IPPB5/423-919/10/12-5/S/RS - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1532/11 (data wpływu 26 listopada 2012 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 29 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2010 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej "Spółka") należy do międzynarodowej sieci sklepów ze sprzętem sportowym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w obiektach (hale sprzedaży) oddanych jej do używania na podstawie umów najmu bądź dzierżawy (umowy takie zawierane są zarówno z podmiotem należącym do grupy D. jak i podmiotami trzecimi). W celu dostosowania najmowanych obiektów do potrzeb jak i standardów prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonuje szeregu prac adaptacyjnych (nakładów inwestycyjnych), które kwalifikowane są dla celów podatkowych, jako inwestycje w obcych środkach trwałych i amortyzowane przez okres 10 lat.

W związku z ciągłym rozwojem przez Spółkę sieci sklepów (nowe lokalizacje), Spółka podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy najmu jednego z obiektów i przeniesieniu sprzedaży prowadzonej w tym obiekcie do nowo powstałej hali sprzedaży. Decyzja o zmianie lokalizacji sklepu podyktowana została wyłącznie względami ekonomicznymi. Nowy obiekt stanowi dla Spółki znacznie atrakcyjniejszą powierzchnię na lokalizacje sklepu:

* posiada znacznie większą (dwukrotnie) powierzchnię sprzedaży, dzięki czemu zapewni Spółce możliwość sprzedaży szerszego asortymentu towarów handlowych, dotychczasowy obiekt (z uwagi na swoją powierzchnię) ograniczał możliwości wzrostu obrotów ze sprzedaży towarów handlowych,

* jest nowocześniejszy od poprzedniego (posiada m.in. profesjonalne tereny do uprawiania sportu przez klientów sklepu, większy parking),

Zgodnie z porozumieniem, jakie Spółka zawarła w związku z rozwiązaniem dotychczasowej umowy najmu, Spółka zobowiązana była do usunięcia z obiektu wszystkich rzeczy stanowiących jej własność. Natomiast poniesione przez Spójkę nakłady stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym, zostały oddane przez Spółkę wynajmującemu bez uzyskania z tego tytułu zwrotu. Przekazania ww. nakładów wynajmującemu nastąpiło na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego podpisanego przez obie Strony. Spółka dokonała wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych inwestycji w obcym środku trwałym, przy czym poniosła w związku z tym stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niezamortyzowana (nie pokryta sumą dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych) część inwestycji w obcym środku trwałym stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie jej spisania, tj. wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana (nie pokryta dotychczasową sumą odpisów amortyzacyjnych) część inwestycji w obcym środku trwałym stanowić może dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie jej spisania, tj. wykreślenia z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Podniesiono, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 21, poz. 86 z późn. zm.; dalej: ustawa o p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w 16 ust. 1 powołanej ustawy o p.d.o.p.

Wskazano, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, za koszty uzyskania przychodów powinny być uznane racjonalne i uzasadnione gospodarczo wydatki związane z działalnością gospodarczą, których poniesienie ma na celu osiągniecie przychodów. Możliwość ujęcia danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od istnienia związku pomiędzy ponoszonym wydatkiem a prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodami podatnika musi istnieć bezpośredni, pośredni lub nawet tylko potencjalny związek przyczynowo-skutkowy). Co więcej, jak wskazuje orzecznictwo (por. np. wyrok NSA z dnia 17 marca 2003 r. sygn. SA/Bd 1818/03, wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. III SA 949/03), to podatnik dla celów podatkowych powinien ocenić celowość poniesienia wydatku jak i to, że dany wydatek został poniesiony racjonalnie.

Zdaniem Spółki, rozwiązanie przez nią dotychczasowej umowy najmu i przeniesienie sklepu do nowej lokalizacji jest działaniem zarówno racjonalnym jak i ekonomicznie uzasadnionym w świetle przedstawionego stanu faktycznego, ma bowiem na celu zwiększenie obrotów Spółki (zwiększenie sprzedaży towarów), a co za tym idzie koszty (w przypadku niezamortyzowanej część inwestycji w obcym środku trwałym) poniesione w związku z takim działaniem spełniają podstawową przesłankę (związek z przychodem) do uznania ich za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Spółka podnosi, iż dla ujęcia danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów poza poniesieniem go w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (ten warunek jest spełniony w ocenie Spółki), istotne jest również, aby taki koszt nie byt uznany przez samego ustawodawcę za koszt niestanowiący kosztu uzyskania przychodów (zdanie drugie art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o pop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wydatki takie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f., są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku ich odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Wprowadzenie przez ustawodawcę ww. zakazu bezpośredniego zaliczania wydatków na nabycie środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów związane jest z faktem ich długotrwałego użytkowania, a co za tym idzie, że ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej służyć może do osiągania przychodów w dłuższym okresie czasu. W konsekwencji w celu przyporządkowania osiąganym w dłuższym okresie czasu przychodom odpowiadających im kosztów, ustawodawca wskazał na obowiązek sukcesywnego (poprzez odpisy amortyzacyjne) zaliczania ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów (zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z przepisem art. 16a-16m).

Spółka podnosi, iż w korespondencji z powołaną powyżej regulacją pozostaje przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o p.d.o.p., który stanowi, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. Z wnioskowania a contrario, zdaniem Spółki, wynika z ww. przepisu, że mogą stanowić koszty uzyskania przychodów straty w środkach trwałych w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi (takie stanowisko dominuje również w orzecznictwie: por. m.in. wyrok NSA z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. II FSK 1035/07, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 maja 2010 r., sygn. I SA/Rz 124/10).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, należy uznać, że wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi dokonanymi zgodnie z przepisami prawa podatkowego (a więc w części, w jakiej nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne) mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w momencie:

* zbycia takich środków trwałych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o p.d.o.p.), bądź

* wystąpienia strat w takich środkach trwałych (a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o p.d.o.p.).

W przypadku strat w środkach trwałych powyższą regułę ogranicza art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Zdaniem Spółki z treści powołanego przepisu wynika, że ustawodawca postanowił ograniczyć zasięg regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p. jedynie do grupy przypadków ściśle w niej określonych, a więc jedynie do sytuacji, w której strata powstała w wyniku likwidacji środków trwałych stanowi rezultat zmiany rodzaju prowadzonej działalności. Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, nie powinno ulegać wątpliwości, że zmiana lokalizacji jednego ze sklepów Spółki nie stanowi zmiany rodzaju prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W konsekwencji strata, jaką poniosła Spółka na skutek likwidacji środka trwałego - inwestycji w obcym środku trwałym - może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Spółka podnosi, iż w tym miejscu warto ustalić znaczenie pojęć "straty" jak i "likwidacji", którymi posługuje się ustawodawca w przywołanej regulacji.

Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera definicji ww. terminów, w związku z czym, w celu ustalenia ich znaczenia, należy odwołać się do definicji słownikowych jaki i orzecznictwa. Sięgając do słownikowego znaczenia "straty", termin ten oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Utrata posiadania lub możliwości korzystania ze środka trwałego przed okresem jego pełnego umorzenia oznacza dla podatnika rzeczywistą stratę (zarówno w sensie fizycznym jak księgowym) w wysokości odpowiadającej wartości, która nie została zaliczona w kosztach podatkowych w drodze odpisów amortyzacyjnych. Tak też strata rozumiana jest w orzecznictwie (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2008 r., sygn. I SA/Wr 1702/07). Z kolei pojęcie "likwidacji" oznacza wg definicji słownikowej zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś. W orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r., sygn. I SA/Wr 53/07), pojecie to na użytek przedmiotowej regulacji zostało zinterpretowane w szerokim znaczeniu i oznacza nie tylko fizycznie unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie go innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzania działalności, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub "moralnym", wycofanie go z ewidencji środków trwałych.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego stanu faktycznego, wskazano (co zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości), że Spółka poniosła rzeczywistą stratę w wysokości niezamortyzowanej części środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) w postaci wynajmowanej hali sprzedaży, z tym że należy pamiętać, jak to zostało wykazane powyżej, iż podjęcie decyzji o rozwiązaniu umowy najmu i likwidacji środka trwałego było racjonalne jak i ekonomicznie uzasadnione. Do likwidacji środka trwałego, o którym mowa w niniejszym wniosku, doszło poprzez wykreślenie go z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych, co stanowiło wyraz ostatecznego zaprzestania wykorzystywania środka trwałego w działalności gospodarczej przez Spółkę.

Zdaniem Spółki, skoro zatem strata powstała w wyniku likwidacji przedmiotowego środka trwałego, nie w pełni umorzonego dla celów podatkowych, nastąpiła z innych przyczyn niż wskazana w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o pop, to wykładnia przepisów ustawy o p.d.o.p. prowadzi do wniosku, że taka strata podlega zaliczeniu do kosztów podatkowych.

Spółka pragnie w tym miejscu podkreślić, iż powołana przez nią argumentacja jak i interpretacja przepisów prawa podatkowego została również przyjęta powszechnie w orzecznictwie sądów administracyjnych. I tak przykładowo WSA we Wrocławiu (wyrok z dnia 13 marca 2007 r., sygn. I SA/Wr 53/07) stwierdził, że "skoro przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów".

Podobnie WSA w Warszawie (wyrok z dnia 14 czerwca 2010 r., sygn. III SA/Wa 285/10), który podkreślił, że "sąd nie miał wątpliwości w sprawie, iż przepisy u.p.d.p. nie wprowadzają wyraźnego wyłączenia z kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości środka trwałego, który w takich okolicznościach jak przedstawione we wniosku Skarżącej zostaje zlikwidowany (wycofany z ewidencji środków trwałych) przed upływem pełnego okresu amortyzacji, to jedynymi kryteriami uzależniającymi zaliczenie tej nieumorzonej wartości środka trwałego do kosztów podatkowych są kryteria określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.p. Innymi słowy, jedynym warunkiem zaliczenia do kosztów podatkowych omawianego kosztu dotyczącego niezamortyzowanej części środka trwałego (odpowiadającego wydatkowi na nabycie tego środka trwałego po pomniejszaniu go o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych) jest wykazanie, że koszt ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub przynamniej w celu zachowania albo zabezpieczania źródła przychodów".

Reasumując, zdaniem Spółki, poniesiona przez nią strata w wysokości niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym stanowi dla niej kosz uzyskania przychodów w dacie jej spisania, tj. wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W dniu 4 lutego 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-919/10-2/RS stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 29 grudnia 2010 r.) jest nieprawidłowe.

Organ wskazał, iż z uwagi na utratę związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z inwestycją w obcym środku trwałym a przychodami, niezamortyzowana wartość przedmiotowej inwestycji w obcym środku trwałym nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. Bez znaczenia w powyższym przypadku pozostaje fakt wykreślenia przez Spółkę inwestycji w obcym środku trwałym z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w dniu 23 lutego 2011 r. (data wpływu 28 lutego 2011 r.), w którym zarzuciła tut. Organowi naruszenie:

* art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 5, art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez uznanie, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, oraz

* art. 121 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez pominięcie w ww. interpretacji orzecznictwa sądowego istotnego dla rozstrzyganej kwestii.

Odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono pismem z dnia 1 kwietnia 2011 r. znak Nr IPPB5/423-919/10-4/RS (skutecznie doręczonym w dniu 6 kwietnia 2011 r.).

W dniu 29 kwietnia 2011 r. (data wpływu 2 maja 2011 r.) Spółka wniosła do tut. Organu podatkowego skargę na ww. interpretację, w której wnioskowała o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości na podstawie art. 3 § 2 ust. 4a, art. 50 § 1, art. 52 § 3, art. 53 § 2 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej p.p.s.a.).

W ocenie Spółki wydana interpretacja indywidualna naruszała przepisy prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 5, art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez uznanie, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym, niepokryta odpisami amortyzacyjnymi, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, oraz przepisy postępowania to jest art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu interpretacji istniejącego orzecznictwa sądów administracyjnych, powołanego przez Skarżącą we wniosku, a odnoszącego się do stanów faktycznych zbliżonych do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku Skarżącej.

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1532/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

WSA podniósł, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcy środek trwały w postaci wydatków poniesionych na dostosowanie zajmowanego na podstawie umowy najmu lokalu do prowadzonej działalności może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Sądu pojęcie kosztów uzyskania przychodów, zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) oparte zostało na ogólnej regule, w myśl której kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zawarty w art. 16 ust. 1 katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów ma charakter zamknięty. Z powyższego według Sądu wynika, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest:

Sąd podniósł, iż w odniesieniu do środków trwałych wydatki na ich nabycie nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Kosztami tymi stają się natomiast odpisy amortyzacyjne (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymieniono m.in. straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności - art. 16 ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy. W ocenie Sądu z treści tego przepisu wynika, iż istotną - z punktu widzenia rozliczenia straty - jest przyczyna likwidacji składnika majątku w następstwie, której ta strata powstała. Tylko bowiem w przypadku likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego składnika na skutek zmiany rodzaju działalności, strata poniesiona w wyniku tej likwidacji - nie stanowi kosztu podatkowego. Kosztem takim będzie natomiast strata związana z likwidacją środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn niż wskazana w omawianym tu przepisie.

Zdaniem Sądu ograniczenie rozumienia pojęcia "likwidacja środka trwałego", zawartego w ww. pkt 6, do jego zniszczenia lub zużycia jest nieuprawnione.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie należy mieć na uwadze, że zaprzestanie używania obcego środka trwałego podyktowane było względami gospodarczymi i ekonomicznymi. Decyzja Spółki stanowiła element strategii gospodarczej. W tej sytuacji rozważenia wymaga to, czy stratą z tytułu likwidacji środka trwałego jest zaprzestanie jego użytkowania w związku z rozwiązaniem umowy najmu, na podstawie której ze środka tego korzystano.

Sąd stoi na stanowisku, że za koszt podatkowy uznane być powinny także straty, które wynikają z likwidacji środka trwałego spowodowanej takimi działania podatnika, które są ekonomiczno i gospodarczo uzasadnione. Sąd podkreśla, że brak jest ratio legis dla wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów strat wynikających z likwidacji środków trwałych, jeżeli decyzja o ich wyłączeniu z działalności spowodowana była racjonalnymi przesłankami (element strategii gospodarczej) i miała w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podatnika.

W ocenie Sądu, przedstawiony w przedmiotowym wniosku stan faktyczny wskazuje, że nie ma do niego zastosowania regulacja zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż skoro przyczyna straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego jest inna aniżeli wskazana w treści ww. art. 16 ust. 1 pkt 6, to z wnioskowania a contrario tego przepisu wynika, że podlega ona zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem treści art. 16 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy. W opinii Sądu skoro art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Z tych też względów Sąd uchylił zaskarżoną interpretację na podstawie art. 146 § 1 oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r., po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.) sygn. akt III SA/Wa 1532/11, w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.