IPTPB2/415-441/14-2/PK - PIT w zakresie sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Umową z dnia 7 marca 1978 r. zawartą w formie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła za cenę 30.000 zł udział wynoszący.../... części nieruchomości zawierającej obszar... m² położonej w... przy ul. Na skutek nieformalnego podziału Wnioskodawczyni objęła fizycznie wydzieloną część o pow.... m^2. W związku z pomiarami geodezyjnymi w następnych latach część nieruchomości o pow.... m² została wyodrębniona jako działka nr 69, natomiast pozostała część jako działka nr 68; obydwie sąsiadujące ze sobą i położone przy ul.... w.... Postanowieniem z dnia 27 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy stwierdził zasiedzenie przez Wnioskodawczynię z dniem 2 stycznia 2009 r. własności działki nr 69 o pow.... m^2. Działka nr 68 została również zasiedziana przez drugiego współwłaściciela, przez co współwłasność ułamkowa nieruchomości o pow.... m² przy ul.... została zniesiona. W dniu 17 lutego 2010 r. nieruchomość oznaczona jako działka nr 69 została przez Wnioskodawczynię sprzedana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawiony stanie faktycznym Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu sprzedaży nieruchomości o pow.... m².

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta lub zamiana nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i została dokonana przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Istotą zagadnienia w przedstawionym stanie faktycznym w odniesieniu do przywołanej powyżej regulacji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest rozstrzygnięcie czy "nabycie" w rozumieniu art. 10 ww. ustawy przez Wnioskodawczynię prawa własności w odniesieniu do działki gruntu o nr 69 i pow.... m² nastąpiło dopiero z momentem wskazanym w postanowieniu o zasiedzeniu tj. 2 stycznia 2009 r., czy też z dniem nabycia poprzez zakup udziału.../... części, z której została wydzielona działka nr 69 i czy w związku z powyższym zachodzi okoliczność zobowiązania do zapłaty podatku dochodowego od zbycia przedmiotowej nieruchomości w kontekście wskazanego 5 letniego terminu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy nie definiuje pojęcia "nabycie". Znaczenie tego słowa w języku prawnym jest bogatsze niż w języku potocznym (w którym słowo to utożsamia się przede wszystkim z otrzymaniem czegoś na własność poprzez wymianę lub kupno - por. Słownik współczesnego języka polskiego, wyd. Wilga 1996, s. 549). Nabycie własności nieruchomości może zaś nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenia bądź w wyniku innych zdarzeń (por. Dział II Księgi drugiej Kodeksu cywilnego). Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.) i może mieć charakter współwłasności w częściach ułamkowych lub być współwłasnością łączną (art. 196 k.c.). Istota współwłasności w częściach ułamkowych polega na tym, że własność rzeczy przysługuje niepodzielnie wszystkim współwłaścicielom, wobec czego żaden z nich nie ma fizycznie wydzielonej części rzeczy na swoją wyłączną własność. Każdy z współwłaścicieli ma natomiast "idealną" część niepodzielonej rzeczy, czyli rachunkowy ułamek tej rzeczy, istniejący jedynie w ludzkiej wyobraźni, nazywany udziałem. "Udział" jest prawem, które należy wyłącznie do współwłaściciela. Innymi słowy, współwłaściciel ma względem swego udziału pozycje wyłącznego właściciela. Dlatego też - jak wynika z art. 198 k.c. - może nim rozporządzać bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Definicja współwłasności jako rodzaj własności charakteryzuje się tym, że jedno i to samo prawo przysługuje więcej niż jednej osobie. Generalnie współwłasność przedstawia się jako prawo własności składające się z zespolonych udziałów. Wspólne prawo własności nie podlega podziałowi, który by je rozdzielał według jakichkolwiek kryteriów na odrębne, rozłączne uprawnienia współwłaścicieli. Niepodzielność wspólnego prawa polega na tym, że każdy ze współwłaścicieli ma prawo do całej rzeczy, a żaden nie ma prawa do jej wyodrębnionej części (por. S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003, s. 242 i nast.). W literaturze podkreśla się, że naturę prawa współwłasności określają trzy cechy: jedność przedmiotu, wielość podmiotów i niepodzielność wspólnego prawa, które polega na tym, że każdy ze współuprawnionych ma prawo do całej rzeczy (ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli), a żaden nie ma prawa do jej wyodrębnionej części fizycznej. Udział we współwłasności ma charakter idealny w tym sensie, że nie może odpowiadać konkretnej powierzchni, lecz zarówno w stosunku do całości, jak i do dowolnie wybranej części nieruchomości stanowi taki sam ułamek.

Wnioskodawczyni zauważa również, że przedmiotem sprzedaży na Jej rzecz w 1979 r. był udział w całej nieruchomości o pow.... m^2, z której to dopiero geodezyjnie wyodrębniona została działka nr 69. Wnioskodawczyni uważa, że Jej prawo własności odnosiło się do każdego metra kwadratowego nieruchomości, z której wyodrębniona została działka nr 69, zatem nie można uznać, że "nabycie" działki nr 69 z dniem zasiedzenia było datą początkową powstania Jej prawa własności w stosunku do niej, gdyż z tym dniem jedynie nastąpiło w stosunku do niej zniesienie współwłasności.

Rozpatrując przedmiotowe zagadnienie należy odnieść się do brzmienia art. 172 k.c., zgodnie z którym przez zasiedzenie nabywa się własność nieruchomości, której nie jest się właścicielem i wynikającej z przywołanego przepisu potencjalnej sprzeczności prezentowanego stanowiska, że prawo własności Wnioskodawczyni w stosunku do działki nr 69 powstało w 1979 r. Wątpliwości w tym zakresie powstały również w orzecznictwie sądów powszechnych, co zrodziło konieczność wypowiedzenia się na ten temat Sądu Najwyższego a dokonana analiza zagadnienia powoduje, że sprzeczność jest jedynie pozorna.

W uchwale z dnia 20 stycznia 1956 r., sygn. akt..., Sąd Najwyższy wskazał: "Okoliczność, że pewna nieruchomość była w okresie wymaganym do zasiedzenia przedmiotem współwłasności kilku współwłaścicieli w częściach idealnych, nie stoi na przeszkodzie zasiedzeniu przez jednego lub niektórych z nich wspólnie fizycznej części tej nieruchomości. Stwierdzenie zatem nabycia własności przez zasiedzenie jest również i w tym przypadku dopuszczalne. Nie może również stanąć na przeszkodzie zasiedzeniu sama okoliczność, że posiadacz jest równocześnie współwłaścicielem całości w częściach idealnych. Ma on, zdaniem Sądu Wojewódzkiego, tytuł własności, co mogłoby przemawiać za zbędnością zasiedzenia. O zbędności względnie niedopuszczalności zasiedzenia nie może być z tego powodu mowy. Tytuł współwłasności bowiem dotyczy całej nieruchomości, nie wystarcza zatem sam przez się do nabycia wyłącznej własności fizycznej części nieruchomości. Do takiego nabycia dojść może bądź w drodze zniesienia współwłasności, bądź w drodze takiej czynności prawnej, jak nabycie tej części w drodze umowy od wszystkich współwłaścicieli, bądź wreszcie w drodze zasiedzenia. Jeżeli tymi nabywcami przez zasiedzenie są współwłaściciele w częściach idealnych całej nieruchomości, z której pochodzi przedmiot zasiedzenia, to w wyniku zasiedzenia wygasają zawsze udziały pozostałych współwłaścicieli co do przedmiotu zasiedzenia. Równocześnie gasną udziały nabywców przez zasiedzenie odnośnie reszty poprzednio wspólnej nieruchomości, chyba że zasiedzenie nie pozostaje w związku ze stosunkiem dawnej współwłasności, lecz jest wynikiem innych zdarzeń. Zasiedzenie zatem w sytuacjach, jakie ma na myśli w swym pytaniu Sąd Wojewódzki, doprowadza zawsze w większym lub mniejszym zakresie do zniesienia dawnej współwłasności, czemu należy dać odpowiedni wyraz w sentencji postanowienia o stwierdzeniu nabycia własności przez zasiedzenie. Okoliczność zaś, że nie doprowadza to do zupełnego zniesienia współwłasności, nie uzasadnia oddalenia wniosku". Powyższa wykładnia została potwierdzona w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1968 r., sygn. akt III CZP 106/68, w stanie prawnym po wejściu w życie Kodeksu cywilnego z 1964 r., wyrażając pogląd, że zarówno pod rządem obowiązywania kodeksu cywilnego, jak i prawa rzeczowego z 1946 r. - w nauce prawa i w orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, że dopuszczalne jest zasiedzenie przez współwłaścicieli fizycznie określonych części nieruchomości. Dla oceny zasiedzenia przez poszczególnych współwłaścicieli fizycznie wydzielonych i posiadanych części obojętną jest rzeczą czy części te odpowiadają dotychczasowym ich udziałom, w jakich byli oni współwłaścicielami w ułamkowych częściach. Z chwilą bowiem upływu terminów potrzebnych do zasiedzenia dotychczasowi współwłaściciele stają się z mocy samego prawa wyłącznymi właścicielami wydzielonych i posiadanych przez nich części fizycznych danej nieruchomości. Z tą chwilą ustaje też współwłasność i każdy z dotychczasowych współwłaścicieli staje się właścicielem posiadanej przez niego fizycznej części nieruchomości.

Jak wynika z powyżej przytoczonych uchwał Sądu Najwyższego zasiedzenie jest również szczególną formą zniesienia współwłasności, co zaistniało w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Motywem złożenia przez Wnioskodawczynię wniosku o zasiedzenie było uregulowanie stanu prawnego odnośnie działki nr 69, którą władała od początku wejścia w prawo własności jako współwłaściciel działki o pow.... m^2. Kwestia określenia momentu "nabycia" nieruchomości była przedmiotem analizy przy nabyciu udziału poprzez dziedziczenie a następnie wyodrębnienie fizycznych części nieruchomości poprzez dział spadku. Problematyka jurydyczna zagadnienia jest analogiczna jak w zaistniałym stanie faktycznym. Pojawiło się bowiem zagadnienie czy momentem nabycia nieruchomości było nabycie udziału w spadku, czy też dzień dokonania działu spadku i wejście we własność określonych i fizycznie wyodrębnionych nieruchomości.

W tym zakresie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bk 433/10: "W wydanej w niniejszej sprawie interpretacji kluczowe było natomiast rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego, które w swej istocie dotyczyło tego, czy nabycie przez podatnika nieruchomości, w znaczeniu o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych następuje w momencie nabycia spadku, czy też jego działu. Zagadnienie to może budzić wątpliwości, zwłaszcza jak w niniejszej sprawie, kiedy w wyniku działu spadku jeden ze spadkobierców otrzymuje nieruchomość w wielkości i wartości przekraczającej jego udział w masie spadkowej. Zdaniem Sądu, w takiej sytuacji należy przyjąć, że momentem nabycia nieruchomości, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy, w części obejmującej udział spadkowy będzie moment nabycia spadku, w pozostałym zaś zakresie - moment działu spadku. (...)".

Odnosząc powyższe rozstrzygnięcie do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstałby w sytuacji, kiedy powierzchnia nieruchomości o nr 69 przekraczałaby wielkość udziału wynoszącego.../... części, co w zaistniałym stanie faktycznym nie nastąpiło. Rozpatrując niniejsze zagadnienie należy również odnieść zaistniały stan faktyczny do celów jakim w zamyśle ustawodawcy służyć ma regulacja zawarta w art. 10 ust. 1 pkt 8a ww. ustawy, które wskazał i poddał analizie w wyroku z dnia 31 marca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie o sygn....: "Z treści tego przepisu wysnuć można wniosek, iż co do zasady, sprzedaż nieruchomości bądź jej części czy też udziału w niej nie stanowi źródła przychodu. Jest tym źródłem tylko w wyjątkowych, wskazanych w ustawie przypadkach (por. też pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn...., opubl.w... z 2003 r. Nr 6, poz. 137). Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zatem wyjątek od zasady. Stanowić ma ochronę przed dokonywaniem spekulacyjnego obrotu nieruchomościami, poza jawnie prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie jednak w pewien sposób ogranicza on (z uzasadnionych, wskazanych wyżej powodów) chronione m.in. art. 21 Konstytucji Rzeczypospolitej prawo własności. Winien być zatem interpretowany w sposób ścisły, zapewniający realizację celu jego ustanowienia, ale też nie prowadzący do rozszerzenia jego działania poza cel wskazany przez ustawodawcę" (taki pogląd wyraził także Sąd Najwyższy w powołanym wyżej wyroku).

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie, Wnioskodawczyni uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym nie zaistniała przesłanka pozwalająca uznać, że Jej prawo własności w stosunku do nieruchomości o nr 69 powstało z dniem 2 stycznia 2009 r., tym samym nie został spełniony warunek uzasadniający powstanie obowiązku podatkowego w oparciu o art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), do źródeł przychodów zalicza się m.in. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw albo rzeczy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia nieruchomości, prawa lub rzeczy i forma prawna jej nabycia.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że w postanowieniu Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2009 r. stwierdzono nabycie przez Nią własności działki nr 69 o pow.... m² przez zasiedzenie z dniem 2 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że umową z dnia 7 marca 1978 r. zawartą w formie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła za cenę 30.000 zł udział wynoszący.../... części nieruchomości zawierającej obszar... m^2. Na skutek nieformalnego podziału Wnioskodawczyni objęła fizycznie wydzieloną część o pow.... m^2. W związku z pomiarami geodezyjnymi w następnych latach część nieruchomości o pow.... m² została wyodrębniona jako działka nr 69, natomiast pozostała część jako działka nr 68, obydwie sąsiadujące ze sobą. Działka nr 68 została również zasiedziana przez drugiego współwłaściciela, przez co współwłasność ułamkowa nieruchomości o pow.... m² została zniesiona. W dniu 17 lutego 2010 r. nieruchomość oznaczona jako działka nr 69 została przez Wnioskodawczynię sprzedana.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują użytego w tym przepisie pojęcia "nabycie". Należy zatem odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z których wynika, że nabycie własności może nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenie bądź też w wyniku innych zdarzeń.

Stosownie do art. 172 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), w takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat. Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi dowód nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. Orzeczenie natomiast nie ma charakteru konstytutywnego czyli nabycie prawa własności nie jest uzależnione od jego wydania. Skutek zasiedzenia w postaci nabycia własności wynika z mocy samego prawa i następuje z upływem ostatniego dnia przewidzianego ustawą okresu posiadania.

Z powyższego wynika, że datą nabycia własności nieruchomości poprzez zasiedzenie jest data wskazana w treści postanowienia sądu jako data nabycia własności nieruchomości, a nie data widniejąca na postanowieniu jako dzień wydania albo sporządzenia postanowienia, bądź też data uprawomocnienia się wyroku sądu.

Skutkiem nabycia prawa własności nieruchomości jest wygaśnięcie prawa dotychczasowego właściciela. Należy zauważyć również, że stwierdzenie zasiedzenia następuje w trybie uregulowanym w przepisach art. 606-610 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101).

Należy zauważyć, że zasiedzenie jest odrębną instytucją prawa cywilnego od zniesienia współwłasności.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy - Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy lub postępowania sądowego. Przepisy Kodeksu cywilnego nie regulują umownego zniesienia współwłasności, co oznacza, że sposób zniesienia współwłasności pozostawiony jest samym stronom, które mogą w ramach zasady autonomii woli stron uregulować likwidację współwłasności w dowolny sposób, z uwzględnieniem ograniczeń ustawowych. W przypadku natomiast braku porozumienia współwłaścicieli, co do sposobu zniesienia współwłasności, może ono nastąpić w trybie sądowym, według przepisów uregulowanych w art. 617- art. 625 Kodeksu postępowania cywilnego. W szczególności należy zwrócić uwagę na treść art. 624 Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącego, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia przyznającego dotychczasowym współwłaścicielom części lub jednemu z nich całość rzeczy, własność przechodzi na uczestników wskazanych w postanowieniu. Jeżeli w wyniku podziału całość rzeczy albo jej część przypadnie współwłaścicielowi, który nie włada tą rzeczą lub jej częścią, sąd w postanowieniu o zniesieniu współwłasności orzeknie również co do wydania jej przez pozostałych współwłaścicieli, określając stosownie do okoliczności termin wydania. Zatem, nabycie nieruchomości poprzez zasiedzenie następuje z mocy prawa w innej dacie niż zniesienie współwłasności nieruchomości.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości w drodze zasiedzenia nie jest tożsame z dokonaniem zniesienia współwłasności nieruchomości, a poprzez analizę skutków zastosowania tych instytucji w przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym nie można dowolnie zmieniać treści orzeczenia sądu lub dokonanej czynności cywilnoprawnej.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, w którym Wnioskodawczyni wskazała, że nabycie przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie nastąpiło z dniem 2 stycznia 2009 r., należy stwierdzić, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynie z dniem 31 grudnia 2014 r. Zatem, dokonana przez Wnioskodawczynię w dniu 17 lutego 2010 r. sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nastąpiła przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano nabycia. Dlatego też przychód ze sprzedaży tej nieruchomości stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego, zgodnie z którym nie zaistniała przesłanka pozwalająca na uznanie, że Jej prawo własności w stosunku do nieruchomości nr 69 powstało z dniem 2 stycznia 2009 r., a tym samym nie został spełniony warunek uzasadniający powstanie obowiązku podatkowego w oparciu o art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.