ILPP2/4512-1-665/15-2/AD - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodów strażackich.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodów strażackich - jest prawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodów strażackich.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego i zgodnie z przepisami prawa, a szczególnie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.) wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zadania te są realizowane przez Gminę zarówno w charakterze relacji administracyjnoprawnych - czynności nie stanowiące działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, jak i na podstawie stosunków cywilnoprawnych - czyli czynności stanowiące działalność gospodarczą w rozumieniu VAT. Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT, Gmina jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym we właściwym urzędzie skarbowym. Gmina odlicza także zakupy związane z działalnością podlegającą opodatkowaniu. Ponadto Gmina składa jako podatnik VAT stosowne deklaracje rozliczeniowe dla potrzeb VAT.

W miesiącu sierpniu Gmina sprzedała dwa samochody strażackie:

* w dniu 7 sierpnia 2015 r. używany od 1980 r. samochód strażacki A. - osobie prowadzącej działalność gospodarczą na podstawie umowy sprzedaży za kwotę 18 800,00 zł i tu Gmina zastosowała zwolnienie z podatku na podstawie art. 136b dyrektywy VAT 2006/112/WE,

* w dniu 14 sierpnia 2015 r. używany samochód strażacki B. - osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej na podstawie umowy sprzedaży za kwotę 1 700,00 zł i tu po dokładnym przeanalizowaniu przepisów Gmina uznała, że ta sprzedaż nie podlega VAT na podstawie art. 15 ust. 1 i 6 ustawy o VAT.

Obydwa pojazdy były wykorzystywane przez OSP do ochrony przeciwpożarowej. Powodem ich sprzedaży jest wymiana przestarzałego sprzętu ratowniczo-gaśniczego. Gminie przy nabyciu ww. samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Samochody te wykorzystywane były tylko do wykonywania zadań nałożonych na Gminę odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Ochrona przeciwpożarowa to zadanie własne wynikające z art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. - Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.). Samochody strażackie wykorzystywane do akcji ratowniczo-gaśniczych były własnością Gminy, członkowie OSP korzystali z nich nieodpłatnie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina powinna zastosować do sprzedaży tych samochodów strażackich zwolnienie i sprzedaż tą wykazać w deklaracji VAT czy potraktować ją jako niepodlegającą VAT i nie wykazywać w deklaracji za sierpień 2015 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż samochodów strażackich powinien on potraktować jako czynność niepodlegającą VAT, a co za tym idzie nie wykazywać w deklaracji za 08/2015.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zapis ten jest też odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. - zgodnie z nią krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Ponadto art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym mówi, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych Gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej. Jak wynika z powyższego Gmina realizuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących ochrony przeciwpożarowej nałożone odrębnymi przepisami (ustawa z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym).

Działalność ta, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie podlega ustawie. W związku z tym samochody pożarnicze, używane przez straż pożarną w ramach zadań własnych gminy, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, w związku z tym Gminie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku VAT.

W świetle orzecznictwa należy uznać, że Gmina sprzedając te samochody nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do zwolnienia od podatku przysługuje wówczas, gdy łącznie są spełnione przesłanki w nim określone, a mianowicie:

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 tej ustawy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego (7 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 cyt. ustawy).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że "dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy."

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego i zgodnie z przepisami prawa, a szczególnie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zadania te są realizowane przez Gminę zarówno w charakterze relacji administracyjnoprawnych - czynności nie stanowiące działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, jak i na podstawie stosunków cywilnoprawnych - czyli czynności stanowiące działalność gospodarczą w rozumieniu VAT. Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT, Gmina jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym we właściwym urzędzie skarbowym. Gmina odlicza także zakupy związane z działalnością podlegającą opodatkowaniu. Ponadto Gmina składa jako podatnik VAT stosowne deklaracje rozliczeniowe dla potrzeb VAT.

W miesiącu sierpniu Gmina sprzedała dwa samochody strażackie:

* w dniu 7 sierpnia 2015 r. używany od 1980 r. samochód strażacki A. - osobie prowadzącej działalność gospodarczą na podstawie umowy sprzedaży za kwotę 18 800,00 zł i tu Gmina zastosowała zwolnienie z podatku na podstawie art. 136b dyrektywy VAT 2006/112/WE,

* w dniu 14 sierpnia 2015 r. używany samochód strażacki B. - osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej na podstawie umowy sprzedaży za kwotę 1 700,00 zł i tu po dokładnym przeanalizowaniu przepisów Gmina uznała, że ta sprzedaż nie podlega VAT na podstawie art. 15 ust. 1 i 6 ustawy o VAT.

Obydwa pojazdy były wykorzystywane przez OSP do ochrony przeciwpożarowej. Powodem ich sprzedaży jest wymiana przestarzałego sprzętu ratowniczo-gaśniczego. Gminie przy nabyciu ww. samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Samochody te wykorzystywane były tylko do wykonywania zadań nałożonych na Gminę odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Ochrona przeciwpożarowa to zadanie własne wynikające z art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym. Samochody strażackie wykorzystywane do akcji ratowniczo-gaśniczych były własnością Gminy, członkowie OSP korzystali z nich nieodpłatnie.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, należy stwierdzić, że składniki rzeczowe majątku ruchomego, tj. samochody strażackie, używane przez straż pożarną w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, w związku z tym Gminie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku VAT. W kontekście okoliczności, że samochody strażackie były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT), w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowe samochody nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Gmina powinna potraktować sprzedaż samochodów strażackich jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i nie wykazywać tych transakcji w deklaracji za miesiąc sierpień 2015 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.