Postanowienie
z dnia 10 grudnia 2009 r.
III SA/Wa 632/09
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia WSA Hieronim Sęk.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. M. na postanowienie Ministra Finansów z dnia (...) lutego 2009 r. nr (...) w przedmiocie oddalenia skargi na czynność zabezpieczającą organu egzekucyjnego z uwagi na uchybienie terminu do jej wniesienia postanawia sprostować oczywiste błędy pisarskie w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2009 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 632/09 w ten sposób, że:
na stronie 3 - wiersz 8 od góry jest "z uwagi", powinno być "z uwagi na", - wiersz 10 od dołu jest "naruszenie", powinno być "naruszenia";
na stronie 4 - wiersz 14 od góry jest "oznaczał", powinno być "oznaczało", - wiersz 2 od dołu jest "zdanie", powinno być "zdaniem";
na stronie 5 wiersz 7 od góry jest "zarządzeniu", powinno być "zarządzenia";
na stronie 6 wiersz 9 od dołu jest "wiec", powinno być "więc"
Uzasadnienie faktyczne
Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Przedmiotem sprostowania wyroku mogą być zatem takie nieprawidłowości, które mają oczywisty charakter. W żadnej natomiast mierze sprostowanie nie może prowadzić do zmiany zapadłego rozstrzygnięcia. Oczywistość wadliwości może jednak wynikać tak z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami.
W uzasadnieniu wyroku z dnia 28 września 2009 r. w miejscach wskazanych w sentencji niniejszego postanowienia wystąpiły niezamierzone błędy pisarskie. Biorąc pod uwagę treść zdań, w których one wystąpiły, oczywistość stwierdzonych omyłek nie budzi wątpliwości. Z tej przyczyny nie wymaga dodatkowego komentarza.
Wobec powyższego na podstawie art. 156 § 1 i 2 P.p.s.a, orzeczono jak w sentencji.