IBPP2/443-377/11/UH - VAT w zakresie obowiązku zwrotu odliczonego podatku od towarów i usług od zakupionego samochodu ciężarowego pochodzącego z kradzieży.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko, Wnioskodawcy przedstawione we wniosku data wpływu do tut. organu 15 marca 2011 r. uzupełnionym pismem z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 24 maja 2011 r.) oraz pismem data wpływu 30 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zwrotu odliczonego podatku od towarów i usług od zakupionego samochodu ciężarowego pochodzącego z kradzieży - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia obowiązku zwrotu odliczonego podatku od towarów i usług od zakupionego w Holandii samochodu ciężarowego pochodzącego z kradzieży.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 24 maja 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 maja 2011 r. znak: IBPP2/443-377/11/UH oraz pismem data wpływu 30 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w lipcu 2007 r. kupił samochód ciężarowy w komisie w Holandii. Był on tam zarejestrowany i posiadał stosowne dokumenty. Wnioskodawca zapłacił za ww. samochód 28.500 euro netto. Była to transakcja wewnątrzwspólnotowa więc należny podatek VAT Wnioskodawca wpłacił w polskim Urzędzie Skarbowym, poczym wystąpił o jego zwrot. Przez 2,5 roku Wnioskodawca eksploatował pojazd i 22 lutego 2010 r. auto zostało zatrzymane przez Policję z podejrzeniem pochodzenia z kradzieży. W wyniku przeprowadzonego postępowania w listopadzie 2010 r. Wnioskodawca otrzymał pismo z Prokuratury, w którym stwierdzono, że samochód pochodził z kradzieży (z Hiszpanii) i zostaje przekazany prawowitemu właścicielowi. Pojazd został wyrejestrowany w Polsce dn. 21 grudnia 2010 r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca oświadczył, iż samochód ciężarowy został zakupiony do czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej opodatkowanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek zwrotu odliczonego podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku zwrotu VAT, ponieważ nie było transakcji sprzedaży. Wnioskodawca nie czuje się winny zaistniałej sytuacji gdyż nie wiedział, że samochód pochodzi z kradzieży, a wskutek zatrzymania go Wnioskodawca poniósł straty, bo stracił dochody. Do dziś nie odzyskał żadnych pieniędzy za utracony pojazd. Tak więc Wnioskodawca jest bez samochodu i pieniędzy i nie może prowadzić usług transportowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 6 pkt 2 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Stosownie art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jest to tego rodzaju dostawa, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". W orzecznictwie i praktyce ETS pojawił się w tym kontekście termin "własność ekonomiczna" - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën).

Przez własność ekonomiczna rozumie się sytuację, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. znalazcę rzeczy niczyjej będącego w trakcie zasiedzenia, posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. W przywoływanym już orzeczeniu C-320/88 ETS wyraźnie stwierdził, że "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W polskim orzecznictwie istnieją poglądy, że: "Nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel" (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 maja 2009 r., I SA/Bd 105/09, LEX nr 497548).

NSA w wyroku z dnia 28 maja 2010 r. (I FSK 963/09, M. Pod. 2010, nr 8, s. 3) zauważył, iż: "Przez dostawę towarów w VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Gdy sytuacja nabywcy jest porównywalna z pozycją właściciela, to nie jest istotne, czy jego prawo zostało nabyte według norm prawa cywilnego".

Definicja:"dostawy towarów" zawarta w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nawiązuje do definicji zawartej w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 (uprzednio art. 5 ust. 1 VI Dyrektywy), która przewiduje, iż dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel.

Do zagadnienia tego odniósł się ETS w ww. rozstrzygnięciu C-320/88, stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 VI Dyrektywy nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel nawet jeżeli nie wiązało się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu odnosząc się do dostawy towarów trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym" podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, iż na gruncie przedmiotowego przepisu Dyrektywy kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Również art. 20 Dyrektywy 2006/112 określa iż, "wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów" oznacza nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel rzeczowym majątkiem ruchomym wysyłanym lub transportowanym do nabywcy lub na ich rzecz, do miejsca przeznaczenia w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Kwestie korekty podatku naliczonego zostały uregulowane w art. 91 ustawy o VAT.

I tak, stosownie do art. 91 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r., po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

Zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ponadto zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy o VAT W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Z art. 91 ust. 7 ustawy o VAT wynika, iż przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a).

Zgodnie z ust. 7b art. 91 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje - korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy (ust. 7c art. 91).

Należy również zwrócić uwagę, że do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1) kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym. Zdarzeniem uprawniającym do obniżenia podatku należnego - co wprost wynika z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy - jest zazwyczaj otrzymanie faktury lub dokumentu celnego, a ewentualne późniejsze rozliczenie podatku jest konsekwencją już nabytego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 - w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym u nabywcy lub usługobiorcy odpowiednio od świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest usługobiorca, od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca.

W świetle powyższego, prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą lub przyszłą działalnością opodatkowaną.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Jeśli podatnik przeznaczył zakupiony samochód ciężarowy do wykonywania działalności opodatkowanej, to był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tego samochodu.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zakupił samochód ciężarowy w komisie w Holandii. Pojazd ten był tam zarejestrowany i posiadał stosowne dokumenty. Wnioskodawca należny podatek VAT wpłacił w polskim Urzędzie Skarbowym. Następnie dokonał odliczenia podatku naliczonego i wystąpił o jego zwrot. Wnioskodawca przedmiotowy pojazd eksploatował przez okres 2,5 lat, a następnie samochód ten został zatrzymany przez Policję z podejrzeniem, że samochód ten pochodzi z kradzieży. Pismem z Prokuratury, Wnioskodawca został poinformowany, iż samochód pochodzi z kradzieży i zostaje przekazany prawowitemu właścicielowi. Samochód ten został wyrejestrowany w Polsce w dniu 21 grudnia 2010 r.

Wnioskodawca wskazał też, iż samochód został zakupiony do czynności związanych z działalnością gospodarczą.

Uwzględniając treść powołanych wyżej przepisów oraz opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że jeżeli w momencie nabycia przedmiotowego samochodu przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego, ww. samochód ciężarowy został zakupiony do wykonywania czynności opodatkowanych, prawo to nie ulega zmianie na skutek stwierdzenia po ponad dwóch lat jego użytkowania, że pochodzi z kradzieży.

Powyższe wynika zatem z ogólnej zasady neutralności podatku dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą wskazanej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl której podatek od towarów i usług jest podatkiem neutralnym dla podatników, o których mowa w art. 15 ustawy o VAT wykonujących samodzielnie działalność gospodarczą.

Fakt wystąpienia okoliczności stwierdzających, iż przedmiotowy samochód ciężarowy pochodzi z kradzieży, nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do dokonanego już odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego samochodu, przy należytym udokumentowaniu zaistniałej okoliczności (w celach dowodowych).

Podstawową cechą podatku od towarów i usług jak już wcześniej wskazano jest jego neutralność, która jest rozumiana przede wszystkim przez pryzmat prawa do odliczenia podatku naliczonego w poprzednich fazach obrotu. Według Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości prawo to powinno także przysługiwać podatnikowi, który jest mimowolnie i nieświadomie zaangażowany w oszustwo co znalazło potwierdzenie w wyrokach z 12 stycznia 2006 r. w połączonych sprawach C-354/03, C-355/03 i C-484/03 pomiędzy Optigen Ltd oraz Bond Mouse System Ltd a Commissioners of Customs Excise.

ETS stanął wskazał, iż fakt istnienia w łańcuchu dostaw transakcji, która stanowi oszustwo podatkowe nie może mieć wpływu na prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Istotne dla zachowania tego prawa jest, aby podatnik nie był związany w jakikolwiek sposób z nieuczciwymi praktykami swoich kontrahentów.

Zdaniem tut. organu, w przedmiotowej sprawie należy odwołać się również do orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakup przedmiotowego samochodu ciężarowego przez Wnioskodawcę był dokonany z zamiarem wykorzystania tego samochodu do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty ww. samochodu z przyczyn od niego niezależnych, czy jak to ujął Trybunał "z powodów pozostających poza kontrolą podatnika", jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku korygowania ani zwrotu podatku naliczonego odliczonego przy zakupie samochodu ciężarowego, który pochodzi z kradzieży.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego o ile nie wystąpiły okoliczności wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o prawie do odliczenia podatku naliczonego lecz tylko w zakresie wskazanym przez Wnioskodawcę tj. obowiązku korekty podatku naliczonego.

Końcowo należy dodać, iż faktyczna ocena stwierdzająca istnienie podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego może być zweryfikowana tylko w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego prowadzonego na podstawie odpowiednich przepisów proceduralnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.