IPPB3/423-430/11-2/JB - CIT w zakresie konsekwencji podatkowych związanych ze sprzedażą wierzytelności przedawnionych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych ze sprzedażą wierzytelności przedawnionych - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 maja 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku zbycia wierzytelności, w stosunku do której dłużnik zrzekł się zarzutu przedawnienia, Spółka może pomniejszyć przychód o koszt jego uzyskania równy nominalnej wartości pożyczki, nie wyższej niż kwota uzyskanego przychodu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: "P" lub "Spółka") jest wierzycielem spółki powiązanej (dalej: Spółka Powiązana).Wierzytelności P wobec Spółki Powiązanej w kwocie 34.513.442,36 PLN powstały w momencie przekształcenia oddziału P w odrębną spółkę z o.o. (w 1998 r.) i wynikały przede wszystkim z tytułu udzielonych pożyczek (34.366.016,40 PLN) oraz innych tytułów (147.425,96). W międzyczasie doszło do spłaty większości kwoty wierzytelności. Obecnie kwota główna wierzytelności wynosi 5.046.425,18 PLN i ma charakter wierzytelności przedawnionej.

P zamierza wnieść do nowoutworzonej spółki kapitałowej (dalej: Spółka Kapitałowa) udziały w Spółce powiązanej.Między P, a Spółką Kapitałową zawarta zostanie również umowa cesji wierzytelności. W wyniku cesji wierzytelności Spółka Kapitałowa nabędzie Wierzytelności od P, zaś P posiadać będzie wierzytelność wobec Spółki Kapitałowej o zapłatę ceny za nabyte przez Spółkę Kapitałową wierzytelności.Przed dokonaniem cesji w stosunku do wierzytelności przedawnionej nastąpi zrzeczenie się przez Spółkę Powiązaną zarzutu przedawnienia. W efekcie w momencie dokonywania cesji kwestia przedawnienia wierzytelności stanie się irrelewantna.

Zbycie wierzytelności (w wyniku umowy cesji) przez P na rzecz Spółki Kapitałowej będzie czynnością odpłatną. Wynagrodzenie P z tytułu zbycia wierzytelności na rzecz Spółki Kapitałowej będzie ustalone w wysokości rynkowej wartości wierzytelności. Wartość rynkowa wierzytelności zostanie ustalona na podstawie sporządzonej wyceny.

Spłata wierzytelności spółki Powiązanej wobec P S.A. jest realizowana z tytułu wierzytelności objętej zatwierdzonym przez Sąd prawomocnym postanowieniem, układem Spółki Powiązanej z jej wierzycielami w ramach postępowania upadłościowego.Obecnie P S.A. jest jedynym wierzycielem Spółki Powiązanej. Spółka Powiązana na bieżąco spłaca wierzytelności wobec P S.A. zgodnie z harmonogramem spłat zatwierdzonym Postanowieniem Sądu.Przedmiotowe wierzytelności od momentu powstania nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu oraz spłaty nie zostały rozpoznane jako przychód podatkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zbycia wierzytelności przedawnionej, w stosunku do której dłużnik zrzekł się zarzutu przedawnienia, Spółka może pomniejszyć uzyskany przychód o koszt jego uzyskania równy nominalnej wartości pożyczki, nie wyższej niż kwota uzyskanego przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy

Spółka może rozpoznać koszt uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w wysokości nominalnej wartości wierzytelności, nie wyższej jednak niż kwota uzyskanego przychodu. Na moment zbycia nie jest to bowiem wierzytelność przedawniona w rozumieniu przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej ustawa o CIT - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby dany koszt mógł być kwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

* wydatek musi pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika;

* poniesienie wydatku musi zostać odpowiednio udokumentowane;

* wydatek nie może być wymieniony w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Generalnie, przychodem ze sprzedaży wierzytelności u osób prawnych, dla których obrót wierzytelnościami nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność. Kosztem uzyskania przychodu jest wartość nominalna zbywanej wierzytelności, która wskutek sprzedaży pomniejsza aktywa zbywcy. Tak ustalona kwota wierzytelności zawiera również kwotę wynikającą z należnego podatku od towarów i usług. Kosztu uzyskania przychodu nie stanowi jednak należny podatek od towarów i usług, lecz wartość zbywanej wierzytelności określona co do kwoty.

Zbycie wierzytelności w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku jest związane z restrukturyzacją Grupy P. Wierzytelność zostanie zbyta w drodze cesji wraz z innymi wierzytelnościami wobec spółek zależnych. Biorąc pod uwagę powyższe, koszt (nominalna wartość sprzedanych wierzytelności), związany z osiągniętymi z tytułu sprzedaży wierzytelności przychodami, powinien zdaniem Spółki stanowić jej koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym stanie faktycznym zastosowania nie znajdzie wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten nie znajdzie zastosowania, ponieważ wierzytelność w momencie jej sprzedaży, z uwagi na zrzeczenie się przez dłużnika z zarzutu przedawnienia, będzie ponownie roszczeniem zaskarżalnym. Nie będzie zatem miała charakteru wierzytelności przedawnionej.

Zgodnie z przepisami Kodeksu Cywilnego upływ terminu przedawnienia nie oznacza automatycznego wygaśnięcia wierzytelności. W przypadku upływu terminu przedawnienia, wierzytelność przekształca się w zobowiązanie niezupełne (naturalne). W przypadku zrzeczenia się przez dłużnika zarzutu przedawnienia (a tak zakładamy w opisanym stanie faktycznym) w sytuacji dochodzenia przedawnionej wierzytelności, zobowiązanie naturalne przekształca się z mocy prawa z powrotem w zaskarżalne roszczenie i może zostać zaspokojone.

Do podobnych wniosków prowadzi analiza literatury przedmiotu:

"Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia powoduje przekształcenie - z mocy prawa - zobowiązania naturalnego z powrotem w zaskarżalne roszczenie - zob. J. Górowski Zarzut przedawnienia w procesie cywilnym, w: Ars et usus - Księga pamiątkowa ku czci Sędziego Stanisława Rudnickiego, Warszawa 2005, s. 125; A. Szpunar "Uwagi o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, Rejent" 10/02, s. 13 i n. w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna" Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki, Warszawa 2006.

"Po zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia biegnie ono na nowo z takim terminem, jaki przewidziany jest dla danego roszczenia, a początkowym dniem terminu jest dzień zrzeczenia się zarzutu przedawnienia. Pogląd ten, nie mający oparcia wprost w ustawie, dominuje w literaturze" (zob. zwłaszcza W. Bryl,: Komentarz, Warszawa 1972, t. 1, s. 267; J. Ignatowicz, System prawa cywilnego, t. 1, wyd. 2, s. 809; B. Kordasiewicz, System prawa prywatnego, t. 2, s. 565) - zob. P. Machnikowski, Kodeks cywilny. Komentarz" red. E. Gniewek, Warszawa 2006, s. 268.

Reasumując, P, zbywając wierzytelność ma prawo pomniejszyć uzyskany przychód o koszt uzyskania przychodu w wartości nominalnej wartości wierzytelności. Jedynym ograniczeniem jakie w tym przypadku nakłada ustawa to niemożność rozpoznania straty podatkowej z tytułu zbycia wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT. W niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT. Wierzytelność w momencie jej sprzedaży będzie bowiem ponownie roszczeniem zaskarżalnym. Nie będzie zatem miała charakteru wierzytelności przedawnionej.

Dodatkowo warto wskazać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT odnosi się wyłącznie do sytuacji, w której wierzytelność została odpisana jako przedawniona, a nie do sytuacji, w której została zbyta.

Artykuł ten może mieć zatem zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki:

* następuje odpisanie wierzytelności przez podatnika, co w ujęciu rachunkowym oznacza trwałe usunięcie z ksiąg oraz

* odpisanie należności przez podatnika następuje na skutek upływu terminu przedawnienia.

Poprzez pojęcie odpisania wierzytelności należy rozumieć przeniesienie jakiejś sumy z jednego konta na inne lub też odliczenie jakiejś sumy od pewnej całości (Słownik Języka Polskiego PWN).Innymi słowy, gdy podatnik podejmuje decyzję o rezygnacji z dochodzenia roszczeń na skutek upływu terminu przedawnienia, i odpisuje wierzytelność jako przedawnioną wierzytelności tej nie można ująć jako kosztu podatkowego.Tym samym ograniczenie, o którym mowa powyżej, jest formą sankcji dla podatnika za opieszałość w dochodzeniu swych praw i dobrowolną decyzję o niepodejmowaniu jakichkolwiek czynności w celu wyegzekwowania wierzytelności.

W świetle powyższego, art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT nie znajduje zastosowania w sytuacji sprzedaży wierzytelności przedawnionych, które nie zostały przed sprzedażą odpisane (figurowały nadal) w bilansie zbywcy.

W opinii Spółki, inne rozumienie przytoczonego powyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT prowadziłoby do jego wykładni rozszerzającej. Jak wiadomo, stosowanie tego rodzaju wykładni dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego jest niedopuszczalne.

Co więcej, warto zauważyć, iż sformułowanie użyte w analizowanym przepisie "odpisanych jako przedawnione", sugeruje, iż Ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane ze względu na upływ terminu przedawnienia, nie zaś z jakichkolwiek innych przyczyn (w tym również z tytułu sprzedaży). Na powyższe wskazuje użyty w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT przyimek "jako". W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku przedawnienie części sprzedawanych wierzytelności nie ma wpływu na podjętą przez Spółkę decyzję o ich sprzedaży.

Jak zostało podkreślone powyżej, niedopuszczalne jest stosowanie przez organy podatkowe wykładni rozszerzającej prawa podatkowego, a w tym wnioskowania przez analogię. Taką jednak wykładnię należałoby zastosować, aby w myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 zbycie wierzytelności przedawnionej uniemożliwiało ujęcie jej w kosztach podatkowych. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie oraz piśmiennictwie, wnioskowanie przez analogię w zakresie rozszerzenia obowiązków podatników jest wykluczone w sytuacji interpretacji prawa podatkowego. Zgodnie z zasadą nullum tributum sine lege, zakres obowiązku podatkowego musi być wyraźnie wskazany w ustawie. Tym samym w opinii Spółki, ograniczenia podatkowej kwalifikacji wierzytelności odpisanych jako przedawnione, nie można rozciągać na sytuację sprzedaży wierzytelności.

Reasumując, P, zbywając wierzytelność ma prawo pomniejszyć uzyskany przychód o koszt uzyskania przychodu w wartości nominalnej wartości wierzytelności. Jedynym ograniczeniem jakie w tym przypadku nakłada ustawa to niemożność rozpoznania straty podatkowej z tytułu zbycia wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT. W niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że Spółka zamierza dokonać zbycia (w drodze cesji) wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek, w stosunku do których dłużnik zrzeknie się zarzutu przedawnienia. Wynagrodzenie zostanie ustalone w wysokości rynkowej wartości wierzytelności.

W związku z planowaną transakcją powstała wątpliwość, czy Spółka może pomniejszyć uzyskany przychód ze sprzedaży o koszt jego uzyskania, równy nominalnej wartości pożyczki, nie wyższej niż kwota uzyskanego przychodu.

Zdaniem Spółki taka możliwość istnieje, albowiem na moment zbycia roszczenie z przedmiotowej wierzytelności nadal podlega dochodzeniu w rozumieniu prawa cywilnego. Ponadto, Spółka nie dokonała odpisania tej wierzytelności jako przedawnionej, co dodatkowo powoduje, że nie powinna być ona wyłączona z kosztów podatkowych.

W kwestii ustalania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności, Spółka powinna mieć na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny.

W przedmiotowej sprawie, udzielona pożyczka nie stanowiła przychodu podatkowego w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy, w związku z tym do kosztów uzyskania przychodów Spółka mogłaby zaliczyć tylko tę część niespłaconej kwoty głównej pożyczki, która nie przekroczyła wartości odzyskanej kwoty głównej pożyczki w wyniku zbycia wierzytelności. W tym celu cenę uzyskaną ze zbycia wierzytelności należałoby podzielić stosując proporcję istniejącą między poszczególnymi składnikami zbywanej wierzytelności (kwotę główną i odsetki). A zatem, kosztem podatkowym byłaby tylko część niespłaconej kwoty głównej pożyczki.

Jednakże na przeszkodzie temu stoi treść art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., który stanowi, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako przedawnione, a jak podano we wniosku, sprzedawane wierzytelności są przedawnione w rozumieniu Kodeksu cywilnego (chociaż mogą być dalej dochodzone wskutek zrzeczenia się przez dłużnika zarzutu przedawnienia roszczenia).

W ocenie organu podatkowego, przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. ogranicza zaliczenie do kosztów wierzytelności, które stały się przedawnione na gruncie Kodeksu cywilnego.

Przedawnienie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego. Istotą tej instytucji jest utrata przez wierzyciela prawa dochodzenia roszczenia na skutek upływu terminu. W razie bowiem zgłoszenia roszczenia przez wierzyciela, po upływie ustawowego terminu, dłużnik może się bronić zarzutem jego przedawnienia. Roszczenie przedawnione nie wygasa, jednakże wierzyciel nie może żądać jego przymusowego wykonania. Zagadnienia dotyczące przedawnienia roszczeń regulują przepisy art. 117-124 Kodeksu cywilnego. Należy zwrócić uwagę, że o przedawnieniu wierzytelności nie stanowi fakt dokonania odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych, ale spełnienie przesłanek, o których mowa w przepisach kodeksu cywilnego (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 k.c.). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem braku zrzeczenia przez dłużnika z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli zatem dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu.

Należy zwrócić uwagę, że przesłanki uznające wierzytelności za przedawnioną są niezależne od dalszej możliwości jej dochodzenia. Fakt, że wierzyciel nadal może dochodzić swoich roszczeń nie oznacza, że wierzytelności ta nie jest przedawniona. A zatem, powyższy wywód, który jest tożsamy z wywodem Spółki, w zakresie dalszego dochodzenia wierzytelności, nie zmienia jednak okoliczności, że dana wierzytelność jest przedawniona, co w przedmiotowej sprawie jest poza sporem.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że sam zapis księgowy - w tym wypadku dokonanie odpisu wierzytelności uprzednio przedawnionej nie w ciężar kosztów z tego tytułu tylko z innych przyczyn (dopiero w momencie jej sprzedaży) - może przesądzać o podatkowej kwalifikacji danej kategorii kosztu. Takie rozumienie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. prowadziłoby do sytuacji, w której poprzez przepisy rachunkowe (np. podejmując odpowiednie decyzje w zakresie przyspieszenia czy odłożenia w czasie odpowiednich zapisów księgowych-oczywiście poza tematem pozostaje takie działanie podatnika, które naruszałoby przepisy w zakresie rachunkowości, np. nieodpisania w obowiązującym okresie w ciężar kosztów bilansowych wierzytelności, która stała się przedawniona) podatnik modyfikowałby swoje zobowiązania podatkowe.

Reasumując, uznanie stanowiska Spółki prowadziłoby do sytuacji, w której wierzytelność wcześniej przedawniona, z tego tylko powodu, że w księgach rachunkowych spisana została dopiero jako koszt/strata z tytułu sprzedaży wierzytelności, zostałaby zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. W tym miejscu należy wskazać na art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Należy podkreślić, że nie może zostać zaakceptowana taka interpretacja powyższej normy, w efekcie której poprzez przepisy rachunkowe podatnik modyfikowałby swoje zobowiązania podatkowe, a do kosztów podatkowych zaliczałby wydatki enumeratywnie z nich wyłączone, tak jak w przedmiotowej sprawie - wierzytelności przedawnione. Zarówno w orzecznictwie sądowym jak i piśmiennictwie ukształtowany jest jednoznaczny pogląd, w myśl którego przepisy prawa rachunkowego nie mogą być podatkotwórcze.

Wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy czyta się łącznie. Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Ponadto, organ zwraca uwagę, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują określone "preferencje" w postaci możliwości zaliczenia tzw. "trudnych" wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo do zaliczenia w ich ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw) przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności, czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności, jednakże dotyczy to sytuacji, w których podatnik wykazuje aktywność w dochodzeniu wierzytelności, tzn. podejmuje działania określone w art. 16 ust. 2 i 2a u.p.d.o.p. i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Przyjęcie interpretacji przedstawionej przez Spółkę prowadziłoby do obciążana Skarbu Państwa skutkami niepodejmowania działań w celu wyegzekwowania wierzytelności i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności, które bez względu na to czy podatnik podejmuje starania w celu jej odzyskana (także poprzez sprzedaż przed upływem terminu przedawnienia) czy pozostaje bierny to i tak staną się kosztami podatkowymi.

Podsumowując, zbywając przedawnioną wierzytelność pożyczkową, Spółka nie może pomniejszyć uzyskanego przychodu o koszt jego uzyskania równy nominalnej wartość pożyczki, nie wyższej niż kwota uzyskanego przychodu, gdyż byłoby to w sprzeczności z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.