0111-KDIB1-1.4010.210.2020.1.DK - Przychód z tytułu usług opartych o model logistyczny dropshipping.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2020 r. (data wpływu 3 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uznania za przychód podatkowy otrzymywanej prowizji z tytułu świadczonych usług pośrednictwa, o których mowa we wniosku-jest prawidłowa.

W dniu 3 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uznania za przychód podatkowy otrzymywanej prowizji z tytułu świadczonych usług pośrednictwa, o których mowa we wniosku.

We wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, czynny podatnik podatku od towarów i usług, polski rezydent podatkowy, będzie prowadził działalność gospodarczą w formie pośrednictwa handlowego poprzez portal internetowy w oparciu o model logistyczny dropshippingu. Rolą Wnioskodawcy będzie zbieranie zamówień (skutecznych działań marketingowych), inkasowania wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych od klientów oraz do przesłania zamówienia do dostawców znajdujących się na terytorium Chin, którzy to będą dostarczać towar klientowi. Dokonując pośrednictwa handlowego, Wnioskodawca będzie osiągał zyski z prowizji stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta, a kwotą przekazaną do dostawcy do poszczególnych transakcji.

Wnioskodawca zamierza rozliczać się w okresach miesięcznych na podstawie faktury, w której będą wyszczególnione wszystkie transakcje, w których pośredniczył Wnioskodawca poprzez wskazanie np. ID transakcji przychodu i rozchodu dla portalu (X).

Zakupiony przez klienta towar nigdy nie będzie trafiał do Wnioskodawcy jako pośrednika handlowego, lecz zawsze bezpośrednio do klienta. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem następuje między dostawcą a nabywcą (klientem) i ma miejsce w chwili przekazania przez Wnioskodawcę (pośrednika) zapłaty za towar skierowanej od nabywcy (klienta) do dostawcy towaru.

Opisany powyżej model działalności, który Wnioskodawca planuje prowadzić świadczy o tym, że Wnioskodawca nie będzie nabywał prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - nie będzie stroną umowy. Faktyczna umowa sprzedaży i przepływ towarów nastąpi między dostawcą z (...) a klientem. Podmiotem zobowiązanym do wystawienia dokumentu księgowego z tytułu dokonanej transakcji na rzecz nabywcy będzie dostawca, jako faktyczna strona umowy sprzedaży. Wnioskodawca natomiast będzie wystawiać faktury we własnym imieniu na rzecz dostawcy wyłącznie z tytułu prowizji uzyskanej ze sprzedaży z podstawą opodatkowania stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta a kwotą przekazaną do dostawcy do poszczególnych transakcji.

Wszystkie towary dla klientów portalu Wnioskodawcy będą zamawiane w imieniu tychże klientów na portalu (X). W polu dostawy i zamawiającego będą podawane takie dane jak wskazał klient w zamówieniu. Klient na portalu Wnioskodawcy będzie informowany o sposobie w jaki Wnioskodawca przeprowadza daną transakcję i kto jest dostawcą.

Kolejność działań w tym modelu wygląda następująco:

* Klient znajduje produkt w sklepie internetowym Wnioskodawcy, zamawia i wpłaca całą kwotę za dany towar na rachunek Wnioskodawcy.

* Wnioskodawca zamawia produkt na portalu (X) płacąc pomniejszoną kwotę o prowizję stanowiącą zysk Wnioskodawcy.

* (X) już na bazie swoich regulaminów i ustaleń z producentem danego towaru, podzleca wysyłkę temu producentowi, którego danych firmowych Wnioskodawca nie zna.

* Klient otrzymuje towar bezpośrednio z Chin od producenta, po stronie (X) i producenta (ich ustaleń w regulaminie) spoczywa obowiązek udokumentowania przychodu w pełnej kwocie jaką otrzymało od Wnioskodawcy (X), bo to im wysyłane są pieniądze przez Wnioskodawcę. W przypadku nabycia niektórych towarów, klient Wnioskodawcy może spodziewać się, że powstanie obowiązek podatkowy w podatku celnym, co wynika z regulaminu sklepu internetowego Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychodem z tytułu usług świadczenia usług w oparciu o model logistyczny dropshipping, który podlega opodatkowaniu, jest uzyskana prowizja (marża)?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT), nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 ustawy o CIT, wymienione zostały jednak przykładowe rodzaje przychodów, moment ich powstania i wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ww. ustawy, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT). Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Z powyższego przepisu wynika więc, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto dodać należy, że jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jedynie pośredniczy w sprzedaży towarów handlowych (nie dokonuje sprzedaży we własnym imieniu oraz nie jest ich właścicielem), to przychodem podatkowym uzyskanym z tego tytułu jest wartość prowizji, którą stanowi różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy od klienta a kwotą przekazaną przez niego do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosowanie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Dany przychód zostaje przyporządkowany do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, kiedy jest on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 wymienionej ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w formie pośrednictwa handlowego poprzez portal internetowy w oparciu o model logistyczny dropshipping.

Działalność Wnioskodawcy sprowadzałaby się więc w istocie do zbierania zamówień, inkasowania wpływów pieniężnych w postaci przelewów bankowych od klientów, przesyłania zamówienia do dostawców, którzy to dostawcy będą dostarczać towar klientowi, a przede wszystkim rolą Wnioskodawcy jest pośrednictwo handlowe pomiędzy klientem a dostawcą. Z tego tytułu Wnioskodawca będzie osiągał zyski z prowizji stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta, a kwotą przekazaną do dostawcy poszczególnych transakcji. Wystawiane przez Wnioskodawcę faktury na usługi pośrednictwa będą obejmowały wszystkie transakcje, w których pośredniczył Wnioskodawca. Zakupiony przez klienta towar, nigdy nie będzie trafiał do Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie będzie nabywał prawa do rozporządzania towarem jako właściciel, nie będzie on też stroną umowy. Wnioskodawca będzie wystawiał faktury we własnym imieniu na rzecz dostawcy tylko i wyłącznie z tytułu prowizji uzyskiwanej ze sprzedaży. Podstawą opodatkowania w takim przypadku będzie różnica pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta, a kwota przekazaną do dostawcy do poszczególnych transakcji.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny dropshipping i jedynie pośredniczyć w sprzedaży towarów handlowych (nie będzie dokonywać sprzedaży we własnym imieniu oraz nie będzie właścicielem zamówionych przez klientów towarów), to przychodem uzyskanym z tego tytułu będzie wartość prowizji, którą stanowić będzie różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy, a kwotą przekazywaną przez Wnioskodawcę do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Podsumowując, przychodem Wnioskodawcy będzie jedynie prowizja za usługi pośrednictwa.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do przychodów z tytułu świadczonych usług pośrednictwa wyłącznie prowizji należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić przy tym należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.