ITPB2/4514-22/15/DSZ - Ustalenie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 2 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni (Parafia Rzymskokatolicka) w związku z zawartą z Urzędem Marszałkowskim umową o przyznaniu pomocy w ramach działania "Odnowa i Rozwój Wsi" prowadziła w latach 2012-2014 remont zabytkowego kościoła parafialnego. W dniu 23 grudnia 2013 r. firma, która prowadziła remonty w ww. obiekcie udzieliła Wnioskodawczyni pożyczki w wysokości 274.350 zł na pokrycie kosztów ukończenia prac remontowych, na czas otrzymania dotacji z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007-2013. Po otrzymaniu refundacji z Urzędu Marszałkowskiego Wnioskodawczyni miała zwrócić pożyczkodawcy ww. kwotę.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Jako osoba prawna jest zarejestrowana w Urzędzie Skarbowym i posiada NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni (Parafia Rzymskokatolicka) powinna zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu otrzymania pożyczki.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie, na gruncie przepisów art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych niniejsza pożyczka nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do wskazanych przepisów należy stwierdzić, że nabywanie i zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych przez kościelne osoby prawne, jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni wskazuje, że według art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, istotą pożyczki jest przeniesienie praw na pożyczkobiorcę. Zawarcie umowy pożyczki wiąże się zatem z przeniesieniem przez pożyczkodawcę przedmiotu umowy pożyczki na własność pożyczkobiorcy. Przeniesienie przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W drodze umowy pożyczki następuje przeniesienie własności określonej kwoty pieniężnej lub innych przedmiotów, a udzielający jej nie może ingerować w sposób wykorzystania przedmiotu pożyczki. Osoba biorąca pożyczkę staje się właścicielem pieniędzy bądź danej rzeczy i uzyskuje możliwość korzystania z tych dóbr majątkowych.

Zdaniem Wnioskodawczyni z powyższego wynika zatem, że wyżej wskazany przepis art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej obejmuje swym zakresem umowy pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko

co do gatunku.

Ponieważ przepisy ww. ustawy nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem to w tej materii należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego.

Artykuł 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Umowa pożyczki zobowiązuje pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, i w myśl art. 4 pkt 7, ciąży na biorącym pożyczkę.

Przepis art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1169) stanowi, że nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, parafia jest kościelną osobą prawną.

Należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2001 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, która w art. 15 ust. 1 stanowi, że jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej, w zakresie dotyczącym czynności cywilnoprawnych opodatkowanych w niniejszej ustawie (ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych), rozumie się przez to przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Dokonując zatem interpretacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że jeżeli w innych aktach prawnych przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej, w zakresie odnoszącym się do czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to pomimo odwoływania się do prawnej instytucji opłaty skarbowej należy stosować przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc się zatem do sytuacji uregulowanej w art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, należy przyjąć, że przepis ten, w zakresie zwolnienia od opłaty skarbowej, odnosi się do czynności cywilnoprawnych opodatkowanych na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, stosownie do art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że nabywanie i zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych przez kościelne osoby prawne, jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej.

W przepisie tym jednoznacznie wskazano zakres zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych. Ma ono zastosowanie wyłącznie w przypadku gdy następuje nabywanie lub zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z treścią cytowanego przepisu art. 720 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Prowadzi to do wniosku, że biorący pożyczkę otrzymuje na własność określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku stanowiących przedmiot zawieranej umowy pożyczki.

Z dotychczasowej argumentacji wynika zatem, że wskazany przepis art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej obejmuje swym zakresem również umowy pożyczki, gdyż w ich efekcie dochodzi do nabycia przedmiotu pożyczki przez biorącego pożyczkę.

W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni (Parafia Rzymskokatolicka) w związku z zawartą z Urzędem Marszałkowskim umową o przyznaniu pomocy w ramach działania "Odnowa i Rozwój Wsi" prowadziła w latach 2012-2014 remont zabytkowego kościoła parafialnego. W dniu 23 grudnia 2013 r. firma, która prowadziła remonty w ww. obiekcie udzieliła Wnioskodawczyni pożyczki w wysokości 274.350 zł na pokrycie kosztów ukończenia prac remontowych, na czas otrzymania dotacji z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007-2013. Po otrzymaniu refundacji z Urzędu Marszałkowskiego Wnioskodawczyni miała zwrócić pożyczkodawcy ww. kwotę.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że z tytułu zawarcia umowy pożyczki Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż w powyższej sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie zawarte w art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20,

87-100 Toruń.