Wyrok
z dnia 12 lutego 1997 r.
I SA/Łd 163/96
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: sędzia NSA P. Kiss.
Sędziowie NSA: J. Chlebny, A. Świderska (spr.).
Protokolant: apl. prok. R. Owczarek.
Uzasadnienie prawne
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna. Zebrane w toku postępowania administracyjnego dowody wskazują jednoznacznie, że odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 129 § 2 kpa. Decyzja Urzędu Skarbowego z dnia 4 października 1995 roku została doręczona na adres domowy podatnika. Odbiór przesyłki pokwitowała matka skarżącego w dniu 19 października 1995 roku. Okoliczność, iż dorosły domownik nie doręczył w stosownym czasie przyjętego pisma do rąk adresata nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia odwołania. Termin ten wynosił 14 dni i upływał w dniu 2 listopada 1995 roku. Tymczasem odwołanie zostało nadane w Urzędzie Pocztowym w dniu 6 listopada 1995 roku, a zatem z przekroczeniem terminu. Okoliczności tej nie zmienia fakt zamieszczenia w nagłówku pisma daty 30.10.1995 roku. Wskazuje to raczej, iż skarżący wiedząc o przekroczeniu terminu do wniesienia odwołania opatrzył przesyłkę wcześniejszą datą. Nie jest także prawnie skuteczne powoływanie się przez skarżącego na fakt powierzenia obowiązku złożenia odwołania pracownikowi firmy, który uczynił to z opóźnieniem. Zlecenie wykonania określonej terminowej czynności innej osobie obciąża mocodawcę, który ponosi skutki prawne działania swego pełnomocnika.
W tej sytuacji Izba Skarbowa zasadnie uznała, że odwołanie zostało wniesione po terminie i pozostawiła je bez rozpoznania.
Wbrew stanowisku skarżącego oceny tej nie zmienia fakt nadesłania przez organ odwoławczy informacji z dnia 21.12.1995 roku o tym, że toczy się postępowanie odwoławcze. Pismo to stanowi jedynie potwierdzenie wpływu odwołania podatnika od decyzji Urzędu Skarbowego, a nie dowód jego przyjęcia do merytorycznego rozpoznania.
Z tych względów, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11.05.1995 roku o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 z późn. zm.) orzeczono jak w sentencji.