IPPB5/423-896/14-2/MK - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej jako "N." lub Spółka) prowadź działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług gastronomicznych i hotelarskich w nowoczesnym czterogwiazdkowym obiekcie. W związku z prowadzony działalnością gospodarczą N. zakupił samochody osobowe, które przekazał wybranym pracownikom, zgodnie z przyjętym regulaminem Floty Samochodowej ("Regulamin"), do realizacji czynności służbowych. Samochody zakupione przez N. są samochodami, których wartość początkowa nie przekraczała równowartości w PLN kwoty 20.000 EUR. Samochody podlegają amortyzacji, zgodnie z przepisami art. 16a-16mn Ustawy o p.d.o.p.

W związku z użytkowaniem samochodów, Spółka dokonuje zakupu towarów i usług niezbędnych w celu zapewnienia ich właściwego funkcjonowania, w tym paliw, płynów, przeglądów, napraw, ubezpieczeń, etc. Wydatki na ww. towary i usługi są ponoszone ze środków obrotowych Spółki i są rozpoznawane jako koszty użytkowania Floty Samochodowej, stanowiące koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Jak wspomniano powyżej zasadniczo samochody wykorzystywane są przez pracowników do wykonywania czynności statutowych N. Jednocześnie w celu podtrzymania motywacji pracowników do pracy, zwiększenia ich zaangażowania i przywiązania do Spółki, N. umożliwił pracownikom wykorzystywanie samochodów także do celów prywatnych.

Zasady użytkowania samochodu wynikające z Regulaminu, przewidują, iż Pracownik ma możliwość użytkowania samochodów po godzinach pracy, w weekendy i podczas urlopu i zwolnienia lekarskiego (nie dłuższego niż 30 dni), przy czym jakiekolwiek tankowania i wydatki ponoszone przez pracowników w soboty, niedziele i święta jak również podczas urlopów i zwolnień lekarskich nie stanowią wydatków pracowniczych i nie są rozliczane przez Spółkę (tekst jedn.: muszą być ponoszone ze środków własnych pracowników).

Jednocześnie w celu zapewnienia optymalnego wykorzystywania powierzonego samochodu, Spółka wprowadziła limity paliwowe przypisane do danego stanowiska. Limity ustalone są na poziomie zapewniającym zasadniczo wyłącznie właściwą realizację obowiązków służbowych a ich przekroczenie wymaga akceptacji przełożonego i złożenia wyjaśnień w zakresie przyczyny przekroczenia. Jakiekolwiek przekroczenia wynikające z nieuprawnionego tankowania w dni inne niż robocze nie są uznawane i ekonomicznie obciążają pracownika.

W związku z udostępnieniem samochodów do celów służbowych, na podstawie stosownych zapisów Regulaminu, Spółka rozpoznaje po stronie pracowników dodatkowy przychód ze stosunku pracy w postaci świadczeń nieodpłatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy z dnia 16 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego ponoszone przez N. koszty użytkowania samochodów osobowych wykorzystywanych przez pracowników zarówno do realizowania zadań służbowych jak i do celów prywatnych stanowią kosz uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

2. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego rozpoznawane przez N. odpisy amortyzacyjne od posiadanych samochodów osobowych wykorzystywanych przez pracowników także do celów prywatnych stanowią koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

Mając na uwadze, fakt że:

i. samochody osobowe są wykorzystywane w celu należytej realizacji celów statutowych N. oraz przyjętych zobowiązań N. w postaci pozapłacowych składników wynagrodzeń pracowniczych;

ii. umożliwienie wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych ma na celu dodatkowe zmotywowanie pracowników do bardzie wydajnej pracy, zwiększonego zaangażowania oraz większej lojalności wobec Spółki;

- ponoszone przez Spółkę koszty użytkowania samochodów stanowią koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

UZASADNIENIE do pytania nr 1

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm. dalej Ustawa o p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższa definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Przy czym przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W konsekwencji, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle przytoczonej powyżej definicji kosztów uzyskania przychodów, do kosztów uzyskania przychodów można bezsprzecznie zaliczyć koszty ponoszone na pozyskanie i utrzymanie pracowników, czyli tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, ale może obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż świadczenia na rzecz pracowników są - co do zasady - kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają.

W tym kontekście należy zaznaczyć, że żaden z przepisów art. 16 ust. 1 nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na pozapłacowe składniki wynagrodzeń pracowniczych, za wyjątkiem (art. 16 ust. 1 pkt 59) nie wchodzących w zakres niniejszej interpretacji składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 950 i 1289 oraz z 2014 r. poz. 586) jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

W tym kontekście, w ocenie N., nie ulega wątpliwości, iż udostępnienie samochodu służbowego do używania także w celach prywatnych ma wpływ na wzmocnienie zaangażowanie pracownika w pracę i jego lojalności wobec pracodawcy co przekłada się na wzrost efektywności wykonywanych zadań i długoterminowe zmniejszenie kosztów pracodawcy (np. zmniejszenie kosztów rekrutacji czy szkolenia nowych pracowników).

Właściwa realizacji powyższych pozapłacowych składników wynagrodzeń wymaga jednak poniesienia określonych nakładów ze strony Spółki, m.in. w postaci wydatków użytkowania samochodów podczas ich wykorzystywania do celów prywatnych. Koszty te stają się kosztami N. związanymi z pozyskaniem i utrzymaniem personelu, czyli właśnie kosztami pracowniczymi.

Jednocześnie, jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, zasadniczo samochody służbowe są wykorzystywane przez Pracowników N. do realizacji zadań służbowych. Stąd ponoszone przez Spółkę koszty użytkowania Samochodów są w przeważającej części związane z jej celami statutowymi. Wykorzystywanie samochodów pracowników dla celów innych niż służbowe i w konsekwencji korzystanie z nabytych wcześniej usług i towarów, w szczególności paliw do celów prywatnych jest realizowane niejako "przy okazji" zasadniczego celu ich zakupu. Dodatkowo, Spółka wdrożyła rozwiązania mające zagwarantować, że koszty omawianego rozwiązania nie będą nadmierne i nie będą przekraczały wartości przyjętych przez Spółkę za racjonalne z punktu widzenia pełnionych obowiązków i przydzielanych zadań służbowych.

W kontekście powyższego, zdaniem Spółki koszty użytkowania samochodów w części przeznaczonej do wykorzystywania podczas użytkowania prywatnego spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p. gdyż:

* są pokrywane ze środków obrotowych N.;

* są definitywne, tj. nie są Spółce zwracane w jakiejkolwiek postaci;

* są ponoszone w celu należytej realizacji podjętych przez N. zobowiązań z tytułu pozapłacowych składników wynagrodzeń;

* są ponoszone w celu zwiększenia motywacji pracowników i ich przywiązania do Spółki a przez to pośrednio w celu ograniczenia potencjalnych kosztów rekrutacji i szkolenia nowych pracowników;

* są dokumentowane fakturami wystawianymi przez dostawców towarów i usług;

* nie są przewidziane w art. 16 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p., w szczególności nie stanowią kosztów o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 59.

W rezultacie powyższego, zdaniem Spółki, ponoszone wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości (tekst jedn.: zarówno w części dotyczącej wykorzystywania samochodów do celów służbowych pracowników oraz w części zużywanej podczas użytkowania prywatnego samochodów).

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-1784/10/PC), w której wskazał; " (...) należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przestanki uprawniające do ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów."

Prawidłowość powyższego stanowiska została także potwierdzona w licznych innych interpretacja indywidualnych. Dla przykładu w interpretacji z dnia 12 marca 2012 r. (sygn. ILPB3/423-601/11-2/JG) dotyczącej możliwości rozpoznawania za koszt uzyskania przychodów wydatków na zakup abonamentów medycznych dla pracowników Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził: "W ocenie tut. Organu, nie ulega wątpliwości, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup pakietów medycznych dla pracowników, mogą mieć wpływ na efektywność wykonywanej pracy (...) co przełoży się na efektywność wykonywanych zadań i zmniejszenie kosztów pracodawcy. W świetle powyższego uznać należy, że wydatki na zakup pakietów medycznych dla pracowników jako związane w sposób pośredni z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej mogą w pełnej wysokości stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

W opinii N. mając na uwadze fakt, że:

* Spółka traktuje przekazanie samochodów osobowych jako pozapłacowy składnik wynagrodzenia pracownika, tj. rozpoznaje przychód po stronie pracownika dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych;

* przekazanie samochodów służbowych pracownikom do użytkowania poza godzinami pracy dokonywane jest w oparciu o Regulamin, stanowiący wewnętrzny dokument regulujące kwestie pracownicze;

* w zamian za umożliwienie wykorzystywania samochodu służbowego do celów służbowych Spółka oczekuje wydajnej pracy, zwiększonej motywacji i zaangażowania pracownika,

- w opinii Spółki, umożliwienie użytkowania samochodu do celów prywatnych poza godzinami pracy nie stanowi nieodpłatnego używania, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c, a w konsekwencji dokonywane odpisy amortyzacyjne mogą być kosztem uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

UZASADNIENIE do pytania nr 2

Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W tym kontekście zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy o p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 16c, Amortyzacji podlegają m,in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przywołany powyżej art. 16c stanowi, że amortyzacji nie podlegają m.in. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. Ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się co do zasady od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym kontekście, w przypadku nabycia samochodów osobowych, mogą być one przedmiotem odpisów amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu w którym są zdane do użytkowania (w praktyce zarejestrowane we właściwym urzędzie komunikacji).

Powyższe przepisy należy stosować z uwzględnieniem wyłączeń przewidzianych w art. 16 ust. 1, stanowiącym zamknięty katalog kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W tym kontekście, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Dodatkowo w punkcie 63 lit. c ww. artykułu kosztami uzyskania przychodów nie są także m.in. odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

W tym świetle, Spółka pragnie zauważyć, iż tak jak wskazała w opisie stanu faktycznego wartość będących jej własnością samochodów osobowych nie przekracza równowartości 20.000 EUR.

Do rozważenia zatem pozostaje możliwość zastosowania w jej konkretnej sytuacji regulacji wynikających z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit.c.

W tym kontekście należy wskazać, że Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera definicji terminu "bezpłatne używanie". Stąd zasadne wydaje się sięgnięcie do wykładni językowej oraz regulacji z innych gałęzi prawa.

Pojęcie "nieodpłatny" w znaczeniu słownikowym oznacza "nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci, bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Natomiast znaczenie w języku prawniczym pojęcia (nieodpłatnego) użyczenia określone jest w art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Tym samym, istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność.

W tym kontekście, N. zaznacza, że stosunek łączący Spółkę i jej pracownika nie wykazuje żadnej z tych cech. Udostępnienie samochodu odbywa się w oparciu o wewnętrzny regulamin, wprowadzany na podstawie Regulaminu Pracy, obowiązujący wszystkich zatrudnionych w Spółce.

Dzięki przewidzianym w nim zapisom pracownicy otrzymują pozapłacowy dodatek do wynagrodzenia w postaci możliwości wykorzystywania samochodu poza godzinami pracy, zaś Spółka otrzymuje w zamian wysoką motywację swoich pracowników, poczucie więzi ze Spółką i ich lojalność.

Podsumowując, mając na uwadze fakt, że:

* Spółka traktuje ww. przekazanie jako poza płacowy składnik wynagrodzenia pracownika, tj. rozpoznaje przychód po stronie pracownika dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych;

* przekazanie samochodów służbowych pracownikom do użytkowania poza godzinami pracy dokonywane jest w oparciu o Regulamin, wydany w oparciu o Regulamin Pracy będący wewnętrznym dokumentem regulującym kwestie pracownicze;

* w zamian za umożliwienie wykorzystywania samochodu służbowego do celów służbowych Spółka oczekuje wydajnej pracy, zwiększonej motywacji i zaangażowania pracownika,

- w opinii Spółki, umożliwienie użytkowania samochodu do celów prywatnych poza godzinami pracy nie stanowi nieodpłatnego używania, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c, a w konsekwencji N. jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych takich samochodów osobowych w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.