0111-KDIB1-1.4010.198.2020.1.SG - Przejście zakładu pracy a rozliczenie wynagrodzeń pracowników jako kosztów podatkowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 maja 2020 r. (data wpływu 26 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesione w związku z przejściem części zakładu pracy w trybie art. 231 Kodeksu pracy przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu nagród rocznych dotychczasowych pracowników Spółki należnych za 2018 r. w wysokości 829.111 zł, które zostały przekazane nowemu pracodawcy przez Wnioskodawcę jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X przejętym pracownikom nagrody rocznej za 2018 r., mogą dla Wnioskodawcy stanowić koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozpoznane w momencie wyznaczonym przez art. 15 ust. 4g ww. ustawy lub art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, tj. w miesiącu, za który są należne jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji byłym pracownikom Spółki w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy czy umowy pomiędzy Spółką, a tymi pracownikami lub w przypadku uchybienia temu terminowi na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznej wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji byłym pracownikom Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 26 maja 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesione w związku z przejściem części zakładu pracy w trybie art. 231 Kodeksu pracy przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu nagród rocznych dotychczasowych pracowników Spółki należnych za 2018 r. w wysokości 829.111 zł, które zostały przekazane nowemu pracodawcy przez Wnioskodawcę jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X przejętym pracownikom nagrody rocznej za 2018 r., mogą dla Wnioskodawcy stanowić koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozpoznane w momencie wyznaczonym przez art. 15 ust. 4g ww. ustawy lub art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, tj. w miesiącu, za który są należne jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji byłym pracownikom Spółki w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy czy umowy pomiędzy Spółką, a tymi pracownikami lub w przypadku uchybienia temu terminowi na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznej wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji byłym pracownikom Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka akcyjna (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest spółką należącą do Grupy M. (dalej: "Grupa"), w ramach której jest podmiotem realizującym funkcje w zakresie pozyskiwania finansowania dla kredytów zabezpieczonych nieruchomościami.

Jedynym udziałowcem spółki, posiadającym 100% akcji w kapitale zakładowym Spółki, jest "X" S.A. (dalej: "X").

W ramach wdrożenia nowego modelu współpracy Spółki z X, w dniu 1 stycznia 2019 r. nastąpił transfer części dotychczasowych pracowników Spółki do X. Transfer pracowników został przeprowadzony na podstawie art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej: "Kodeks pracy") jako przejście części zakładu pracy na innego pracodawcę.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem wynagradzania, pracownicy Spółki otrzymują nagrody roczne, ustalane za dany rok, które są wypłacane w roku następnym. Na wypłaty nagród rocznych tworzone są w ciężar kosztów rezerwy (nie rozpoznawane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT) w okresie, którego dotyczy nagroda.

Z uwagi na fakt, że przejęcie pracowników odbyło się bez przesunięcia do X budżetu na nagrodę roczną dla ww. pracowników, w marcu 2019 r. Wnioskodawca - na wniosek X - podjął decyzję o przekazaniu środków pieniężnych na wypłatę nagród rocznych (premii) należnych za 2018 r. dotychczasowym pracownikom Spółki przejętym przez X z dniem 1 stycznia 2019 r. Decyzja o realizacji wypłaty nagrody rocznej przez X podyktowana była koniecznością prawidłowego naliczania w 2019 r. wynagrodzenia dla tych pracowników.

W związku z powyższym X wypłacił 1 marca 2019 r. przejętym od Spółki pracownikom nagrodę za 2018 r. zgodnie z kwotami przyznanymi przez Spółkę. Następnie, Spółka zwróciła X środki poniesione na wypłatę nagród. W praktyce więc kwota nagród należna pracownikom za wynik wypracowany gdy pracowali w Spółce została w związku z transakcją wypłacona za pośrednictwem X.

W ramach transferu pracowników pomiędzy Spółką, a X nie doszło do zawarcia umowy precyzującej kwestię wypłaty przedmiotowych nagród. Rozliczenie pomiędzy Spółką, a X w analizowanym zakresie zostało przeprowadzone na podstawie noty obciążeniowej wystawionej przez X w dniu 11 marca 2019 r. jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X nagrody rocznej 2018 pracownikom przejętym na mocy art. 231 Kodeksu pracy od Spółki. Na podstawie przedmiotowej noty, Spółka przekazała na rzecz X kwotę 829.111 zł, która obejmowała kwotę nagród rocznych (695.000 zł) oraz związane z nimi składki na ZUS (134.111 zł).

Spółka ujęła powyżej opisany zwrot z tytułu wypłaconej przez X nagrody rocznej pracownikom za 2018 r. jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Jednocześnie, z perspektywy X kwota otrzymana od Spółki była neutralna podatkowo, tj. nie została ujęta jako przychód podatkowy, ani nie została rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów przy wypłacie na rzecz przejętych pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione w związku z przejściem części zakładu pracy w trybie art. 231 Kodeksu pracy przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu nagród rocznych dotychczasowych pracowników Spółki należnych za 2018 r. w wysokości 829.111 zł, które zostały przekazane nowemu pracodawcy przez Wnioskodawcę jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X przejętym pracownikom nagrody rocznej za 2018 r., mogą dla Wnioskodawcy stanowić koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozpoznane w momencie wyznaczonym przez art. 15 ust. 4g ww. ustawy lub art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy, tj. w miesiącu, za który są należne jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji byłym pracownikom Spółki w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy czy umowy pomiędzy Spółką, a tymi pracownikami lub w przypadku uchybienia temu terminowi na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznej wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji byłym pracownikom Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione w związku z przejściem części zakładu pracy w trybie art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm.) przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu nagród rocznych, dotychczasowych pracowników Spółki, należnych za 2018 r. w wysokości 829.111 zł, które zostały przekazane nowemu pracodawcy przez Wnioskodawcę jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X przejętym pracownikom nagrody rocznej za 2018 r., mogą dla Wnioskodawcy stanowić koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), rozpoznane w momencie wyznaczonym przez art. 15 ust. 4g ustawy o CIT lub art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, tj. w miesiącu, za który są należne jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji byłym pracownikom Spółki w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy czy umowy pomiędzy Spółką, a tymi pracownikami, lub - w przypadku uchybienia temu terminowi - na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznej wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji byłym pracownikom Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może znajdować się w grupie wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawierającym katalog wydatków uznawanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o CIT nie zawiera wykazu wydatków, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodu. W praktyce przyjmuje się, że kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło generowało przychody także w przyszłości.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, koszt podatkowy musi być faktycznie poniesiony w celu uzyskania przychodu. Dowody dokumentujące poniesienie kosztu muszą być zaś potwierdzone realnym zdarzeniem gospodarczym. Zgodnie z najnowszym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (zwłaszcza wyroki: sygn. akt II FSK 1112/17 z 27 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 1153/17 z 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1636/17 z 12 grudnia 2018 r.) zwrot "koszty poniesione" oznacza realne obciążenie majątkowe podatnika, polegające na definitywnym zmniejszeniu jego istniejących aktywów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy zauważyć, że kosztami podatkowymi mogą być m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze oraz różnego rodzaju nagrody i premie. Analogicznie do innych kategorii wydatków, w celu uznania wydatków na rzecz pracowników za koszty uzyskania przychodów, istotne jest aby pozostawały w związku z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi przychodami. Jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Nadmienić w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm., dalej: "ustawa o PIT"), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, należności z tytułów, o których mowa w przytoczonym wyżej art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, wynagrodzenie ze stosunku pracy oraz inne należności wynikające ze stosunku pracy wypłacone przez zakład pracy w terminie płatności stanowią koszt uzyskania przychodów zakładu pracy (podatnika) w miesiącu, za który są należne. Jeżeli jednak ww. wynagrodzenie i inne należności pracownicze nie zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów z prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony, wówczas zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadzie kasowej - w momencie ich faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji podmiotów uprawnionych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wprost wynika, że nagrody roczne stanowią przychody ze stosunku pracy dla pracowników, a zarazem "koszty pracownicze" dla pracodawcy na gruncie ustawy o CIT.

Zgodnie natomiast z art. 231 § 1 i 2 Kodeksu pracy, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5. Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

Niezależnie od bezwzględnie obowiązującej w stosunkach z pracownikami zasady solidarnej odpowiedzialności zbywcy i nabywcy zakładu pracy za zalegle wynagrodzenia, zbywca i nabywca zakładu pracy mogą ustalić inne zasady rozliczeń między sobą jako solidarnymi dłużnikami. Mogą one polegać na podjęciu się zapłaty zobowiązań nabywcy przedsiębiorstwa, obciążeniu tym obowiązkiem w określonych częściach obu podmiotów lub na podjęciu się zapłaty zobowiązań zbywcy przedsiębiorstwa (w tym przypadku w razie zapłaty świadczenia przez nabywcę ma on roszczenie regresowe względem zbywcy). W dwóch pierwszych przypadkach nabywca przedsiębiorstwa ponosi ciężar zapłaty całości (części) zobowiązań.

Z kolei stosownie do art. 3 Kodeksu pracy, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Jak wskazano wyżej, Wnioskodawca wypłacił na rzecz X kwotę 829.111 zł jako zwrot z tytułu wypłaconej przez X nagrody rocznej w 2018 r. pracownikom przejętym na mocy art. 231 Kodeksu pracy od Spółki. Przekazana kwota obejmowała kwotę nagród rocznych (695.000 zł) oraz związane z nimi składki na ZUS (134.111 zł).

W opinii Wnioskodawcy, okoliczność, że nagrody roczne zostały wypłacone przez podmiot przejmujący od Wnioskodawcy część zakładu pracy, nie stanowi przesłanki wykluczającej zastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 15 ust. 4g czy też art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT. Co do zasady samo prawo podatnika podatku dochodowego od osób prawnych do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów z istoty tej instytucji jest uwarunkowane poniesieniem wydatku. Brzmienie art. 15 ust. 1 i ust. 4g, jak również art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT również nierozerwalnie wiąże prawo podatnika podatku dochodowego od osób prawnych do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów z poniesieniem wydatku.

Poprzez zapłatę przez Wnioskodawcę do X środków przeznaczonych na wypłatę nagród rocznych na podstawie noty obciążeniowej doszło do realnego poniesienia kosztu przez Wnioskodawcę, co do którego można twierdzić, że wykazywał związek z przychodami Spółki osiągniętymi w 2018 r. W analizowanym przypadku prawo pracowników do otrzymania nagród było związane z pracą wykonywaną na rzecz Spółki w czasie zatrudnienia w Spółce i wynikało z wewnętrznych regulaminów Spółki, które stanowiły element stosunku pracy. Przyznane nagrody były związane wyłącznie z działalnością Spółki, w związku z czym można argumentować, że X działał de facto wyłącznie w charakterze płatnika czy pośrednika, ponieważ nie poniósł realnie kosztu, a jedynie dokonał technicznego rozliczenia nagród rocznych ze środków przekazanych przez Wnioskodawcę dotyczących okresu, w którym przenoszeni pracownicy byli zatrudnieni i przyczyniali się do osiągania przychodów przez Wnioskodawcę.

Tym samym, okoliczność, że nagrody roczne zostały wypłacone przez X który przejął od Wnioskodawcy część zakładu pracy, w ocenie Wnioskodawcy nie powinna stanowić przesłanki wykluczającej potencjalne zastosowanie regulacji art. 15 ust. 4g czy też art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT przez Wnioskodawcę. Co do zasady samo prawo podatnika CIT do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów z istoty tej instytucji jest uwarunkowane poniesieniem wydatku. Brzmienie art. 15 ust. 1 i ust. 4g, jak również art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT również nierozerwalnie wiąże prawo podatnika CIT do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów z poniesieniem wydatku.

Biorąc pod uwagę fakt, że przekazana przez Wnioskodawcę na rzecz X kwota stanowiąca przedmiot niniejszego wniosku w całości stanowiła środki na wypłatę nagród rocznych (premii) należnych dotychczasowym pracownikom Spółki za 2018 r. wynikających ze stosunku pracy, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że dla Wnioskodawcy przekazanie na rzecz X tej kwoty stanowiło koszt pracowniczy związany z przychodami uzyskanymi przez Wnioskodawcę. Podstawą wpłaty premii (za pośrednictwem X) był stosunek pracy pomiędzy dotychczasowymi pracownikami a Wnioskodawcą, zatem koszt uzyskania przychodu z tytuły wypłaty kwoty na poczet nagród pracowniczych zdaniem Wnioskodawcy, powinien być rozpoznany na zasadach ogólnych dotyczących kosztów pracowniczych, w oparciu o zasady stosunku pracy, które w 2018 r. łączyły Wnioskodawcę i przejętych pracowników, tj. w momencie wyznaczonym przez art. 15 ust. 4g ustawy o CIT lub art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, tj. w miesiącu, za który są należne jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji byłym pracownikom Spółki w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy czy umowy pomiędzy Spółką a tymi pracownikami, lub - w przypadku uchybienia temu terminowi - na zasadzie kasowej, tj. w momencie ich faktycznej wypłaty lub pozostawienia do dyspozycji byłym pracownikom Spółki.

Argumentacja wspierająca stanowisko o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracowniczych poniesionych przez byłego pracodawcę po przejściu części zakładu pracy została również przedstawiona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 lutego 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-1350/11/MO wydanej w analogicznym stanie faktycznym. Jak wskazał bowiem organ podatkowy w cytowanej interpretacji "Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym kwota 198.693,99 zł przekazana przez niego na poczet ww. należności pracowniczych, która została pracownikom wypłacona przez nowego pracodawcę, stanowiąca "koszty pracownicze" spełnia wymogi określone w przepisach art. 15 ust. 4g oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem może stanowić koszty uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe".

Jednocześnie należy zauważyć, że stanowisko organu podatkowego przedstawione w cytowanej interpretacji znalazło uznanie w doktrynie prawa podatkowego poprzez uznanie, że "z poglądem co do prawa do potrącenia kosztu należy się zgodzić" (Sekita Jarosław, Podatki dochodowe. 522 wyjaśnienia i interpretacje, LEX 2015).

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, należności dotyczące nagród rocznych, które były należne za 2018 r., natomiast zostały wypłacone w roku 2019 po przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę w miesiącu, za który były należne, na mocy art. 15 ust. 4g ustawy o CIT lub w momencie ich wypłaty lub też w momencie postawienia do dyspozycji podmiotów uprawnionych, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 57 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto zauważyć należy, że w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do wartości kwotowych zawartych we wniosku przez Wnioskodawcę, a wskazanych w opisie stanu faktycznego, bowiem Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie dokonuje oceny wyliczeń w ramach procedury wydawania interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od rzeczywistego stanu faktycznego, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku orzeczeń sądowych oraz interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, którzy o ich wydanie wystąpili, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.