IPTPB2/415-410/14-4/AK - Ustalenie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych w 2014 r. na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2014 r. (data wpływu 16 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych w 2014 r. na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym, pismem z dnia 30 września 2014 r., Nr IPTPB2/415-410/14-2/AK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano dnia 30 września 2014 r. (data doręczenia 6 października 2014 r.), natomiast w dniu 16 października 2014 r., wpłynęło uzupełnienie ww. wniosku (data nadania 13 października 2014 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca uległ wypadkowi, ma złamany rdzeń kręgowy na odcinku TH 11-12, porażenie wiotkie od pasa w dół, porusza się na wózku inwalidzkim ale pracuje, więc w pozycji siedzącej jest nawet 10-12 godzin. W grudniu 2012 r. powstał ropień na prawym udzie. W styczniu 2013 r. chirurg usunął tkanki zropiałe i stwierdził, że to "ropowica w powięzi". Po zabiegu pozostała rana o głębokości 7 cm i średnicy 10 cm. Przez 7 miesięcy rana nie goiła się, tylko pogarszała. Wtedy Firma zaproponowała metodę podciśnieniową "....", polega to na stałym odsysaniu z rany ropy i bakterii. Aparatura była wypożyczona a zbiornik i opatrunki Wnioskodawca zakupił osobiście. Oprócz tej metody opatrunki były robione z opatrunków specjalistycznych "Granuflex i Atrauman, Hydrożel, Zetuvit, Aquażel". Następnie był zabieg operacyjny z przesunięciem mięśni. Przeszczep się nie przyjął. Wnioskodawca zrobił w Akademii Mikrobiologii wymaz, był antybiotyk i następne szycie, nieudane. Cały 2013 r. to wyjazdy do chirurga i codzienne opatrunki. W kwietniu i maju Wnioskodawca jeździł do komory hiperbarycznej na terapię tlenową. Po terapii tlenowej, plus opatrunki specjalistyczne, rana zaczęła się goić. Tlen zadziałał, dotlenił miejsce rany.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wydatki na zakup zbiorników i opatrunków "...." oraz opatrunków specjalistycznych takich jak: Granuflex, Zetuvit, Bactigrast, Atrauman zostały poniesione w 2013 r.

Wyjazdy do komory hiperbarycznej dotyczą 2014 r. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 20 marca 2011 r. Zgodnie z tym orzeczeniem Wnioskodawca został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności (05-RO oraz 10-IV). Stan ten trwa od lipca 1993 r.

Wymienione wydatki na zakup opatrunków nie zostały dofinansowane ze środków PFRON lub NFZ oraz nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Wnioskodawca do 2013 r. uczęszczał na zajęcia organizowane przez Stowarzyszenie Grupy Aktywnej Rehabilitacji. Z powodu odleżyny musiał je przerwać. W 2014 r. lekarz chirurgii skierował Go na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne do Ośrodka.... Terapia hiperbaryczna jest nieinwazyjna metodą terapeutyczną wykorzystującą w 100% tlen pod zwiększonym ciśnieniem. Zabiegi poprawiają mechanizm gojenia i regeneracji trudno gojących się ran.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy zakup opatrunków specjalistycznych "...." oraz Granuflex, Zetuvit, Atrauman, Bactigras Wnioskodawca może odliczyć w uldze rehabilitacyjnej za 2013 r.

2. Czy wyjazdy do komory hiperbarycznej Wnioskodawca może odliczyć w uldze rehabilitacyjnej za 2014 r.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w Jego przypadku ww. opatrunki są niezbędne do normalnego funkcjonowania. W 2013 r. ponosił wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakupy ww. opatrunków nie zostały odliczone od przychodu.

Natomiast dojazdy na zabiegi hiperbaryczne, zdaniem Wnioskodawcy są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi i podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dzięki tym zabiegom rana zaczęła się goić, oraz poprawiło się krążenie kończyn dolnych, zatem poprawiło się samopoczucie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych w 2014 r. na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca uległ wypadkowi, ma złamany rdzeń kręgowy na odcinku TH 11-12, porażenie wiotkie od pasa w dół, porusza się na wózku inwalidzkim ale pracuje, więc w pozycji siedzącej jest nawet 10-12 godzin. W grudniu 2012 r. powstał ropień na prawym udzie. W styczniu 2013 r. chirurg usunął tkanki zropiałe i stwierdził, że to "ropowica w powięzi". Po zabiegu pozostała rana o głębokości 7 cm i średnicy 10 cm. Przez 7 miesięcy rana nie goiła się, tylko pogarszała. Wtedy Firma zaproponowała metodę podciśnieniową "....", polega to na stałym odsysaniu z rany ropy i bakterii. Aparatura była wypożyczona a zbiornik i opatrunki Wnioskodawca zakupił osobiście. Oprócz tej metody opatrunki były robione z opatrunków specjalistycznych "Granuflex i Atrauman, Hydrożel, Zetuvit, Aquażel". Następnie był zabieg operacyjny z przesunięciem mięśni. Przeszczep się nie przyjął. Cały 2013 r. to wyjazdy do chirurga i codzienne opatrunki. W kwietniu i maju Wnioskodawca jeździł do komory hiperbarycznej na terapię tlenową. Po terapii tlenowej, plus opatrunki specjalistyczne, rana zaczęła się goić. Tlen zadziałał, dotlenił miejsce rany.

Wyjazdy do komory hiperbarycznej dotyczą 2014 r. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydany przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 20 marca 2011 r. Zgodnie z tym orzeczeniem Wnioskodawca został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności (05-RO oraz 10-IV). Stan ten trwa od lipca 1993 r.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy rozpatrzyć w oparciu o treść art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu - za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy podatnik korzystający z ww. odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

* odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących używania samochodu dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć przy tym należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z powyższych rozważań wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przywołanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza). W związku z tym w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania (np. USG, EKG itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Jeżeli zatem Wnioskodawca dojeżdża lub jest dowożony własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to wydatki mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w wysokości faktycznie poniesionej w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł

Do wniosku z dnia 6 lipca 2014 r. Wnioskodawca dołączył dokumenty (wypis orzeczenia, orzeczenie o stopni niepełnosprawności, kserokopię dowodu rejestracyjnego, karty informacyjne, zaświadczenie lekarskie). Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Organ upoważniony nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do oceny załączonych dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.