0114-KDIP2-2.4010.161.2020.2.AG - Zasady rozliczania opłat dotyczących umów leasingu operacyjnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.) na wezwanie z dnia 13 sierpnia 2020 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.161.2020.1.AG (data nadania 13 sierpnia 2020 r., data odbioru 24 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad rozliczania opłat dotyczących umów leasingu operacyjnego, zawartych przed 31 grudnia 2018 r., w przypadku przeniesienia po tym dniu na Wnioskodawcę ww. umów w wyniku połączenia Wnioskodawcy z pierwotnym leasingobiorcą - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad rozliczania opłat dotyczących umów leasingu operacyjnego, zawartych przed 31 grudnia 2018 r., w przypadku przeniesienia po tym dniu na Wnioskodawcę ww. umów w wyniku połączenia Wnioskodawcy z pierwotnym leasingobiorcą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką prawa niemieckiego, działającą na terenie Rzeczpospolitej Polskiej poprzez swój oddział. Wnioskodawca jest również podatnikiem polskiego podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: "CIT") od dochodów uzyskiwanych poprzez wspomniany oddział ze źródeł położonych na terytorium Polski.

Wnioskodawca jest międzynarodowym dostawcą usług tworzenia oprogramowania. W ciągu ostatnich kilku lat nastąpił szereg połączeń, w wyniku których finalnie w grudniu 2019 r. Wnioskodawca (jako spółka przejmująca) połączył się ze swoją spółką-matką, posiadającą wówczas 100% udziałów - polską spółką akcyjną (zwaną dalej: "Spółka SA"). Było to połączenie transgraniczne, metodą łączenia udziałów, bez postępowania likwidacyjnego spółki przejmowanej. W wyniku połączenia spółek Wnioskodawca przejął cały majątek Spółki SA, stał się jej następcą prawnym i przejął wszystkie prawa i obowiązki Spółki SA, która przestała istnieć jako odrębny podmiot. Działalność gospodarcza Spółki SA jest kontynuowana w Polsce przez oddział Wnioskodawcy.

W wyniku tego połączenia, Wnioskodawca stał się stroną leasingu operacyjnego samochodów osobowych, których pierwotnym leasingobiorcą była Spółka SA.

Leasingodawcą był podmiot niepowiązany ze Spółką ani z Wnioskodawcą. Po połączeniu nie dokonano aneksowania żadnej z umów, zostały one automatycznie przeniesione na Wnioskodawcę po zawiadomieniu strony o dokonanym połączeniu.

Umowy te zostały zawarte przez Spółkę SA w trakcie jej trwania, tj. do grudnia 2019 r. Wszystkie umowy zawarte do 31 grudnia 2018 r. rozliczano na warunkach określonych w ustawie CIT do końca 2018 r., tj. bez zastosowania limitów zaliczania rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast do umów zawartych po 1 stycznia 2019 r., zastosowano już limit wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Leasingowane samochody osobowe były używane do prowadzenia działalności gospodarczej zarówno u pierwotnego leasingobiorcy, czyli Spółki SA, jak i są wykorzystywane obecnie u Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca po przejęciu Spółki SA może nadal do umów leasingowych zawartych przed 2019 rokiem stosować przepisy ustawy CIT w brzmieniu do 31 grudnia 2018 r., to jest bez limitowania wysokości rat leasingowych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do stosowania tych samych zasad, co Spółka SA, czyli do nielimitowania rat leasingowych przy zaliczaniu ich do kosztów uzyskania przychodu przy leasingach, których umowy zawarto do 31 grudnia 2018 r.

Zgodnie z zasadą generalną według art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Samochody leasingowe używane są w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i służą osiągnięciu przez niego przychodów (dojazd do klienta, podróże służbowe pracowników), stąd raty leasingowe zaliczane będą na podstawie art. 15 ust. 1 do kosztów uzyskania przychodu.

Na początku 2019 r. do art. 16 ust. 1 ustawy CIT dodano punkt 49a, który z kosztów uzyskania przychodów wyłączył dotyczące samochodu osobowego opłaty wynikające z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Nadmienić tutaj należy, że do przepisu tego w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej:ustawa zmieniająca") w art. 8 ust. 1 wprowadzono przepisy przejściowe, na mocy których do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy w brzmieniu dotychczasowym.

W art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej zaznaczono jednak, że do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Spółka SA będąca jeszcze w 2019 r. leasingobiorcą, stosowała nowe zasady kwalifikowania rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu dopiero do nowych umów lub (mając na uwadze ust. 2 ww. artykułu ustaw zmieniającej) do umów, gdzie na wyraźne zlecenie Spółki SA dokonano ich aneksowania (np. wydłużenie okresu leasingowania samochodów).

Dnia 20 grudnia 2019 r. nastąpiło połączenie transgraniczne Spółki SA z Wnioskodawcą. Połączenie nastąpiło metodą łączenia udziałów, bez likwidacji spółki przejmującej. Na dzień połączenia nie zamknięto ksiąg Spółki SA ani nie rozliczono podatku dochodowego. Dokonano tego na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o rachunkowości (dalej: "ustawa UoR"), według którego można nie zamykać i nie otwierać ksiąg rachunkowych w przypadku: (...) połączenia jednostek, gdy w myśl ustawy rozliczenie połączenia następuje metodą łączenia udziałów i nie powoduje powstania nowej jednostki. Z kolei ustawa CIT, regulująca kwestie rozliczeń podatkowych w chwili połączenia, wskazuje w art. 8 ust. 6, że jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. Ponieważ w tym przypadku obowiązek zamknięcia ksiąg nie wystąpił, Wnioskodawca rozliczał podatek dochodowy (w deklaracji CIT-8) za 2019 rok już łącznie - za Spółkę SA oraz za dochody ze swojego polskiego oddziału.

Połączenie skutkowało przejęciem wszelkich obowiązków i praw wynikających z prawa podatkowego, co potwierdzają w Ordynacji podatkowej art. 93 § 1-2, w których zaznaczono, że osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się: (1) osób prawnych, (2) osobowych spółek handlowych, (3) osobowych i kapitałowych spółek handlowych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. Przepis ten stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie innej osoby prawnej (osób prawnych). W związku z powyższym, Wnioskodawca w chwili połączenia wstąpił we wszystkie prawa, jakie do tej pory przysługiwały Spółce SA, w tym zachował prawo do nielimitowania rat leasingowych wynikających z umów zawartych do 31 grudnia 2018 r. przy zaliczaniu ich do kosztów uzyskania przychodów.

Należy tutaj podkreślić, ze Wnioskodawca kontynuował w niezmienionej formie działalność operacyjną Spółki SA na terenie Polski poprzez oddział przedsiębiorstwa zagranicznego. Wobec czego również do swojej działalności wykorzystywał leasingowane samochody. Podkreślenia wymaga również fakt, że nie dokonano aneksowania istniejących już umów leasingowych, nie zerwano dotychczasowych ani nie było konieczne podpisywanie nowych na ten sam przedmiot leasingowy.

Wobec powyższego, również po połączeniu Spółki SA z Wnioskodawcą i przejęciu jej całego majątku przez Wnioskodawcę, do umów leasingowych zawartych przed 1 stycznia 2019 r., nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

Powyższe znajduje swoje uzasadnienie w licznych interpretacjach indywidualnych. W interpretacji z dnia 22 maja 2019 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.133.2019.1.MR) zauważano, co następuje: "Zmianą umowy w rozumieniu art. 8 ustawy nowelizującej jest zmiana umowy, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, zmiana umowy, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów. (...) Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy zaznaczyć, że zmiana umowy leasingu, w wyniku której zmienia się harmonogram spłaty jest czynnością zależną od woli stron umowy i nie można potraktować jej jako zmiany o charakterze obiektywnym."

O tym, że nie każda zmiana umowy będzie oznaczała utratę preferencyjnego traktowania rat leasingowych, stwierdzono również w interpretacji z 17 maja 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.155.2019.1.AG). Podkreślono w niej także wolę stron do zmiany umowy oraz jej pozytywny wpływ na wysokość kosztów podatkowych: "Zmianą umowy w rozumieniu art. 8 ustawy nowelizującej jest zmiana, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, zmiana umowy, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów. Obowiązku stosowania nowych przepisów nie będą powodowały okoliczności mające charakter obiektywny, niezależny od woli stron umowy. (...) Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że umowa cesji, w wyniku której zmienia się korzystający jest czynnością zależną od woli stron umowy i nie można potraktować jej jako zmiany o charakterze obiektywnym".

Reasumując, przejęcie umów leasingowych wskutek połączenia dwóch podmiotów powiązanych, nie jest zmianą umowy wynikającą z woli stron. Nie jest także czynnością, która została podjęta, w celu uzyskania korzyści podatkowych. Wobec tego nie podlega pod czynniki zmieniające umowy leasingowe, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest międzynarodowym dostawcą usług tworzenia oprogramowania. W ciągu ostatnich kilku lat nastąpił szereg połączeń, w wyniku których finalnie w grudniu 2019 r. Wnioskodawca (jako spółka przejmująca) połączył się ze swoją spółką-matką, posiadającą wówczas 100% udziałów - polską spółką akcyjną. Było to połączenie transgraniczne, metodą łączenia udziałów, bez postępowania likwidacyjnego spółki przejmowanej. W wyniku połączenia spółek Wnioskodawca przejął cały majątek spółki-matki, stał się jej następcą prawnym i przejął wszystkie prawa i obowiązki spółki-matki, która przestała istnieć jako odrębny podmiot. Działalność gospodarcza spółki-matki jest kontynuowana w Polsce przez oddział Wnioskodawcy. W wyniku tego połączenia, Wnioskodawca stał się stroną leasingu operacyjnego samochodów osobowych, których pierwotnym leasingobiorcą była spółka-matka.

Na tle powyższego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca zgłosił wątpliwość, czy po przejęciu spółki-matki Wnioskodawca może nadal do umów leasingowych zawartych przed 2019 rokiem stosować przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm.; dalej: "u.p.d.o.p.") w brzmieniu do 31 grudnia 2018 r., tj. bez limitowania wysokości rat leasingowych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że myśl art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p., ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (w przypadku tzw. leasingu operacyjnego), opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p., wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159; dalej: "ustawa nowelizująca"), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Celem wprowadzonych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p. zmian jest ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym, zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy nowelizującej, zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Przed wprowadzeniem ww. przepisu korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowiło preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta miała charakter wielopłaszczyznowy. Nie ograniczała się bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu "nabycia" samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana była również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązywał bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadziła do tego, że jako samochody "firmowe" powszechnie wykorzystywane były samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekraczała faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Jak wynika ponadto z art. 8 ust. 2 ustawy nowelizującej, do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Jeżeli zatem umowa leasingu została zawarta przed dniem 1 stycznia 2019 r., a następnie została zmieniona lub odnowiona, od daty tej zmiany (odnowienia) należy stosować nowe rozwiązania. Nie każda jednak zmiana umowy oznacza, że podatnik będzie zobowiązany stosować nowe przepisy podatkowe.

Zmianą umowy w rozumieniu art. 8 ustawy nowelizującej jest zmiana, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, zmiana umowy, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów. Obowiązku stosowania nowych przepisów nie będą powodowały okoliczności mające charakter obiektywny, niezależny od woli stron umowy.

Również zmiana strony umowy leasingu, będąca "efektem wtórym" zawarcia umowy, np. podziału spółki przez wydzielenie na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych i przeniesienia części majątku pomiędzy spółką dzieloną a spółką przejmującą (w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa spółki dzielonej, w skład której wchodzi m.in. umowa leasingu), rodzi konieczność stosowania znowelizowanych przepisów. Należy uznać, że przepisy u.p.d.o.p. i art. 8 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej stanowią "lex specialis" w stosunku do art. 93 i następnych ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) normujących kwestie sukcesji podatkowej.

Powyższe potwierdza treść opublikowanych przez Ministerstwo Finansów objaśnień podatkowych z dnia 9 kwietnia 2020 r., pt. "Wykorzystywanie samochodu osobowego w prowadzonej działalności - zmiany w podatkach dochodowych od 2019 r.".

Przenosząc powyższe wyjaśnienia na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że w zakresie umów leasingu, o których mowa we wniosku w wyniku przeprowadzonego połączenia zmianie ulegnie strona umów, tj. w miejsce dotychczasowego korzystającego pojawia się nowy podmiot (Wnioskodawca). Nie jest zatem możliwe, aby z przepisu przejściowego mógł korzystać inny podmiot, przejmujący po 31 grudnia 2018 r. prawa i obowiązki związane z umowami leasingu. Zatem nowy leasingobiorca nie może korzystać z ochrony praw nabytych do końca 2018 r. W tej sytuacji należy zastosować przepisy obowiązujące od 2019 r.

Przeniesienie na Wnioskodawcę umów leasingowych dokonane w wyniku opisanego we wniosku połączenia może powodować korzyści podatkowe, w postaci chociażby możliwości stosowania korzystniejszych dla podatników przepisów w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r. w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych. Zatem, w związku z przeniesieniem na Wnioskodawcę po 31 grudnia 2018 r. przedmiotowych umów zawartych pierwotnie przed końcem 2018 r., w wyniku czego Wnioskodawca stał się ich stroną, znajdzie zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.p. w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy nowelizującej. Wnioskodawca będzie więc zobowiązany stosować limit, o którym mowa w powyższym przepisie, w odniesieniu do ponoszonych opłat dotyczących przedmiotowych umowy leasingu.

W konsekwencji, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca będzie uprawniony do stosowania tych samych zasad, co spółka-matka, czyli do nielimitowania rat leasingowych przy zaliczaniu ich do kosztów uzyskania przychodu przy leasingach, których umowy zawarto do 31 grudnia 2018 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.