IBPBI/1/415-1521/14/BK - PIT w zakresie miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze świadczenia usług medycznych na terytorium Belgii

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 18 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 16 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze świadczenia usług medycznych na terytorium Belgii - jest prawidłowe.

W dniu 18 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze świadczenia usług medycznych na terytorium Belgii. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 lutego 2015 r. Znak: IBPBI/1/415-1521/14/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 16 marca 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Na co dzień pracuje i mieszka w Polsce. W Polsce posiada centrum interesów życiowych (mieszkanie, rodzinę). Od 15 stycznia 2009 r. prowadzi w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach wolnego zawodu, w zakresie indywidualnej praktyki lekarskiej (PKD 86.21.Z), o specjalizacji dermatolog - wenerolog.

Działalność gospodarczą opodatkowuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych wg skali podatkowej. W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni współpracuje z placówkami medycznymi, zarówno publicznymi, jak i niepublicznymi zakładami opieki zdrowotnej. W gabinetach należących do tych placówek wykonuje konsultacje lekarskie oraz zabiegi medyczne dla uprzednio zarejestrowanych przez te placówki pacjentów. Rozliczenie za wykonane usługi medyczne następuje bezpośrednio z Placówką na podstawie wystawionej faktury, a wysokość wynagrodzenia uzależniona jest od ilości przyjętych pacjentów w danym miesiącu.

Obecnie Wnioskodawczyni prowadzi rozmowy dotyczące współpracy z prywatną placówką medyczną w Belgii. Współpraca miałaby się opierać na podstawie zawartego kontraktu na okres 2 lat. W ramach kontraktu Wnioskodawczyni miałaby świadczyć usługi medyczne przez 1 tydzień w każdym miesiącu. Współpraca miałby się odbywać dokładnie na takich samych zasadach jak w Polsce, tzn. w ramach zawartej z belgijską placówką medyczną umowy, Wnioskodawczyni dokona konsultacji lekarskiej oraz zabiegów medycznych we wskazanym gabinecie należącym do belgijskiej firmy medycznej. Belgijska firma rejestrować będzie pacjentów oraz pobierać należność za usługę. W celu wykonania usługi, firma belgijska udostępni Wnioskodawczyni gabinet oraz wszelkie preparaty, materiały medyczne i niezbędny sprzęt, natomiast Wnioskodawczyni we własnym zakresie będzie musiała opłacić przejazd do Belgii oraz zakwaterowanie i wyżywienie. Rozliczenie pomiędzy stronami nastąpi na podstawie wystawionej przez Wnioskodawczynię faktury, a wysokość wynagrodzenia uzależniona będzie ściśle od ilości przyjętych pacjentów. Wnioskodawczyni nie będzie rejestrowała działalności w Belgii, nie będzie posiadała tam własnego gabinetu lekarskiego, dokona jedynie wpisu siebie jako lekarza do belgijskiego rejestru lekarzy. Równocześnie w okresie współpracy z belgijską firmą, Wnioskodawczyni nie zrezygnuje z pracy w Polsce i przez pozostałe 3 tygodnie każdego miesiąca będzie mieszkała w Polsce oraz nadal wykonywała działalność gospodarczą w oparciu o dotychczas zawarte umowy o współpracę z publicznymi i prywatnymi placówkami medycznymi w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 marca 2015 r., wskazano, m.in. że:

* umowa, o której mowa we wniosku zostanie zawarta z Wnioskodawczynią, czyli lekarzem, a nie z nią jako osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Kontrahent belgijski nie rozróżnia odrębnej kwalifikacji, kwestia ta jest dla kontrahenta belgijskiego bez znaczenia. Natomiast wykonywana tam działalność w ramach kontraktu będzie polegała na wykonywaniu dokładnie takich samych usług, jak obecnie te wykonywane przez Wnioskodawczynię w ramach działalności w Polsce. Jednym z punktów kontraktu jest natomiast zastrzeżenie, że Wnioskodawczyni w czasie trwania kontraktu nie będzie prowadziła samodzielnej działalności w regionie stołecznym Brukseli, jak również nie podejmie współpracy z żadnym innym kontrahentem belgijskim,

* w celu wykonania usługi Wnioskodawczyni musi we własnym zakresie dotrzeć do Belgii. W tym celu skorzysta w własnego samochodu lub zakupi bilet lotniczy. Na miejscu Wnioskodawczyni musi zapewnić sobie zakwaterowanie w hotelu lub w wynajętym mieszkaniu/pokoju, a także wyżywienie. Wszystkie te koszty Wnioskodawczyni poniesie z własnych środków i nie będą one podlegały zwrotowi przez kontrahenta belgijskiego.

* Wnioskodawczyni będzie świadczyła usługi medyczne - konsultacje lekarskie pacjentów we wskazanym i należącym do kontrahenta belgijskiego gabinecie lekarskim. Pacjenci uprzednio zostaną zarejestrowani przez kontrahenta belgijskiego. W związku z tym Wnioskodawczyni nie będzie ponosiła żadnych kosztów, opłat ani jakichkolwiek wydatków związanych z korzystaniem z tego gabinetu. Nie będzie również pobierała bezpośrednio od pacjentów żadnych należności za odbyte konsultacje. Należność za usługę pacjent będzie regulował tylko i wyłącznie bezpośrednio belgijskiemu kontrahentowi.

* działalność prowadzona przez Wnioskodawczynię nie będzie wykonywana przez położony tam (w Belgii) zakład. Jednoosobową działalność Wnioskodawczyni prowadzona jest przez położony w Polsce zakład, bo w Polsce Wnioskodawczyni posiada stałą siedzibę, poprzez którą całkowicie prowadzona jest działalność gospodarcza podatnika,

* Wnioskodawczyni nie zna przepisów prawa belgijskiego, jednakże opierając się na art. 14 ust. 1 i 2 Konwencji, stwierdza że dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta posiada stałą placówkę w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli posiada ona taką stałą placówkę, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce. Natomiast Określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, inżynierów, architektów, dentystów i księgowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak i gdzie winna dokonać rozliczenia dochodów uzyskanych w Belgii.

2. Czy działalność gospodarcza z siedzibą w Polsce prowadzona w oparciu o dokonany wpis do centralnej ewidencji działalności gospodarczej spełnia wymogi zawarte w art. 5 umowy z dnia 20 sierpnia 2001 r. pomiędzy Rzeczpospolita Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, czyli, czy jest prowadzona przez "zakład" w rozumieniu tej umowy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, Polska jest krajem, w którym powinna naliczać i uiszczać podatki od uzyskanego dochodu pochodzącego z pozarolniczej działalności gospodarczej, przy uwzględnieniu przepisów, zarówno umowy z dnia 20 sierpnia 2001 r., jak i art. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "ustawa o p.d.o.f.").

Za wyborem Polski, jako miejsca właściwego do naliczania i odprowadzania podatku dochodowego przemawia fakt spełnienia przesłanek zawartych w art. 3 ustawy o p.d.o.f., zgodnie z którymi mając miejsce zamieszkania w Polsce Wnioskodawczyni podlegać będzie obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródła tych dochodów. Wnioskodawczyni może uważać się za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce ponieważ przebywa na terenie Polski dłużej niż 183 dni w roku, ale przede wszystkim tutaj posiada ośrodek interesów życiowych, natomiast w Belgi nie posiada żadnego majątku, nieruchomości i przebywać będzie tylko przez okres i w celu wykonania konkretnej pracy. Ponadto jednoosobowa działalność Wnioskodawczyni, prowadzona jest przez położony w Polsce zakład, w rozumieniu przepisów umowy z dnia 20 sierpnia 2001 r., czyli stałą siedzibę poprzez którą całkowicie prowadzona jest działalność gospodarcza podatnika.

W ocenie Wnioskodawczyni, art. 14 Konwencji wyraźnie wskazuje na powstanie obowiązku podatkowego w Polsce w przypadku dochodów osiąganych z wykonywania wolnego zawodu, a takim jest samodzielnie wykonywana działalność lekarzy, czyli świadczona przez Wnioskodawczynię.

Z tej też przyczyny, jej zdaniem, bez względu na to, czy usługa zostanie faktycznie wykonana w Polsce czy poza jej granicami, obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego powstanie w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Mając zatem na względzie, że ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika w szczególności, że na terytorium Polski Wnioskodawczyni posiada centrum interesów osobistych/życiowych (ma rodzinę i mieszkanie) oraz gospodarczych (prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i opodatkowuje otrzymane z tego tytułu dochody), to jako polski rezydent podatkowy Wnioskodawczyni posiada na terytorium Polski nieograniczony obowiązek podatkowy, natomiast na terytorium Belgii podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od przychodów (dochodów) osiąganych na terytorium Belgii, jeżeli przepisy stosownej umowy międzynarodowej tak stanowią.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz pobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku podpisanej w Warszawie w dniu 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. (art. 7 ust. 2 Konwencji).

Oznacza to, że dochód uzyskiwany z działalności gospodarczej prowadzonej w na terytorium Belgii będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce chyba, że działalność gospodarcza na terytorium Belgii prowadzona będzie przez położony tam "zakład", przez który zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 Konwencji należy rozumieć, stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa, a w szczególności:

Przy czym, zgodnie z definicją wynikającą z art. 3 ust. 1 lit. e Konwencji, określenia "przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" oraz "przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają, odpowiednio, przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie i przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. W myśl natomiast art. 3 ust. 1 lit. c Konwencji, określenie "osoba" oznacza osoby fizyczne, spółki oraz wszelkie inne zrzeszenia osób.

W świetle powyższych przepisów definicja "zakładu" o którym mowa w art. 5 Konwencji, dotyczy sytuacji, w której to polski rezydent podatkowy prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Belgii za pośrednictwem znajdującej się w tym kraju stałej jego placówki. W świetle ww. przepisu, nie sposób jednak uznać, że działalność prowadzona w kraju rezydencji podatkowej tj. w Polsce może być prowadzona za pośrednictwem zakładu, nawet jeśli posiada cechy stałości. Jest to bowiem działalność prowadzona przez polski podmiot gospodarczy w ramach zarejestrowanej na terytorium Polski działalności gospodarczej tego podmiotu.

Dokonując interpretacji postanowień ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Wynikające z nich zasady zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 5 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, że ustęp ten definiuje określenie "zakład" jako stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

* istnienie "placówki działalności gospodarczej", tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;

* taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;

* prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Spełnienie wszystkich ww. warunków, powoduje, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem zagranicznego zakładu. Przy czym, w świetle powołanego Komentarza, określenie "placówka" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego czy są wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka - jako miejsce działalności gospodarczej - może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób (...). Placówka może być usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa, na przykład wówczas, gdy przedsiębiorstwo zagraniczne dysponuje stale pomieszczeniem (lub jego częścią) należącym do innego przedsiębiorstwa (...). Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówka.

Określenie "za pośrednictwem" w świetle cyt. Konwencji, należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu, czy też przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa. O stałości placówki świadczy natomiast istnienie więzi "między placówką a określonym punktem geograficznym. Nie ma znaczenia jak długo przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się państwie. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. (...) Zwykle nie uważa się, iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy. Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana. Przy czym, czasowe przerwy w działalności nie powodują, że zakład przestaje istnieć. Tym samym jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki okres, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter.

Różnice w sposobie opodatkowania określonych przychodów w zależności od istnienia stałej placówki podmiotu dotyczą również osób uzyskujących przychody w związku z wykonywaniem w Belgii tzw. wolnego zawodu. W myśl bowiem art. 14 ust. 1 Konwencji, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta posiada stałą placówkę w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli posiada ona taką stałą placówkę, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce. Przy czym, stosownie do art. 14 ust. 2 Konwencji, określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, inżynierów, architektów, dentystów i księgowych.

Zauważyć jednak należy, że umowy (Konwencje) o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają jedynie reguły kolizyjne, prowadzące do wyeliminowania podwójnego opodatkowania tego samego przysporzenia majątkowego uzyskanego przez podatnika wynikającego z faktu, że z jednej strony państwo jego rezydencji podatkowej rości sobie prawo do opodatkowania wszelkich dochodów uzyskanych przez podatnika mającego w tym kraju nieograniczony obowiązek podatkowy, a z drugiej strony państwo, w którym położony jest majątek, bądź nastąpiło zdarzenie, z którego pochodzi to przysporzenie, realizuje przysługujące mu prawo do pobierania podatku z tytułu miejsca osiągania dochodu (przychodu). Natomiast kwestie sposobu rozliczenia się podatnika z całości swoich dochodów w państwie, w którym posiada on nieograniczony obowiązek podatkowy, w tym także kwestie kwalifikacji dochodów do odpowiednich źródeł przychodów oraz sposobu ich opodatkowania, uregulowane są przepisami wewnętrznymi tego państwa i są niezależne od klasyfikacji dokonanej na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z tej też przyczyny, nawet w sytuacji, gdy na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określone przychody klasyfikowane są do przychodów z tytułu wykonywania tzw. wolnego zawodu, to przy spełnieniu warunków określonych w obowiązującej w Polsce ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą one stanowić przychody ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, na co dzień pracuje i mieszka w Polsce, gdzie posiada centrum interesów życiowych (ma mieszkanie i rodzinę). Od 2009 r. prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie indywidualnej praktyki lekarskiej (PKD 86.21.Z), opodatkowaną podatkiem dochodowym, uiszczanym wg skali podatkowej. W ramach działalności współpracuje z placówkami medycznymi znajdującymi się na terytorium Polski. Rozważa podpisanie kontraktu z prywatną placówką medyczną w Belgii na okres 2 lat. W ramach kontraktu będzie przebywać w Belgii 1 tydzień w miesiącu, gdzie będzie świadczyła usługi tożsame z usługami świadczonymi na terytorium Polski. Przez pozostałą część miesiąca, będzie przebywała w Polsce, gdzie będzie nadal wykonywała działalność gospodarczą. Belgijska firma udostępni Wnioskodawczyni nieodpłatnie gabinet i sprzęt niezbędny do świadczenia usług oraz umówi pacjentów. Wnioskodawczyni zobowiązana natomiast będzie do wykonania usługi i poniesienia kosztów przejazdu do Belgii oraz zakwaterowania i własnego wyżywienia. Należności za wykonaną usługę pacjenci regulować będą belgijskiemu kontrahentowi. Przy czym działalność na terytorium Belgii nie będzie prowadzona przez położony tam (w Belgii) zakład. Rozliczenie z kontrahentem belgijskim nastąpi na podstawie wystawionej przez Wnioskodawczynię faktury.

Mając na względzie wyżej powołane przepisy prawa w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie świadczenie usług medycznych na terytorium Belgii nie będzie odbywać się za pośrednictwem znajdującej się w tym kraju stałej placówki, a więc i zakładu, w rozumieniu art. 5 zawartej z tym krajem Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, to niezależnie od tego czy dochody te będą zyskami przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 Konwencji, czy też dochodami z tzw. wolnych zawodów (art. 14 Konwencji), będą one podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, gdzie Wnioskodawczyni podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro, jak wykazano, Wnioskodawczyni jako polski rezydent podatkowy podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, bezprzedmiotowym jest pytanie oznaczone we wniosku Nr 2, czy działalność jaką prowadzi w Polsce, jest wykonywana za pośrednictwem znajdującego się w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz pobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Tym samym bezprzedmiotowym byłoby dokonanie oceny tego stanowiska. Jak bowiem wynika z niniejszej interpretacji, dla określenia miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Belgii istotne jest to, czy usługi te są świadczone za pośrednictwem znajdującego się w tym kraju (a nie w Polsce) zakładu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.