0111-KDIB1-1.4010.201.2022.2.MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- należności wypłacane przez Spółkę opisane w niniejszym wniosku podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym Spółka jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 tej ustawy;

- w razie twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 w stosunku choćby do jednego ze wskazanych przez Wnioskodawcę należności - czy w przypadku płatności poniżej 2 mln PLN rocznie, posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności jest wyłącznym warunkiem dla możliwości stosowania przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i tym samym nie jest konieczne wykonywanie czynności składających się na dochowanie tzw. należytej staranności przez Wnioskodawcę, tj. weryfikowanie przez Spółkę przesłanek z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, analogicznie z kolei czy w przypadku płatności przekraczających ww. próg kwotowy Spółka jest obowiązana do weryfikowania ww. przesłanek;

- opisane w niniejszym wniosku świadczenia, za które Wnioskodawca ponosi odpłatności, w myśl postanowień umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124), stanowią tzw. zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 tej umowy.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 19 lipca 2022 r. (wpływ 19 lipca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej zwany: "Spółka" lub "Płatnik") jest podmiotem należącym do grupy X (dalej: "Grupa") i zajmuje się (...).

Jej bezpośrednim udziałowcem jest spółka z siedzibą w Holandii - A. (dalej zwana: "Udziałowiec").

W toku swej działalności Spółka dokonuje wypłat należności za świadczenia niematerialne do spółki B. z siedzibą w Izraelu (dalej: "podatnik" lub "kontrahent").

Przedmiotowe należności to:

a. Partycypacja w kosztach związanych z udziałem w targach i wystawach - związane z indywidualnym udziałem Spółki w targach, jak również z sytuacjami, gdy w zagranicznych targach na jednym stoisku targowym reprezentowanych jest wiele podmiotów z Grupy (w tym Spółka) i wówczas Spółka nie dysponuje własnym stoiskiem, lecz jest reprezentowana przez inną spółkę z grupy (z siedzibą w państwie, w którym targi się odbywają).

b. Zwrot kosztów związanych ze wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - m.in. wypożyczenie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów. Przedmioty te przyjeżdżają do Polski na czas kiedy są potrzebne, a następnie wracają za granicę.

c. Zakup licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny (...).

d. Zakup prawa do korzystania z licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny - wykorzystywane w działalności przez okres 1 roku (...).

e. Opłaty za korzystanie z exchange server, chmury Microsoft - na użytek własny.

f. Opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne (software + wykorzystanie serwerów).

g. Maintenance rozumiane jako koszty utrzymania wspomnianego oprogramowania.

h. MPLS - refaktura kosztów telekomunikacyjnych.

i. Ubezpieczenie produktów od utraty w czasie transportu, oraz od odpowiedzialności za produkt.

j.

Należy w tym miejscu dodać, że Grupa zawarła umowy handlowe z czołowymi światowymi dostawcami oprogramowania jak (...) m.in. Grupa zakupuje wszystkie potrzebne licencje na poziomie centralnym, a następnie refakturuje związane z tym wydatki na spółki zależne - w tym na Spółkę).

W zależności od umowy z dostawcą jest to zakup licencji na oprogramowanie, zakup możliwości korzystania z programu przez określony czas lub zakup możliwości korzystania z serwera. (...) jest natomiast systemem tworzonym przez grupę. Grupa również tworzy i rozwija własne oprogramowanie (...) przy pomocy własnego zespołu programistów. Koszty z tym związane nie są refakturowane na spółki zależne.

Precyzując dodatkowo powyższy stan faktyczny należy dodatkowo wskazać na poniższe.

Licencja na oprogramowanie (...), o którym mowa w pkt c i d powyżej.

Licencje na oprogramowanie (...), o których mowa w pkt c i d opisu stanu faktycznego upoważniają do użytkowania konkretnej kopii aplikacji zainstalowanej na stanowisku komputerowym będącym własnością Spółki.

Użytkownik korzystający z aplikacji nie ma możliwości jej modyfikowania, kopiowania, powielania, czy też udostępniania innym podmiotom w jakiejkolwiek formie.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że użytkownik ww. oprogramowania jest jedynie końcowym użytkownikiem takiego programu (end user). Tym samym ww. licencje mają charakter tzw. licencji end user.

Exchange serwer, chmura Microsoft, o których mowa w pkt e powyżej.

W istocie samo rozwiązanie exchange serwer firmy Microsoft jest już systemem przestarzałym, z którego ten dostawca się wycofuje. Obecnie w ramach ponoszonej opłaty Spółka użytkuje platformę (...).

Platforma (...) tworzy zintegrowane środowisko pracy przydatne w bardzo wielu aspektach działania przedsiębiorstwa. Jest to zbiór aplikacji i usług dostępnych z serwerów (...). W skład tego rozwiązania wchodzi pakiet (...) oraz hostowane w chmurze wersje produktów serwerowych: (...). Jest to zatem oprogramowanie zawierające w sobie m.in. wszystkie funkcje programów znanych kiedyś jako (...), umożliwiające poszczególnym użytkownikom pracę w tych programach, a ponadto organizujące i umożliwiające pracę zespołową, wymianę plików, informacji i komunikację między pracownikami.

Nie bez znaczenia jest tu również duży nacisk na zabezpieczenie danych przed wirusami czy nieautoryzowanym dostępem.

B w imieniu całej Grupy negocjuje ceny z firmą (...) i zakupuje potrzebną ilość licencji. Następnie refakturuje koszty zakupu na poszczególne spółki należące do grupy, w tym na Wnioskodawcę.

Poszczególni użytkownicy nie mają możliwości modyfikacji oprogramowania, jego kopiowania, powielania, czy też udostępniania innym podmiotom w jakiejkolwiek formie. Są to zatem opłaty za licencje o tzw. charakterze end user.

Korzystanie z systemu (...), o którym mowa w pkt f. opisu powyżej.

(...) jest w istocie stworzoną przez Grupę bazą danych umożliwiającą inżynierom zatrudnionym w spółkach handlowych należących do tej grupy wymianę informacji technicznych z działami konstrukcyjnymi w spółkach zajmujących się produkcją.

Taka wymiana danych jest niezbędna w przypadku konstruowania narzędzi specjalnych, "uszytych na miarę" pod konkretne potrzeby klienta.

W ramach opłaty ponoszonej przez Spółkę jej pracownicy mają możliwość użytkowania programu i dostępu do udostępnianych za jego pomocą danych i informacji, a także przesyłania do działu konstrukcyjnego informacji zwrotnej uzyskanej od klientów.

Jest to system rozproszony, działający w wielu lokalizacjach. Wnioskodawca nie ma wiedzy, czyją własnością są serwery.

Poszczególni użytkownicy nie mają możliwości modyfikacji kodu źródłowego systemu (...), jego kopiowania, powielania, czy tez udostępniania innym podmiotom w jakiejkolwiek formie. Są to zatem opłaty za licencje o tzw. charakterze end user.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 19 lipca 2022 r., wskazali Państwo, że:

1. W ramach pakietu (...) najważniejszą cechą z punktu widzenia Wnioskodawcy jest możliwość korzystania z oprogramowania.

W ramach pakietu jest też udostępniany wirtualny dysk w chmurze, tzw. "OneDrive" o pojemności 1TB.

Szczegóły tego rozwiązania są powszechnie i publicznie dostępne, między innymi pod poniższym adresem (...)

2. W tym przypadku beneficjentami są światowe koncerny informatyczne - (...) itp.

3. Aktualnie Wnioskodawca nie posiada takiego certyfikatu rezydencji. Niemniej możliwe jest jego uzyskanie.

Pytania

1. Czy należności wypłacane przez Spółkę opisane w niniejszym wniosku podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym Spółka jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 tej ustawy?

2. W razie twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 w stosunku choćby do jednego ze wskazanych przez Wnioskodawcę należności - czy w przypadku płatności poniżej 2 mln PLN rocznie, posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności jest wyłącznym warunkiem dla możliwości stosowania przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i tym samym nie jest konieczne wykonywanie czynności składających się na dochowanie tzw. należytej staranności przez Wnioskodawcę, tj. weryfikowanie przez Spółkę przesłanek z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, analogicznie z kolei czy w przypadku płatności przekraczających ww. próg kwotowy Spółka jest obowiązana do weryfikowania ww. przesłanek?

3. Czy opisane w niniejszym wniosku świadczenia, za które Wnioskodawca ponosi odpłatności, w myśl postanowień umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124), stanowią tzw. zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 tej umowy.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wskazane w niniejszym wniosku należności nie zawierają się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym 20%.

Oznacza to, iż Spółka nie jest obowiązana do poboru podatku i wypełnienia pozostałych obowiązków płatnika przewidzianych w art. 26 ustawy o CIT, w tym odprowadzenia kwoty podatku na konto właściwego urzędu skarbowego.

Ad. 2

Zastosowanie przez Płatnika przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania możliwe jest pod warunkiem uzyskania certyfikatu rezydencji podatnika. Certyfikat ten jest jedynym warunkiem w przypadku płatności poniżej 2 mln PLN rocznie. Niemniej w przypadku płatności przekraczających ww. kwotę dodatkowo niezbędne jest dochowanie należytej staranności.

Ad. 3

W myśl postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z Izraelem wszystkie wskazane w niniejszym wniosku świadczenia stanowią tzw. zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy. W konsekwencji, Polska jako jurysdykcja podatkowa nie ma prawa do opodatkowania wskazanych należności, gdyż mogą być one opodatkowane wyłącznie w Państwie siedziby przedsiębiorstwa podatnika.

UZASADNIENIE przyjętego stanowiska:

Ad. 1

Jak stanowi art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "CIT" lub "p.d.o.p."), podatnicy nieposiadający w Polsce siedziby lub zarządu podlegają tu opodatkowaniu w ramach tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego - o ile osiągają dochody na terytorium RP.

Jednocześnie ustawodawca przewidział, iż w przypadkach określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT - wypełnienie obowiązku podatkowego realizowane będzie w formie ryczałtowej, tj. tzw. podatku u źródła pobieranego według stawki 20%.

Dodatkowo podatek ten pobierany jest przez płatnika bezpośrednio przy wypłacie określonych należności do zagranicznego kontrahenta - art. 26 ustawy o CIT.

W związku z tym w sytuacji dokonywania wypłat do zagranicznych kontrahentów, istotne jest każdorazowo ustalenie skutków podatkowych i tym samym obowiązku płatnika dla podmiotu dokonującego takie wypłaty.

W świetle polskiego prawa podatkowego, obowiązek poboru podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT wystąpi przy spełnieniu niżej określony warunków:

1. Podmiotem (podatnikiem) osiągającym przychody na terytorium RP jest podmiot nieposiadający w Polsce siedziby lub zarządu (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy) - art. 3 ust. 2 ustawy o CIT,

2. Ten zagraniczny podatnik osiąga w Polsce dochody, które mogą być uznane za dochody osiągane na terytorium RP w myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT,

3. Osiągane przez zagranicznego podatnika dochody zostały wymienione w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu ryczałtowemu - art. 21 ust. 1 ustawy o CIT,

4. W stosunku do tych przychodów przewidziany został obowiązek płatnika - tj. obowiązek pobrania i wpłacenia podatku do urzędu skarbowego przez podmiot krajowy, który dokonuje wypłat należności do podatnika będącego nierezydentem - art. 26 ustawy o CIT,

5. Przepisy szczególne lub umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewidują możliwości niepobrania podatku lub zastosowania zwolnienia podatkowego.

Przechodząc w tym miejscu do analizy świadczeń i nabywanych przez Spółkę i tym samym wypłacanych należności, kluczowe jest dokonanie weryfikacji każdego ze wskazanych świadczeń w kontekście brzmienia art. 21 ustawy o CIT, który stanowi następująco:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

(...)

2. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Nabywane przez Spółkę świadczenia, które są przedmiotem niniejszego opracowania, można dla celów ich dalszej analizy wstępnie podzielić w następujący sposób (przyporządkować zgodnie z kategoriami art. 21 ustawy o CIT):

- Kategoria 1:

c. Zakup licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...)),

d. Zakup prawa do korzystania z licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny - wykorzystywane w działalności przez okres 1 roku (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...), oprogramowanie antywirusowe m.in.),

e. Opłaty za korzystanie z exchange server, chmury Microsoft m.in.

f. Opłaty za korzystanie z systemu tzw. " (...)" - system wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne (oprogramowanie + wykorzystanie pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu),

g. Maintenance wspomnianego oprogramowania,

h. MPLS - refaktura kosztów telekomunikacyjnych

- Kategoria 2:

a. Partycypacja w kosztach związanych z udziałem w targach i wystawach, m.in. (...).

b. Zwrot kosztów związanych z wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - opłaty za użycie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów dla celów pokazowych. Przedmioty te przyjeżdżają do Polski na czas kiedy są potrzebne, a następnie wracają za granicę.

i. Ubezpieczenie produktów od utraty w czasie transportu, oraz od odpowiedzialności za produkt.

Wnikliwa analiza świadczeń zakwalifikowanych do Kategorii 1 pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż świadczenia te nie zawierają się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Nie są one zatem należnościami objętymi obowiązkiem w podatku u źródła rozumieniu polskiego prawa podatkowego.

Przedmiotowe świadczenia nie stanowią "przychodów z praw autorskich", są za to swego rodzaju zakupem produktu IT, zakupem programu komputerowego w takim sensie, że Spółka użytkując go na własne potrzeby nie ma prawa ingerencji w kod źródłowy, prawa do rozpowszechniania, odsprzedaży tego programu itp.

Nabywane przez Spółkę "licencje" wykazują cechy tzw. licencji typu end-user, w stosunku do których ukształtowała się już jednolita linia interpretacyjna tak organów podatkowych i sądów administracyjnych, jak i doktryny prawa podatkowego, zgodnie z którą licencje (w tym ulepszenia - tzw. upgrade) spełniające warunki do uznania ich za licencje typu end-user nie stanowią należności licencyjnych podlegających podatkowi u źródła w Polsce i nie zawierają się w katalogu art. 21 ustawy o CIT. Tym samym nie jest konieczne badanie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w kontekście tych należności (niemniej i w przypadku zapisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z Izraelem nie sposób wskazać, że przedmiotowe opłaty stanowić mogą tzw. należności licencyjne w rozumieniu art. 12 tej umowy).

W stosunku do ww. świadczeń nie powstaje obowiązek poboru podatku u źródła przez Wnioskodawcę jako płatnika. Także pozostałe obowiązki formalne (składanie informacji IFT-2R itp.) nie ciążą na Spółce, jako podmiocie dokonującym te wypłaty.

Potwierdzeniem ww. konkluzji i przedstawionego stanowiska są liczne interpelacje administracji skarbowej, w których obszernie analizowana i argumentowana jest wskazana powyżej argumentacja, tj. np.:

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 października 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.1.JC,

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.223.2019.2.MF,

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 stycznia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.510.2020.2.MS,

- Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 1 października 2012 r., Znak: IPPB5/423-534/12-2/PS,

- wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 40/090,

- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2015, sygn. akt II FSK 2789/13,

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 497/12,

- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2010 r., sygn. akt II FSK 901/09.

Także w stosunku do wskazanej przez Wnioskodawcę pozycji "MPLS - refaktura kosztów telekomunikacyjnych" stwierdzić można jednoznacznie, że choć nie jest to świadczenie związane z programem komputerowym, to również ono nie zostało wskazane w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jako podlegające ryczałtowemu opodatkowaniu.

W stosunku natomiast do należności zaliczonych przez Wnioskodawcę do Kategorii 2, wskazać należy, że przepisy ustawy o CIT nie wprowadzają definicji legalnych usług wymienionych w przepisie, będących przedmiotem analizy. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, aby dokonać prawidłowej interpretacji przepisów prawa podatkowego w stosunku do świadczeń wskazanych przez Spółkę należy w pierwszej kolejności posłużyć się potocznym znaczeniem pojęć, które zostały użyte w przepisie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, w przypadku nieistnienia legalnej definicji pojęcia, którym posługuje się ustawa, należy odwołać się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego i przypisać definiowanemu terminowi takie znaczenie, jakie ma on w języku potocznym (tak m.in. wyrok NSA z dnia 13 września 2013 r. o sygn. akt II FSK 2499/11 oraz z dnia 13 kwietnia 2017 r. o sygn. akt II FSK 2613/15).

Tym samym, Wnioskodawca pragnie przedstawić poniżej potoczne rozumienie świadczeń potencjalnie istotnych z punktu widzenia przedstawionych w niniejszym wniosku należności - wchodzących w skład powyższego katalogu w oparciu o definicje zawarte w Słowniku Języka Polskiego (Internetowy Słownik Języka Polskiego, http://sjp.pwn.pl, dalej: "SJP") - co jest podejściem w pełni aprobowanym i potwierdzonym choćby w Piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 stycznia 2021 r., Znak: 0115-KDIT1.4011.821.2020.1.MT (dotyczącym analogicznych sytuacji na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Usługi doradcze

Zgodnie z definicją SJP zwrot "doradczy" oznacza "służący radą, doradzający", natomiast czasownik "doradzać" oznacza "udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie". Doradztwo jest zatem udzielaniem porad w zakresie postępowania w obszarze konkretnej materii. W związku z tym należy uznać, że usługi o charakterze doradczym mają na celu przekazanie wiedzy eksperckiej w danej materii. Zdaniem Wnioskodawcy kluczową cechą, która definiuje usługi doradcze jest fakt, że podmiot świadczący takie usługi sugeruje, rekomenduje lub wydaje jakąś formę opinii w przedmiocie rozważanych scenariuszy działania.

Usługi księgowe

Posiłkując się definicją SJP "księgowość" to w znaczeniu potocznym "prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji". "Księgowość" jest rozumiana także jako "dział biura, przedsiębiorstwa, instytucji, którego zadaniem jest prowadzenie ksiąg rachunkowych". Zatem w znaczeniu słownikowym "księgowość" rozumiana jest przede wszystkim jako techniczna czynność prowadzenia ksiąg i ujmowania w nich wszystkich wymaganych pozycji.

Usługi badania rynku

Zgodnie z definicją SJP zwrot "badać" oznacza "poznawać coś za pomocą analizy naukowej", natomiast pojęcie "rynek" odnosi się do "całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych". "Badanie rynku" należy zatem rozumieć jako "poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej".

Usługi prawne

Posiłkując się definicją SJP przymiotnik "prawny" oznacza "dotyczący prawa, stanowiący prawo, obowiązujący według prawa, określony prawem, zgodny z prawem, legalny". Usługi prawne są natomiast zazwyczaj rozumiane w nieco inny sposób, m.in. jako doradztwo i reprezentowanie w postępowaniach sądowych i pozasądowych, czy redagowanie projektów dokumentacji prawnej i aktów prawnych. Obejmują one zatem cały szereg czynności związanych z rozumieniem i stosowaniem prawa.

Usługi reklamowe

Zgodnie z SJP, reklamę stanowi "działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług". Reklama może przybierać różne formy, jednak zawsze nastawiona jest na rozpropagowanie danego produktu lub usługi i zachęcania innych podmiotów do ich zakupu.

Usługi zarządzania i kontroli

Zgodnie ze SJP "zarządzić" oznacza "wydać polecenie", natomiast "zarządzać" - "sprawować nad czymś zarząd". Z kolei pojęcie "kontrola" definiowane jest jako "sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym", "nadzór nad kimś lub nad czymś", bądź też "instytucja lub osoba sprawująca nad czymś nadzór".

Co więcej, na uwagę zasługuje również fakt, że ustawodawca posłużył się spójnikiem "i" - usługi "zarządzania «i» kontroli". Takie sformułowanie ustawodawcy ma określone skutki prawne i interpretacyjne. Odnośnie do posługiwania się przez ustawodawcę spójnikami należy zauważyć, że spójnik "i", podobnie jak "oraz", "również" są spójnikami łącznymi. W ocenie Wnioskodawcy, w celu uznania danej usługi za usługi zarządzania i kontroli w rozumieniu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, powinny one spełniać zarówno definicję usług "zarządzania", jak i usług "kontroli" łącznie (o czym świadczy zastosowanie spójnika "i").

Usługi przetwarzania danych

Zgodnie z SJP "przetwarzanie" to "przekształcanie czegoś twórczo", "zmiana, nadanie innego kształtu, wyglądu", "opracowanie zebranych danych, informacji itp., wykorzystując technikę komputerową". "Dane" natomiast oznaczają "fakty, liczby, na których można się oprzeć w wywodach", "informacje przetwarzane przez komputer". Zatem łącznie wyrażenia te powinny być rozumiane jako twórcze przekształcanie/opracowanie określonych faktów czy liczb.

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu

Zgodnie z SJP "rekrutacja" oznacza "przyjmowanie kandydatów do szkół lub do pracy", a słowo "pozyskiwać" w potocznym znaczeniu to "zdobyć coś". Zatem usługi te powinny być rozumiane jako czynności nastawione na zatrudnienie pracowników w danym podmiocie, zdobycie nowego personelu. Takie ich zdefiniowanie wskazuje raczej na praktyczny charakter rekrutacji, która łączy się z wykonywaniem pewnego zespołu czynności mających na celu zdobycie pracowników.

Usługi gwarancji i poręczeń

Zgodnie z SJP, "gwarancja" to "odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela", natomiast "poręczenie" oznacza "pisemne zobowiązanie wobec wierzyciela do wykonania zobowiązania dłużnika, w razie, gdyby ten go nie wykonał". Jak widać, pojęcia te są do siebie zbliżone i wiążą się z zabezpieczeniem pozycji wierzyciela względem dłużnika, gdyż do odpowiedzialności za jego zobowiązania dołącza kolejny podmiot. Ponadto, mogą być również interpretowane jako działania służące podniesieniu wiarygodności dłużnika względem innych podmiotów, wobec których posiada zobowiązania.

Świadczenia o podobnym charakterze

Zgodnie z SJP "charakter" to inaczej "zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju". W związku z tym, aby uznać, że dane usługi mają charakter podobny do wskazanych wcześniej, należy przyjąć, że wspomniany "właściwy zespół cech odróżniających" powinien stanowić główny element danej usługi oraz przeważać nad odmiennymi cechami usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Z uwagi na powyższe, za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia, których głównym elementem są świadczenia wprost wymienione w ww. przepisie.

W praktyce organów podatkowych wskazuje się, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej muszą z niego wynikać takie same prawa i obowiązki dla stron (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2016 r. Znak: IPPB5/4510-751/16-2/MK). Decydujące jest przy tym, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w powyższym katalogu przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych (tak m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2016 r. o sygn. akt II FSK 2369/15).

Analizując zatem należności zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do Kategorii 2, należy zdaniem Spółki jednoznacznie stwierdzić, że nie zawierają się one w definicji art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności nie stanowią one świadczeń wymienionych w pkt 2a tego przepisu, ani też nie mają charakteru podobnego do świadczeń tam wskazanych.

W szczególności wskazać należy, że:

- Partycypacja w kosztach związanych z udziałem w targach, jak również zwrot kosztów związanych ze wsparciem targów, wystaw i konferencji organizowanych w Polsce nie jest należnością wypłacaną za świadczenia reklamowe, ani świadczenia podobne. Podobnie wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 15 maja 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.81.2020.2.ŚS. Należy bowiem stwierdzić, że Usługi o których mowa w niniejszym Wniosku, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota Usług nabywanych przez Wnioskodawcę od Organizatorów targów nie polega na reklamie, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to sam Wnioskodawca, jako jego uczestnik, może prezentować świadczone przez siebie usługi (taki pogląd przedstawił także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT).

- Ubezpieczenie produktów w czasie transportu oraz od odpowiedzialności za produkt nie jest świadczeniem gwarancyjnym, poręczeniem, jak również świadczeniem o podobnym charakterze. Takie też stanowisko wypływa z orzeczeń sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 655/19 wskazano wprost: "Usługi ubezpieczeniowe nie są usługami podobnymi do gwarancji, a zatem nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p."

Na marginesie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż znany jest mu art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, który uwzględniony został w toku wykładni przepisów na poparcie stanowiska Wnioskodawcy. Niemniej jednocześnie podkreślić należy, iż przepisy bilateralnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie są źródłem obowiązków podatkowych same w sobie i tym samym nie mogą kreować autonomicznie zobowiązań podatkowych, ani też ich "rozszerzać, gdyż te są regulowane przez krajowe przepisy podatkowe. Umowy międzynarodowe ograniczają wykonywanie władztwa podatkowego przez państwa - strony umowy.

Ad. 2

Jak wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT: Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Tym samym, aby możliwe było np. niepobranie podatku zgodnie z Umową między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124), niezbędne jest posiadanie ważnego certyfikatu rezydencji dokumentującego miejsce siedziby Podatnika dla celów podatkowych - jednocześnie w przypadku płatności do kwoty 2 mln PLN rocznie jest to jedyny warunek. Po przekroczeniu tej kwoty konieczne jest dodatkowo dochowanie należytej staranności przez Płatnika.

Celem poparcia wniosku i tym samym stanowiska Wnioskodawcy kluczowe jest poddanie poniższej analizie przepisów ustawy o CIT oraz najnowszego orzecznictwa sądów administracyjnych. A zatem wskazać należy też na brzmienie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, który stanowi iż:

2e. Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

Jednocześnie w innych ustępach art. 26 ustawodawca sformułował następujące zasady:

7. Wypłata, o której mowa w ust. 1, 1ac, 1c, 1d, 1m, 2c i 2e, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.

7a. Przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

7b. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, składa kierownik jednostki w rozumieniu ustawy o rachunkowości, podając pełnioną przez siebie funkcję. Nie jest dopuszczalne złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 7a, przez pełnomocnika.

7c. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, składa się najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

W tym miejscu celem poparcia stanowiska Wnioskodawcy należy przytoczyć obszerną argumentację przedstawioną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn.

Analiza treści opisanego powyżej przepisu wskazuje, iż w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług w Polsce tj. w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: "UPO") jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Takiego wymogu w tym zakresie dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła ustawodawca nie uzależnił w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, który dotyczy zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1 (a więc kwotę 2.000.000 zł), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

Powyższa zasada doznaje jednak wyjątku w szczególności w sytuacji opisanej w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, zgodnie z którym: przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

Wskazany przepis art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT wymienia natomiast:

- oświadczenie podatnika, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3 pkt 4 lit. b, ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4;

- oświadczenie podatnika, że w odniesieniu do czynności, w związku z którą składany jest wniosek o zwrot podatku, podatnik jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek podatkowy, a także oświadczenie podatnika, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1;

- oświadczenie podatnika, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych, z którą wiąże się uzyskany przychód w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, gdy należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.

Zacytowane przepisy, wprowadzają zmiany w zakresie sposobu poboru (zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki) podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN. Należy jednak odnotować, iż na mocy delegacji ustawowej opartej o treść art. 26 ust. 9 ustawy o CIT Minister Finansów wydał w dniu 31 grudnia 2018 r. rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. poz. 2545). Stosownie do § 4 rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2019 r. wypłat należności:

Zgodnie natomiast z § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 czerwca 2019 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z dnia 28 czerwca 2019 r. poz. 1203), w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. poz. 2545) w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy "do dnia 30 czerwca 2019 zastępuje się wyrazami "do dnia 31 grudnia 2019 r." W dniu 23 grudnia 2019 r. zostało natomiast wydane kolejne rozporządzenie Ministra Finansów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2528), na mocy którego ww. wyłączenie obowiązuje do dnia 30 czerwca 2020 r.

Mając na uwadze treść przywołanych przepisów ustawy o CIT Sąd podziela stanowisko organu interpretacyjnego, iż konieczność poboru podatku przez stronę skarżącą jako płatnika wystąpi niezależnie od tego, czy zostaną spełnione warunki do niepobrania podatku, wynikające z przepisów szczególnych, w tym przypadku umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. Na gruncie ustawy o CIT istnieją jednak dwie możliwości niepobierania podatku w stawce wynikającej z polskich przepisów, nawet w przypadku przekroczenia limitu 2.000.000 zł, a mianowicie gdy płatnik złoży w trybie art. 26 ust. 7a ustawy o CIT oświadczenie o spełnianiu warunków do niepobierania podatku/stosowania stawki obniżonej lub zwolnienia; lub jeżeli podatnik (lub płatnik) uzyska opinię naczelnika urzędu skarbowego o stosowaniu zwolnienia, o której mowa w art. 26b ustawy o CIT.

W świetle przytoczonej powyżej przepisów nowelizujących ustawę o CIT przepis art. 26 ust. 7a ustawy o CIT należy uznać za samodzielną podstawę składania oświadczeń, co do okoliczności natury faktycznej gdyż wystąpienie okoliczności w nim wskazanych jest warunkiem zastosowania m.in. zwolnienia i zaniechania poboru podatku u źródła jakie wynikają z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym w zakreślonym przez wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym Spółka obok stosowania zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnień z ustawy o CIT, zobowiązana będzie do weryfikowania statusu kontrahenta/nierezydenta i wykazania, że w stosunku do danych należności jest on m.in. ich rzeczywistym właścicielem oraz, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych - czy innych przesłanek wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT w tym przesłanek wynikających z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT.

Ad. 3

Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124, dalej zwana UPO) przewiduje, iż wszelkie należności wypłacane przez Spółkę objęte niniejszym wnioskiem stanowią tzw. zyski przedsiębiorstw z art. 7 tej umowy.

Należności objęte niniejszym wnioskiem należy zakwalifikować do jednego z następujących artykułów Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r.:

- Art. 12 "Należności licencyjne" - z uwagi na obowiązującą "regułę specjalności" w wykładni przepisów UPO (art. 7 ust. 7 UPO), w przypadku stwierdzenia, że należności wypłacane przez Wnioskodawcę zawierają się w niniejszej regulacji - będzie ona finalnie tą właściwą, z której to należy wywieźć skutki podatkowe w naszym stanie faktycznym.

- Art. 7 "Zyski przedsiębiorstw" - ta z kolei regulacja, będzie właściwa w przypadku uznania danego świadczenia, za nieobjęte zakresem art. 12, tj. za świadczenie nieobjęte definicją należności licencyjnych z art. 12 ust. 3 UPO.

Zatem w pierwszym rzędzie konieczne jest zbadanie definicji "należności licencyjnych", którymi będą:

"wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i nagrań wideo oraz filmów i taśm dla nagrań radiowych lub telewizyjnych, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej".

Nie ulega wątpliwości, że żadna z należności objętych niniejszym wnioskiem nie mieści się w definicji należności licencyjnych art. 12 na gruncie UPO z Izraelem.

Oznacza to, że przedmiotowe świadczenia - jako zyski przedsiębiorstwa spółki B. - mogą być opodatkowane jedynie w Izraelu, o czym stanowi wprost art. 7 ust. 1 UPO.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm.; dalej: "u.p.d.o.p.") jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.),

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p.:

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 u.p.d.o.p.:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

W myśl z art. 3 ust. 5 u.p.d.o.p.:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Na podstawie art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W art. 21 u.p.d.o.p. wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Przepis art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p.:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady ustalania podatku, wynikające z art. 21 u.p.d.o.p., będą miały zatem zastosowanie w przypadku braku takich umów, albo wtedy, gdy umowa w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na którego terytorium podatnik ma siedzibę, nie stanowi inaczej niż polska ustawa.

W myśl art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p.:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

W myśl art. 26 ust. 2e u.p.d.o.p.:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7a u.p.d.o.p.:

przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 u.p.d.o.p., organ podatkowy zwraca, na wniosek, podatek pobrany zgodnie z art. 26 ust. 2e. Wysokość podatku do zwrotu określa się na podstawie zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie, zgodnie z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 u.p.d.o.p.,

do wniosku o zwrot podatku dołącza się dokumentację pozwalającą na ustalenie jego zasadności, w szczególności: (...)

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p.,

ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie "świadczeń o podobnym charakterze". Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Wobec braku w ustawie powyższych definicji należy, zdaniem organu podatkowego, posiłkowo odwołać się przede wszystkim do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN "doradztwo" oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin "doradzać" znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin "usługi doradztwa" należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin "doradztwo" obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (zob. wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to "zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie". Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze, uznając, że doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

- przejęcie zadań,

- pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,

- pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,

- pomoc w rozwiązywaniu problemów,

- pomoc w podejmowaniu decyzji,

- przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,

- przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,

- przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,

- identyfikacja i rozwiązywanie problemów,

- przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,

- dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp. Biorąc powyższe pod uwagę, można przyjąć, że usługi doradztwa stanowią usługi zlecone przez daną organizację (klienta) i wykonanie przez odpowiednio przygotowane i wykwalifikowane osoby (doradców), które pomagają zidentyfikować występujące problemy organizacyjne, zanalizować istniejące trudności, sformułować rozwiązanie badanych problemów, oraz które - w przypadku wyrażenia takiego życzenia przez klienta - pomagają we wdrożeniu rozwiązania.

Działalność doradcza może dotyczyć różnych dziedzin, obszarów i obiektów, a zatem może być rozpatrywana w wielu aspektach.

Przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Pojęcie "reklama" wg "Słownika języka polskiego" pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

Internetowy słownik języka polskiego PWN podaje, że reklama to:

- działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,

- plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-530/09 kluczowe dla uznania, danego świadczenia za usługę reklamy jest powiązanie z przekazaniem komunikatu mającego na celu poinformowanie publiczności o istnieniu bądź jakości produktu lub usług.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy "Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych" B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Natomiast "Mały słownik języka polskiego" definiuje marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420).

Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2010 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 204/10) stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu.

Według Słownika języka polskiego PWN "zarządzać", oznacza kierować, administrować czymś" (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, "kierować" oznacza "stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania". Z kolei kontrola, to:

Zarządzanie zatem jest to celowe podejmowanie, przez odpowiednie osoby (kadrę), decyzji i działań prowadzących - dzięki wykorzystaniu posiadanych zasobów - do osiągnięcia złożonych celów w sposób skuteczny i sprawny (racjonalny), lub celowe dysponowanie tymi zasobami.

Według organu podatkowego pojęcie "zarządzania", musi być rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania. Jest to zestaw metod i technik opartych na akceptowanych zasadach zarządzania (administrowania) używanych do planowania, oceny i kontrolowania pożądanych rezultatów.

Powyższa definicja "zarządzania" zyskała aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu można wymienić wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 491/15), wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 875/16) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2118/16).

W odniesieniu do definicji obejmującej przetwarzanie danych wskazać należy, że zgodnie ze SJP "przetworzyć" oznacza «przekształcić coś twórczo»; «opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową»; przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

Przetwarzanie danych związane jest zatem z opracowywaniem określonych danych przy wykorzystywaniu mocy obliczeniowej i zasobów pamięci infrastruktury komputerowej (hardware i software).

Kontrola natomiast to:

Pojęcie "zarządzania i kontroli", musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w toku swej działalności Spółka dokonuje wypłat należności za świadczenia niematerialne do spółki B. z siedzibą w Izraelu. Przedmiotowe należności to:

a. Partycypacja w kosztach związanych z udziałem w targach i wystawach - związane z indywidualnym udziałem Spółki w targach, jak również z sytuacjami, gdy w zagranicznych targach na jednym stoisku targowym reprezentowanych jest wiele podmiotów z Grupy (w tym Spółka) i wówczas Spółka nie dysponuje własnym stoiskiem, lecz jest reprezentowana przez inną spółkę z grupy (z siedzibą w państwie, w którym targi się odbywają).

b. Zwrot kosztów związanych ze wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - m.in. wypożyczenie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów. Przedmioty te przyjeżdżają do Polski na czas kiedy są potrzebne, a następnie wracają za granicę.

c. Zakup licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...)),

d. Zakup prawa do korzystania z licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny - wykorzystywane w działalności przez okres 1 roku (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...)).

e. Opłaty za korzystanie z exchange server, chmury Microsoft - na użytek własny

f. opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne (software + wykorzystanie serwerów)

g. Maintenance rozumiane jako koszty utrzymania wspomnianego oprogramowania.

h. MPLS - refaktura kosztów telekomunikacyjnych.

i. Ubezpieczenie produktów od utraty w czasie transportu, oraz od odpowiedzialności za produkt.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy m.in. ustalenia, czy:

- należności wypłacane przez Spółkę opisane w niniejszym wniosku podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. i tym samym Spółka jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 tej ustawy,

- opisane w niniejszym wniosku świadczenia, za które Wnioskodawca ponosi odpłatności, w myśl postanowień umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124), stanowią tzw. zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 tej umowy.

Odnosząc się do partycypacji w kosztach związanych z udziałem w targach i wystawach oraz zwrotem kosztów związanych ze wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - m.in. wypożyczenie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów (pkt a i b) wskazać należy, iż jak wynika z powyższego, podatkowi u źródła podlegają m.in. należności za usługi reklamowe oraz usługi o podobnym charakterze do tych usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w toku swej działalności Spółka dokonuje wypłat należności dot. partycypacji w kosztach związanych z udziałem w targach i wystawach oraz zwrotem kosztów związanych ze wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - m.in. wypożyczenie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów.

W pierwszej kolejności odnosząc powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, że usługi o których mowa we wniosku, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach i wystawach lub konferencji, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota ww. usług nabywanych przez Wnioskodawcę od spółki B. z siedzibą w Izraelu, nie polega na świadczeniu usług reklamowych, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to Wnioskodawca, jako jego uczestnik może reklamować świadczone przez siebie usługi. Tym samym marketing, o którym mowa we wniosku, stanowiący jedyny element usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, związanych z zapewnieniem mu udziału w targach, należy wiązać nie ze świadczeniem usług reklamowych, lecz z informowaniem o fakcie uczestnictwa Wnioskodawcy w targach.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane od Wnioskodawcy przez podmioty zagraniczne przychody związane z udziałem w targach i wystawach - związane z indywidualnym udziałem Spółki w targach, jak również z sytuacjami, gdy w zagranicznych targach na jednym stoisku targowym reprezentowanych jest wiele podmiotów z Grupy (w tym Spółka) i wówczas Spółka nie dysponuje własnym stoiskiem, lecz jest reprezentowana przez inną spółkę z grupy (z siedzibą w państwie, w którym targi się odbywają) oraz związane ze wsparciem targów, wystaw lub konferencji organizowanych w Polsce - m.in. wypożyczenie eksponatów, modeli narzędzi, plansz i folderów - nie są przychodami z tytułu użytkowania urządzenia handlowego.

Przepisy ustawy CIT nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Według słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo "urządzenie" oznacza "mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności".

Podobnie według Słownika Języka Polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) pojęcie "przemysł" oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo "handel" oznacza działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (słownik języka polskie www.sjp.pwn.pl).

W zakresie pojęcia "przemysł" mieści się także przemysł paliwowo-energetyczny rozumiany jako "dział gospodarki zajmujący się wydobywaniem surowców energetycznych takich jak: węgiel, ropa naftowa i gaz ziemny oraz przetwarzaniem ich w elektrowniach i rafineriach" (por. serwis internetowy wikipedia.org).

Pojęcia przemysłowy, handlowy oznaczają odpowiednio - związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp.

Zatem pojęcie "urządzenie przemysłowe, naukowe lub handlowe" oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług oraz nauką, czyli szeroko rozumianą działalnością komercyjną.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1773/16 oraz z 5 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1540/16) przy interpretowaniu pojęcia "urządzenia przemysłowe" trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. W wersji anglojęzycznej Modelowej Konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pojęciu "urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego" odpowiada zwrot "industrial, commercial, or scientific equipment". Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej.

Na powyższe wskazuje także NSA w wyroku z 17 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 1308/17 " (...) Pojęciem "urządzenie przemysłowe" posługuje się zarówno umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w art. 12 ust. 3, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 21 ust. 1 pkt 1. (...) Poszukując znaczenia tego określenia trzeba mieć na względzie, że wykładnia językowa, korzystając ze znaczeń przypisywanych poszczególnym słowom i zwrotom, musi uwzględniać tę cechę języka, że określone znaczenie przypisywać można zarówno poszczególnym wyrazom, jak i zwrotom, zdaniom i zespołem zadań. Każdy wyraz tekstu prawnego może mieć jedno lub więcej znaczeń, a znaczenie zwrotu zbudowanego z kilku wyrazów nie zawsze jest sumą tych znaczeń tych wyrazów. Znaczenie określonego zwrotu użytego w treści przepisu może być ponadto zdeterminowane sposobem ulokowania go w treści zdania, w który został użyty (por. B. Brzeziński "Wykładnia prawa podatkowego", Gdańsk 2013 r., s. 28). Przy wykładni określenia "urządzenie przemysłowe" trzeba mieć na uwadze cały zwrot odnoszący się do tego pojęcia i sposób jego ulokowania w treści zdania. Część przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. odnosząca się do urządzeń przemysłowych dotyczy wyodrębnionego zbioru rzeczy (urządzeń), których użytkowanie lub prawo użytkowania rodzi określone w tym przepisie konsekwencje podatkowe. Umieszczony między przecinkami zwrot normatywny "w tym również środka transportu", mający charakter zwrotu wtrąconego, informuje adresata, że w zbiorze urządzeń przemysłowych zawarte są także środki transportu (por. NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r., II FSK 1933/10). W tej sytuacji, wyjaśniając sens określenia "urządzenie przemysłowe" nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego słów "urządzenie" oraz "przemysłowe", rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście u.p.d.o.p., bowiem prowadzić to będzie do błędnych wniosków. Normatywne zaliczenie do urządzeń przemysłowych także środków transportu, i to bez żadnych ograniczeń, wskazuje, że określenie "urządzenia przemysłowe" należy rozumieć możliwe szeroko, jako wszelkie urządzenia, które racjonalnie rzecz biorąc mogą być wykorzystywane w przemyśle. Zaliczenie urządzenia do "urządzeń przemysłowych" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. zależy od obiektywnych cech konstrukcyjnych i użytkowych tego urządzenia, a nie od okoliczności, czy tego w jaki sposób urządzenie to jest w danym okresie wykorzystywane".

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2416/14 " (...) Wyjaśniając sens tego pojęcia nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego pojęć: "urządzenie" oraz "przemysłowe", rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście Umowy i ustawy podatkowej. Zdaniem składu orzekającego odkodowanie znaczenia słownikowego tych wyrazów i to odrębnie każdego z nich, bez uwzględnienia całego fragmentu treści przepisu, prowadzi do błędnych wniosków. Skoro urządzeniami przemysłowymi są środki transportu, urządzenie handlowe czy też urządzenie naukowe, za chybione trzeba również uznać odwoływanie się przy poszukiwaniu pojęcia urządzenia przemysłowego do KŚT (Klasyfikacji Środków Trwałych). Przy interpretowaniu pojęcia "urządzenia przemysłowe" trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. Autor skargi kasacyjnej odwołując się do wersji anglojęzycznej Modelowej konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwrócił uwagę, że pojęciu "urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego" odpowiada zwrot "industrial, commercial, or scientific equipment". Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej. Odpowiada temu definicja w polskiej ustawie podatkowej, w której do urządzeń przemysłowych zalicza się środki transportu oraz urządzenia naukowe i handlowe. Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia przemysłowego obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji. (...)"

Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia "przemysłowego, handlowego lub naukowego" obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego i detalicznego), czy nauki.

Zatem należności oznaczone we wniosku w pkt a i b nie wypełnieją zakresu usług wskazanych art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.

Odnosząc się natomiast do należności, wskazanych we wniosku pkt c, d, g, h oraz opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej software (część opłat wskazanych w pkt f) zgodzić się również należy z Wnioskodawcą, iż:

- Zakup licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...), (...));

- Zakup prawa do korzystania z licencji na oprogramowanie wykorzystywane w działalności Spółki na użytek własny - wykorzystywane w działalności przez okres 1 roku (oprogramowanie (...) tworzone przez firmy obce, m.in. (...));

- Opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej software;

- Maintenance rozumiane jako koszty utrzymania wspomnianego oprogramowania.

- MPLS - refaktura kosztów telekomunikacyjnych

- nie zawierają się w katalogu art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym 20%.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy, przedmiotowe świadczenia nie stanowią "przychodów z praw autorskich", są za to swego rodzaju zakupem produktu IT, zakupem programu komputerowego w takim sensie, że Spółka użytkuje go na własne potrzeby nie ma prawa ingerencji w kod źródłowy, prawa do rozpowszechniania, odsprzedaży tego programu itp. Użytkownik korzystający z aplikacji nie ma możliwości jej modyfikowania, kopiowania, powielania, czy też udostępniania innym podmiotom w jakiejkolwiek formie. Użytkownik ww. oprogramowania jest jedynie końcowym użytkownikiem takiego programu. Tym samym licencje mają charakter tzw. licencji end user.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy z kolei odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1062, dalej: "ustawa o prawie autorskim"), który stwierdza, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci "programu źródłowego" i "programu maszynowego", "programu wpisanego do pamięci stałej komputera" itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 pkt 1 i pkt 3 tej ustawy autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

- trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

- rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowania komputerowego co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła. W tym stanie rzeczy należy przeanalizować, czy postanowienia ww. Umów nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

Mając jednak na uwadze fakt, że zgodnie z art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska zasadne jest odwołanie się do przepisów umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124, dalej także: "UPO").

W myśl art. 7 ust. 1 UPO:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z treścią umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają tylko podatkowaniu w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim umawiającym się państwie działalność gospodarczą przez założony tam zakład. Oznacza to, że jeżeli przedsiębiorstwo mające siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska ma podpisaną przedmiotową umowę uzyskuje w Polsce dochód, to wówczas jest on opodatkowany wyłącznie w Państwie siedziby.

Należy podkreślić, że z obowiązywaniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wiążą się dla podatników korzyści, takie jak m.in. nie pobranie podatku.

Z przywilejów wynikających z umowy mogą korzystać wyłącznie podmioty uprawnione. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, oparte na Konwencji Modelowej OECD, dotyczą osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu państwach będących stronami danej umowy. Oznacza to, że z przywilejów wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania korzystają zasadniczo osoby fizyczne, osoby prawne oraz inne jednostki organizacyjne (tj. "osoby" w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a Konwencji Modelowej), podlegające nieograniczonemu obowiązkowi w jednym z państw będących stronami danej umowy bilateralnej (tj. "mające miejsce zamieszkania lub siedzibę" w rozumieniu art. 4 Konwencji Modelowej). Rezydencja podatkowa powinna być potwierdzona certyfikatem rezydencji wystawianym przez właściwy organ podatkowy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanych we wniosku płatności, uiszczanych przez Wnioskodawcę z tytułu art. 21 ust. 1 na rzecz Kontrahenta niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej. Co oznacza, że Wnioskodawca powinien być w posiadaniu ważnych certyfikatów rezydencji podatkowej Kontrahenta, aby nie pobrać podatku zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 12 ust. 1 UPO:

Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 12 ust. 2 UPO:

Jednakże należności te mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca należności jest ich właścicielem, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 UPO:

Określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i nagrań wideo oraz filmów i taśm dla nagrań radiowych lub telewizyjnych, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Określona w art. 12 umowy polsko-izraelskiej definicja należności licencyjnych nie wymienia wprost pojęcia oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem każdego prawa autorskiego z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej, które pozostaje niezdefiniowane w tej umowie.

Należy jednak stwierdzić, że umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji, jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W pkt 13 i 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD wyraźnie stwierdza się, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem skoro nie wymieniono dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji "należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak "należność licencyjną".

Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu będącego rezydentem państwa, z którym Polska posiada podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania nie będą stanowić należności licencyjnych objętych dyspozycją art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 UPO, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo każde określenie, nie zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę.

Na podstawie powołanych przepisów i definicji należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie należy zatem uznać, że należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 ust. 3 UPO.

Jednocześnie należy podkreślić, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę, do odpowiedniej kategorii przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz upo zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia licencji na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych (z wyłączeniem tych należności w jakich opłata wiąże się z korzystaniem z exchange server, chmury Microsoft), na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 umowy polsko-izraelskiej.

Zastrzec jednocześnie należy że z odmienną sytuacją będziemy mieli do czynienia w przypadku gdy Spółka w odniesieniu do ww. należności - nie będzie użytkownikiem końcowym.

Również nie jest możliwe zakwalifikowanie usług maintenance rozumianych jako koszty utrzymania wspomnianego oprogramowania jako usług o charakterze zbliżonym do usług doradczych. Jednocześnie zaś brak jest podstaw do uznania, iż mają one charakter zbliżony do innych świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Usługi maintenance mają bowiem charakter zbliżony usług serwisowych, które jednak nie zostały wymienione w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. Oznacza to, że nie są one objęte zakresem zastosowania tego przepisu.

Odnosząc się natomiast do MPLS - refaktury kosztów telekomunikacyjnych wskazać należy, iż należności, jakie płaci Spółka na rzecz spółki B. z siedzibą w Izraelu nie mają charakteru należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 umowy z Izraelem i w związku z tym nie będą one podlegać opodatkowaniu 20% zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła). Płatności dokonane przez Spółkę mają w istocie charakter zapłaty za usługi, nie są wynagrodzeniami za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego w rozumieniu art. 12 umowy z Izraelem.

W związku z powyższym, należności wskazane we wniosku pkt c, d, g, h oraz opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej software (część opłat wskazanych w pkt f), nie zawierają się w katalogu art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.

Natomiast nie można się zgodzić z Państwa stanowiskiem odnośnie usług (pkt e) dotyczących możliwości korzystania z exchange server, chmury Microsoft oraz opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu (część opłat wskazanych w pkt f).

Należy zauważyć, że w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. mieszczą się m.in. przychody z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, iż w ramach pakietu jest udostępniany wirtualny dysk w chmurze, tzw. "OneDrive" o pojemności 1TB.

Zatem wskazać należy, że Serwer (chmura), podobnie jak każdy komputer, jest "urządzeniem", niezależnie od tego, że urządzenia te funkcjonują w powiązaniu z siecią internetową i wymagają odpowiedniego oprogramowania. Wobec tego jeżeli urządzenia te wykorzystywane są w związku z prowadzoną przez polskiego podatnika działalnością przemysłową, handlową lub naukową, to należy je zakwalifikować do "urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz art. 12 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. Stąd odpłatność z tytułu usługi możliwości korzystania z exchange server, chmury Microsoft oraz opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu, jest odpłatnością z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Powyższa usługa polega na oddaniu do dyspozycji określonej objętości dysku serwera komputerowego w celu przechowywania na nim zapisanych plików. W tym wypadku mamy do czynienia z odpłatnością za użytkowanie urządzenia przemysłowego jakim jest w przedmiotowej sprawie serwer.

Reasumując, wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu korzystania z exchange server, chmury Microsoft oraz opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu, stanowią zapłatę za korzystanie ze świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., w związku z tym, Spółka zobowiązana będzie do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko dotyczące należności oznaczonych we wniosku w pkt e oraz w pkt f w części dotyczącej opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu, jest nieprawidłowe.

Również nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, w zakresie należności dotyczących ubezpieczenia produktów od utraty w czasie transportu oraz od odpowiedzialności za produkt.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że świadczenie usług ubezpieczeniowych ma charakter podobny do gwarancji, gdyż zakład ubezpieczeń zgodnie art. 805 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360), zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Usługa ubezpieczenia uregulowana została w cyt. powyżej art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego. W oparciu o tę definicję można niewątpliwie wskazać, że usługa ubezpieczenia ma charakter podobny do gwarancji. Według wydania internetowego Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie "gwarancja" oznacza:

Istotą zawarcia umowy ubezpieczenia jest zagwarantowanie ubezpieczanemu przez ubezpieczyciela określonych świadczeń (działań) na wypadek wystąpienia określonych zdarzeń. Jakkolwiek niewątpliwie istnieją pewne różnice pomiędzy usługą ubezpieczenia a świadczeniem gwarancji, jednak różnice te nie są na tyle istotne, aby nie można nazwać obu usług świadczeniami o podobnym charakterze.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (jako osoba trzecia) przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody i wypłaty odszkodowania wynikającego z polisy. Z kolei zgodnie z definicją językową "gwarancja" oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670). Jednym z rodzajów gwarancji jest gwarancja ubezpieczeniowa, a zawieranie umów gwarancji ubezpieczeniowych i umów ubezpieczenia należy do jednej kategorii czynności ubezpieczeniowych, jednakże są to odmienne pojęcia (por. art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Gwarancja ubezpieczeniowa jest jedną z czynności ubezpieczeniowych - stanowi pisemne zobowiązanie gwaranta do wypłaty na rzecz beneficjenta (podmiotu, na rzecz którego została wystawiona gwarancja) określonej sumy pieniężnej, na jego żądanie i oświadczenie, w sytuacji, w której dłużnik (wnioskodawca gwarancji) nie realizuje swoich zobowiązań (określonych w gwarancji) wobec beneficjenta. Czynności ubezpieczeniowe można podzielić na związane z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych, co wyczerpuje pojęcie sensu stricte czynności ubezpieczeniowych oraz pozostałe czynności wykonywane przez ubezpieczyciela.

Skoro udzielanie gwarancji należy do czynności ubezpieczeniowych, to należy uznać, że świadczenia te mają podobny charakter (mimo iż pojęcie usług ubezpieczeniowych jest pojęciem znacznie szerszym od gwarancji).

Istotą świadczenia zarówno ubezpieczyciela (w przypadku umów ubezpieczenia), jak i gwaranta (w przypadku umów gwarancji) jest obowiązek spełnienia określonego świadczenia (przez gwaranta lub firmę ubezpieczeniową), w związku z zaistnieniem wskazanego w umowie zdarzenia.

W konsekwencji powyższego wskazać należy, że o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wystarczające jest, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że ww. usługi ubezpieczeniowe są usługami zbliżonymi do gwarancji, a źródło należności z tytułu świadczonych usług ubezpieczeniowych znajduje się na terytorium Polski, zatem Wnioskodawca co do zasady jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w tym zakresie (dot. pkt i) należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując Państwa stanowisko, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 dotyczące ustalenia:

- czy należności wypłacane przez Spółkę opisane w niniejszym wniosku podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. i tym samym Spółka jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 tej ustawy:

- oznaczone we wniosku pkt a, b, c, d, g, h oraz f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej software - jest prawidłowe,

- oznaczone we wniosku pkt e, pkt i oraz f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu - jest nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że skoro umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wskazana we wniosku, należności z pkt e i f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu, kwalifikuje jako urządzenie przemysłowe do należności licencyjnych wskazanych w art. 12 UPO, to nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wszystkie wskazane we wniosku świadczenia należy kwalifikować do zysków przedsiębiorstwa w rozumieniu 7 UPO. W tym bowiem zakresie stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania Nr 3 będzie nieprawidłowe. Natomiast w odniesieniu do pozostałych świadczeń stanowisko Wnioskodawcy do pytania Nr 3 jest prawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, że w odniesieniu do opisanych we wniosku płatności, uiszczanych przez Wnioskodawcę z tytułu art. 21 ust. 1 na rzecz spółki B. z siedzibą w Izraelu niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej. Co oznacza, że Wnioskodawca powinien być w posiadaniu ważnych certyfikatów rezydencji podatkowej Kontrahenta, aby nie pobrać podatku zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak zostało wskazane powyżej, z przywilejów wynikających z umowy mogą korzystać wyłącznie podmioty uprawnione. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, oparte na Konwencji Modelowej OECD, dotyczą osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu państwach będących stronami danej umowy. Oznacza to, że z przywilejów wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania korzystają zasadniczo osoby fizyczne, osoby prawne oraz inne jednostki organizacyjne (tj. "osoby" w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a Konwencji Modelowej), podlegające nieograniczonemu obowiązkowi w jednym z państw będących stronami danej umowy bilateralnej (tj. "mające miejsce zamieszkania lub siedzibę" w rozumieniu art. 4 Konwencji Modelowej). Rezydencja podatkowa powinna być potwierdzona certyfikatem rezydencji wystawianym przez właściwy organ podatkowy.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż aktualnie Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji spółki B. z siedzibą w Izraelu oraz spółki D., w związku z powyższym należności wypłacane przez Spółkę opisane we wniosku w pkt e, i oraz f w części dotyczącej opłaty za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu, podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. i tym samym podlegają opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym 20%. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zatem dopiero w sytuacji posiadania przez Państwa certyfikatu rezydencji od podatnika, Wnioskodawca będzie mógł niepobierać podatku lub zastosować niższą stawkę podatku wynikającą z UPO.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i Nr 3 dotyczące ustalenia:

- czy należności wypłacane przez Spółkę opisane w niniejszym wniosku podlegają obowiązkowi podatkowemu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. i tym samym Spółka jest obowiązana do poboru podatku u źródła zgodnie z art. 26 tej ustawy:

- oznaczone we wniosku pkt a, b, c, d, g, h oraz f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej software - jest prawidłowe,

- oznaczone we wniosku pkt e, i oraz f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu - jest nieprawidłowe.

- w części dotyczącej kwalifikacji ww. świadczeń do tzw. zysków przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 UPO

- w odniesieniu do pkt e oraz f w części dotyczącej opłat za korzystanie na użytek własny z systemu (...), jako systemu wymiany danych i tworzenia ofert na narzędzia specjalne dotyczącej wykorzystania pamięci serwerów w związku z korzystaniem z tego systemu - jest nieprawidłowe,

- w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, wskazać należy, iż:

Przepis art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., nakłada na płatnika obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł.

Weryfikacja, o której mowa powyżej, powinna się zatem odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę.

Oceniając, czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia medialne, publikowane doniesienia o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym itd. Szczególną uwagę płatników powinny zwrócić informacje o tworzonych strukturach optymalizacyjnych. Wzmożona czujność płatników powinna także zostać zachowana w przypadku dokonywania płatności określonego rodzaju do charakterystycznych jurysdykcji podatkowych (np. wypłata odsetek do państwa, z którym umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zakłada pobierania w Polsce podatku u źródła). W każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w 26 ust. 1 u.p.d.o.p.

Potwierdzeniem dochowania należytej staranności może być np. dysponowanie raportem sporządzonym przez niezależnego audytora, w zakresie działalności odbiorcy płatności (badanie dokumentów oraz faktycznej substancji biznesowej).

Aktualne brzmienie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., wyraźnie stanowi, że obowiązek płatnika przy wypłacie należności określonych w art. 21 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastosowaniem preferencji podatkowych, sprowadza się nie tylko do "uzyskania" od podatnika certyfikatu rezydencji, ale także weryfikacji warunków zwolnienia z opodatkowania wypłacanych należności lub zastosowania preferencyjnej stawki. Podkreślenia wymaga, o czym pisano już wcześniej, że weryfikacja ta musi być dokonana z zachowaniem należytej staranności.

Zaznaczyć również należy, że omówiony powyżej art. 26 ust. 7a u.p.d.o.p., stanowi samodzielną podstawę składania oświadczeń, co do okoliczności natury faktycznej, gdyż wystąpienie okoliczności w nim wskazanych jest warunkiem zastosowania zwolnienia (zaniechania poboru bądź zastosowania obniżonej stawki) wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zasadnym jest więc twierdzenie, że na gruncie znowelizowanych przepisów w każdym przypadku stosowania zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnień z ustawy o CIT, konieczne będzie weryfikowanie statusu kontrahenta/nierezydenta i wykazywanie, że w stosunku do danych należności jest on m.in. ich rzeczywistym właścicielem oraz, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych - czy innych przesłanek wymienionych w art. 26 ust. 7a u.p.d.o.p., w tym przesłanek wynikających z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 u.p.d.o.p.

Płatnik, który chce zastosować przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisy Modelowej Konwencji i nie dokonywać poboru podatku u źródła, jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia/niepobrania podatku, zachowując przy tym należytą staranność.

To oznacza w przedmiotowej sprawie, że płatnik (Wnioskodawca) ma obowiązek weryfikować, czy uzyskująca dochody z tytułu usług spółka B. z siedziba w Izraelu spełnia wszystkie warunki do skorzystania z możliwości niepobrania podatku u źródła. W ramach należytej staranności nie można ograniczać się jedynie do weryfikacji warunków zastosowania niepobrania podatku na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisów Modelowej Konwencji. Tym samym, poza posiadaniem certyfikatu rezydencji podatnika konieczna jest odpowiednia weryfikacja okoliczności i warunków uzasadniających możliwość niepobrania podatku u źródła.

Zatem jak wskazano powyżej należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł.

W związku z powyższym Państwa stanowisko dotyczące ustalenia, czy w przypadku płatności poniżej 2 mln PLN rocznie, posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności jest wyłącznym warunkiem dla możliwości stosowania przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i tym samym nie jest konieczne wykonywanie czynności składających się na dochowanie tzw. należytej staranności przez Wnioskodawcę, tj. weryfikowanie przez Spółkę przesłanek z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 u.p.d.o.p., analogicznie z kolei czy w przypadku płatności przekraczających ww. próg kwotowy Spółka jest obowiązana do weryfikowania ww. przesłanek, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).