DD3.8222.2.394.2015.OBQ - PIT w zakresie ulgi na dzieci.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 maja 2015 r. Nr ITPB2/4511-320/15/MU wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację i uznaje, że stanowisko Pani... (Wnioskodawczyni) przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2015 r. (data wpływu 25 lutego 2015 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi na dzieci, jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jej indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawczyni przedstawiła następujący opis zdarzenia przyszłego: Wnioskodawczyni ma dwoje małoletnich dzieci, które wychowuje samodzielnie. Wnioskodawczyni jest w trakcie rozwodu. Sprawa toczy się od stycznia 2013 r. Dzieci mieszkają z Wnioskodawczynią i cały 2014 r. również z Nią mieszkały. Sąd ustalił miejsce pobytu dzieci przy matce. Mąż nie ma ograniczonych praw rodzicielskich, płaci alimenty, jednakże dzieci nie mieszkały z nim, ani on faktycznie nie sprawował władzy rodzicielskiej. Wnioskodawczyni nie ma możliwości porozumienia się z mężem w sprawie dysponowania prawem do ulgi.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała następujące pytanie: Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od podatku ulgę na dwoje dzieci.

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna odliczyć ulgę na dwoje dzieci, ponieważ sama faktycznie wykonywała władzę rodzicielską nad dwójką małoletnich dzieci i dzieci mieszkały przez cały 2014 r. tylko z Nią.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej, Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Zasady korzystania z ulgi na dzieci określa art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Na podstawie ust. 1 tego artykułu, od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę ulgi obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

W przypadku wychowywania dwójki dzieci wysokość odliczenia wynosi miesięcznie 92,67 zł na pierwsze i drugie dziecko, a za cały rok 1 112,04 zł na każde dziecko (art. 27f ust. 2 pkt 2 ustawy PIT).

Jednocześnie jak stanowi art. 27f ust. 4 ustawy PIT, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Zatem w przypadku małoletniego dziecka, warunkiem zastosowania omawianej ulgi przez rodzica jest wykonywanie przez tego rodzica władzy rodzicielskiej w stosunku do małoletniego, rozumianej w szczególności jako sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem, wykonywanie zarządu jego majątkiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne. W konsekwencji wykonywanie obowiązku alimentacyjnego, czyli fakt płacenia alimentów na dziecko (dzieci) nie jest rozstrzygający dla uznania, iż rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Obowiązek alimentacyjny jest bowiem niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy. Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej a nie alimentacja.

Wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy PIT, została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi. Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych w przez obojga rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy PIT. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania "lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej", tj. po wyrazach "kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych", należy przyjąć, iż podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców - z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi - jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden z rodziców spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy PIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest rodzicem dwojga małoletnich dzieci i jest w trakcie rozwodu z ojcem dzieci. Podczas toczącego się postępowania rozwodowego dzieci mieszkają z Wnioskodawczynią i pozostają pod Jej opieką, natomiast ojciec dzieci płaci alimenty i faktycznie nie sprawuje władzy rodzicielskiej. Jednocześnie Wnioskodawczyni nie ma możliwości porozumienia się z mężem w sprawie dysponowania prawem do ulgi na dzieci.

Powyższe pozwala twierdzić, że tylko Wnioskodawczyni wykonuje władzę rodzicielską nad dwójką dzieci. Dowodzi temu stwierdzenie Wnioskodawczyni, że ojciec dzieci faktycznie nie sprawował władzy rodzicielskiej.

W sytuacji zatem, gdy tylko jeden z rodziców wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci, nie ma zastosowania zasada wyrażona w art. 27f ust. 4 zdanie drugie, zgodnie z którą przysługującą rodzicom kwotę ulgi na dziecko rodzice dziecka mogą odliczyć w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Sposób podziału ulgi pomiędzy rodziców dziecka jest bowiem, jak już wskazano wyżej, zagadnieniem wtórnym (następczym) wobec samego prawa do ulgi. W konsekwencji, przysługiwanie odliczenia obojgu rodzicom w kwotach równych lub dowolnej proporcji przez nich ustalonej może mieć miejsce tylko wówczas, gdy oboje rodzice wykonują władzę rodzicielską, co w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie ma jednak miejsca.

Tym samym za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym Wnioskodawczyni ma prawo do skorzystania z ulgi na dzieci w całości bowiem sama faktycznie wykonywania władzę rodzicielską nad dwójką dzieci.

Wobec powyższego należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 18 maja 2015 r. Nr ITPB2/4511-320/15/MU, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.