IBPBI/1/415-608/14/AB - PIT w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności własnych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 21 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 22 maja 2014 r.), uzupełnionym 25 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności własnych - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności własnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 sierpnia 2014 r. Znak: IBPP2/443-485/14/WN, IBPBI/1/415-608/14/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 25 sierpnia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Uzyskiwane dochody opodatkowuje na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od 2013 r. podatek VAT rozlicza metodą kasową. W bieżącym roku Wnioskodawczyni sprzedała wierzytelności za łączną kwotę brutto 599.957,03 zł. Wierzytelności te wynikały z sześciu faktur, z których cztery dotyczyły lat 2009 -2012, a dwie, na łączną kwotę 477.822,03 zł, były z 2013 r. W związku ze stosowaną w ww. latach "metodą kasową" należny podatek VAT od tych faktur nie został wykazany na deklaracji VAT-7K. Podatek dochodowy odprowadzony został we właściwych terminach. Wierzytelności sprzedano za 50% ich wartości, tj. za 300.000 zł.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 19 sierpnia 2014 r., Wnioskodawczyni dodatkowo wyjaśniła, że zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sprzedana wierzytelność, została zarachowana jako przychód należny oraz w świetle przepisów Kodeksu cywilnego nie uległa przedawnieniu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jaką kwotę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

(pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawczyni, strata ze sprzedaży wierzytelności to różnica pomiędzy jej wartością z podatkiem VAT, a kwotą uzyskaną z jej sprzedaży, więc w koszty podatkowe powinna być zaliczona strata w kwocie brutto, tj. 299.957,03 zł.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 19 sierpnia 2014 r., Wnioskodawczyni sprecyzowała własne stanowisko w sprawie, stwierdzając, że w przypadku zbycia wierzytelności, do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć stratę stanowiącą różnicę między ceną określoną w umowie sprzedaży wierzytelności, a wartością brutto wierzytelności, tj. z należnym podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy

W myśl z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Ustawodawca uzależnił zatem uznanie straty z odpłatnego zbycia wierzytelności za koszt podatkowy, od uprzedniego zarachowania jej do przychodu należnego na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie przesądził natomiast co w przypadku jej zbycia jest kosztem podatkowym.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego, Wnioskodawczyni sprzedała wierzytelności własne za 50% ich nominalnej wartości. Wierzytelności te, zostały uprzednio zaliczone przez nią do przychodów należnych oraz w świetle przepisów Kodeksu cywilnego nie uległy przedawnieniu.

Wykładnia językowa, systemowa wewnętrzna jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że dla ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnej (uprzednio zarachowanej do przychodów należnych) nie ma znaczenia, że wierzytelność ta uprzednio - na podstawie art. 14 ust. 1 zd. 2 ww. ustawy - zarachowana została do przychodów należnych w kwocie netto, z pominięciem należnego podatku od towarów i usług. Dokonując wykładni wskazanych powyżej przepisów nie można bowiem pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy pojęciem "wierzytelności" a "przychodem należnym". Wierzytelność obejmuje bowiem, oprócz przychodu należnego, podatek od towarów i usług. Ponieważ wierzytelność jako uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia określonego świadczenia obejmuje także należny podatek od towarów i usług, a w przypadku zbycia tej wierzytelności jej cena kalkulowana jest w odniesieniu do wartości "brutto" (uwzględniającej należny podatek od towarów i usług), a nie od wartości netto, równoważnej przychodowi należnemu, ewentualna strata ze zbycia takiej wierzytelności odpowiada różnicy pomiędzy jej wartością "brutto", a uzyskaną za nią ceną sprzedaży.

Reasumując, mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić że w przypadku zbycia wierzytelności "własnych", zarachowanych uprzednio do przychodów należnych, stratą ze sprzedaży tych wierzytelności jest różnica między ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży (ceną sprzedaży), a kwotą wierzytelności, obejmującą całą kwotę należności wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (brutto).

Zatem jeżeli w istocie, jak wskazała Wnioskodawczyni, wierzytelności, o których mowa we wniosku, zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie były przedawnione, w świetle postanowień Kodeksu cywilnego, to zostały spełnione przesłanki podatkowe do zaliczenia straty z odpłatnego zbycia tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, wydając niniejszą interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, odniósł się jedynie do wskazanego w stanowisku Wnioskodawczyni sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą wierzytelności własnych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje bowiem badania prawidłowości przedstawionego przez Wnioskodawczynię wyliczenia rachunkowego w zakresie określenia wysokości straty ze sprzedaży wierzytelności, o której mowa we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 - 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.