IPPP3/443-558/14-2/SM - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2014 r. (data wpływu 13 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni (dalej "Podatnik") - jest współwłaścicielem, w udziale 1/2, nieruchomości położonej w W. o powierzchni 2.671 m kw. (dalej "Nieruchomość"). Nieruchomość składa się z działek sklasyfikowanych w ewidencji gruntów jako "tereny mieszkaniowe" oraz jako "inne tereny zabudowane".

Nieruchomość stanowi część nieruchomości, którą dziadek Podatnika oraz drugiego współwłaściciela, pan S. K., nabył na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250), a która następnie, w 1974 r. została wywłaszczona za odszkodowaniem na rzecz Skarbu Państwa.

Wnioskodawczyni oraz drugi współwłaściciel Nieruchomości (dalej łącznie zwani "Podatnikami") nabyli spadek po p. S. K. (po 1/2 części każdy z nich) na podstawie dziedziczenia testamentowego i jako spadkobiercy wystąpili do Starosty o jej zwrot. W wyniku przeprowadzonego postępowania Nieruchomość została nabyta przez Podatników na podstawie wydanej w 2012 r., na podstawie art. 136 i nast. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w której orzeczono zwrot Nieruchomości.

Jednocześnie w decyzji orzekającej zwrot Nieruchomości zobowiązano Podatników do zapłaty na rzecz Miasta zwaloryzowanego odszkodowania z tytułu wywłaszczonej nieruchomości, a także do zapłaty należności z tytułu zwiększenia wartości nieruchomości wskutek działań podjętych przez Miasta na nieruchomości bezpośrednio po wywłaszczeniu.

Obowiązek zapłaty tej ostatniej należności wiązał się z faktem, że na Nieruchomości w chwili wydania decyzji orzekającej jej zwrot znajdował się parking wraz z ogrodzeniem i jezdnią asfaltową oraz budką dozorcy, a także wyasfaltowany plac. Ponadto, na terenie działki znajdują się sieci podziemne uzbrojenia terenu: wodociągowa, kanalizacyjna, ciepłownicza, gazowa i elektroenergetyczna. Obiekty te nadal znajdują się na Nieruchomości.

Obiekty te od momentu zwrotu Nieruchomości na rzecz Podatników nie są przez nich użytkowane. Ponadto, od tego momentu nie dokonywali oni żadnych zmian dotyczących Nieruchomości, zarówno w sensie faktycznym, jak i prawnym (np. nie dokonywali jej podziału na mniejsze działki itp.). Natomiast parking i wyasfaltowany plac znajdujące się na Nieruchomości były wykorzystywane bezumownie i nieodpłatnie przez osoby trzecie (tzn. okoliczni mieszkańcy parkowali na nich samochody).

Obecnie Podatnicy planują sprzedaż Nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego działalność deweloperską. Zgodnie z przyjętym założeniem do czasu sprzedaży Podatnicy nie będą dokonywali rozbiórki znajdujących się na niej obiektów - natomiast nie jest wykluczone dokonanie tej rozbiórki przez nabywcę.

W 2009 i w 2010 r. Wnioskodawczyni, jako współwłaściciel, dokonała wraz z innymi współwłaścicielami trzech transakcji sprzedaży nieruchomości, przy czym udziały we własności części ze zbywanych nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w drodze dziedziczenia testamentowego, a udziały we własności pozostałych nieruchomości będących przedmiotem sprzedaży nabyła w wyniku umowy zamiany - przy czym nieruchomości zbyte w ramach ww. umowy zamiany również zostały nabyte przez nią w drodze spadku.

Ponadto, Wnioskodawczyni:

* nabyła w drodze spadku udział we współwłasności mieszkania w 2004 r., który sprzedała w 2005 r.,

* nabyła mieszkanie w 1999 r., na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, które przejściowo, w latach 2008-2011 było wynajmowane w ramach najmu prywatnego,

* nabyła wraz z mężem mieszkanie w 2007 r. (w którym zamieszkuje mąż). Poza tymi transakcjami nie dokonywała ona transakcji sprzedaży nieruchomości lub udziałów w nich, jak również nie dokonywała zakupu nieruchomości.

Ponadto, Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie prowadziła jej w przeszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu dokonania planowanej sprzedaży Nieruchomości po stronie Podatnika powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Z tytułu dokonania planowanej sprzedaży Nieruchomości po stronie Podatnika nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

Bezspornym jest, że planowana transakcja sprzedaży Nieruchomości jest objęta zakresem zastosowania art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, jako że stanowi ona odpłatną dostawę towarów, o której mowa w pkt 1 tego przepisu. Natomiast zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z planowaną transakcją nie można przypisać jej statusu podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem:

"Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności."

Z kolei art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że:

"Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych."

Wobec tego należy stwierdzić, że w sprawie brak jest podstaw do uznania, iż planowana sprzedaż Nieruchomości zostanie dokonana przez Podatnika w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W szczególności zaś nie jest możliwe uznanie, iż dokonując ww. sprzedaży będzie działała jako "handlowiec" w rozumieniu tego przepisu.

Należy bowiem odwołać się do kryteriów pozwalających na uznanie transakcji sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT, które zostały sformułowane w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wydanego w wyniku złożenia wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożonego przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W wyroku tym Trybunał stwierdził, że:

"Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. (...)

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej."

Trybunał zwrócił uwagę na to, że:

"Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT.

Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności."

Na powyższe orzeczenie konsekwentnie powołują się polskie sądy administracyjne - tak m.in. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 752/12:

"Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności" (analogiczne stanowisko NSA zajął też w wyroku z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 314/12).

W konsekwencji "Nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności (wyrok NSA z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1733/11). "Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych" (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 352/12).

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, nie można uznać, że planowana sprzedaż Nieruchomości nastąpi w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nie będzie ona bowiem dokonana w warunkach "działalności handlowej" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawczyni nie dokonywała w stosunku do Nieruchomości żadnych czynności charakterystycznych dla podmiotów prowadzących profesjonalny obrót nieruchomościami, takich jak działania marketingowe, uzbrojenie terenu itp. Dodatkowo przeciw uznaniu, że planowana sprzedaż Nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności handlowej, świadczy sposób jej nabycia: Wnioskodawczyni nie dokonała jej zakupu - a w szczególności zakupu w celu odsprzedaży - lecz uzyskała jej zwrot jako spadkobierca osoby, której własność gruntu, obejmującego Nieruchomość, została wcześniej odebrana wskutek wywłaszczenia (zwrot, zgodnie z art. 136 i nast. ustawy o gospodarce nieruchomościami, był związany z faktem, że nieruchomość stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu).

Powyższe okoliczności świadczą o tym, że sprzedaż Nieruchomości następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym Podatnika, natomiast nie może być traktowana jako przejaw działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Trzeba również uwzględnić, że Wnioskodawczyni nie dokonuje w sposób częstotliwy czynności sprzedaży nieruchomości.

Wszystkie dotychczas dokonywane przez nią transakcje sprzedaży nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości były dokonane w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Dotyczyły one bowiem nieruchomości, w których udziały nabyła ona w wyniku dziedziczenia.

Całokształt przedstawionych okoliczności świadczy więc o tym, że planowana sprzedaż Nieruchomości nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a co za tym idzie, w związku z tą sprzedażą Wnioskodawczyni nie będzie przysługiwał status podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawczyni, że z tytułu dokonania planowanej sprzedaży Nieruchomości po stronie Podatnika nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższych rozważań, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem, w udziale 1/2, nieruchomości położonej w W. o powierzchni 2.671 m kw. ("Nieruchomość"). Nieruchomość składa się z działek sklasyfikowanych w ewidencji gruntów jako "tereny mieszkaniowe" oraz jako "inne tereny zabudowane".

Nieruchomość stanowi część nieruchomości, którą dziadek Podatnika oraz drugiego współwłaściciela, nabył na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250), a która następnie, w 1974 r. została wywłaszczona za odszkodowaniem na rzecz Skarbu Państwa.

Wnioskodawczyni oraz drugi współwłaściciel Nieruchomości ("Podatnicy") nabyli spadek (po 1/2 części każdy z nich) na podstawie dziedziczenia testamentowego i jako spadkobiercy wystąpili do Starosty o jej zwrot. W wyniku przeprowadzonego postępowania Nieruchomość została nabyta na podstawie wydanej w 2012 r., na podstawie art. 136 i nast. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Jednocześnie w decyzji orzekającej zwrot Nieruchomości zobowiązano Podatników do zapłaty na rzecz Miasta zwaloryzowanego odszkodowania z tytułu wywłaszczonej nieruchomości, a także do zapłaty należności z tytułu zwiększenia wartości nieruchomości wskutek działań podjętych przez Miasto na nieruchomości bezpośrednio po wywłaszczeniu.

Obowiązek zapłaty tej ostatniej należności wiązał się z faktem, że na Nieruchomości w chwili wydania decyzji orzekającej jej zwrot znajdował się parking wraz z ogrodzeniem i jezdnią asfaltową oraz budką dozorcy, a także wyasfaltowany plac. Ponadto, na terenie działki znajdują się sieci podziemne uzbrojenia terenu: wodociągowa, kanalizacyjna, ciepłownicza, gazowa i elektroenergetyczna. Obiekty te nadal znajdują się na Nieruchomości.

Obiekty te od momentu zwrotu Nieruchomości na rzecz Podatników nie są przez nich użytkowane. Ponadto, od tego momentu nie dokonywali oni żadnych zmian dotyczących Nieruchomości, zarówno w sensie faktycznym, jak i prawnym (np. nie dokonywali jej podziału na mniejsze działki itp.). Natomiast parking i wyasfaltowany plac znajdujące się na Nieruchomości były wykorzystywane bezumownie i nieodpłatnie przez osoby trzecie (tzn. okoliczni mieszkańcy parkowali na nich samochody)

Obecnie Podatnicy planują sprzedaż Nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego działalność deweloperską. Zgodnie z przyjętym założeniem do czasu sprzedaży Podatnicy nie będą dokonywali rozbiórki znajdujących się na niej obiektów - natomiast nie jest wykluczone dokonanie tej rozbiórki przez nabywcę.

W 2009 i w 2010 r. Wnioskodawczyni, jako współwłaściciel, dokonała wraz z innymi współwłaścicielami trzech transakcji sprzedaży nieruchomości, przy czym udziały we własności części ze zbywanych nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w drodze dziedziczenia testamentowego, a udziały we własności pozostałych nieruchomości będących przedmiotem sprzedaży nabyła w wyniku umowy zamiany - przy czym nieruchomości zbyte w ramach ww. umowy zamiany również zostały nabyte przez nią w drodze spadku.

Ponadto, Wnioskodawczyni:

* nabyła w drodze spadku udział we współwłasności mieszkania w 2004 r., który sprzedała w 2005 r.,

* nabyła mieszkanie w 1999 r., na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, które przejściowo, w latach 2008-2011 było wynajmowane w ramach najmu prywatnego,

* nabyła wraz z mężem mieszkanie w 2007 r. (w którym zamieszkuje mąż). Poza tymi transakcjami nie dokonywała ona transakcji sprzedaży nieruchomości lub udziałów w nich, jak również nie dokonywała zakupu nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie prowadziła jej w przeszłości.

Mając na uwadze przedstawioną treść wniosku oraz powyższe uregulowania stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży opisanych udziałów w nieruchomości nie będzie działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa sprzedaż stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Nie będzie ona bowiem dokonana w warunkach "działalności handlowej" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawczyni nie dokonywała w stosunku do Nieruchomości żadnych czynności charakterystycznych dla podmiotów prowadzących profesjonalny obrót nieruchomościami, takich jak działania marketingowe, uzbrojenie terenu, itp. Dodatkowo o tym, że planowana sprzedaż Nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności handlowej, świadczy sposób jej nabycia - Wnioskodawczyni nie dokonała jej zakupu, lecz uzyskała jej zwrot jako spadkobierczyni osoby, której własność gruntu została wcześniej odebrana wskutek wywłaszczenia.

Należy również zauważyć, że wszystkie dotychczas dokonywane przez Wnioskodawczynię transakcje sprzedaży nieruchomości lub udziału we współwłasności nieruchomości były dokonane w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Dotyczyły one bowiem nieruchomości, w których udziały nabyła ona w wyniku dziedziczenia.

Zatem sprzedaż udziału w nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Ww. czynność sprzedaży oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.