ubezpieczeniowej, poniesionego przez Spółkę w imieniu i na rachunek Korzystającego stanowi przychód w rozumieniu ustawy o CIT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot uregulowanego długu w imieniu i na rachunek Korzystającego nie będzie stanowił przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Spółka wyłoży w imieniu Korzystającego, na jego wniosek, określoną kwotę stanowiącą równowartość składki ubezpieczeniowej (zapłata długu w imieniu Korzystającego), a Korzystający zobowiąże się do zwrotu takiej samej kwoty w ustalonych przez Strony ratach. W zamian Wnioskodawca będzie pobierać wynagrodzenie w ustalonej przez Strony wysokości (w formie prowizji). Wynagrodzenie to będzie ekwiwalentem za udostępnienie Korzystającemu środków pieniężnych.

Pytanie trzecie dotyczy kwalifikacji jako przychodu otrzymanych przez Spółkę środków tytułem zwrotu spełnionego długu Korzystającego z tytułu zapłaty składek ubezpieczeniowych, a nie wynagrodzenia Spółki za rozłożenie zwrotu tego długu na raty.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się w szczególności zwróconych pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek.

Opisane zdarzenie przyszłe, w którym Spółka przeniesie na własność biorącego określoną ilość pieniędzy (równowartość składki ubezpieczeniowej), a Korzystający zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy, wypełnia znamiona umowy pożyczki stypizowanej w art. 720 kodeksu cywilnego. W sytuacji w której Korzystający poleca Spółce wypłacenie tych środków Towarzystwu Ubezpieczeniowemu, jako podmiotowi upoważnionemu do odbioru tego świadczenia, pieniądze te należy uznać za wypłacone/udostępnione bezpośrednio pożyczkobiorcy, który złożył taką dyspozycję.

Biorąc pod uwagę powyższe, zwrócona Spółce równowartość składki ubezpieczeniowej nie będzie - na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT - stanowiła przychodu Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne

i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Zatem otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Ponadto w myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca będzie zawierać z kontrahentami umowy leasingu spełniające wymogi określone w art. 17b lub 17f ustawy CIT. Na podstawie tych umów Korzystający będzie zobowiązany do zapewnienia na własny koszt podlegania przedmiotu umowy leasingu ubezpieczeniu w zakresie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia Autocasco, nadto Korzystający może zdecydować się na zawarcie także innych umów ubezpieczeń, których zawarcie może być obowiązkiem wynikającym z umowy lub być samodzielną decyzją Korzystającego. Umowa ubezpieczenia będzie umową zawartą przez Korzystającego na cudzy rachunek. Korzystający będzie wskazany w umowie ubezpieczenia (na polisie) jako Ubezpieczający. On też będzie stroną Umowy ubezpieczenia. Ubezpieczonym interesem majątkowym z tytułu tej umowy będzie interes majątkowy Spółki jako właściciela przedmiotu leasingu. Obowiązek zapłaty składki będzie ciążył na Korzystającym.

Spółka planuje też wprowadzenie rozwiązania, w ramach którego Korzystający będzie mógł zwrócić się do Spółki, by ta uregulowała za niego zobowiązanie wobec Towarzystwa Ubezpieczeniowego z tytułu Umowy ubezpieczenia i wpłaciła mu należne składki w imieniu na rachunek Korzystającego. Następnie Korzystający zwróci ten wydatek Spółce, w ustalonych umownie terminach. Korzystający nie będzie musiał spełniać zobowiązania z tytułu zwrotu poniesionego przez Spółkę wydatku wobec Spółki jednorazowo, Spółka może na jego wniosek rozłożyć jego spłatę na raty pobierając od Korzystającego wynagrodzenie (w formie prowizji), w wysokości uzgodnionej przez Strony. Umowa regulująca rozłożenie zobowiązania z tytułu zwrotu poniesionego przez Spółkę wydatku na raty obejmuje zobowiązanie Spółki do wyłożenia w imieniu Korzystającego, na jego wniosek, określonej kwoty stanowiącej równowartość składki ubezpieczeniowej z tytułu Umowy ubezpieczenia oraz zobowiązanie Korzystającego do zwrotu takiej samej kwoty (zobowiązania) w ustalonych przez Strony ratach. Kwoty składek (zarówno tych przekazanych Towarzystwu Ubezpieczeniowemu jak też zwrócone przez Korzystającego) będą ujmowane przez Spółkę na kontach rozrachunkowych. Spółka będzie posiadała dokumenty potwierdzające poniesienie wydatków. Ponadto Spółka wskazała, że przeniesie na własność biorącego określoną ilość pieniędzy (równowartość składki ubezpieczeniowej), a Korzystający zobowiązuje się zwrócić taką samą ilość pieniędzy co wypełnia znamiona umowy pożyczki stypizowanej w art. 720 k.c.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro jak wynika z wniosku środki pieniężne stanowiące równowartość zapłaconej składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę za Korzystającego, które zostaną mu zwrócone przez Korzystającego za wynagrodzeniem prowizyjnym stanowią pożyczkę w rozumieniu art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, to zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem podatkowym nie będzie wartość zwróconej Wnioskodawcy pożyczki (z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tej pożyczki - a więc w przedmiotowej sprawie wynagrodzenie prowizyjne). Powyższe oznacza, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku zwrotu Wnioskodawcy wyłącznie równowartości wysokości składki ubezpieczeniowej, którą pokrył Wnioskodawca z własnych środków pieniężnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Nadmienić przy tym należy, że w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.