IPPP1/443-107/14-3/AW - VAT w zakresie obowiązku uwzględniania udzielanych pożyczek przy wyliczaniu wartości współczynnika struktury sprzedaży.

w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 90 ust. 1);

jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 powyżej, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2);

proporcję, o której mowa w ust. 2 powyżej, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3);

proporcję, o której mowa w ust. 3 powyżej, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja; proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4);

do obrotu, o którym mowa w ust. 3 powyżej, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5);

do obrotu, o którym mowa w ust. 3 powyżej, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa;

wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi;

wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g), (w tym udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę), jeżeli są to transakcje pomocnicze.

odsetki otrzymane przez Spółkę z tytułu powyższych pożyczek nie stanowią znacznego źródła przychodów Spółki;

koszty poniesione przez Spółkę w związku z udzielaniem przedmiotowych pożyczek nie stanowią znaczącego udziału w całości kosztów Spółki;

udzielenie pożyczek w marginalnym stopniu wiąże się z wykorzystaniem zakupów, z tytułu których Spółka dokonuje odliczenia podatku naliczonego VAT.

w wyroku w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94) Trybunał wskazał, iż: "celem wyłączenia okazjonalnych czynności finansowych z mianownika ułamka wykorzystywanego do obliczania proporcji zgodnie z art. 19 Szóstej Dyrektywy jest zapewnienie przestrzegania celu całkowitej neutralności, jaką gwarantuje wspólny system podatku VAT (...) gdyby wszystkie wyniki czynności finansowych podatnika związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu miały zostać włączone do tego mianownika, nawet jeżeli uzyskanie takich wyników nie oznaczałoby żadnego wykorzystania towarów lub usług, w odniesieniu do których jest należny podatek VAT, lub w każdym razie oznaczałoby jedynie bardzo ograniczone wykorzystanie, obliczenie odliczenia byłoby zniekształcone",

w wyroku w sprawie Floridienne SA i Berginvest SA (C-142/99) Trybunał wskazał, że: "Artykuł 2 pkt 1 Szóstej dyrektywy wyklucza na pewno z zakresu opodatkowania podatkiem VAT transakcje, w których podatnik nie występuje jako taki; objęcie podatkiem VAT transakcji kredytowych, o które tutaj chodzi, zakłada że, albo stanowią one działalność gospodarczą podmiotu wymienionego w art. 4 ust. 2 Szóstej dyrektywy, albo są bezpośrednim, ciągłym i niezbędnym przedłużeniem działalności opodatkowanej, nie będąc działalnością dodatkową w rozumieniu art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy";

w wyroku w sprawie Empresa de Desenvolvimento Mineiro (C-77/01) Trybunał wskazał, że:"gdyby wszystkie wyniki czynności finansowych podatnika związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu miały zostać włączone do tego mianownika, nawet jeżeli uzyskanie takich wyników nie oznaczałoby żadnego wykorzystania towarów lub usług, w odniesieniu do których jest należny podatek VAT, lub w każdym razie oznaczałoby jedynie bardzo ograniczone wykorzystanie, obliczenie odliczenia byłoby zniekształcone. Dlatego też skala dochodu generowanego przez transakcje finansowe na gruncie VI Dyrektywy może być wskazówką, że transakcje te nie powinny być traktowane jako okazjonalne w rozumieniu zdania drugiego artykułu 19 ust. 2. (...) choć skala dochodu generowanego przez transakcje finansowe mieszczące się w zakresie regulacji VI Dyrektywy może stanowić wyznacznik tego, że transakcje te nie powinny być uważane za pomocnicze w rozumieniu tego przepisu, okoliczność, że generują one większy dochód niż ten uzyskiwany w związku z działalnością wskazaną przez przedsiębiorstwo jako główny profil jego działalności nie jest wystarczająca do wyłączenia możliwości uznania ich za "transakcje pomocnicze" (...) Przy obliczaniu proporcji odliczenia podatku naliczonego, określonej w art. 17 i 19 VI Dyrektywy transakcje te należy uznać za okazjonalne w rozumieniu zdania drugiego art. 19 ust. 2 tej dyrektywy, jeżeli obejmą one bardzo ograniczone wykorzystanie aktywów lub usług podlegających opodatkowaniu VAT";

w wyroku w sprawie Nordana Finans A/S (C-98/07), w której Trybunał wskazał, że: "brak włączenia okazjonalnych czynności finansowych do mianownika ułamka wykorzystywanego do obliczania proporcji zgodnie z art. 19 szóstej dyrektywy ma na celu zapewnienie przestrzegania celu całkowitej neutralności, jaką gwarantuje wspólny system podatku VAT. Gdyby wszystkie wyniki czynności finansowych podatnika związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu miały zostać włączone do tego mianownika, nawet jeżeli uzyskanie takich wyników nie oznaczałoby żadnego wykorzystania towarów lub usług, w odniesieniu do których jest należny podatek VAT, lub w każdym razie oznaczałoby jedynie bardzo ograniczone wykorzystanie, obliczenie odliczenia byłoby zniekształcone."

w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 listopada 2013 r., sygn. akt III SA/Gl 1488/13, w którym sąd podzielił stanowisko organu podatkowego, zgodnie z którym "transakcjami, które nie mogą być uznane za sporadyczne, będą takie transakcje, które z założenia mają być wykonane jako element prowadzonej działalności. Jeśli działalność finansowa stanowi stały, niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to takie transakcje nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne"

w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 835/13, zgodnie z którym: "Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia "incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych" co wynika również z przytoczonych orzeczeń ETS, nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia, czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i czynności zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego)."

w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3017/12, zgodnie z którym:"W ocenie Sądu, rację ma Skarżąca twierdząc, że użyte w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT słowo "sporadycznie" nie może być interpretowane w sprzeczności z pojęciem "pomocnicze transakcje finansowe" użytym w art. 174 ust. 2 lit. b Dyrektywy 2006/112, którego celem jest uniknięcie przypadków wypaczania współczynnika sprzedaży przez transakcje, które nie powinny mieć wpływu na wysokość odliczenia podatku naliczonego. W tym kontekście, za wyłączone ze współczynnika należy uznać te transakcje finansowe, które są wykonywane poza głównym zakresem działalności w sposób niestanowiący jej koniecznego, stałego i bezpośredniego rozszerzenia oraz nieangażujący istotnej części aktywów".

w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 8 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 16/13, zgodnie z którym: pojęcie "sporadyczności transakcji, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej do stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu, których przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć, jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika. Wobec tego należy uznać, że przesłanką uznania danej transakcji za dokonaną sporadycznie powinno być to, że rozpatrywana transakcja nie jest charakterystyczna dla działalności podatnika, stanowi wyjątek w tej działalności, występuje rzadko, nieregularnie".

w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2010 r., znak IBPP2/443-286/10/ICz, w której organ - odstępując od uzasadnienia prawnego uznał za prawidłowe w pełnym zakresie stanowisko podatnika, zgodnie z którym: "Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki."

w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 15 stycznia 2013 r., znak lLPP4/443-471/12-4/ISN, zgodnie z którą:"Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich, tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności: sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności; transakcje sporadyczne nie skutkują zaangażowaniem większej ilości towarów i usług opodatkowanych VAT"

w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 czerwca 2013 r., znak ILPP1/443-219/13-4/NS, zgodnie z którą:"Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne. Transakcje sporadyczne to te, które nie stanowią bezpośredniego, stale go i koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności podatnika, nie wymagają nadmiernego zaangażowania aktywów podatnika, występują rzadko, a w każdym razie nieregularnie"